Localisation of focal liver lesions to specific hepatic segments - comparison of multiphase spiral CT and MR imaging

The purpose of this study was an evaluation of the ability of the mulitiphase spiral CT and MR imaging to localise focal liver lesions referring to specific hepatic segments. The authors studied prospectively 26 focal liver lesions in 26 patients who had undergone spiral CT and MRI before surgery. Multiphase spiral CT included noncontrast scans, hepatic arterial-dominant phase, portal venous - dominant phase and equilibrium phase. MRI was performed in all cases. The following sequences were performed: SE and TSE T1- and T2-weighted images, STIR and dynamic T1-weighted FFE study after i.v. administration of gadolinium (Gd-DTPA). The CT and MR scans were prospectively and independently reviewed by three radiologists for visualisation of hepatic and portal veins and segmental localisation of hepatic lesions. The authors used the right and left main portal veins along with transverse fissura, hepatic veins and gallbladder fossa as landmarks for the tumour localisation to specific hepatic segments. The primary segmental locations of the lesions were correctly determined with CT in 22 of 26 focal liver lesions (85%) and with MR imaging in 24 of 26 lesions (92%). The full extent of lesions was correctly described with sCT in 19 of 26 focal lesions and with MR in 21 of 26 tumours. MRI and CT were helpful preoperative tools for determining the segmental location of focal liver lesions and for planning the surgical approach

Wole guzowate olbrzymie — ambulatoryjne leczenie radiojodem

  Introduction: 131-I treatment of nodular, especially nontoxic, goitre is still reserved mainly for elderly patients, whose numerous concomitant diseases disqualify them from surgery. Therapy often involves isolation and is available only in selected centres, which may be located far from some patients’ places of residence, which is inconvenient for elderly people. The aim of the study was to assess the effectiveness of outpatient fractionated 131-I treatment of patients with large nodular goitres, as well as to evaluate complications and the factors affecting treatment results. Material and methods: The study included 35 patients with a large nodular goitre. Thyroid volume and treatment results were evaluated using US and CT neck examination. Results: Mean thyroid volume prior to treatment was 104.36 mL (range 36.23–301.09 mL). An average administered 131-I activity was 1806 MBq (range 800–4000). The average reduction of goitre volume was 43.18% (range –17.23–89.66%). Final treatment results correlated with the thyroid size reduction obtained three months after treatment (r = 0.74; p = 0.001). Symptoms of transient hyperthyroidism were observed in 8.57% of patients, in 5.4% Graves disease was induced (including severe Graves’ orbitopathy in 2.7%), and in 2.86% TRAb increase without development of hyperthyroidism was observed. The treatment results were not influenced by initial thyroid volume (r = –0.01; p = 0.95). An increase in thyroid volume during the treatment was reported in 20% of patients, with a mean increase of 22.3% (range 0.63–55.03%). Post-treatment hypothyroidism was diagnosed in 42.9% of patients. One patient was diagnosed with salivary gland damage. Conclusions: Fractionated 131-I treatment of large nodular goitres is an effective method, the results of which are comparable to those obtained from the administration of one-time high doses of radioiodine. (Endokrynol Pol 2015; 66 (4): 301–307)    Wstęp: Leczenie 131-I wola guzowatego olbrzymiego, szczególnie obojętnego, nadal zarezerwowane jest głównie dla pacjentów w starszym wieku, z licznymi chorobami towarzyszącymi dyskwalifikującymi ich z leczenia zabiegowego. Terapia, szczególnie w przypadku dużych rozmiarów wola wiąże się z izolacją po podaniu 131-I, a leczenie jest możliwe tylko w wybranych ośrodkach często oddalonych od miejsca zamieszkania, co jest utrudnieniem dla osób starszych. Celem pracy była ocena skuteczności leczenia wola olbrzymiego 131-I w warunkach ambulatoryjnych dawkami frakcjonowanymi z analizą czynników wpływających na efekt terapii oraz oceną jej powikłań. Materiały i metody: Analizą objęto 35 osób z wolem guzowatym olbrzymim. Ocenę objętości tarczycy i efektów leczenia wykonano z użyciem badań USG oraz CT szyi. Wyniki: Średnia objętość wola przed leczeniem wynosiła 104,36 mL (zakres 36,23–301,09), a średnia podana aktywność 131-I to 1806 MBq (zakres 800–4000). Uzyskano redukcję objętości wola średnio o 43,18% (zakres –17,23–89,66%). Ostateczny efekt leczenia korelował z poziomem redukcji uzyskanym po 3 miesiącach leczenia (r = 0,74; p = 0,0010). Efekt leczenia nie zależał od wyjściowej wielkości wola (r = –0,01; p = 0,95). Objawy przejściowej nadczynności tarczycy obserwowano u 8,57% leczonych, u 5,4% wyindukowano chorobę Gravesa-Basedowa (u 2,7% ciężką orbitopatię) u 2,86% zaobserwowano wzrost miana przeciwciał przeciw receptorowi TSH bez objawów nadczynności tarczycy. Przejściowo powiększenie tarczycy w trakcie leczenia obserwowano u 20% leczonych, a objętość gruczołu wzrosła średnio o 22,3% (zakres 0,63–55,03). Niedoczynność tarczycy po zakończeniu leczenia stwierdzono u 42,9% pacjentów. W jednym przypadku obserwowano, nieopisywane wcześniej po stosowaniu małych dawek 131-I, popromienne uszkodzenie ślinianek. Wnioski: Leczenie wola guzowatego olbrzymiego frakcjonowanymi dawkami 131-I jest leczeniem skutecznym, o efektach porównywalnych do stosowania dużych jednorazowych dawek radiojodu. (Endokrynol Pol 2015; 66 (4): 301–307)

Podwójne światło łuku aorty a podwójny łuk aorty

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 14-letniej pacjentki z niezwykle rzadką anomalią łuku aorty w postaci podwójnego światła łuku aorty, współistniejącą z przetrwałym przewodem tętniczym i przetrwałą żyłą główną górną lewą. Podwójne światło łuku aorty wymaga różnicowania z podwójnym łukiem aorty. U pacjentki stwierdzono również wadę układu moczowego - agenezję nerki lewej. Przetrwały przewód tętniczy zamknięto interwencyjnie koilem. Ze względu na prawidłowy przepływ w łuku aorty podwójne światło łuku aorty nie wymagało leczenia

Podwójne światło łuku aorty a podwójny łuk aorty

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 14-letniej pacjentki z niezwykle rzadką anomalią łuku aorty w postaci podwójnego światła łuku aorty, współistniejącą z przetrwałym przewodem tętniczym i przetrwałą żyłą główną górną lewą. Podwójne światło łuku aorty wymaga różnicowania z podwójnym łukiem aorty. U pacjentki stwierdzono również wadę układu moczowego - agenezję nerki lewej. Przetrwały przewód tętniczy zamknięto interwencyjnie koilem. Ze względu na prawidłowy przepływ w łuku aorty podwójne światło łuku aorty nie wymagało leczenia

Acute kidney injury induced by contrast media — Polish Society of Nephrology position statement

Ostre uszkodzenie nerek wywołane środkami kontrastowymi, czyli nefropatia pokontrastowa, jest trzecią co do częstości przyczyną ostrego uszkodzenia nerek wśród pacjentów hospitalizowanych. W niniejszej publikacji przedstawiono zalecenia dotyczące identyfikacji pacjentów z grupy ryzyka, właściwego przygotowania oraz zapobiegania powikłaniom po podaniu środków kontrastowych. Osobny podrozdział stanowią zalecenia dotyczące badań z użyciem gadolinowych środków kontrastowych. Praktyczny dodatek stanowią załączniki: pierwszy z algorytmem ułatwiającym dobór badania, środka kontrastowego oraz postępowania profilaktycznego w zależności od ryzyka, drugi z ankietą ułatwiającą ocenę ryzyka u każdego pacjenta.Acute kidney injury induced by contrast media — contrast nephropathy (CIN) is the third cause of acute kidney injury among hospitalised patients. Identification of patients at risk, proper prophylaxis to avoid CIN appearance and complication are presented in this publication. Statement concerning usage of gadolinium contrast is a separate part of the paper. Additionally there are two figures, first with practical algorithm concerning prophylaxis and second with risk factor assessment based on the patients’ answer

Przetoki szyjno-jamiste; postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne na przykładzie przypadków klinicznych o różnej etiologii

Przetoka szyjno-jamista to nieprawidłowe połączenie między tętnicami szyjnymi a zatoką jamistą. Pierwszy opis przypadku przetoki szyjno-jamistej powstał w 1930 roku. W 1985 roku Barrow wraz z zespołem stworzyli powszechnie dziś stosowaną klasyfikację przetok szyjno-jamistych na podstawie obrazów angiograficznych. Zgodnie z tym podziałemwyodrębnia się 4 typy pr zetok: bezpośrednie (typ A) i pośrednie (typy B, C, D). P rzetoki typu A stanowią 70–90%przypadków. Są to najczęściej urazy oraz pęknięcie tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej w odcinku jamistym. Wśródprzyczyn typów B, C, D, które stanowią 10–30% przypadków, wymienia się czynniki prowadzące do osłabienia ściannaczyń: nadciśnienie tętnicze, miażdżycę oraz choroby układowe tkanki łącznej.Klasyczna triada objawów przetoki szyjno-jamistej obejmuje: obrzęk i przekrwienie gałki ocznej, wytrzeszcz i tętniącyszum naczyniowy. Ponadto mogą występować: opadanie powiek, zaburzenia gałkoruchowe (uszkodzenie nerwów III,IV, VI), ubytki w polu widzenia oraz bóle twarzy w zakresie unerwienia pierwszej i drugiej gałęzi nerwu V. Diagnostykajest zazwyczaj złożona, prowadzona zarówno przez neurologów, jak i okulistów. Badaniem diagnostycznym z wyborujest cyfrowa angiografia subtrakcyjna. Zazwyczaj wykonuje się r ównież tomografię komputerową (CT, computedtomography) głowy, angiografię metodą rezonansu magnetycznego mózgowia, CT oczodołów, badanie okulistyczne(obejmujące ocenę: ostrości wzroku, dna oka, ciśnienia śródgałkowego, ultrasonografię gałki ocznej). W zależnościod typu pr zetoki stosuje się leczenie zachowawcze lub inwazyjne (endowask ularne — embolizacja pr zetoki lubklasyczny zabieg neurochirurgiczny). Autorzy przedstawili trzy przypadki przetok szyjno-jamistych o różnej etiologiiobrazujących różnorodność objawów klinicznych oraz trudności diagnostyczno-terapeutyczne

Aortic coarctation treated with bypass graft in adolescence and implantation of intravascular stent 12 - a case report

Abstract: A case of a 26-year-old female with aortic coarctation and Recklinghausen disease is presented. At the age of 14 years the patient underwent thoracic aortic bypass grafting. Twelve years later she developed arterial hypertension. Spiral computerised tomography revealed patent graft and invasive haemodynamical measurements showed a gradient of 30 mmHg. The patient underwent successful intravascular stent implantation

Anaesthetic management for endovascular treatment of unruptured intracranial aneurysms

 BACKGROUND: Endovascular techniques for treatment of intracranial aneurysms are increasingly commonly applied. In general, the procedures are short, require general anaesthesia and complete immobilisation of patients. The aim of the present study was to assess the usefulness of general anaesthesia with propofol and laryngeal mask airway for endovascular management of intracranial aneurysms based on analysis of haemodynamic stability.METHODS: The study encompassed 26 patients undergoing endovascular treatment of intracranial aneurysms. The mean arterial pressure (MAP), heart rate (HR), bispectral index (BIS), end-tidal CO2(ETCO2) and haemoglobin saturation with oxygen (SpO2 ) were determined at eight measurement points: T1 — before anaesthesia induction, T2 — after induction, T3 — after LMA insertion, T4 — during arteriography, T5 — during “coiling” , T6 — at completion of propofol infusion, T7 — before LMA removal, T8 — after LMA removal.RESULTS: MAP and HR were found significantly reduced between T2 and T1. To maintain BIS within the range of 40–60, the following propofol infusion rates (in mg kg b.w.-1 h-1 ) were required: T2 — 4.5 ± 0.3; T3 — 4.6 ± 0.7; T4 — 4.5 ± 0.8 and T5 — 4.4 ± 0.6. E T CO2 and SpO2 were not demonstrated to be changed. The mean duration of anaesthesia and of recovery was 64.3 ± 21.8 and 8.9 ± 4.8 min, respectively.CONCLUSIONS: General anaesthesia with propofol and LMA ensures suitable conditions for endovascular treatment of intracranial aneurysms.  BACKGROUND: Endovascular techniques for treatment of intracranial aneurysms are increasingly commonly applied. In general, the procedures are short, require general anaesthesia and complete immobilisation of patients. The aim of the present study was to assess the usefulness of general anaesthesia with propofol and laryngeal mask airway for endovascular management of intracranial aneurysms based on analysis of haemodynamic stability.METHODS: The study encompassed 26 patients undergoing endovascular treatment of intracranial aneurysms. The mean arterial pressure (MAP), heart rate (HR), bispectral index (BIS), end-tidal CO2(ETCO2) and haemoglobin saturation with oxygen (SpO2 ) were determined at eight measurement points: T1 — before anaesthesia induction, T2 — after induction, T3 — after LMA insertion, T4 — during arteriography, T5 — during “coiling” , T6 — at completion of propofol infusion, T7 — before LMA removal, T8 — after LMA removal.RESULTS: MAP and HR were found significantly reduced between T2 and T1. To maintain BIS within the range of 40–60, the following propofol infusion rates (in mg kg b.w.-1 h-1 ) were required: T2 — 4.5 ± 0.3; T3 — 4.6 ± 0.7; T4 — 4.5 ± 0.8 and T5 — 4.4 ± 0.6. E T CO2 and SpO2 were not demonstrated to be changed. The mean duration of anaesthesia and of recovery was 64.3 ± 21.8 and 8.9 ± 4.8 min, respectively.CONCLUSIONS: General anaesthesia with propofol and LMA ensures suitable conditions for endovascular treatment of intracranial aneurysms.

Unusual simultaneous multifocal rupture of oesophagus, stomach and diaphragm after blunt trauma

An unusual case of simultaneous multifocal rupture of the oesophagus, stomach and diaphragm after blunt trauma is described. The characteristic computed tomography scans (with intraluminal contrast application) of the ruptured oesophagus are shown, and successful management is presented