Nieoperacyjne zamykanie okołobłoniastych ubytków przegrody międzykomorowej za pomocą korka Amplatzer

Wstęp: Przezskórne zamykania przetrwałego przewodu tętniczego i ubytku międzyprzedsionkowego należą już do rutynowych metod leczenia. Postęp techniczny, jaki dokonał się w konstrukcji nowych korków Amplatzer, umożliwił zamykanie mięśniowych i okołobłoniastych ubytków międzykomorowych (VSD). Celem pracy była prezentacja własnych, wstępnych doświadczeń w przezcewnikowym zamykaniu okołobłoniastych VSD. Materiał i metody: Zabiegi przeprowadzono u dwojga dzieci z VSD w wieku 9 i 11 lat z masą ciała odpowiednio 30 kg i 29 kg. W badaniu echokardiograficznym wykazano, że oba ubytki miały 4 mm średnicy i były zlokalizowane w okołobłoniastej odpływowej części przegrody międzykomorowej, z obecnością rąbka aortalnego o szerokości odpowiednio 5 i 6 mm. Zabiegi wykonano w znieczuleniu ogólnym pod kontrolą echokardiografii i fluoroskopii. Ubytek zasondowano od strony tętniczej, a zamknięto z dostępu przez żyłę udową po wytworzeniu pętli tętniczo-żylnej. Do jego zamknięcia w obu przypadkach zastosowano 6 mm Amplatzer muscular ventricular septal occluder. Czas skopii wynosił odpowiednio 23 i 29 min. Wyniki: Uzyskano szczelne zamknięcie obu ubytków, co potwierdzono w wentrykulografii i echokardiografii. Nie obserwowano powikłań w trakcie zabiegu ani po nim. Wnioski: Przezcewnikowe zamykanie VSD w wybranych przypadkach stanowi interesującą metodę, mogącą zastąpić leczenie kardiochirurgiczne. Dalszy postęp technologiczny dotyczący produkcji nowych implantów prawdopodobnie pozwoli coraz powszechniej stosować tę technikę leczenia. (Folia Cardiol. 2003; 10: 481–485

Nieoperacyjne zamykanie okołobłoniastych ubytków przegrody międzykomorowej za pomocą korka Amplatzer

Wstęp: Przezskórne zamykania przetrwałego przewodu tętniczego i ubytku międzyprzedsionkowego należą już do rutynowych metod leczenia. Postęp techniczny, jaki dokonał się w konstrukcji nowych korków Amplatzer, umożliwił zamykanie mięśniowych i okołobłoniastych ubytków międzykomorowych (VSD). Celem pracy była prezentacja własnych, wstępnych doświadczeń w przezcewnikowym zamykaniu okołobłoniastych VSD. Materiał i metody: Zabiegi przeprowadzono u dwojga dzieci z VSD w wieku 9 i 11 lat z masą ciała odpowiednio 30 kg i 29 kg. W badaniu echokardiograficznym wykazano, że oba ubytki miały 4 mm średnicy i były zlokalizowane w okołobłoniastej odpływowej części przegrody międzykomorowej, z obecnością rąbka aortalnego o szerokości odpowiednio 5 i 6 mm. Zabiegi wykonano w znieczuleniu ogólnym pod kontrolą echokardiografii i fluoroskopii. Ubytek zasondowano od strony tętniczej, a zamknięto z dostępu przez żyłę udową po wytworzeniu pętli tętniczo-żylnej. Do jego zamknięcia w obu przypadkach zastosowano 6 mm Amplatzer muscular ventricular septal occluder. Czas skopii wynosił odpowiednio 23 i 29 min. Wyniki: Uzyskano szczelne zamknięcie obu ubytków, co potwierdzono w wentrykulografii i echokardiografii. Nie obserwowano powikłań w trakcie zabiegu ani po nim. Wnioski: Przezcewnikowe zamykanie VSD w wybranych przypadkach stanowi interesującą metodę, mogącą zastąpić leczenie kardiochirurgiczne. Dalszy postęp technologiczny dotyczący produkcji nowych implantów prawdopodobnie pozwoli coraz powszechniej stosować tę technikę leczenia. (Folia Cardiol. 2003; 10: 481–485

A comparison of the clinical course of preexcitation syndrome in children and adolescents and in adults

Background: Atrioventricular reentrant tachycardia (AVRT) in patients with preexcitation syndrome (PS) is the main cause of paroxysmal regular arrhythmias in children and adolescents. While the previously published data most commonly concern clinical consequences of PS in adults, few researchers have evaluated the problem in children and adolescents. The aim of the study was to compare the clinical course of PS between the population of children and adolescents below 19 years of age and the population of adult patients. Method: The study population consisted of 302 consecutive PS patients managed between January 2001 and June 2005 with radiofrequency catheter ablation (RFCA). The study population was divided into two groups: Group 1 consisting of 52 patients aged 15.38 years on average (7-18 &#177; 2.53) and Group 2 consisting of 250 adult patients aged 38.67 years on average (19-72 &#177; 13.1). Results: Patients from Groups 1 and 2 experienced their first episode of AVRT at the mean age of 13.3 years and 29.1 years, respectively (p < 0.05). The mean annual numbers of AVRT episodes in Groups 1 and 2 were 12.97 (range, 2-96; median, 8) and 8.86 (range, 2-25; median, 6), respectively (p = non-significant). Two patients from Group 1 (3.85%) and 42 patients from Group 2 (16.8%) experienced episodes of atrial fibrillation (AF) (p < 0.05). Location of the accessory pathways (AP): In Group 1, the right free wall and anteroseptal AP locations were significantly more common [11 (21.15%) and 9 (17.31%) patients, respectively, vs.q 19 (7.6%) and 13 (5.2%) patients in Group 2; p < 0.01]. In Group 2, the left anterolateral AP location was more common [81 (32.4%) vs. 4 (7.69%) in Group 1; p < 0.01]. Conclusions: In children and adolescents with PS, a significantly lower incidence of AF was found. In Group 1, RFCA was performed significantly more frequently due to the development of AVRT caused by right free wall and right anteroseptal AP, while in the group of adults, the left anterolateral AP location was found more commonly. (Cardiol J 2007; 14: 384-390

Przezżylna implantacja stymulatora serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatorów serca u dzieci i młodzieży. Materiał i metody: Ocenie poddano zabiegi implantacji kardiostymulatorów u 16 pacjentów poniżej 18 rż. (wiek: 9&#8211;17 lat, średnio 14,1 roku). Przyczyną zakwalifikowania do zabiegu były objawowe zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (blok II° i III°). U 5 pacjentów rozpoznano etiologię zapalną, u 2 - wrodzony całkowity blok przedsionkowo-komorowy, u 9 zaburzenia przewodzenia były następstwem chirurgicznej korekcji wady serca (u 3 chorych - ASD, 3 - VSD, 3 - AVR). U 13 chorych implantowano stymulatory typu DDD, zaś u 3 - VVIR. Wyniki: U wszystkich dzieci, u których wykonano zabieg, implantacja była skuteczna. Średni czas zabiegu wynosił 82 &plusmn; 49 min, średni czas użycia fluoroskopii 10,7 &plusmn; 8,1 min. W bezpośrednim okresie pozabiegowym oraz w obserwacji odległej (od 1 miesiąca do 3 lat) nie wystąpiły istotne powikłania. Na podstawie analizy regresji liniowej stwierdzono, że wiek pacjentów korelował ujemnie z czasem trwania zabiegu. Wnioski: Zabiegi przezżylnej implantacji kardiostymulatora u dzieci powyżej 9 rż., mimo że u dzieci młodszych trwają dłużej, są bezpieczne i skuteczne

Przezżylna implantacja stymulatora serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatorów serca u dzieci i młodzieży. Materiał i metody: Ocenie poddano zabiegi implantacji kardiostymulatorów u 16 pacjentów poniżej 18 rż. (wiek: 9&#8211;17 lat, średnio 14,1 roku). Przyczyną zakwalifikowania do zabiegu były objawowe zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (blok II° i III°). U 5 pacjentów rozpoznano etiologię zapalną, u 2 - wrodzony całkowity blok przedsionkowo-komorowy, u 9 zaburzenia przewodzenia były następstwem chirurgicznej korekcji wady serca (u 3 chorych - ASD, 3 - VSD, 3 - AVR). U 13 chorych implantowano stymulatory typu DDD, zaś u 3 - VVIR. Wyniki: U wszystkich dzieci, u których wykonano zabieg, implantacja była skuteczna. Średni czas zabiegu wynosił 82 &plusmn; 49 min, średni czas użycia fluoroskopii 10,7 &plusmn; 8,1 min. W bezpośrednim okresie pozabiegowym oraz w obserwacji odległej (od 1 miesiąca do 3 lat) nie wystąpiły istotne powikłania. Na podstawie analizy regresji liniowej stwierdzono, że wiek pacjentów korelował ujemnie z czasem trwania zabiegu. Wnioski: Zabiegi przezżylnej implantacji kardiostymulatora u dzieci powyżej 9 rż., mimo że u dzieci młodszych trwają dłużej, są bezpieczne i skuteczne

Stała, endokawitarna stymulacja serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatora serca u dzieci poddanych wcześniej złożonym zabiegom kardiochirurgicznym. Materiał i metody: Analizie poddano przebieg implantacji kardiostymulatora u 7 dzieci (w tym po zabiegu Senninga, ortotopowym przeszczepie serca, operacyjnej korekcji DORV, VSD, PDA, plastyce zastawki trójdzielnej, zamknięciu ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu sinus venosus z nieprawidłowym spływem żył płucnych przy współistnieniu dekstrokardii, z wadą pod postacią 2-napływowej wspólnej komory i przełożeniem wielkich naczyń po zabiegu bandingu tętnicy płucnej). Grupę kontrolną stanowiły 24 dzieci, u których implantowano 2-jamowy układ stymulujący DDD z powodu wrodzonego bloku przewodzenia przedsionkowo-komorowego III stopnia. Wyniki: U wszystkich dzieci uzyskano fizjologiczny tryb stymulacji. Zabiegi u chorych po leczeniu kardiochirurgicznym były istotnie dłuższe (90,7 min vs. 71 min) oraz wymagały istotnie dłuższego użycia fluoroskopii (30,7 min vs. 9 min). Wnioski: U wielu dzieci po złożonych zabiegach kardiochirurgicznych istnieje możliwość bezpiecznej implantacji przezżylnej stymulatora serca. Jednak decyzję o zastosowaniu tego typu zabiegu zawsze musi poprzedzać wnikliwa analiza kliniczna, w wybranych przypadkach połączona z wykonaniem specjalistycznych badań dodatkowych, w tym z cewnikowaniem serca

Stała, endokawitarna stymulacja serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatora serca u dzieci poddanych wcześniej złożonym zabiegom kardiochirurgicznym. Materiał i metody: Analizie poddano przebieg implantacji kardiostymulatora u 7 dzieci (w tym po zabiegu Senninga, ortotopowym przeszczepie serca, operacyjnej korekcji DORV, VSD, PDA, plastyce zastawki trójdzielnej, zamknięciu ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu sinus venosus z nieprawidłowym spływem żył płucnych przy współistnieniu dekstrokardii, z wadą pod postacią 2-napływowej wspólnej komory i przełożeniem wielkich naczyń po zabiegu bandingu tętnicy płucnej). Grupę kontrolną stanowiły 24 dzieci, u których implantowano 2-jamowy układ stymulujący DDD z powodu wrodzonego bloku przewodzenia przedsionkowo-komorowego III stopnia. Wyniki: U wszystkich dzieci uzyskano fizjologiczny tryb stymulacji. Zabiegi u chorych po leczeniu kardiochirurgicznym były istotnie dłuższe (90,7 min vs. 71 min) oraz wymagały istotnie dłuższego użycia fluoroskopii (30,7 min vs. 9 min). Wnioski: U wielu dzieci po złożonych zabiegach kardiochirurgicznych istnieje możliwość bezpiecznej implantacji przezżylnej stymulatora serca. Jednak decyzję o zastosowaniu tego typu zabiegu zawsze musi poprzedzać wnikliwa analiza kliniczna, w wybranych przypadkach połączona z wykonaniem specjalistycznych badań dodatkowych, w tym z cewnikowaniem serca

Porównanie przebiegu klinicznego zespołu preekscytacji u dzieci i młodzieży z pacjentami dorosłymi

Wstęp: Nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy (AVRT) u chorych z zespołem preekscytacji (PS) stanowi główną przyczynę napadowych miarowych arytmii u dzieci i młodzieży. Publikowane dane najczęściej dotyczą następstw klinicznych PS u dorosłych, w niewielu natomiast ocenia się ten problem u dzieci i młodzieży. Celem pracy była analiza porównawcza przebiegu klinicznego PS między populacją dzieci i młodzieży w wieku poniżej 19 lat a chorymi dorosłymi. Metoda: Badaniem objęto 302 kolejnych chorych z PS leczonych w okresie od stycznia 2001 do czerwca 2005 roku za pomocą ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RFCA). Z badanej populacji wyodrębniono dwie grupy: grupę I (52 chorych w wieku średnio 15,38 roku; 7-18 &#177; 2,53) i grupę II (250 chorych dorosłych w wieku średnio 38,67 roku; 19-72 &#177; 13,1). Wyniki: W grupie I wiek, w którym pierwszy raz wystąpił AVRT, wynosił średnio 13,3 roku, w grupie II - 29,1 roku (p < 0,05). Częstość występowania epizodów AVRT w skali rocznej wynosiła w grupie I średnio 12,97 (zakres 2-96, mediana 8), w grupie II - średnio 8,86 (zakres 2-25, mediana 6), p = NS. Epizody migotań przedsionków przebyło 2 chorych (3,85%) z grupy I i 42 pacjentów (16,8%) z grupy II (p < 0,05). W grupie I istotnie częściej stwierdzono lokalizację dróg dodatkowych (AP) prawostronną boczną (11 chorych; 21,15%) oraz przednioprzegrodową (9 chorych; 17,31%), natomiast w grupie II odpowiednio - u 19 (7,6%) i 13 pacjentów (5,2%; p < 0,01). W grupie II częściej występowała lokalizacja lewostronna przednio-boczna (81 chorych; 32,4%), w grupie I - u 4 pacjentów (7,69%; p < 0,01). Wnioski: U dzieci i młodzieży z PS istotnie rzadziej stwierdzano migotanie przedsionków. Częściej w grupie I wykonywano RFCA z powodu ujawnienia się AVRT zależnych od prawostronnych bocznych i prawostronnych przednio-przegrodowych AP, w grupie dorosłych natomiast częściej obserwowano lewostronną przednio-boczną lokalizację AP. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 537-543

Original articleRadio-frequency ablation of arrhythmias following congenital heart surgery

Abstract Background: Cardiac arrhythmias as a late complication following congenital heart surgery are encountered more and more frequently in clinical practice. The use of new electrophysiological methods of visualisation and mapping improves the efficacy of radio-frequency (RF) ablation of these arrhythmias. Aim: To assess patterns of atrial arrhythmias following congenital heart surgery and to examine the efficacy of RF ablation using the electro-anatomical CARTO system. Methods: Electrophysiological diagnostic study and RF ablation were performed in 24 consecutive patients (mean age 36&plusmn;18 years) who had atrial arrhythmias following congenital heart surgery. The mechanism of arrhythmia (ectopic or reentrant) and strategy of RF ablation procedure were based on the results of the right atrial map performed during index arrhythmia. Results: The patients were divided into five groups according to the type of congenital heart surgery. The ASD group consisted of 17 patients who had undergone in the past surgery due to atrial septal defect, four patients had a history of surgery due to ventricular septal defect (VSD group), and one patient each had undergone surgery due to corrected transposition of the great arteries (ccTGA), tetralogy of Fallot (TF) or dual-outflow right ventricle (DORV). During diagnostic electrophysiological study typical atrial flutter (AFL) was diagnosed in nine patients from the ASD group, atypical AFL in three ASD patients, and ectopic atrial tachycardia (EAT) in six ASD patients. In one patient EAT was induced after ablation of typical AFL. Of the VSD patients, three had atypical AFL, and one had typical AFL. The patient following surgery for ccTGA had atypical AFL and EAT, whereas in the two remaining patients (DORV and TF) atypical AFL was demonstrated. The efficacy of the first session of RF ablation was 83% and no complications were observed. The efficacy of RF ablation of typical AFL was 90%, atypical AFL 78%, and EAT 86% (NS). During the long-term follow-up (24&plusmn;17 months) arrhythmia recurrences were noted in 2 (10%) out of 20 patients who were effectively treated during the first RF ablation session. Conclusions: Reentry is the most common electrophysiological mechanism of incisional tachycardias, followed by ectopic atrial tachycardia. RF ablation using the electro-anatomical CARTO system is effective and safe in this group of patients.Wstęp: U pacjentów poddanych kardiochirurgicznym korekcjom wrodzonych wad serca coraz częściej spotykamy późne powikłania w postaci arytmii. Zastosowanie nowych elektrofizjologicznych metod wizualizacji i mapowania poprawia u tych chorych wyniki leczenia ablacją prądem o częstotliwości radiowej (RF). Cel: Ocena typów arytmii przedsionkowych u chorych po kardiochirurgicznej korekcji wrodzonych wad serca i wyników ich leczenia ablacją RF z zastosowaniem systemu CARTO. Metodyka: U 24 kolejnych chorych (średni wiek 36&plusmn;18 lat) po kardiochirurgicznej korekcji wrodzonych wad serca, z udokumentowanymi arytmiami przedsionkowymi, wykonano badanie elektrofizjologiczne oraz jednocześnie ablację RF. Wykonując prawoprzedsionkową mapę w trakcie arytmii, określano jej mechanizm (nawrotny lub ektopowy) i strategię zabiegu. Wyniki: Chorych podzielono na 5 grup ze względu na przyczyny operacji. Były to: grupa ASD (n=17) &#8211; chorzy po operacjach z powodu ubytku przegrody międzyprzedsionkowej (atrial septal defect, ASD), grupa VSD (n=4) &#8211; chorzy po operacjach z powodu ubytku przegrody międzykomorowej (ventricular septal defect, VSD), grupa ccTGA (n=1) &#8211; z powodu skorygowanej transpozycji wielkich naczyń, grupa TF (n=1) &#8211; z powodu tetralogii Fallota i grupa DORV (n=1) &#8211; z powodu dwuodpływowej prawej komory. Podczas badania elektrofizjologicznego w grupie ASD u 9 chorych rozpoznano typowe trzepotanie przedsionków (AFL), u 3 atypowe AFL, zaś u 6 ektopowy częstoskurcz przedsionkowy (EAT). U jednego chorego po ablacji typowego AFL wystymulowano EAT. W grupie VSD u jednego chorego obserwowano typowe AFL, u 3 &#8211; atypowe AFL; w grupie ccTGA u jednego rozpoznano atypowe AFL i EAT, w grupie DORV (n=1) i w grupie TF (n=1) zdiagnozowano atypowy AFL. Nie wystąpiły żadne powikłania w okresie okołozabiegowym. W pierwszej sesji skuteczność ablacji RF wyniosła 83%. Skuteczność ablacji typowego AFL wyniosła 90%, atypowego AFL 78%, zaś EAT 86% (NS). W obserwacji odległej (24&plusmn;17 mies.) nawroty arytmii wystąpiły u 2 (10%) spośród skutecznie leczonych w pierwszej sesji 20 chorych. Wnioski: Po kardiochirurgicznej korekcji wrodzonych wad serca dominują arytmie w mechanizmie fali nawrotnego pobudzenia. Ważną klinicznie arytmią w tej populacji jest również EAT. Ablacja RF z wykorzystaniem CARTO jest skuteczną i obarczoną niskim ryzykiem powikłań metodą leczenia

Original articleRadiofrequency catheter ablation in children and adolescents with preexcitation syndrome

Background: Atrioventricular reentrant tachycardia (AVRT) is the most common tachycardia, accounting for 70% of regular narrow-QRS arrhythmias in children. Because of the potential disadvantages of a life-long drug therapy and relatively favourable results from radiofrequency catheter ablation (RFCA) therapy in adults, the indications for ablation therapy in children with preexcitation syndrome (PS) need to be considered. Aim: To assess efficacy and safety of RFCA in children and adolescents with PS. Methods: The study population consisted of 302 consecutive, symptomatic, drug-refractory patients with PS undergoing RFCA. Two age groups were selected: 52 patients younger than 19 years (24 females, age 15.38&#177;2.53 years); and 250 adults (115 females, age 38.67&#177;13.1 years). In all study patients electrophysiological study and radiofrequency catheter ablation were performed. Comparative analysis between groups was performed with respect to procedure duration, fluoroscopy exposure time, location of accessory pathways (AP), success rate, recurrences and complications. Results: No significant differences between the groups were noted with respect to procedure duration and exposure time. Success and recurrence rates did not differ between the two-age groups. The mean procedure time for children was 124.12&#177;43.48 min (range 45-285) and for adults &#8211; 126.3&#177;61.49 min (range 25-330) (NS). The mean fluoroscopy time for children was 27.95&#177;16.86 min (range 4-75) and for adults &#8211; 31.27&#177;25.51 min (range 1-131) (NS). The initial RF ablation procedure was successful in 48 (92.31%) children and in 233 (93.2%) adults (NS). Recurrence rate was 12.5% (6 patients) in children vs. 8.58% (20 patients) in adults (NS). In one child (1.92%) and in two adult patients (0.8%) serious complication occurred (NS). Electrophysiological study revealed significantly more frequent presence of the right free wall and right antero-septal AP in children than in adults (21.15 vs. 7.6%, and 17.31 vs. 5.2%, respectively, pWstęp: Nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy w przebiegu zespołu preekscytacji (PS) to główna przyczyna tachyarytmii u dzieci i młodzieży. Słuszne więc jest postawienie pytania, kiedy podjąć decyzję o leczeniu inwazyjnym i czy ablacja prądem o częstotliwości radiowej (RFCA) jest w tej grupie wiekowej równie bezpieczna i skuteczna jak u dorosłych. Cel: Ocena skuteczności wczesnej i odległej oraz bezpieczeństwa leczenia dzieci i młodzieży z PS za pomocą RFCA. Metodyka: Badaną populację stanowiło 302 kolejnych, objawowych chorych z PS, leczonych za pomocą RFCA. Wyodrębniono dwie grupy: I &#8211; 52 chorych w wieku do 18 lat, II (kontrolną) &#8211; 250 chorych dorosłych w wieku średnio 38,6&#177;13,1 lat. Analizie poddano dane demograficzne, wyniki i przebieg RFCA &#8211; czas zabiegu, czas ekspozycji radiologicznej, lokalizację dróg dodatkowych (AP), obecność mnogich AP, skuteczność RFCA wczesną i odległą, wystąpienie poważnych powikłań oraz nawrotów. Zastosowano podział lokalizacji AP na szlaki prawostronne boczne (RFW), prawostronne przegrodowe przednie (RAS), prawostronne przegrodowe pośrednie (RMS), prawostronne przegrodowe tylne (RPS), lewostronne przegrodowe tylne (LPS), lewostronne tylno-boczne (LPL), lewostronne przednio-boczne (LAL) oraz zależne od zatoki wieńcowej (CS). Do celów analizy statystycznej wewnątrz grupy I przyjęto podział AP na prawostronne boczne (RFW), przegrodowe &#8211; SEPTAL (RAS, RMS, RPS, LPS oraz CS), lewostronne &#8211; LFW (LPL i LAL). Wyniki: W grupie I istotnie częściej stwierdzono lokalizację AP RFW &#8211; u 11 (21,1%) chorych oraz RAS &#8211; u 9 (17,3%) chorych; w grupie II RFW AP stwierdzono u 19 (7,6%) chorych, RAS &#8211; u 13 (5,2%),