Treatment of hypertension in diabetes

Celem leczenia nadciśnienia tętniczego w cukrzycy jest uzyskanie wartości ciśnienia poniżej 130/80 mm Hg, ochrona ważnych dla życia narządów, zmniejszenie liczby incydentów sercowo-naczyniowych oraz zmniejszenie ogólnej śmiertelności. Leczenie nadciśnienia tętniczego w cukrzycy ma charakter kompleksowy. Terapia niefarmakologiczna obejmuje stosowanie diety cukrzycowej oraz wysiłku fizycznego, natomiast w leczeniu farmakologicznym stosuje się: inhibitory konwertazy angiotensyny II (ACE, angiotensin- converting enzyme), leki moczopędne lub β-adrenolityczne oraz blokery kanałów wapniowych. Inne leki, które wykorzystuje się w leczeniu, to blokery receptora angiotensyny II (AT1), blokery α1-adrenergiczne i agoniści receptorów imidazolowych I1. Inhibitory konwertazy angiotensyny II uważa się za leki pierwszego rzutu w terapii nadciśnienia tętniczego u chorych na cukrzycę. Wykazano, że działają one nefro- i kardioprotekcyjnie. Stosowanie inhibitorów ACE zmniejsza ryzyko powikłań i zgonu z powodu chorób układu krążenia. Lekami drugiego rzutu stosowanymi w zależności od chorób współwystępujących są diuretyki lub leki β-adrenolityczne. Wskazaniami do zastosowania leków β-adrenolitycznych są: choroba niedokrwienna serca, przebyty zawał lub zastoinowa niewydolność serca. Blokery kanałów wapniowych nie nasilają zaburzeń lipidowych, a także nie pogarszają tolerancji glukozy; niedihydropirydynowi antagoniści wapnia zmniejszają białkomocz; leków α1-adrenolitycznych nie zaleca się w monoterapii u chorych na cukrzycę; AT1 podaje się w przypadkach złej tolerancji inhibitorów ACE. Obecnie nie ma długoterminowych badań na temat działania agonistów receptorów imidazolowych I1. W dotychczasowych obserwacjach nie wykazano ich niekorzystnego wpływu na metabolizm węglowodanów i profil lipidowy. U chorych na cukrzycę leczenie nadciśnienia tętniczego należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od schorzeń towarzyszących. Korzystne skutki powoduje terapia skojarzona z zastosowaniem małych lub średnich dawek leków hipotensyjnych.The goal of the treatment of hypertension in diabetes should include values of blood pressure below 130/80 mm Hg, protection of vital life organs, decrease of cardio-vascular events and lowering general mortality. Treatment of hypertension in diabetes is very complex. Non-pharmacological treatment includes following diabetic diet and exercise regime. Pharmacological treatment includes angiotensin I converting enzyme inhibitors (ACE-I), diuretics, β-blockers, and calcium channel blockers. Other agents used in hypertension treatment are angiotensin II receptor blockers (AT1), α-blockers, imidazol receptor agonists. ACE-I inhibitors are considered first-choice drugs in the therapy of hypertension in the patients with diabetes. It has been proved that they exhibit nefro- and cardioprotective properties. The use of ACE-I inhibitors decreases the risk of complications and death due to cardiovascular system complications. The agents, which should be recommended as second-line, are diuretics and β-blockers depending on concomitant diseases. The indications for the application of β-blockers include ischaemic heart disease, the history of myocardial infarction and congestive heart failure. Calcium channel blockers have no effect on lipid disturbances and do not impair glucose tolerance. Non-dihydropirydyne calcium antagonists decrease proteinuria. Alpha-blockers are not recommended in monotherapy for the patients with diabetes. AT1 receptor antagonists are to be considered in case of ACE-I inhibitors intolerance. Recently there have been no long-term studies available for the assessment of imidazol — receptor agonists. Up till now no observations have proved their influence on carbohydrates metabolism and lipid profile. In the patients with diabetes an individual treatment of hypertension is important which should be also chosen depending on co-existing diseases. Combined treatment using small doses of hypotensive agents is usually effective

The radiological situation before and after Chernobyl disaster

Największa katastrofa ekologiczna w historii ludzkości - wybuch w elektrowni jądrowej w Czarnobylu - nastąpiła 26 kwietnia 1986 roku. W niniejszej pracy omówiono dostępne dane na temat tego zdarzenia, na tle innych naturalnych i sztucznych źródeł promieniowania. Według najnowszych danych do atmosfery przedostało się około 5300 PBq całkowitej aktywności radionuklidów, wyłączając gazy szlachetne, w tym około 1760 PBq 131I i 85 PBq 137Cs. Największe dawki promieniowania otrzymali „likwidatorzy” (0,8-16 Gy), trochę mniejsze - ludność ewakuowana i zamieszkująca skażone tereny. Wśród krajów europejskich oddalonych od miejsca zdarzenia średnia roczna dawka promieniowania na całe ciało w pierwszym roku po awarii największa była w Bułgarii (760 µSv), Austrii (670 µSv) i Grecji (590 µSv), natomiast najniższa w Portugalii (1,8 µSv) i Hiszpanii (4,2 µSv). W Polsce efektywny równoważnik dawki obciążającej w wyniku awarii w Czarnobylu szacowano średnio na 932 µSv i był on zbliżony do dawki granicznej obowiązującej na terenie kraju, która wynosi 1 mSv/rok. Duże dawki napromieniowania tarczycy otrzymali mieszkańcy byłego województwa bialskopodlaskiego, nowosądeckiego oraz z regionu północno-wschodniej Polski. Najmniejsze zaś mieszkańcy byłego województwa słupskiego i rzeszowskiego.The nuclear reactor accident, which occurred on 26 April 1986 at Chernobyl, has been one of the greatest ecological disasters in human history. In our study we discussed the most recent data on the accident, and the natural and synthetic sources of radiation. According to the recent data, the air at Chernobyl had been contaminated with about 5300 PBq radionuclide activity (excluding rare gases), including 1760 PBq 131I and 85 PBq 137Cs. The highest radiation received by the liquidators (0.8-16 Gy), lower doses were received by the population which was evacuated or inhabited the contaminated areas (in which the level of 137Cs activity deposited in the earth was 37 kBq/m2). In the European countries the highest mean radiation dose per year for the whole body in the first year after the accident was in Bulgaria (760 µSv), Austria (670 µSv) and Greece (590 µSv), while the lowest radiation dose was observed in Portugal (1.8 µSv) and Spain (4.2 µSv). In Poland the mean effective equivalent dose resulting from Chernobyl accident was 932 µSv and is close to the limited dose permitted in Poland, equalling 1 mSv/year. The highest radiation dose to thyroid was received by inhabitants of the states previously known as Bielskopodlaskie, Nowosadeckie and the north-east region of Poland. Lowest dose was received by inhabitants of the areas previously known as Slupski and Rzeszowski

Thiazolidinediones and insulin resistance

Tiazolidinediony są stosunkowo nową grupą leków przeciwcukrzycowych, które zwiększają wrażliwość na insulinę tkanek wątroby, komórek tłuszczowych i mięśni, a w efekcie poprawiają obwodowe zużycie glukozy. Głównym mechanizmem ich działania jest pobudzanie jądrowego receptora aktywowanego proliferatorem peroksysomów PPARg (agoniści PPARg). Receptor ten kontroluje różnicowanie adipocytów, magazynowanie tłuszczów i wrażliwość na insulinę. Tiazolidinediony wpływają na proliferację komórek i parametry gospodarki lipidowej, zwiększają beztłuszczową masę ciała, a zmniejszają całkowitą zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie oraz ekspresję leptyny i czynnika nekrotyzującego guza (TNF-a, tumor nercosis factor).Thiazolidenediones - insulin sensitisers - are a relatively new class of antidiabetic agents which enhance sensitivity to insulin in the liver, adipose tissue and muscles, resulting in improved insulin-mediated glucose disposal. They works through activation of the peroxisome proliferator - activated receptor g, a nuclear receptor that expression of several genes involved in metabolism. This receptor controls adipocyte differentiation, lipid storage and insulin sensitization. Thiazolidinediones have effects on cell proliferation and tumorigenesis. Gliatazones have influence on lipids parameters, increase lean body mass and decrease total body fat. They reduce expression of leptin and tumor necrosis factor

The effect of Chernobyl accident on the development of non malignant diseases

Do wczesnych skutków zdrowotnych katastrofy w Czarnobylu należy przede wszystkim ostra choroba popromienna, której objawy wystąpiły u 134 najbardziej narażonych na promieniowanie jonizujące osób. W ciągu pierwszych 100 dni po katastrofie zanotowano 28 zgonów. W późniejszym okresie wśród osób zamieszkujących skażone tereny zaobserwowano wzrost występowania choroby wieńcowej, chorób hematologicznych, dermatologicznych i innych. W niniejszej pracy omówiono wpływ promieniowania jonizującego pochodzącego z elektrowni w Czarnobylu na przebieg ciąży i częstość wad wrodzonych. Zmiany, które nastąpiły po awarii w Czarnobylu, takie jak przesiedlenia czy zamieszkiwanie na skażonych terenach w połączeniu z przemianami politycznymi i ekonomicznymi stały się przyczyną rozwoju depresji, lęku czy wręcz „epidemii” chorób psychosomatycznych. W populacji dotkniętej katastrofą wykazano wzrost liczby samobójstw, okaleczeń, wypadków samochodowych, nadużywania alkoholu i leków. Wśród ukraińskich dzieci często obserwowano nerwicę wegetatywną. Prowadzenie badań epidemiologicznych nad skutkami zdrowotnymi i wielkości pochłoniętej dawki promieniowania jonizującego po wypadku w Czarnobylu jest dość trudne, między innymi ze względu na brak wiarygodnych danych dotyczących zapadalności na poszczególne choroby na terenach skażonych przed katastrofą.The early medical complications of Chernobyl accident include post radiation disease, which were diagnosed in 134 subjects affected by ionizing radiation. 28 persons died during the first 100 days after the event. The increase occurrence of coronary heart disease, endocrine, haematological, dermatological and other diseases were observed after disaster in the contaminated territories. We also discussed the impact of ionizing radiation from Chernobyl accident on pregnancy and congenital defects occurrence. Changes following the Chernobyl accident, as the inhabitants migration from contaminated regions, political and economic conversions, led to depression, anxiety, and even to “epidemic” of mental diseases. Increased suicide rate, car accidents, alcohol and drug abuse have been observed in this population. Nowadays vegetative neurosis is more often diagnosed in Ukrainian children. Epidemiological studies were conducted on the ionising radiation effect on the health and on the dose of received radiation after Chernobyl accident face numerous problems as the absence of reliable data regarding diseases in the contaminated territories

The effect of Chernobyl accident on the development of malignant diseases - situation after 20 years

Wybuch, jaki miał miejsce w elektrowni atomowej w Czarnobylu w 1986 roku, spowodował uwolnienie do atmosfery znacznych ilości izotopów promieniotwórczych, w tym jodu, wzbudzając tym samym obawy dotyczące możliwości zaburzeń struktury i funkcji gruczołu tarczowego, a szczególnie schorzeń nowotworowych. Według niektórych szacunków w następstwie awarii nastąpiło 700 zgonów z powodu raka tarczycy na terytorium Rosji, Ukrainy i Białorusi. W niniejszej pracy omówiono występowanie raka tarczycy w różnych regionach świata, a szczególnie na najbardziej skażonych terenach Ukrainy i Białorusi. Zwrócono uwagę na zależność między dawką promieniowania jonizującego na tarczycę a rozwojem raka. W badaniach przeprowadzonych w Mińsku stwierdzono 40-krotny wzrost liczby zachorowań na raka tarczycy w latach 1986-1994 w porównaniu z okresem 1977-1985. Dane z innych krajów również wskazują na zwiększenie zapadalności na nowotwory tarczycy po awarii w Czarnobylu w dalszym ciągu omawia się wpływ czynników, takich jak możliwości diagnostyczne, poziom opieki medycznej oraz czynniki socjalne i środowiskowe, głównie stężenie jodu w wodach i glebie. W pracy omówiono również wyniki badań z zakresu biologii molekularnej w rakach, między innymi translokację RET - RET/PTC1 u dorosłych i RET/PTC3 u dzieci oraz ekspresję Axl i Gas6. Dyskusji poddano także inne schorzenia tarczycy, wiązane z oddziaływaniem promieniowania jonizującego po awarii w Czarnobylu, między innymi wole guzkowe, torbiele, zaburzenia funkcji tarczycy i zaburzenia immunologiczne. Wyniki badań z regionów bliskich Czarnobyla nie wykazały zwiększonego ryzyka rozwoju białaczki, chłoniaków ziarniczych i nieziarniczych w latach 1986-1996. W pracy omówiono ponadto epidemiologię schorzeń tarczycy w Polsce.The accident that occurred at the Chernobyl Nuclear Power Plant in 1986, released large quantities of radionuclides - among them radioiodine - into the atmosphere, thereby raising public concerns about its influence on thyroid structure and function, especially the development of malignancy. There were even reports about 700 deaths due to thyroid carcinoma in Russian Federation, Ukraine and Belarus, resulting from the accident. In this review we discussed the incidence of thyroid cancer in different parts of the world, especially in heavily contaminated countries, as Ukraine and Belarus, and the possible link between radioisotope activity in the thyroid and the development of malignancy. The study carried out in Minsk showed 40-fold increase of the incidence of thyroid cancer in the years 1986-1994, in comparison to the period 1977-1985. An increase of the incidence of thyroid cancer has generally been observed in many countries after the Chernobyl accident. We focused on the factors that may have an influence on this phenomenon, especially diagnostic tests, health care, social and environmental factors, like iodine level in water and soil. The results of molecular biology studies, e.g. RET translocation in carcinoma type RET/PTC1 in elderly and RET/PTC3 in children, and expression Ax1 and Gas6 in children were reviewed as well. We also mentioned other thyroid diseases, like nodular goitre, cysts, the disturbance of thyroid function and autoimmunity, possibly linked to the radiation after Chernobyl accident. Data obtained from the regions near Chernobyl showed no increased risk of other types of malignancy (leukaemia, Hodgkin’s and non Hodgkin’s lymphoma) in 1986-1996. In this article the epidemiology of thyroid diseases in Poland was also reviewed

The influence of non-radioactive iodine (127I) on the outcome of radioiodine (131I) therapy in patients with Graves’ disease and toxic nodular goitre

BACKGROUND: The aim of the study was to achieve an effective target dose in the thyroid by increasing the effective half-life (Teff) of 131I by use of iodide (127I) two days after 131I therapy in patients with hyperthyroidism with low Teff. MATERIAL AND METHODS: The study was carried out in two groups. Group A — 41 patients, and Group B — 14 patients, all the patients were with hyperthyroidism with Teff less than 3 days qualified for 131I therapy. Only group A patients received 600 μg of iodide a day for 3 days, two days after 131I therapy. Radioiodine uptake (RAIU) after 24 and 48 hours, thyroid scintiscan and ultrasonography were done before and after 12 months of 131I therapy. RESULTS: In group A a significant increase was seen in the Teff (5 days on average) resulting in an increase in the energy target dose by 28% and 37%, in patients with Graves’ disease (GD) and toxic nodular goitre (TNG), respectively. After one year of therapy 50% of GD and 93% of TNG patients achieved euthyroidism; 28% of GD and 3% of TNG patients were in hypothyroidism. In Group B, all the patients had radioiodine treatment failure and received a second therapeutic dose of 131I. CONCLUSIONS: Administration of 127I after 131I treatment can lead to an increase in its effective half-life. This will also increase the absorbed energy dose in thyroid tissue, thereby improving therapeutic outcome without administration of a higher or second dose of 131I. This may minimize whole-body exposure to radiation and reduces the cost of treatment. Nuclear Med Rev 2011; 14, 1: 9–1

Circulating monocyte chemoattractant protein-1 in women with gestational diabetes.

Monocyte chemoattractant protein 1 (MCP-1) has been implicated as a key factor in the recruitment and activation of peripheral blood leukocytes in atherosclerotic lesions and adipose tissue. Elevated levels of circulating MCP-1 have been found in patients with type 1 and type 2 diabetes, as well as with coronary artery disease. In this study we compared serum MCP-1 concentrations between pregnant women with normal glucose tolerance (NGT), gestational diabetes mellitus (GDM) and non-pregnant healthy women. The group studied consisted of 62 patients with GDM (mean age 30.1 +/- 5.0 years) at 29.0 +/- 3.5 week of gestation, 64 pregnant women with NGT (mean age 30.0 +/- 4.7 years) at 29.2 +/- 2.9 week of gestation and 34 non-pregnant healthy women (mean age 29.8 +/- 4.7 years). Serum MCP-1 concentration was measured using an enzyme - linked immunosorbent assay. Median MCP-1 concentrations did not differ significantly between women with GDM (median 342.3 [interquartile range 267.9-424.4] pg/ml) and NGT (338.0 [274.7-408.2] pg/ml), but were markedly lower than those found in non-pregnant women (485.2 [409.6-642.4] pg/ml,

Obesity and carbohydrate metabolism

Autorzy artykułu przedstawili problem narastającej otyłości i zachorowań na cukrzycę typu 2 w końcu XX i na początku XXI wieku. W niniejszej pracy omówiono przyczyny otyłości, wpływ czynników genetycznych i środowiskowych oraz podkreślono rolę centralnej otyłości w rozwoju cukrzycy i choroby niedokrwiennej serca.We evaluate the global epidemic of obesity and type 2 diabetes mellitus in the 20th and the early 21 century. We take into the consideration the genetic and environmental factors and their role in the developing of obesity. We underline the role of central obesity in the pathogenesis of type 2 diabetes and coronary heart disease

Selected markers of endothelial dysfunction in patients with subclinical and overt hyperthyroidism

Introduction: There are many factors causing endothelial dysfunction. The aim was to observe chosen markers of endothelial function in patients with subclinical and overt hyperthyroidism. Material and methods: We studied 97 patients with hyperthyroidism: 51 with subclinical (44 F/7 M; mean age 49.3 &plusmn; 15.9 y) and 46 patients with overt (39 F/7 M, mean age 50.4 &plusmn; 13.2 y). The control comprised of 39 healthy volunteers (26 F/13 M, mean age 47.5 &plusmn; 11.8 y). Concentration of TSH, FT3, FT4 were measured by MEIA, TPO Ab, TG Ab, E-selectin, interleukin 6, VCAM-1, ICAM-1 by ELISA. Results: The goiter was found in 71 persons 63F/8M, mean age 49.9 &plusmn; 15.3 y, (42-subclinical, 29-overt). Morbus Graves-Basedow was diagnosed in 26 persons, 20 F/6 M, mean age 49.5 &plusmn; 12.8 y (9-subclinical, 17-overt). There were no significant differences serum concentration of E-selectin, IL-6, ICAM-1 in patients with subclinical and overt hyperthyroidism compared to the control. Statistically significant differences were shown between concentration of IL-6 in patients with Graves-Basedow compared with the control (p < 0.05). Significance of VCAM-1 values were found in the patients with subclinical and overt hyperthyroidism compared to the control (p < 0.001; p < 0.001, respectively). Conclusions: Among persons with overt and subclinical hyperthyroidism occurs endothelial dysfunction which doesn&#8217;t depends on exciting cause of thyrotoxicosis but on degree of hyperthyroidism. Elevated concentrations of endothelial markers may confirm that persons with thyroid disorders are extremely exposed to the occurrence of the cardiovascular diseases.Wstęp: Istnieje wiele czynników, które powodują dysfunkcję śródbłonka. Celem niniejszej pracy była analiza wybranych wskaźników uszkodzenia śródbłonka u pacjentów z jawną i subkliniczną nadczynnością tarczycy. Materiał i metody: Badaniu poddano 97 pacjentów z nadczynnością tarczycy: 51 z subkliniczną (SNT; 44 K/7 M; śr. wieku 49,3 &plusmn; 15,9 roku) oraz 46 z jawną nadczynnością tarczycy (JNT; 39 K/7 M; śr. wieku 50,4 &plusmn; 13,2 roku). Grupa kontrolna składała się z 39 zdrowych ochotników (26 K/13 M; śr. wieku 47,5 &plusmn; 11,8 roku). Stężenie fT3, fT4 oraz TSH oznaczono za pomocą metody MEIA, natomiast stężenia antyTPO, antyTG, E-selektyny, interleukiny 6, VCAM-1 i ICAM-1 - przy użyciu metody ELISA. Wyniki: Wole guzkowe stwierdzono u 71 osób (63 K/8 M), a średnia wieku wynosiła 49,9 &plusmn; 15,3 roku (42 - SNT, 29 - JNT). Chorobę Graves-Basedowa rozpoznano u 26 osób (20 K/6 M), a średnia wieku wynosiła 49,5 &plusmn; 12,8 roku (9 - SNT, 17 - JNT). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w stężeniach E-selektyny, IL-6, ICAM-1 u pacjentów z SNT i JNT w porównaniu z grupą kontrolną. Istotnie wyższe stężenie IL-6 obserwowano u pacjentów z chorobą Graves-Basedowa w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05). Natomiast istotnie statystycznie wyższe stężenia VCAM-1 stwierdzono u pacjentów z JNT i SNT w porównaniu z grupą kontrolną (odpowiednio: p < 0,001; p < 0,001). Wnioski: U osób z jawną i subkliniczną nadczynnością tarczycy występują zaburzenia funkcji komórek śródbłonka naczyń, które nie zależą od przyczyny, ale od stopnia nasilenia tyreotoksykozy. Wzrost stężenia wskaźników uszkodzenia śródbłonka może świadczyć o zwiększonym ryzyku wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego u osób z zaburzoną funkcją tarczycy

Markers of endothelial dysfunction in patients with iodine induced hyperthyroidism

Introduction: It has been reported that hyperthyroidism is associated with an altered endothelial function and increased risk of arterial thromboembolism. The aim of our study was to estimate chosen markers of endothelial dysfunction in iodine-induced thyrotoxicosis (IIT). Materials and methods: The groups studied consisted of 41 hyperthyroid subjects, who had been treated with amiodarone (n = 6) or vitamin preparations supplemented with iodine (n = 35) and 40 persons with normal thyroid function. The following parameters were measured: thyroglobulin antibodies (TG Ab), thyroid peroxidase antibodies (TPO Ab), THS receptor antibodies (TR Ab), soluble adhesion molecules: sVCAM-1 and sICAM-1, von Willebrand factor (vWF), plasminogen activator inhibitor-1 (PAI-1), C-reactive protein (CRP), fibrinogen and urine iodine concentration. Results: Patients with IIT had significantly higher levels of sVCAM-1 (p < 0.01), IL-6 (p < 0.005), fibrinogen (p < 0.005) and CRP (p < 0.05) in comparison to healthy subjects, whereas sICAM-1, PAI-1 and vWF concentrations did not differ between the groups studied. The highest sVCAM-1 levels were observed in patients with amiodarone induced thyrotoxicosis, and fibrinogen and CRP - in subjects receiving vitamin preparations. There were significant correlations between sVCAM-1 concentration and the levels of sICAM-1 (r = 0.341; p = 0.029) and PAI-1 (r = 0.347; p = 0.026), as well as with urine iodine concentration (r = 0.448; p = 0.004). IL-6 concentration correlated with vWF (r = 0.456; p = 0.003), TPO Ab (r = 0.328; p = 0.036) and PAI-1 level (r = 0.319; p = 0.042). Conclusion: Iodine induced thyrotoxicosis is associated with an increase of sVCAM-1 and IL-6 levels, possibly reflecting inflammatory and destructive processes in the thyroid gland. However, increased procoagulant activity was not found in patients with IIT.Wstęp: Istnieją doniesienia na temat dysfunkcji śródbłonka i podwyższonego ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych w przebiegu nadczynności tarczycy. Celem naszej pracy była ocena wybranych wskaźników funkcji śródbłonka w nadczynności tarczycy indukowanej jodem (IIT, iodine-induced thyrotoxicosis). Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 41 pacjentów z nadczynnością tarczycy, które stosowały długotrwale amiodaron (n = 6) lub preparaty witaminowe zawierające jod (n = 35) oraz 40 osób z prawidłową funkcją tarczycy. Oznaczono stężenia przeciwciał antytyreoglobulinowych (TG Ab, thyroglobulin antibodies), antyperoksydazowych (TPO Ab, thyroid peroxidase antibodies) i przeciwreceptorowych (TR Ab, THS receptor antibodies), rozpuszczalnych form cząsteczek adhezyjnych: naczyniowej cząsteczki adhezyjnej-1 (sVCAM-1, vascular cell adhesion molecule-1) i międzykomórkowej cząsteczki adhezyjnej 1 (sICAM-1, anti-intercellular adhesion molecule-1), czynnika von Willebranda (vWF, von Willebrand factor), inhibitora aktywatora plazminogenu-1 (PAI-1, plasminogen activator inhibitor-1), białka C-reaktywnego (CRP, C-reactive protein) i fibrynogenu, oraz stężenie jodu w moczu. Wyniki: U pacjentów z IIT wykazano istotnie wyższe stężenia sVCAM-1 (p < 0,01), interleukiny-6 (IL-6, interleukin-6) (p < 0,005), fibrynogenu (p < 0,005) i CRP (p < 0,05) w porównaniu z grupą kontrolną, natomiast stężenia sICAM-1, PAI-1 i vWF nie różniły się znamiennie między grupami. Najwyższe stężenia sVCAM-1 obserwowano u pacjentów przyjmujących amiodaron, natomiast fibrynogenu i CRP - u osób stosujących preparaty witaminowe. Stwierdzono istotne korelacje między stężeniem sVCAM-1 a sICAM-1 (r = 0,341; p = 0,029), PAI-1 (r = 0,347; p = 0,026) i jodurią (r = 0,448; p = 0,004). Stężenie IL-6 korelowało ze stężeniem vWF (r = 0,456; p = 0,003), aTPO (r = 0,328; p = 0,036) i PAI-1 (r = 0,319; p = 0,042). Wnioski: Nadczynność tarczycy indukowana jodem wiąże się ze wzrostem stężeń sVCAM-1 i IL-6, co może świadczyć o zmianach zapalnych i destrukcyjnych w tarczycy. U pacjentów z IIT nie obserwuje się natomiast zwiększonej aktywności prozakrzepowej