Critical limb ischemia caused by adductor canal compression syndrome — case report with the review of the literature

We report a case of a 55-year-old male who was diagnosed with the adductor canal compression syndrome– a rarely described nontraumatic disorder of the lower limb resulting from the external compression of thesuperficial femoral artery in the adductor canal, that may present with the symptoms ranging from intermittentexercise-induced claudication up to arterial obstruction and critical limb ischemia

Wewnątrznaczyniowe leczenie tętniaka rzekomego aorty brzusznej spowodowanego urazem przenikającym

Urazy przenikające aorty brzusznej należą do rzadkich, ale nadzwyczaj niebezpiecznych. Wśród mechanizmów uszkodzenia najczęściej wymienia się postrzały lub rany kłute, powodujące pęknięcie ściany aorty i masywny krwotok, w przypadku którego zwykle konieczna jest pilna interwencja chirurgiczna. W doniesieniu przedstawiono zastosowanie leczenia wewnątrznaczyniowego za pomocą stentgraftu u chorego z potwierdzonym w angiotomografii komputerowej rozległym tętniakiem rzekomym podprzeponowego odcinka aorty, który był następstwem rany kłutej brzucha zadanej nożem. Okres 3-letniej obserwacji wykazał, że opisana metoda może być skuteczną alternatywą dla operacji otwartej.Penetrating injuries of the abdominal aorta are rare but extremely dangerous and potentially lethal because of massive haemorrhage requiring urgent surgical treatment. Among the causes of trauma, gunshots and stab wounds are considered the most common. In this article, we present the results of endovascular treatment by means of stentgraft implantation in a patient with huge infradiaphragmatic pseudoaneurysm caused by stab wound done by knife confirmed in computed tomography angiogram. The endovascular repair was shown to be an effective alternative for open surgery in three-year postoperative follow-up

Endovascular repair of traumatic thoracic aortic pseudoaneurysm combined with simultaneous distal pancreatectomy due to the pancreas body rupture — case report and review of literatur

Tępe pourazowe uszkodzenie aorty piersiowej, któremu zwykle towarzyszą obrażenia wielonarządowe dotyczące głowy, jamy brzusznej lub miednicy, jest uważane za groźny, potencjalnie śmiertelny stan, który wymaga szybkiego rozpoznania i wdrożenia niezwłocznego leczenia chirurgicznego. Najczęstszą lokalizacją uszkodzenia aorty jest cieśń, co wynika głównie z wystąpienia nagłej deceleracji w czasie urazu komunika­cyjnego. Aktualna klasyfikacja wyróżnia 4 typy uszkodzenia ściany aorty piersiowej. Typ I obejmuje urazy ograniczone do błony wewnętrznej. Typ II opisuje krwiaki śródścienne. Typ III oznacza wytworzenie się tętniaka rzekomego, a typ IV jest definiowany jako pęknięcie aorty. Postępowanie zachowawcze polegające na ścisłej kontroli ciśnienia tętniczego i powtarzaniu badań obrazowych jest rekomendowane jedynie w przypadku uszkodzenia błony wewnętrznej ściany aorty. Natomiast urazy II–IV typu powinny być leczone operacyjnie. Obecnie uważa się, że wprowadzenie metody wewnątrznaczyniowej do leczenia urazów aorty piersiowej stało się cenną alternatywą dla metody otwartej, gdyż zmniejszyło śmiertelność oraz ryzyko wystąpienia wczesnych i późnych powikłań pooperacyjnych. Celem pracy było przedstawienie odległych wyników leczenia 19-letniego chorego z pourazowym tętniakiem rzekomym aorty zstępującej, który skutecznie został wyłączony z układu krążenia za pomocą implantacji stent-graftu, połączonej z jednoczasową resekcją pękniętego trzonu i ogona trzustki oraz splenektomii.Blunt traumatic thoracic aortic injury, which is usually accompanied by multiple organ injuries involving the head, abdomen or pelvis, is considered a dangerous, potentially life-threatening condition that requires rapid diagnosis and immediate surgical treatment. The most common location of traumatic aortic injuries is the aortic isthmus, which often results from the sudden deceleration during a road traffic accident. Traumatic injuries to the thoracic aortic wall are currently classified as four types: type I are injuries limited to the intima; type II is an intramural haematoma; type III means a pseudoaneurysm; and type IV is an aortic rupture. Conservative management, which involves strict blood pressure control and serial imaging, is recommended only in cases of intimal injuries, while type II to IV injuries should be managed operatively. It is currently believed that the introduction of endovascular techniques for the treatment of traumatic thoracic aortic injuries has become a valuable alternative for open surgery, as it has reduced mortality and the risk of early and late postoperative complications.In this article, we present long-term outcomes of treatment of a 19-year-old patient with a traumatic pseudoaneurysm of the descending aorta, which was successfully excluded from the systemic circulation through the implantation of a stent-graft combined with a simultaneous resection of the body and tail of the pancreas due to their rupture and splenectomy

Adrenal-sparing surgery for a hormonally active tumour — a single-centre experience

Introduction: Surgeries that spare the adrenal cortex during adrenalectomy have profound justification. Indications for this type of surgery are fairly strict, and more than 30 years of observations continuously verify the results of the procedure. Material and methods: Of a total of 650 adrenalectomies, 22 (3.4%) were adrenal cortex-sparing surgeries. There were 16 women and six men in this group. In 10 cases, surgery was performed for pheochromocytoma, eight cases involved Conn’s syndrome, and in four cases — paragangliomas located in the para-adrenal region. Secretory activity was identified in all cases. Results: Laparoscopic partial adrenalectomy was performed in 20 patients. Conversion to open laparotomy was necessary in two cases. In patients after bilateral resection of pheochromocytoma surgery, glucocorticoids were supplemented for six weeks. No significant surgical complications were observed in this group. Conclusions: Partial adrenalectomy for minor lesions should be a much more commonly utilised treatment method (of choice). Where bilateral adrenalectomy is necessary, a sparing procedure on one side protects patients from the need for hormonal substitution. The remaining part of the adrenal gland undertakes satisfactory secretory function after six weeks at the latest.

Surgical treatment of abdominal paragangliomas

Introduction: Extraperitoneal, abdominal paragangliomas most commonly originate from the sympathetic nervous system. Typical features include catecholamine overproduction and the potential for malignancy. Lesions are usually located paravertebrally, but when growing in a more expansive manner they may also appear between the inferior vena cava and aorta. In the authors’ opinion this site excludes laparoscopic tumourectomy. Material and methods: Twenty-eight patients were selected for surgical management of abdominal paragangliomas in the past eight years at our endocrine surgical centre. This group consisted of 21 (75%) women and seven (25%) men, aged 14 to 84 years (mean 47.9). In 13 (46.4%) cases paroxysmal hypertension was observed. Type 2 diabetes was noted in another 10 (35.7%) patients, and Takotsubo acute coronary syndrome in two (7.1%). Patients were preoperatively qualified for either open surgery or laparoscopic tumourectomy based on visualisation and location of the tumours in imaging studies. Results: All patients were successfully operated. Eleven (39.3%) patients qualified for laparoscopy, while the remaining 17 (60.7%) were treated with an open surgical approach due to difficult access to the lesion. The mean operative time was 130 minutes for laparoscopy and 120 minutes for laparotomy (p = 0.2). There were no local or general complications after either type of procedure. Conclusions: The use of laparoscopic access is practically excluded in the treatment of paragangliomas located between the inferior vena cava and aorta, especially at the level of the renal vessels and extending superiorly to the diaphragm.

Skuteczność jednostronnej adrenalektomii laparoskopowej w hiperkortyzolemii i subklinicznym zespole Cushinga niezależnych od ACTH — badanie retrospektywne na dużej kohorcie

Introduction: To assess the effectiveness of early unilateral laparoscopic adrenalectomy in ACTH-independent and subclinical hypercor­tisolaemia. Material and methods: We conducted a unicentric, retrospective study. Between 2010 and 2015, 356 laparoscopic adrenalectomies were performed in the Department of General and Endocrine Surgery of the MUW. Hypercortisolaemia was found in 50 (14%) patients, while overt hypercortisolaemia was found in 31 patients. In the hypercortisolaemia group, ACTH-dependent hypercortisolaemia was diagnosed in five (10%) and ACTH-independent hypercortisolaemia in 25 patients (50%). One patient with overt hypercortisolaemia had cancer of the adrenal cortex. The remaining 19 (38%) patients had subclinical Cushing’s syndrome. For our study, we compared patients with ACTH-independent hypercortisolaemia (n = 25) with those with Cushing’s syndrome (n = 19). Patients with ACTH-dependent hyper­cortisolaemia (n = 5) and the patient with cancer of the adrenal cortex (n = 1) were excluded. Results: Patients from both groups (n = 44) underwent a unilateral transperitoneal adrenalectomy. Good early outcomes were observed in 42 patients (93.3%). In one patient, an additional laparoscopic surgery was necessary on postoperative day 0 due to bleeding. In another patient, on day 22 post-surgery, we found an abscess in the site of the excised adrenal gland, which was drained under laparoscopic guid­ance. In three patients (6.8%) with substantial obesity, temporary respiratory insufficiency of varying degrees occurred. We did not observe any thromboembolic complications. All patients with overt hypercortisolaemia and nine patients with subclinical hypercortisolaemia had secondary adrenal insufficiency postoperatively. Conclusions: Transperitoneal unilateral laparoscopic adrenalectomy is an efficient and safe treatment option in patients with ACTH- -independent hypercortisolaemia, both overt and subclinical.Wstęp: Celem pracy była ocena skuteczności wczesnej jednostronnej adrenalektomii laparoskopowej w niezależnej od ACTH i subkli­nicznej hiperkortyzolemii. Materiał i metody: Przeprowadzono jednoośrodkowe, retrospektywne badanie. W latach 2010–2015 wykonano 356 adrenalektomii laparoskopowych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Endokrynologicznej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (WUM). Hiperkortyzo­lemię stwierdzono u 50 pacjentów (14%), natomiast jawną hiperkortyzolemię u 31 pacjentów. W grupie pacjentów z hiperkortyzolemią, hiperkortyzolemię ACTH-zależną zdiagnozowano u pięciu (10%) pacjentów, natomiast ACTH-niezależną u 25 (50%) pacjentów. U jednego z pacjentów z jawną hiperkortyzolemią stwierdzono raka kory nadnerczy. U pozostałych 19 (38%) pacjentów stwierdzono subkliniczny zespół Cushinga. Dla celów niniejszego badania, porównano pacjentów z ACTH-niezależną hiperkortyzolemią (n = 25) z pacjentami z zespołem Cushinga (n = 19). Z badania zostali wykluczeni pacjenci z ACTH-zależną hiperkortyzolemią (n = 5) oraz pacjent z rakiem kory nadnerczy (n = 1). Wyniki: Pacjentów z obu grup (n = 44) poddano jednostronnej adrenalektomii przezotrzewnowej. Dobre wczesne wyniki leczenia zaob­serwowano u 42 pacjentów (93,3%). U jednego z pacjentów konieczna była dodatkowa operacja laparoskopowa z powodu krwawienia w 0. dobie pooperacyjnej. U innego pacjenta, w 22. dobie pooperacyjnej, wykryto ropień w miejscu wyciętego gruczołu nadnerczowego, który został odsączony pod kontrolą laparoskopową. W przypadku trzech pacjentów (6,8%) ze znaczną otyłością, wystąpiła przejściowa niewydolność oddechowa o różnym stopniu nasilenia. Nie zaobserwowano żadnych powikłań zakrzepowo-zatorowych. U wszystkich pacjentów z jawną hiperkortyzolemią oraz u dziewięciu pacjentów z subkliniczną hiperkortyzolemią stwierdzono wtórną niewydolność nadnerczy po operacji. Wnioski: Jednostronna laparoskopowa adrenalektomia przezotrzewnowa jest skuteczną i bezpieczną opcją leczenia pacjentów z ACTH­-niezależną hiperkortyzolemią, zarówno jawną jak i subkliniczną

Evaluation of selected parameters of inflammation, coagulation system, and formation of extracellular neutrophil traps (NETs) in the perioperative period in patients undergoing endovascular treatment of thoracoabdominal aneurysm with a branched device (t-Branch)

Extracellular Neutrophils Traps (NETs) and their formation, known as NETosis, have become pivotal in the pathogenesis of aortic aneurysm development. This study investigates the NETosis markers with the assessment of selected parameters of inflammation and coagulation system in patients with thoracoabdominal aortic aneurysms in the pre-and postop period undergoing t-Branch stent-graft implantation. The study included 20 patients with thoracoabdominal aortic aneurysms. Three markers double-stranded DNA (dsDNA), single-stranded DNA (ssDNA), and citrullinated H3 histones (Cit-H3) were tested at three-time points from patients’ blood. The parameters of NETosis, inflammation, and coagulation system were examined in the preoperative period (within 24 h before surgery) and in the postoperative period (on the 3rd and 5th postoperative day). Free-circulating DNA (cfDNA) was isolated from the blood using the MagMAXTM Cell-Free DNA Extraction Kit. Double-stranded DNA (dsDNA) and single-stranded DNA (ssDNA) were then quantified using the Qubit dsDNA HS Assay Kit and the Qubit ssDNA Assay Kit. Cit-H3 concentration was determined by enzyme immunoassay ELISA (Cayman). The results revealed the significance of NETs secretion in response to the complex processes after stent-graft implantation. All NET markers increased shortly after surgery, with histones being the first to return to preoperative levels. The lack of normalization of dsDNA and ssDNA levels to preoperative levels by the last postoperative blood collection demonstrates NETs reorganization. The increase in the number of neutrophils was not related to the expansion of postoperative NETosis. The study reveals a new marker of NETosis, ssDNA, that has not been studied so far. The implantation of a stent graft in a patient with TAAA triggers an inflammatory response manifested by an increase in inflammatory parameters. One of the hallmarks of inflammation is the activation of neutrophil extracellular traps