Pre-Exercise Maltodextrin Ingestion and Transient Hypoglycemia in Cycling and Running

International Journal of Exercise Science 13(2): 1691-1704, 2020. This study examined the phenomenon of transient hypoglycemia and metabolic responses to pre-exercise carbohydrate (CHO) maltodextrin ingestion in cycling and running on the same individuals. Eleven active males cycled or ran for 30 min at 80% maximal heart rate (HRmax) after ingestion of either 1g/kg body mass maltodextrin (CHO-Cycle and CHO-Run respectively) or placebo (PL-Cycle and PL-Run) solutions. Fluids were ingested 30min before exercise in a double-blind and random manner.Blood glucose and serum insulin were higher before exercise in CHO (mean CHO-Cycle+CHO-Run) (Glucose: 7.4 ± 0.3 mmol.l-1; Insulin: 59 ± 10 mU.l-1) compared to placebo (mean PL-Cycle+PL-Run) (Glucose: 4.7 ± 0.1 mmol.l-1; Insulin: 8 ± 1 mU.l-1) (p\u3c0.01), but no differences were observed during exercise among the 4 conditions. Mean blood glucose did not drop below 4.1 mmol.l-1 in any trial. However, six volunteers in CHO-Cycle and seven in CHO-Run experienced blood glucose concentration \u3c 3.5 mmol.l-1 at 20min of exercise and similar degree of transient hypoglycemia in both exercise modes. No association was found between insulin response to maltodextrin ingestion and drop in blood glucose during exercise. Blood lactate increased with exercise more in cycling compared to running, and plasma free fatty acids (FFA) concentrations were higher in placebo compared to CHO irrespective of exercise mode (p\u3c0.01). The ingestion of maltodextrin 30min before exercise at about 80% HRmax produced similar glucose and insulin responses in cycling and running in active males. Lactate was higher in cycling, whereas maltodextrin reduced FFA concentrations independently of exercise mode

Η επίδραση της άσκησης στο σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1

Σκοπός. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να διερευνήσει την επίδραση της άσκησης σε δείκτες υγείας ασθενών με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1 (ΣΔΤ1). Μεθοδολογία. Πραγματοποιήθηκε συστηματική ανασκόπηση επιστημονικών ερευνών σχετικά με την επίδραση διαφόρων ειδών σωματικής άσκησης, συγκεκριμένα των Υψηλής Έντασης Διαλειμματική Προπόνηση (HIIT), Συνεχούς Προπόνησης Μέτριας Έντασης (MICT), Άσκησης Μυϊκής Ενδυνάμωσης (ST), Αερόβιας Άσκησης (ΑΕΤ), Αναερόβιας Άσκησης (ΑnET), και Μυϊκών Διατάσεων (S), σε δείκτες υγείας ασθενών που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Συγκεκριμένα, οι δείκτες υγείας που αξιολογήθηκαν ήταν: Γλυκοζυλιωμένη Αιμοσφαιρίνη (HbA1c), Μέγιστη Πρόσληψη Οξυγόνου (VO2max), Ολική Χοληστερόλη (TC ), Χοληστερόλη Λιποπρωτεϊνών Χαμηλής Πυκνότητας (LDL), Χοληστερόλη Λιποπρωτεϊνών Υψηλής Πυκνότητας (HDL), Τριγλυκερίδια (TG), Συστολική Αρτηριακή Πίεση (SBP), Διαστολική Αρτηριακή Πίεση (DBP), Σωματικό Βάρος (BW ), Δείκτης Μάζας Σώματος (ΒΜΙ),% Σωματικού Λίπους (BFP) και Άλιπη Μάζα (FFM). Η ηλεκτρονική επιστημονική βάση που χρησιμοποιήθηκε για την αναζήτηση άρθρων / ερευνών ήταν η PubMed για το χρονικό διάστημα μεταξύ 1980 και 2020. Από το αρχικό σύνολο των 17.486 άρθρων αρχικά επιλέχθηκαν 237, από τα οποία τελικά προέκυψαν 31 τα οποία πληρούσαν τα κριτήρια επιλογής που είχαν τεθεί. Αποτελέσματα. Το δείγμα των ασθενών από τις επιλεγείσες έρευνες αφορούσε 370 ενήλικους (143 γυναίκες & 227 άνδρες) με μέσο όρο ηλικίας τα 32,7 έτη, και 904 ανήλικους (467 κορίτσια & 429 αγόρια) με μέσο όρο ηλικίας τα 14,35 έτη. Τα συχνότερα είδη άσκησης που φαίνεται να επιλέγονται είναι η AET (40,5%), ο συνδυασμός AET & ST (13,5%), καθώς και η HIIT (10,8%) αλλά μόνο σε ενήλικες. Η μέση διάρκεια των προγραμμάτων άσκησης ήταν 12,47 εβδομάδες για τους ενήλικους και 15,9 εβδομάδες για τους ανήλικους, ενώ η συχνότητα της άσκησης ήταν 3,41 και 2,45 συνεδρίες ανά εβδομάδα, αντίστοιχα. Θετικές είναι οι επιδράσεις στους περισσότερους από τους ανωτέρους δείκτες που αξιολογήθηκαν. Συγκεκριμένα,, οι ενήλικοι διαβητικοί τύπου 1 εμφάνισαν μείωση της HbA1c σε 8 από τις 11 (8/11) μελέτες, αύξηση της VO2max σε 15/15 μελέτες, μείωση της ΤC σε 14/16, μείωση της LDL σε 7/10, μείωση των ΤG σε 9/15, μείωση της SBP σε 6/7, μείωση της DBP σε 5/8, ενώ αρνητική επίδραση της άσκησης αναφέρθηκε στην FFM με μείωση σε 5/6 μελέτες. Αντικρουόμενα ήταν τα αποτελέσματα για τους υπόλοιπους δείκτες, όπου παρουσιάστηκε μείωση της ΗDL σε 7/14 μελέτες, μείωση του BW σε 6/11, μείωση του ΒΜΙ σε 3/6, και μείωση του BFP σε 2/4 μελέτες. Όσον αφορά τους ανήλικους διαβητικούς τύπου 1, σημειώθηκε μείωση της HbA1c σε 12/16 μελέτες, αύξηση της VO2max σε 7/9, μείωση της ΤC σε 6/7, μείωση των ΤG σε 7/10, μείωση της LDL σε 6/9, και μείωση της DBP σε 3/3 μελέτες. Αντικρουόμενα αποτελέσματα αναφέρθηκαν ως προς τους άλλους δείκτες αξιολόγησης όπου παρουσιάστηκε αύξηση της ΗDL σε 5/10, μείωση της SBP σε 2/4, αύξηση του BW σε 5/9, μείωση του ΒΜΙ σε 3/7 μελέτες, αύξηση ή μείωση ή καμία μεταβολή του BFP σε 1/3 μελέτες αντίστοιχα, και αύξηση της FFM σε 3/5 μελέτες. Συμπεράσματα. Από την παρούσα συστηματική ανασκόπηση προκύπτει ότι τα άτομα με ΣΔΤ1, ανεξαρτήτως ηλικίας, τα οποία συμμετέχουν συστηματικά σε προγράμματα άσκησης βελτιώνουν την καρδιαγγειακή και αναπνευστική τους λειτουργία και τη φυσική τους κατάσταση, επιτυγχάνουν καλή ρύθμιση του διαβήτη και μειώνουν την πιθανότητα καρδιαγγειακών νοσημάτων, βελτιώνοντας, έτσι, συνολικά την υγεία και την ποιότητα της ζωής τους.Purpose. The purpose of this study is to investigate the effect of physical exercise on health parameters in patients with Type 1 Diabetes Mellitus. Methodology. There has been a systematic review of literature on the effect of different types of physical exercise, i.e., High Intensity Interval Training (HIIT), Moderate Intensity Continuous Training (MICT), Strength Training (ST), Aerobic Exercise (AEΤ), Anaerobic Exercise (AnET) and Stretching (S) οn specific health indicators such as Glycosylated Hemoglobin (HbA1c), Maximum Oxygen Intake (VO2max), Total Cholesterol (TC), Low Density Lipoprotein Cholesterol (LDL), High Density Lipoprotein Cholesterol (HDL), Systolic Blood Pressure (SBP), Diastolic Blood Pressure (DBP ), Body Weight (BW ), Body Mass Index (BMI), % Body Fat (BFP) and Fat Free Mass (FFM). The archive of biomedical and life sciences journal literature PubMed was used for searching the scientific literature in the period of time between 1980 and 2020. From the total of 17,486 articles, 237 were initially collected, out of which 31 articles were finally selected that met the inclusion criteria that had been set. Results. The studies included in this review involved 370 adult patients with diabetes mellitus (143 women & 227 men) with a mean age of 32.7 years, as well as 904 children/adolescents (467 girls & 429 boys) with a mean age of 14.35 years. The most common types of exercise used in those studies were AET (40.5%), the combination of AET and ST (13.5%), as well as HIIT (10.8%) in adults only. The average duration of the exercise programs was 12.47 weeks for adults and 15.9 weeks for children/adolescents, with a frequency of 3.41 and 2.45 sessions per week, respectively. The effects of exercise programs on most of the examined indicators were beneficial for the patients. Specifically, adult type 1 diabetics achieved a decrease in HbA1c in 8 out of 11 (8/11) studies (EG), an increase in VO2max in 15/15, a decrease in TC in 14/16, a decrease in LDL to 7/10, a decrease in TG in 9/15, reduction of SBP in 6/7, decrease of DBP in 5/8 studies, while a negative effect was reported in FFM showing a decrease in 5/6 studies. The results regarding the other indicators were contradictory, i.e., there was a decrease in HDL in 7/14 studies, a decrease in BW in 6/11, a decrease in BMI in 3/6, and a decrease in BFP in 2/4. Regarding the juvenile type 1 diabetics, there was a decrease in HbA1c in 12/16 studies, increase in VO2max in 7/9, decrease in TC in 6/7, decrease in TG in 7/10, decrease in LDL in 6/9, and reduction of DBP in 3/3 studies. Conflicting results were reported in the other evaluation parameters where there was an increase in HDL in 5/10 studies, decrease in SBP in 2/4, increase in BW in 5/9, decrease in BMI in 3/7, an increase or decrease or no change of BFP in 1/3 studies, respectively, and an increase of FFM in 3/5 studies. Conclusions. This systematic review shows that people with Type 1 Diabetes Mellitus, regardless of age, who participate in exercise programs, improve their cardiovascular and respiratory capacity and physical fitness, achieve a good management of the disease (diabetes), reduce their risk of cardiovascular disease, and improve their overall health status and quality of life

Effects of Time-Restricted Feeding and Ramadan Fasting on Body Weight, Body Composition, Glucose Responses, and Insulin Resistance: A Systematic Review of Randomized Controlled Trials

Time-restricted feeding (TRF) and Ramadan fasting (RF) have been recently associated with several health outcomes. However, it is not yet clear if they are superior to existing treatments in terms of glucose metabolism, insulin action, and weight loss. This review aims to summarize the current data on the effects of these regimes on body weight, body composition, and glycemia. An electronic search was conducted in PUBMED and SCOPUS databases up to August 2022. Twenty-four records met the inclusion criteria and underwent a risk-of-bias assessment. The main outcomes were: (a) TRF may result in moderate weight loss in individuals with overweight/obesity; when TRF is combined with caloric restriction, weight loss is >5% of the initial body weight, (b) 14 h of fasting may be as effective as 16 h in terms of weight loss, and (c) TRF may lead to improved insulin sensitivity and glycemic responses/variability throughout the day in individuals with overweight/obesity. Concerning RF, only two studies were available and thus, conclusions were not drawn. TRF may be an effective nutritional approach for weight loss, and the amelioration of glycemic control and insulin sensitivity in individuals with overweight/obesity. However, more long-term, well-designed studies are needed