Selected aspects of pancreas transplantation in patients with type I diabetes mellitus. Based on reports from the 14th Congress of the European Society for Organ Transplantation in Paris in 2009

Chociaż liczba wykonanych na świecie zabiegów przeszczepienia trzustki u chorych z powikłaniami cukrzycy typu 1 przekroczyła 28 000, trudności związane z tego typu przeszczepem pozostają wyzwaniem dla współczesnej medycyny transplantacyjnej. Stały niedobór narządów wymusza na zespołach transplantacyjnych przeszczepianie trzustek od dawców wcześniej nieakceptowanych. Biorcy w starszym wieku z cukrzycą trwającą wiele lat, kwalifikowani do przeszczepu trzustki, wymagają bardziej wnikliwej diagnostyki przedoperacyjnej. Ze względu na bezobjawowy przebieg większości epizodów odrzucania trzustki oraz niską specyficzność wskaźników laboratoryjnych tego procesu, w celu oceny zmian w przeszczepionym narządzie coraz częściej wykonuje się jego biopsję. Wystąpienie infekcji wewnątrz jamy brzusznej po przeszczepieniu trzustki stanowi ciągle poważne zagrożenie dla pacjenta poddanego transplantacji. Gorsze wyniki leczenia uzyskiwane u chorych, którzy utracili przeszczep trzustki, stanowią podstawę do rozważenia wykonania kolejnego przeszczepienia trzustki. Z kolei stały postęp w dziedzinie immunosupresji pozwala na stosowanie protokołów leczenia dostosowanych do indywidualnych potrzeb pacjenta. Celem niniejszej pracy jest prezentacja zagadnień związanych z przeszczepem narządowym trzustki, prezentowanych podczas 14. Kongresu Europejskiego Towarzystwa Przeszczepiania Narządów w Paryżu w 2009 roku.Although the number of pancreas transplantations performed worldwide in patients with type I diabetes mellitus complications exceeded 28,000, difficulties related to this organ transplantation remain a challenge for modern transplantation medicine. Constant organs shortage forces transplant teams to transplant pancreata previously not accepted. Older recipients with long lasting diabetes mellitus referred to transplantation require more careful preoperative diagnostics. Due to asymptomatic course of the majority of pancreas rejection episodes and low specificity of laboratory markers of this process, in order to estimate lesions in transplanted organ biopsy is performed more and more often. Intraabdominal infections that develop after pancreas transplantation are still severe hazard to transplanted patient. Worse results observed in patients who lost pancreatic graft are the reason of considering retransplantation of the pancreas. On the other hand constant progress in the field of immunosuppression allows for application of treatment protocols adjusted to individual requirements of the patient. The aim of the paper is to present problems related to solid pancreas transplantation presented at the 14. Congress of the European Society for Organ Transplantation in Paris in 2009

Selected aspects of pancreas transplantation in patients with type 1 diabetes mellitus

Zastąpienie komórek beta jest obecnie jedynym postępowaniem leczniczym, które przywraca prawidłowy metabolizm glukozy u chorych na cukrzycę typu 1. Pełna długotrwała niezależność od egzogennej insuliny jest dobrze udokumentowana jedynie dla przeszczepu całej trzustki. Jesienią 2007 roku odbył się w Pradze XIII Kongres Europejskiego Towarzystwa Przeszczepiania Narządów, połączony z sympozjum założycielskim Europejskiego Towarzystwa Przeszczepiania Trzustki i Wysp Trzustkowych. W niniejszej pracy omówiono przedstawione na kongresie wyniki wieloośrodkowych badań europejskich nad przeszczepianiem trzustki, plany kolejnych badań, doniesienia z poszczególnych ośrodków na temat profilaktyki, diagnostyki i leczenia powikłań po przeszczepieniu trzustki, ze szczególnym uwzględnieniem zakrzepicy tego narządu, oraz czynniki wpływające na odległe wyniki leczenia przeszczepem trzustki.Beta-cells replacement is currently the only therapeutic venue that restores normal glucose metabolism in patients with type I diabetes mellitus. Consisted long-term insulin-independence is well documented only for solid pancreas transplantation. This autumn took place in Prague 13th Congress of the European Society of Organ Transplantation accompanied by founding symposium of European Pancreas and Islet Transplantation Association. The paper concerns presented at the congress results of European multicenter studies on pancreas transplantation, plans of further investigations, reports from transplant centers on prophylaxis, diagnosis and treatment of complications after pancreas transplantation with particular regard on organ thrombosis and factors that influence long-term results of treatment with pancreas transplantation

Biliary complications after orthotopic liver transplantation in adults

Przeszczepianie wątroby stało się obecnie leczeniem z wyboru w przypadku schyłkowej niewydolności wątroby. Wraz z ciągłym rozwojem transplantologii i immunologii wyniki przeszczepiania wątroby ulegają stopniowej poprawie. Obecnie średnie 5-letnie przeżycie po ortotopowym przeszczepieniu wątroby (OLT) biorców kształtuje się na poziomie 72–77% w zależności od stopnia niewydolności wątroby. Z procedurą transplantacji wątroby nierozerwalnie wiąże się obecność powikłań, które w 80% występują w ciągu pierwszych 6 miesięcy po OLT. Do najczęściej spotykanych należą powikłania dotyczące dróg żółciowych. Najważniejsze i najszerzej opisywane to: wycieki żółci, zwężenia — zarówno w miejscu, jak i poza miejscem zespolenia dróg żółciowych, złogi w drogach żółciowych, dysfunkcja zwieracza Oddiego oraz ucisk na drogi żółciowe. Są one groźne, gdyż niejednokrotnie prowadzą do utraty przeszczepu lub zgonu chorego. Obecnie częstość powikłań żółciowych kształtuje się na poziomie 6–35% wszystkich transplantacji, najczęściej oscylując wokół 20% przy utrzymującej się od wielu lat stałej tendencji spadkowej. Do istotnych czynników prognozujących wystąpienie powikłań żółciowych po OLT należą: przedoperacyjne stężenie bilirubiny w surowicy krwi oraz wskaźnik INR biorcy, zastosowanie drenażu Kehra, liczba przetoczonych podczas operacji jednostek osocza świeżo mrożonego, a także rodzaj graftu wątrobowego. Zmienia się sposób postępowania w przypadku podejrzenia powikłań żółciowych. Referencyjną metodą diagnostyczną stał się magnetyczny rezonans dróg żółciowych (MRCP). W przypadku potwierdzenia rozpoznania powikłań żółciowych leczenie operacyjne w większości zostało zastąpione technikami endoskopowymi i przezskórnymi. Przy nieskuteczności powyższego postępowania konieczna staje się retransplantacja wątroby. Z powodu ciągle niewystarczającej liczby zmarłych dawców wciąż poszukuje się nowszych metod pozyskiwania narządów do przeszczepienia. Wprowadzono metodę pozyskiwania graftów z częściowej hepatektomii od dawców żywych oraz podziału na mniejsze części wątroby pochodzącej od zmarłego dawcy. Cele niniejszego artykułu to analiza i podsumowanie doniesień dotyczących powikłań żółciowych po OLT u dorosłych. Problem ten wydaje się szczególnie istotny z powodu coraz większej liczby transplantacji wątroby w Polsce.Liver transplantation has become at present the treatment of choice in cases of end-stage liver disease. Along with the significant development of transplantology and immunology, the results of liver transplantation have been gradually improving. Currently, the 5-year survival rate in recipients following orthotopic liver transplantation (OLT) is at a level of 72–77%, depending on the stage of liver insufficiency. The presence of complications is inseparably connected with the procedure of liver transplantation, and occur in 80% of cases during the first six months after OLT. One of the most common are complications concerning bile ducts. The most important and widely described are bile leakages, anastomotic and nonmagnetyczanastomotic strictures, bile concrements, sphincter of Oddi dysfunction and compression of the biliary tract. Such complications are dangerous as many times they lead to the loss of the graft or even death. Despite permanent improvements in the surgical technique of performing bile ducts anastomoses and the growing experience of transplantologists, biliary anastomosis is often called the “Achilles heel” of liver transplantation. Nowadays, the prevalence of biliary complications is at a level of 6–35% of all liver transplantations, and most frequently oscillates around 20%, a figure which has been showing a regular downward trend for many years. The most commonly-listed risk factors of biliary complications after OLT are: preoperative serum bilirubin level and INR in recipient, T-tube drainage, the number of fresh frozen plasmas used during the operation and the type of liver graft. Management options, in cases of suspicion of biliary complications, have also changed with Magnetic Resonance Cholangiopancreatography (MRCP) having become a “gold standard” in diagnostics. In the cases of confirmation of the diagnosis of biliary complications, surgical techniques have mainly been replaced by endoscopic or percutaneous techniques. In cases of the ineffectiveness of the above-mentioned treatment, liver re-transplantation becomes necessary. Because of the continuously insufficient number of deceased donors, more and more new methods of expanding the number of grafts for transplantation are being discovered. The methods of gaining the grafts from partial hepatectomy from living donors and division of the liver into smaller parts from a deceased donor have also been introduced. The aim of this article is to be a review and analysis of reports concerning biliary complications after orthotopic liver transplantation in adults. This problem has becomes especially important due to more and more liver transplantations being performed in Poland

Rana przewlekła pochodzenia jatrogennego — zdarzenie niepożądane czy błąd lekarsko-pielęgniarski?

A chronic wound is more frequently considered as venous ulceration rather than ischemic ulceration. Numerous reports concern the issue of decubitus ulcers, which should be treated as a complication during patient nursing at intensive care units and, not only surgical, hospital departments. The issue of the chronic wound of iatrogenic origin is rarely the subject matter of both conference and literature reports. We describe 16 patients with a wide range of wounds of iatrogenic origin, located within lower extremities. Obviously, they resulted from negligence in having taken proper medical and nursing history data, no or insufficiently precise sphygmoscopy at the periphery of a limb, or complications due to a chosen treatment method. We emphasize the prevalence of a need for saving some patients’ lives over the following: their health condition, the quality of life, or the resulting cripplehood associated with the loss of one’s extremity. We also pay attention to the necessity of taking an accurate patient’s medical history data, carrying out a proper physical examination, ordering additional tests and examinations in preoperative patients, especially the ones, in whom used therapeutic procedures require good blood supply in the periphery of their lower extremities.Rana przewlekła najczęściej jest postrzegana jako owrzodzenie żylne, rzadziej niedokrwienne. Liczne doniesienia dotyczą problematyki odleżyn, które powinny być traktowane jako powikłanie pielęgnacji chorego na OIT, OIOM lub na oddziale, nie tylko chirurgicznym. Problematyka rany przewlekłej pochodzenia jatrogennego rzadko jest tematem doniesień zjazdowych, jak i literaturowych. Autorzy opisują 16 pacjentów z różnego rodzaju ranami pochodzenia jatrogennego zlokalizowanymi w obrębie kończyn dolnych, których przyczyn należy upatrywać w zaniechaniu dokładnego zebrania wywiadu lekarsko-pielęgniarskiego, zaniechaniu lub niezbyt dokładnym badaniu tętna na obwodzie kończyny czy powikłań stosowanej metody leczenia. Autorzy zwracają uwagę na fakt nadrzędności ratowania życia, u części chorych kosztem zdrowia, jakości życia czy następowego kalectwa związanego z utratą kończyny. Zwracają uwagę na konieczność dokładnego zebrania wywiadu, badania przedmiotowego, zlecenia badań dodatkowych u chorych przed leczeniem operacyjnym, szczególnie u tych, u których stosowana procedura leczenia wymaga dobrego ukrwienia obwodu kończyn dolnych

Wewnątrznaczyniowa obliteracja pierwotnych i wtórnych guzów wątroby u chorych zdyskwalifikowanych do leczenia operacyjnego (doniesienie wstępne)

U pacjentów zdyskwalifikowanych z leczenia operacyjnego z przyczyn ogólnych, jak i miejscowej nieoperacyjności guza przerzutowego lub pierwotnego wątroby oraz po wyczerpaniu możliwości terapii onkologicznej powinno się podjąć próbę leczenia wewnątrznaczyniowego

Krytyczne niedokrwienie kończyn dolnych. Niedokrwienna rana przewlekła stopy u chorych bez cukrzycy — zalecenia leczniczo-pielęgnacyjne. Część II

Authors presented management of a chronic foot wound in non-diabetic patients with peripheral atherosclerosis who have chronic and critical lower limb ischemia. Management of these patients is typically different from the one recommended in diabetic patients. In available literature, an issue of the chronic wound/necrosis of the foot in usually addressed in the context of diabetic complications and “diabetic foot” in particular. Authors proposed different approaches to management, dividing patients into groups based on severity of the condition and ABI value. Special focus of the authors was on basic nursing care which, one might think, is an obvious and well-known element of the treatment. Negligence in that area may still lead to limb amputation in some patients.Autorzy przedstawiają metodę postępowania z pacjentem z raną przewlekłą stopy u chorych na miażdżycę obwodową z przewlekłym niedokrwieniem kończyn dolnych (PNKD) oraz krytycznym niedokrwieniem kończyn dolnych (KNKD), nieobciążonych cukrzycą. Zalecenia lecznicze u wyżej wymienionych pacjentów są zwykle odmienne od zaleceń dla chorych na cukrzycę. W dostępnym piśmiennictwie problem rany przewlekłej/martwicy stopy poruszany jest w kontekście powikłań cukrzycy, szczególnie stopy cukrzycowej. Autorzy zaproponowali sposób postępowania, uzależniając go od stopnia zaawansowania choroby, kierując się w podziale na poszczególne grupy oznaczeniem wskaźnika ABI. Autorzy zwrócili szczególną uwagę na podstawową opiekę pielęgniarską — wydawać by się mogło, rzecz ogólnie znaną i poznaną. Zaniedbania po stronie opieki pielęgniarskiej u części chorych mogą prowadzić do konieczności wykonania zabiegów amputacji kończyny

Fasciotomia jako element leczenia w zespole ostrego niedokrwienia kończyn dolnych i zespole reperfuzji

Background. Acute ischemia of the lower limbs and reperfusion syndrome may be complicated with acute compartment syndrome of the lower limbs. The treatment of choice is then fasciotomy. Inadequate treatment may lead to dangerous and life-threatening complications, including death. The aim of this study was the analysis of fasciotomy, as an element of treatment of acute ischemia of the lower limb and reperfusion syndrome. Material and methods. Analysis of 173 patients (30 women and 143 men) was performed. The patients were treated within 10 years in the Department of General and Vascular Surgery, Angiology and Phlebology in Katowice because of acute ischemia of the lower limbs or reperfusion syndrome and which had the fasciotomy performed using Patman’s method. Additionally, partial analysis of 1,880 patients hospitalized in the same time due to acute ischemia of the lower limbs was also performed. This patients had not been subjected to fasciotomy. Patients were divided into two groups: I — the cause of acute ischemia was vascular injury, II — the causes of acute ischemia were peripheral vascular diseases (PVD). Results. Patients with fasciotomy on admission were qualified to 2a and 2b degree of ischemia, whereas without fasciotomy to 1 and 2a. The most frequent cause of ischemia in group with fasciotomy was occlusion of vascular prosthesis — 29.5%, while vascular injury was present in 16.2%; the group without fasciotomy the most frequent cause was arterial embolus which occurred in 43.6%, while vascular injury was present in 7%. The main indications for fasciotomy in group with vascular injury were injury of popliteal vessels and fracture of bones of crus; whereas in group with diseases of peripheral blood vessels the main indications were swelling of the limb, local tenderness on palpation of the crus and prolonged time of ischemia by over 6 hours. The mean duration of ischemia after vascular injury was on the level 6.75 hours and in the patients with other PVD reached 30 hours. Fasciotomy was the most frequently performed during revascularization procedures — in case of injury or in distant day after revascularization — in case of diseases of peripheral blood vessels. The lack of improvement with the necessity of amputation occurred in 35.8% of injured patients and 38.6% of PVD. There was not any death within the group with vascular injury, whereas in the group of diseases of peripheral blood vessels mortality rate was on the level of 10.3%, and the main causes of death were acute myocardial infarction and acute circulatory insufficiency. Conclusions. Compartment syndrome in acute lower limb ischemia is a dangerous, limb-threatening and in case of inadequate treatment also life-threatening condition, with the risk of amputation on the level of 35–39% and mortality rate on the level of 10%. Compartment syndrome in acute lower limb ischemia due to vascular injury has similar risk of limb amputation as in diseases of peripheral blood vessels but has lower risk of death. Early fasciotomy in relation to revascularization procedure decreases the risk of amputation. Indications for fasciotomy still remain unclear and mainly are based on knowledge and experience of vascular surgeon. Complexity of issue of acute limb ischemia, vascular injuries, bone injuries and often poor general condition order to treat these patients in highly specialized centers in multispecialty teams with continuous access to laboratory and specialist imaging diagnostics.Wstęp: Ostre niedokrwienie kończyn dolnych oraz zespół reperfuzji mogą być powikłane ostrym zespołem ciasnoty przedziałów powięziowych. Leczeniem z wyboru wówczas jest fasciotomia. Brak właściwego leczenia może doprowadzić do groźnych dla zdrowia i życia powikłań, ze zgonem włącznie. Celem pracy była analiza skuteczności fasciotomii, jako elementu leczenia zespołu ostrego niedokrwienia kończyn dolnych i zespołu reperfuzji. Materiał i metody: Analizie poddano 173 pacjentów (30 kobiet i 143 mężczyzn) leczonych w okresie 10 lat w Klinice Chirurgii Ogólnej, Naczyniowej, Angiologii i Flebologii w Katowicach z powodu ostrego niedokrwienia kończyn dolnych lub zespołu reperfuzji, u których wykonano zabieg fasciotomii metodą Patmana. Dodatkowo częściowo analizowano również 1880 pacjentów z ostrym niedokrwieniem kończyn dolnych, u których nie wykonywano zabiegu fasciotomii. Chorych podzielono na dwie grupy: I — gdzie przyczyną ostrego niedokrwienia był uraz naczyniowy; II — gdzie przyczyną ostrego niedokrwienia były choroby naczyń obwodowych (CHNO). Wyniki: Chorzy z wykonaną fasciotomią przy przyjęciu zakwalifikowani byli najczęściej do stopnia niedokrwienia 2a i 2b, bez fasciotomii do stopnia 1 i 2a. Najczęstszą przyczyną ostrego niedokrwienia w grupie z fasciotomią była zakrzepica przęsła naczyniowego — 29,5%, natomiast obrażenia naczyniowe stanowiły 16,2%. W grupie bez fasciotomii najczęściej występował zator tętnicy — 43,6%, a obrażenia naczyniowe stanowiły 7%. Głównym wskazaniem do fasciotomii w grupie pourazowej był uraz naczyń podkolanowych oraz złamanie kości podudzia, natomiast w CHNO występowały obrzęk kończyny dolnej, tkliwość łydki i przedłużone niedokrwienie powyżej 6 godzin. Średni czas niedokrwienia po urazach wynosił 6,75 godziny, a w CHNO — 30 godzin. Fasciotomia najczęściej była wykonywana podczas zabiegu rewaskularyzacyjnego w przypadku urazu, natomiast w odległej dobie po zabiegu w przypadku CHNO. Brak poprawy ukrwienia z koniecznością amputacji kończyny zaobserwowano w 35,8% urazów i 38,6% CHNO. W grupie obrażeń naczyniowych nie odnotowano zgonu, natomiast w CHNO śmiertelność kształtowała się na poziomie 10,3%, a główną przyczyną zgonu był świeży zawał serca i ostra niewydolność krążenia. Wnioski: Zespół ciasnoty przedziałów powięziowych (ZCPP) w ostrym niedokrwieniu kończyn dolnych (ONKD) jest stanem potencjalnego zagrożenia utraty kończyny, a w nasilonych i nieleczonych przypadkach także życia chorego, z ryzykiem amputacji kończyny na poziomie 35–39% i ze śmiertelnością na poziomie 10%. W przypadku ZCPP występującego na podłożu urazu naczyniowego istnieje podobne ryzyko amputacji kończyny jak w chorobie naczyń obwodowych, przy mniejszym ryzyku zgonu. Wczesne wykonanie fasciotomii w stosunku do zabiegu rewaskularyzacyjnego zmniejsza ryzyko amputacji, jednak w praktyce dnia codziennego wskazania do fasciotomii opierają się głównie na wiedzy i doświadczeniu chirurga naczyniowego. Złożoność problematyki ostrego niedokrwienia kończyn, urazów naczyniowych, obrażeń kości i aparatu mięśniowo-więzadłowego oraz ciężki stan ogólny pacjentów nakazują ich leczenie w ośrodkach wysokospecjalistycznych w multidyscyplinarnych zespołach, z ciągłym dostępem do laboratorium i specjalistycznej diagnostyki obrazowej

Zespół ostrego niedokrwienia kończyn dolnych, reperfuzji i zespół ciasnoty przedziałów powięziowych

Acute lower limb ischemia, reperfusion syndrome, and compartment syndrome occur inseparable together in any case, albeit with varying degrees of severity in individual patients. The mainstay of treatment is appropriate and quick proper diagnosis and adequate treatment initiation. Lack of proper treatment may lead to intensification of ischemia and dangerous life and health threatening complications, including death. The aim of the study was to present in a coherent manner the pathophysiology of acute limb ischemia, reperfusion syndrome, and compartment syndrome.Ostre niedokrwienie kończyn dolnych, zespół reperfuzji i zespół ciasnoty przedziałów powięziowych występują nierozłącznie w każdym przypadku, aczkolwiek z różnym nasileniem u poszczególnych chorych. Podstawą leczenia jest właściwe i szybkie postawienie odpowiedniej diagnozy oraz włączenie adekwatnego leczenia. Brak właściwego leczenia może doprowadzić do pogłębiania niedokrwienia oraz groźnych dla zdrowia i życia powikłań, ze zgonem włącznie. Celem pracy było przedstawienie w sposób spójny patofizjologii ostrego niedokrwienia kończyn dolnych, zespołu reperfuzji i zespołu ciasnoty przedziałów powięziowych

Right pleural effusion caused by pancreaticopleural fisutla - case report

W pracy przedstawiono przypadek chorego z przewlekłym zapaleniem trzustki, u którego doszło do powstania przetoki między torbielą a prawą jamą opłucnową. Ponadto praca zawiera przegląd współczesnych metod postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w przypadku tego typu powikłań.This paper presents a patient with chronic pancreatatis complicated by a right pancreatico-pleural fistula. Current methods of treatment for such types of complications are also presented