Taxcor w zapobieganiu restenozie : Polskie wieloośrodkowe badanie obserwacyjne oceniające skuteczność i bezpieczeństwo stentu Genius TAXCOR I

Wprowadzenie: Rejestr Taxcor PL był wieloośrodkowym, otwartym badaniem klinicznym fazy IV, w którym uczestniczyło 10 ośrodków akademickich w Polsce. Jego celem była ocena bezpieczeństwa i skuteczności stentu Genius TAXCOR I (Eurocor GmbH, Germany) uwalniającego paklitaksel w dawce 1 μg/mm2, implantowanego podczas przezskórnej angioplastyki wieńcowej (ang. percutaneous coronary intervention, PCI) ze wskazań planowych lub nagłych. Materiał i metody: Pacjenci włączani do badania stanowili grupę chorych kwalifikowanych do zabiegu PCI na podstawie dolegliwości klinicznych, wyników testów prowokacyjnych, u których w wykonanej angiografii tętnic wieńcowych potwierdzono obecność istotnego zwężenia (długość do 25 mm) w zakresie tętnic wieńcowych. Procedura implantacji stentu i postępowanie okołoi pozabiegowe były zgodne z obowiązującymi wytycznymi oraz lokalną praktyką ośrodków. Protokół badania nie ingerował w standardy leczenia pacjentów z rozpoznaniem choroby niedokrwiennej serca. Łączna liczba pacjentów analizowanych w rejestrze Taxcor PL wynosiła 100 osób zrekrutowanych w 10 ośrodkach w Polsce. Wyniki: Dane zgromadzone w trakcie badania dotyczą 100 zabiegów PCI w zakresie 110 leczonych zmian. Średni czas trwania zabiegu PCI wyniósł 43 min (SD 24), średnia średnica implantowanych stentów wyniosła 3,17 mm (SD 0,36), a średnia długość 20,5 mm (SD 5,82). Średni czas hospitalizacji pacjentów włączonych do badania to 2,5 doby (SD 3,4). W trakcie hospitalizacji u 2 pacjentów doszło do zamknięcia bocznicy podczas zabiegu PCI, czego następstwem był zawał mięśnia sercowego. U 3 pacjentów wystąpił krwiak w miejscu wkłucia, niewymagający interwencji chirurgicznej oraz przetoczenia preparatów krwi. W trakcie zabiegu PCI raportowano ponadto 3 przypadki dystalnej dysekcji (typu B, C i D). Poza tym nie obserwowano innych zdarzeń niepożądanych. W obserwacji 1-miesięcznej 1 pacjent miał wykonany planowy zabieg PCI w zakresie innego naczynia niż wcześniej leczone, będący kolejnym etapem rewaskularyzacji wieńcowej. Podobnie w obserwacji 3-miesięcznej u 1 z chorych wynikła konieczność wykonania zabiegu PCI na naczyniu nieleczonym implantacją stentu Taxcor. W 6-miesięcznej obserwacji (3.–6. miesiąc) zmarł 1 pacjent – był on hospitalizowany i operowany na oddziale chirurgicznym (hemikolektomia) z rozpoznaniem złośliwego guza przewodu pokarmowego i po 2 miesiącach zmarł z powodu niewydolności wielonarządowej. Pięciu pacjentów miało wykonany powtórny zabieg PCI w zakresie innych naczyń niż w momencie włączenia do badania. W 12-miesięcznej obserwacji (6.–12. miesiąc) 2 pacjentów miało wykonany powtórny zabieg PCI, w tym 1 w naczyniu leczonym w momencie włączenia do badania. Nieskuteczność zaopatrzenia naczynia docelowego (ang. target vessel failure, TVF) wystąpiła u 3 pacjentów [zgon z przyczyn wieńcowych – 0, zawał serca – 2, rewaskularyzacja zaopatrywanego naczynia (ponowna angioplastyka lub wszczepienie zespoleń omijających w zakresie zaopatrywanego naczynia) w ciągu 12-miesięcznego okresu obserwacji – 1]. Wnioski: Wyniki rejestru Taxcor PL dowodzą, że stent Genius Taxcor I jest bezpieczny w użyciu i zapewnia uzyskanie zadowalających wyników w obserwacji krótko- i długoterminowej, porównywalnych z innymi dostępnymi na rynku systemami stentów wieńcowych.Background: The Taxcor PL registry was a multicentre, phase IV open clinical trial, in which there participated 10 academic centres in Poland. Its aim was to assess the safety and effectiveness of the stent Genius TAXCOR I (Eurocor GmbH, Germany) at a dose of 1 μg/mm2 of paclitaxel, implanted during PCI with elective or urgent indications. Material and methods: Patients who entered the study were a group of patients qualified for PCI, based on clinical symptoms and provocative tests, in whom coronary angiography confirmed the presence of significant stenosis (length up to 25 mm) in the coronary arteries. Implantation procedure, peri- and postoperative procedure were in accordance with guidelines and local practice. The study protocol did not interfere with standard treatment for patients with a diagnosis of ischaemic heart disease. The total number of patients studied in the Taxcor PL registry is 100 people recruited in 10 centres in Poland. Results: Data were collected during the study on 100 PCIs (110 treated lesions). Average duration of PCI was 43 min (SD 24). Mean diameter of the implanted stent was 3.17 mm (SD 0.36) and the average length of 20.5 mm (SD 5.82). The mean time of hospitalization of patients enrolled in the study was 2.5 days (SD 3.4). During hospitalization, 2 patients experienced myocardial infarction which was the result of side branch closure during PCI. Three patients had a haematoma at the puncture site, which did not require surgical intervention and transfusion of blood products. During percutaneous coronary intervention also three cases of distal dissection were reported (type B, C and D). There were no other adverse events. In one-month follow-up one of the patients had a planned PCI procedure performed in another vessel than previously treated, which was the next stage of coronary revascularization. Similarly, in the 3-month follow-up one of the patients needed to undergo a PCI procedure on a vessel untreated with Taxcor. In the 6-month follow-up (3-6 months) one patient died – he was hospitalized with a diagnosis of malignant tumour and the gastrointestinal tract and operated on at the surgical ward (hemicolectomy); after 2 months of hospitalization, he died due to multiorgan failure. Five patients had a second percutaneous coronary intervention in other vessels than at the time of study enrolment. At 12-month follow-up (6-12 months) two patients had a second PCI procedure performed, including one in a vessel treated at the time of enrolment. Ineffectiveness of supply target vessel (called target vessel failure, TVF) occurred in three patients (death from coronary causes – 0, MI – 2, target vessel revascularization (TVR – PCI or CABG) during the 12-month observation period – 1. Conclusions: Taxcor PL registry results showed that the stent Genius Taxcor I is safe to use and provides satisfactory results in short- and long-term observation, in comparison with other commercially available coronary stent systems

Przygotowanie merytoryczne pacjentów kierowanych na zabieg koronarografii

Wstęp: Koronarografia jest kluczowym badaniem w diagnostyce choroby niedokrwiennej serca. Poprawa komfortu badania i skrócenie czasu hospitalizacji sprzyja jej większej dostępności oraz obniża koszty. Celem pracy było zbadanie przygotowania merytorycznego pacjentów do zabiegu koronarografii. Materiał i metody: Badaniem objęto 114 kolejnych pacjentów (30 kobiet i 84 mężczyzn w wieku 30&#8211;77 lat) skierowanych po raz pierwszy na badanie koronarograficzne. Ankietę przeprowadzono anonimowo, przed zabiegiem - w dniu przyjęcia do szpitala (ośrodek o referencyjności IIIB). Ankieta zawierała pytania dotyczące: celu, istoty, powikłań zabiegu oraz informacji uzyskanych od lekarza kierującego. Wyniki: 67% pacjentów istotę koronarografii tłumaczyli kardiolodzy, 6% - lekarze rodzinni, a 13% pacjentów w ogóle nie uzyskało odpowiednich informacji. Tylko 49% ankietowanych znało cel badania. Ankietowani pochodzący z miasta częściej oceniali swój stan wiedzy jako co najmniej wystarczający niż mieszkańcy wsi (odpowiednio 41% vs. 14%, p < 0,008) i częściej wiedzieli, której struktury serca dotyczy koronarografia (67% vs. 14%, p < 0,0001) i jakie powikłania powoduje zabieg (33% vs. 7%, p < 0,005). Ankietowani z wykształceniem podstawowym częściej twierdzili, że ich wiedza jest niewielka w porównaniu z badanymi z wykształceniem wyższym (83% vs. 47%, p < 0,0001), natomiast częściej nie znali celu badania w porównaniu z osobami z wykształceniem średnim (78% vs. 33%, p < 0,0002) i badanymi z wykształceniem wyższym (78% vs. 40%, p < 0,001). O powikłaniach nie wiedziało 100% z nich, 64% badanych z wykształceniem średnim i 53% osób z wykształceniem wyższym (p < 0,0001), a o strukturach serca, których dotyczy zabieg (istota zabiegu) nie wiedziało odpowiednio: 72% vs. 37% (p < 0,001) vs. 27% (p < 0,0002). Wnioski: Subiektywnie i obiektywnie poziom wiedzy merytorycznej pacjentów na temat koronarografii jest niski. Zależy on od poziomu wykształcenia i miejsca zamieszkania chorego. Dużemu odsetkowi pacjentów kierowanych na koronarografię lekarze nie tłumaczą istoty zabiegu, a jeżeli już wyjaśniają, robią to nieefektywnie. Wydaje się, że wiek ankietowanych nie wpływa istotnie na poziom wiedzy pacjentów. (Folia Cardiol. 2004; 11: 921-927

Przygotowanie merytoryczne pacjentów kierowanych na zabieg koronarografii

Wstęp: Koronarografia jest kluczowym badaniem w diagnostyce choroby niedokrwiennej serca. Poprawa komfortu badania i skrócenie czasu hospitalizacji sprzyja jej większej dostępności oraz obniża koszty. Celem pracy było zbadanie przygotowania merytorycznego pacjentów do zabiegu koronarografii. Materiał i metody: Badaniem objęto 114 kolejnych pacjentów (30 kobiet i 84 mężczyzn w wieku 30&#8211;77 lat) skierowanych po raz pierwszy na badanie koronarograficzne. Ankietę przeprowadzono anonimowo, przed zabiegiem - w dniu przyjęcia do szpitala (ośrodek o referencyjności IIIB). Ankieta zawierała pytania dotyczące: celu, istoty, powikłań zabiegu oraz informacji uzyskanych od lekarza kierującego. Wyniki: 67% pacjentów istotę koronarografii tłumaczyli kardiolodzy, 6% - lekarze rodzinni, a 13% pacjentów w ogóle nie uzyskało odpowiednich informacji. Tylko 49% ankietowanych znało cel badania. Ankietowani pochodzący z miasta częściej oceniali swój stan wiedzy jako co najmniej wystarczający niż mieszkańcy wsi (odpowiednio 41% vs. 14%, p < 0,008) i częściej wiedzieli, której struktury serca dotyczy koronarografia (67% vs. 14%, p < 0,0001) i jakie powikłania powoduje zabieg (33% vs. 7%, p < 0,005). Ankietowani z wykształceniem podstawowym częściej twierdzili, że ich wiedza jest niewielka w porównaniu z badanymi z wykształceniem wyższym (83% vs. 47%, p < 0,0001), natomiast częściej nie znali celu badania w porównaniu z osobami z wykształceniem średnim (78% vs. 33%, p < 0,0002) i badanymi z wykształceniem wyższym (78% vs. 40%, p < 0,001). O powikłaniach nie wiedziało 100% z nich, 64% badanych z wykształceniem średnim i 53% osób z wykształceniem wyższym (p < 0,0001), a o strukturach serca, których dotyczy zabieg (istota zabiegu) nie wiedziało odpowiednio: 72% vs. 37% (p < 0,001) vs. 27% (p < 0,0002). Wnioski: Subiektywnie i obiektywnie poziom wiedzy merytorycznej pacjentów na temat koronarografii jest niski. Zależy on od poziomu wykształcenia i miejsca zamieszkania chorego. Dużemu odsetkowi pacjentów kierowanych na koronarografię lekarze nie tłumaczą istoty zabiegu, a jeżeli już wyjaśniają, robią to nieefektywnie. Wydaje się, że wiek ankietowanych nie wpływa istotnie na poziom wiedzy pacjentów. (Folia Cardiol. 2004; 11: 921-927

Omdlenie i elektrokardiograficzne podejrzenie zawału serca z uniesieniem odcinka ST nad ścianą przednią – pomyśl o zespole Brugadów!

This is a case of 52-year-old male after episode of syncope and with atypical chest pain referred to hospital with acute anterior ST elevation myocardial infarction. Urgent coronary angiography showed normal coronary arteries and only ECG made the next day made us to suspect Brugada syndrome. The patient had ICD implanted and because of high defibrillation threshold, subcutaneous electrode implantation was decided. Our case highlights, that ECG changes in Brugada syndrome can mimic ST elevation in the course of acute coronary syndrome and that subcutaneous electrode implantation may be useful method of lowering defibrillation treshold.Prezentujemy przypadek 52-letniego mężczyzny, który po epizodzie omdlenia i bólu w klatce piersiowej trafił do szpitala z podejrzeniem ostrego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST nad ścianą przednią. Pilna koronarografia wykazała prawidłowy obraz tętnic wieńcowych i dopiero elektrokardiogramy wykonane w kolejnych dobach doprowadziły nas do rozpoznania zespołu Brugadów. Pacjentowi implantowano kardiowerter-defibrylator a ze względu na wysoki próg defibrylacji konieczne było wszczepienie elektrody podskórnej. Przypadek naszego pacjenta przypomina, że zmiany w elektrokardiogramie w przebiegu zespołu Brugadów mogą naśladować uniesienie odcinka ST w przebiegu ostrego zespołu wieńcowego, a podskórna implantacja elektrody może być skuteczną metodą obniżania progu defibrylacji

Analiza czynników wpływających na dyspersję QTc u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Dyspersja QTc jako wskaźnik niejednorodnej repolaryzacji komór jest uznanym czynnikiem wystąpienia zagrażających życiu komorowych zaburzeń rytmu. W ostrym zespole wieńcowym zmiany dynamiki dyspersji QTc spowodowane są niedokrwieniem. Celem pracy było określenie czynników wiążących się z dynamiką dyspersji QTc u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA). Materiał i metody: Badaniem objęto 52 pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym, których poddano interwencyjnemu leczeniu reperfuzyjnemu za pomocą PTCA. Badanie EKG wykonywano przy przyjęciu (badanie wyjściowe) i po 12 godzinach po przeprowadzeniu zabiegu PTCA. Pomiarów dokonywały ręcznie dwie niezależne osoby; w przypadku niezgodności wyliczano średnią i taki wynik uznawano za ostateczny. W obu badaniach EKG obliczano QTc według wzoru Bezetta oraz dyspersję QTc jako różnicę miedzy maksymalną i minimalną wartością QTc w tej samej ewolucji serca. Ze względu na dynamikę dyspersji QTc pacjentów podzielono na dwie grupy: grupę A - ze skróceniem dyspersji QTc po interwencji i grupę B - z wydłużeniem dyspersji QTc po interwencji. Wyniki: Grupa A liczyła 27 pacjentów (19 mężczyzn i 8 kobiet), zaś grupa B - 25 osób (17 mężczyzn i 8 kobiet). W grupie A średnia wartość dyspersji QTc przed zabiegiem wyniosła 123,92 &plusmn; 33,78 ms, po zabiegu 85,73 &plusmn; 56,06 ms, w grupie B odpowiednio: 78,24 &plusmn; 60 ms oraz 119,53 &plusmn; 44,33. Ryzyko zwiększenia dyspersji QTc po angioplastyce wzrastało 5-krotnie, jeżeli doszło do niepełnej rewaskularyzacji (OR = 4,89; p < 0,03). Wnioski: Brak spadku dyspersji QTc po angioplastyce wieńcowej jest charakterystyczny dla pacjentów z chorobą wielonaczyniową. Skuteczne przywrócenie przepływu wieńcowego skraca dyspersję QTc w ostrej fazie zawału serca. (Folia Cardiol. 2004; 11: 513&#8211;519

Analiza czynników wpływających na dyspersję QTc u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Dyspersja QTc jako wskaźnik niejednorodnej repolaryzacji komór jest uznanym czynnikiem wystąpienia zagrażających życiu komorowych zaburzeń rytmu. W ostrym zespole wieńcowym zmiany dynamiki dyspersji QTc spowodowane są niedokrwieniem. Celem pracy było określenie czynników wiążących się z dynamiką dyspersji QTc u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA). Materiał i metody: Badaniem objęto 52 pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym, których poddano interwencyjnemu leczeniu reperfuzyjnemu za pomocą PTCA. Badanie EKG wykonywano przy przyjęciu (badanie wyjściowe) i po 12 godzinach po przeprowadzeniu zabiegu PTCA. Pomiarów dokonywały ręcznie dwie niezależne osoby; w przypadku niezgodności wyliczano średnią i taki wynik uznawano za ostateczny. W obu badaniach EKG obliczano QTc według wzoru Bezetta oraz dyspersję QTc jako różnicę miedzy maksymalną i minimalną wartością QTc w tej samej ewolucji serca. Ze względu na dynamikę dyspersji QTc pacjentów podzielono na dwie grupy: grupę A - ze skróceniem dyspersji QTc po interwencji i grupę B - z wydłużeniem dyspersji QTc po interwencji. Wyniki: Grupa A liczyła 27 pacjentów (19 mężczyzn i 8 kobiet), zaś grupa B - 25 osób (17 mężczyzn i 8 kobiet). W grupie A średnia wartość dyspersji QTc przed zabiegiem wyniosła 123,92 &plusmn; 33,78 ms, po zabiegu 85,73 &plusmn; 56,06 ms, w grupie B odpowiednio: 78,24 &plusmn; 60 ms oraz 119,53 &plusmn; 44,33. Ryzyko zwiększenia dyspersji QTc po angioplastyce wzrastało 5-krotnie, jeżeli doszło do niepełnej rewaskularyzacji (OR = 4,89; p < 0,03). Wnioski: Brak spadku dyspersji QTc po angioplastyce wieńcowej jest charakterystyczny dla pacjentów z chorobą wielonaczyniową. Skuteczne przywrócenie przepływu wieńcowego skraca dyspersję QTc w ostrej fazie zawału serca. (Folia Cardiol. 2004; 11: 513&#8211;519

Hipotermia terapeutyczna — potężne narzędzie w zapobieganiu uszkodzeniu niedokrwienno-reperfuzyjnemu w sercach szczurów

Introduction. The aim of the experiment was to find the relationship between the extent of myocardial infarction and the internal body temperature of the rats. Our second goal was to investigate if mild hypothermia applied during myocardial ischemia and reperfusion brings cardioprotective effects. Materials and methods. The study was performed in vivo on rat hearts. Myocardial infarction was induced by 30 minutes of the left anterior descending artery occlusion followed by 60 min reperfusion. Thirteen rats were assigned to a group depending on the internal body temperature (t) ≤ 35.5°C (n = 5), 35.6 ≥ t ≥ 37.5°C (n = 4) and t ≥ 37.6°C (n = 4). The desired temperature was achieved during pre-ischemic procedures. The presence of the infarction scar and its size were assessed in planimetry. Infraction size was calculated as the infarct area relative to the area at risk (IA/RA). Results. The incidence of infarction scar in the groups of rats with body temperature ≥ 35.6°C was significantly higher (p &lt; 0.01) compared to the group with the temperature ≤ 35.5°C. There was statistically significant positive correlation (r = 0.787, p &lt; 0.01) between IA/RA and the internal body temperature of the rats. Conclusions. Any reduction in the body temperature during myocardial ischemia and reperfusion seems to be beneficial for the rat’s myocardium. Moreover, hypothermia ≤ 35.5ºC applied during ischemia and reperfusion fully prevents from myocardial infarction. We believe that there is a great need to intensify research on therapeutic hypothermia in humans, so that this method of treatment could be finally used in the course of myocardial infarction.  Wstęp. Celem doświadczenia było zbadanie zależności obszaru zawału (IA) od temperatury wewnętrznej szczurów oraz określenie, czy łagodna hipotermia zastosowana podczas niedokrwienia i reperfuzji działa kardioprotekcyjne. Materiały i metody. Badanie przeprowadzono in vivo na sercach szczurzych. Zawał serca wywoływano poprzez 30-minutowe zamknięcie gałęzi przedniej zstępującej (LAD), po czym następowała 60-minutowa reperfuzja. Trzynaście szczurów przydzielono do grup zależnie od wewnętrznej temperatury ciała (t) ≤ 35,5°C (n = 5), 35,6 ≥ t ≥ 37,5°C (n = 4) oraz t ≥ 37,6°C (n = 4). Pożądaną temperaturę wewnętrzną osiągano podczas czynności poprzedzających rozpoczęcie niedokrwienia. Obecność zawału i jego rozmiar oceniano planimetrycznie. Obszar blizny zawałowej określano jako procent obszaru zagrożonego martwicą (RA). Wyniki. Występowanie blizny zawałowej w ocenie planimetrycznej w grupach zwierząt z temperaturą ≥ 35,6°C było znacząco wyższe (p < 0,01) niż w grupie z temperaturą ≤ 35,5ºC. Wykazano istotną statystycznie pozytywną korelację (r = 0,787; p < 0,01) między IA/RA a wewnętrzną temperaturą ciała szczurów. Wnioski. Nawet niewielkie obniżenie temperatury ciała podczas niedokrwienia i reperfuzji wydaje się korzystne dla zmniejszenia uszkodzenia miokardium. Co więcej, zastosowanie hipotermii ≤ 35,5ºC podczas niedokrwienia i reperfuzji pozwala w pełni zapobiec wystąpieniu obszaru martwicy w sercach szczurzych. Autorzy niniejszej pracy wierzą, że istnieje duża potrzeba poszerzenia badań na temat hipotermii, tak aby metoda ta mogła ostatecznie znaleźć zastosowanie u chorych z ostrym zespołem wieńcowym. Słowa kluczowe: zawał serca w uniesieniem odcinka ST, temperatura ciała, kardioprotekcj

Multicenter registry of Impella-assisted high-risk percutaneous coronary interventions and cardiogenic shock in Poland (IMPELLA-PL)

Background: Impella is a percutaneous mechanical circulatory support device for treatment of cardiogenic shock (CS) and high-risk percutaneous coronary interventions (HR-PCIs). IMPELLA-PL is a national retrospective registry of Impella-treated CS and HR-PCI patients in 20 Polish interventional cardiological centers, conducted from January 2014 until December 2021.Aims: We aimed to determine the efficacy and safety of Impella using real-world data from IMPELLA-PL and compare these with other registries.Methods: IMPELLA-PL data were analyzed to determine primary endpoints: in-hospital mortality and rates of mortality and major adverse cardiovascular and cerebrovascular events (MACCE) at 12 months post-discharge.Results: Of 308 patients, 18% had CS and 82% underwent HR-PCI. In-hospital mortality rates were 76.4% and 8.3% in the CS and HR-PCI groups, respectively. The 12-month mortality rates were 80.0% and 18.2%, and post-discharge MACCE rates were 9.1% and 22.5%, respectively. Any access site bleeding occurred in 30.9% of CS patients and 14.6% of HR-PCI patients, limb ischemia in 12.7% and 2.4%, and hemolysis in 10.9% and 1.6%, respectively.Conclusions: Impella is safe and effective during HR-PCIs, in accordance with previous registry analyses. The risk profile and mortality in CS patients were higher than in other registries, and the potential benefits of Impella in CS require investigation

Biochemical and clinical evaluation of endothelial injury after distal or traditional transradial access in percutaneous interventions

Background: Distal transradial access (dTRA) has been proposed as an alternative to traditional transradial access (TRA) in cardiac catheterization.Aims: The study aimed to compare these two transradial approaches: TRA and dTRA in terms of clinical and biochemical aspects. Methods: Two hundred patients who qualified for the elective coronary procedure were included. The patients were assigned to one of the groups depending on their vascular access. The groups were compared in terms of perceived pain using the Visual Analogue Scale (VAS), time of gaining access, need for conversion, and local complications. Additionally, in forty patients circulating endothelial injury markers: endothelin 1 (ET-1), interleukin 8 (IL-8), and soluble vascular cell adhesion molecule-1 (sVCAM-1) were assessed.Results: Successful cannulation was obtained in 84 (100%) in the TRA group and in 98 (84%) subjects in the dTRA (P &lt;0.001). dTRA was associated with higher level of pain perceived at the time of gaining vascular approach than TRA; median VAS score (interquartile range [IQR]): 4 (2–5) vs. 2 (2–4) (P = 0.04). The mean time (standard deviation [SD]) needed to cannulate the artery in dTRA was longer than in TRA: 81 (8) seconds vs. 50 (4) seconds (P = 0.04). ET-1 concentration was (SD) 2.08 (0.19) pg/ml [dTRA] vs. 2.00 (0.29) [TRA] pg/ml (P = 0.83); sVCAM-1: 12.71 (3.97) ng/ml vs. 12.86 (4.29) ng/ml (P = 0.98); IL-8: 8.81 (0.42) ng/ml vs. 9.15 (0.52) ng/ml (P = 0.62). Th number of complications after procedures did not differ between these two approaches.Conclusions: Cannulation of dTRA is associated with a lower success rate and higher pain perceived. dTRA is not inferior to TRA when safety issues and vascular injury are considered.