EDTA INDUCED PSEUDOTHROMBOCYTOPENIA IN A PATIENT WITH HEPATITIS A INFECTION

Pseudotrombositopeni kanama riskinde artışa neden olmayan ve trombosit transfüzyonu gerektirmeyen bir iyatrojenik laboratuar fenomenidir. Etilendiaminotetraasetik asid'e (EDTA) bağlı pseudotrombositopeni, otomatik kan sayımında yalancı olarak trombosit sayısındaki azalmayı tanımlamaktadır. Kan örneklerinin EDTA ile antikoagule edilmesi sonucunda normal kişilerde oluşabileceği gibi farklı hastalıkların seyrinde de gözlenebilmektedir. Bu yazıda hepatit A infeksiyonu seyrinde gözlenen bir EDTA bağımlı pseudotrombositopeni olgusu sunulmuştur. Olgu halen devam eden pseudotrombositopeni nedeniyle izlenmektedir. Pseudothrombocytopenia is an iatrogenic laboratory phenomenon that does not increase the risk of bleeding or the need for platelet transfusion. The term ethylenediaminotetraacetic acid (EDTA) induced pseudothrombocytopenia, defines false low platelet count when measured with automatic counters. It may occur in both normal individuals and patients with a variety of diseases when their blood samples are anticoagulated with EDTA. Here we report a patient with EDTA induced pseudothrombocytopenia during the course of hepatitis A infection. The patient is still being followed up with pseudothrombocytopenia

Thymic stromal lymphopoietin levels are increased in patients with celiac disease

Thymic stromal lymphopoietin (TSLP) is a cytokine produced by epithelial cells in the lungs, skin and intestinal mucosa, and is involved in several physiological and pathological processes. In this study, we evaluated serum TSLP levels in patients with celiac disease (CD). The prospective study was conducted at a gastroenterology outpatient clinic between March 2018 and August 2018. Eighty-nine participants aged between 18 and 75 years were classified into following groups: 22 patients with newly diagnosed CD; 20 patients with CD who were compliant with a gluten-free diet (GFD); 32 patients with CD who were not compliant with a GFD; and 15 healthy controls. Demographic characteristics, disease duration, and selected biochemical and hematologic parameters were recorded and compared between groups. Median serum TSLP levels were 1193.65 pg/mL (range: 480.1–1547.1) in newly diagnosed CD patients, 110.25 pg/mL (range: 60.3–216.7) in CD patients who were compliant with a GFD, 113.1 pg/mL (range: 76.3–303.4) in CD patients who were not compliant with a GFD, and 57 pg/mL (range: 49–67.8) in healthy controls. Overall, there was a significant difference in serum TSLP levels between groups (p = 0.001). Patients with newly diagnosed CD had the highest serum TSLP levels. There was no significant difference in serum TSLP levels between patients with CD who were or were not compliant with a GFD. TSLP appears to be involved in the pathogenesis of CD. Further studies are required to determine if the TSLP signaling pathway can be used in the treatment of CD

Endoscopic Management of the Difficult Bile Duct Stones: A Single Tertiary Center Experience

Background. Most common bile duct (CBD) stones can be removed with standard techniques using endoscopic retrograde cholangiopancreatography (ERCP), but in some cases additional methods are needed. In this study we aimed to investigate the management of patients with difficult stones and the factors that affect the outcome of patients that have undergone periodic endobiliary stenting. Materials and Methods. Data of 1529 patients with naive papilla who had undergone ERCP with an indication of CBD stones was evaluated retrospectively. Stones that could not be removed with standard techniques were defined as “difficult stones.” Cholangiograms of patients who had difficult stones were revised prospectively. Results. Two hundred and eight patients (13.6%) had difficult stones; 150 of these patients were followed up with periodic endobiliary stenting and successful biliary clearance was achieved in 85.3% of them. Both CBD (p<0.001) and largest stone size (p<0.001) were observed to be significantly reduced between the first and the last procedure. This difference was even more significant in successfully treated patients. Conclusions. Periodic endobiliary stenting can be used as an effective treatment for patients with difficult stones. Sizes of the CBD and of the largest stone are independent risk factors that affect the success rate

The Diagnostic Value of Brush Cytology Alone and in Combination with Tumor Markers in Pancreaticobiliary Strictures

Aim. Differentiation of malignant and benign strictures constitutes a problem despite the increasing experience of the endoscopists, radiologists, and pathologists. The aim of our study is to determine the factors that affect the efficacy of the ERCP guided brush cytology in PBS and to evaluate its diagnostic success when used alone and together with tumor markers. Method. The data from brush cytologies of 301 PBS patients were collected retrospectively and analyzed. The final diagnosis was approved based on the histological examination of the tissue taken surgically or by other methods. In the absence of a histological diagnosis, the final diagnosis was based on radiological studies or the results of a 12-month clinical follow up. Results. A total of 28 patients were excluded from the study. From the remaining 273 patients 299 samples were analyzed. The sensitivity and the specificity of brush cytology in diagnosing malignancy are 62.4% and 97.7, respectively. The sensitivity of brush cytology increased to 94.1% when combined with CA-19.9 and CA-125. Conclusion. Brush cytology is a useful method in diagnosing pancreaticobiliary strictures. Advanced age, stricture dilatation before sampling, the presence of a mass identified by radiological studies, high levels of CA-19.9, ALT, and total bilirubin increase the sensitivity of brush cytology

CVID (COMMON VARİABLE İMMUNODEFİCİENCY) VE HİPOPARATİROİDİ BİRLİKTELİĞİ, OLGU SUNUMU

CVID, hümoral immün yetmezlik ile giden, bazı hastalarda ciddi elektroliteksiklikleri yapan enteropatiye neden olabilen nadir bir hastalıktır. CVID hastalarında birçok otoimmün hastalığın sıklığı artmıştır. CVID’a eşlik eden primerhipoparatiroidizm oldukça nadirdir ve literatürde 2 olgu bildirilmiştir. Bu yazıdaCVID ilişkili enteropati ve Çölyak hastalığı (CD) ayrıcı tanısı için tetkik edilenhipomagnezemi nedenli hipoparatiroidi gelişen bir olgumuzu sunuyoruz.Amaç: CVID hastalarında enteropati ve hipomagnezemi nedenli hipoparatiroidi gelişimine dikkat çekmek.Yöntem: Hastamız laboratuvar, klinik ve görüntüleme yöntemleri iledeğerlendirilmiştir.Bulgular: 43 yaşında kadın hasta, 21 yaşında CVID tanısı almış. 4 haftada bir 30 mg İVİG tedavisi almaktayken aralıklı kansız mukussuz ishal şikayetisonrasında ellerde ve ayaklarda uyuşma karıncalanma nedenli tetkik edildi. Tetkiklerinde sodyum 140 mmol/L, potasyum 3,17 mmol/L, kalsiyum 6,62 mg/dl,fosfor 3,6 mg/dl, magnezyum 0,24 mmol/L, PTH 17,7 pg/ml, 25-OH D vitamini23,71 ng/ml, albümin 3,75 g/dl olarak saptandı. Venöz kan gazında asidoz yokbikarbonat normal, idrar dansitesi, elektrolitleri ve pH’ı normaldi. Psödohipoparatiroidi açısından fizik muayenede özellik ve Poliglanduler sendrom açısındanbaşka bir endokrinolojik bozukluk saptanmadı. Tiroid USG ve hormonları normal saptandı. Merkezimizde olmadığından dolayı CaSR antikorları çalışılamadı.Kronik ishal nedeniyle endoskopi kolonoskopi yapıldı. Biyopside plazmahücresi yokluğu CVID ilişkisi enteropati tanısını desteklerken aktif inflamasyon,villöz atrofi ve glutensiz diyet yanıtı olan hastada CD gönderilen DQ2 pozitifsaptandı. Kan, dışkı ve intestinal biyopsi örneklerinde kronik ishal yapıcı enfeksiyöz etken saptanmadı.İshal sayısının arttığı dönemlerde hastadaki elektrolit düşüklükleri derinleşmekteydi. Oral magnezyum replasmanı sonrası düzeltilmiş kalsiyum 8,5 mg/dl,PTH 78 pg/ml olarak saptandı.Hastamıza intestinal malabsorbsiyon ve magnezyum eksikliğine bağlı hipoparatiroidi tanısı kondu.Sonuç: CVID’lı hastaların %20-60’ında intestinal belirti görülürken en sıksemptom kronik ishaldir. CVID’a bağlı enteropati daha sık görülse de eşlik edenCD varlığında klinik ve laboratuvar bulgularının benzerliği, çölyak antikorlarının oluşamaması nedeniyle ayırıcı tanı zor olabilmektedir. Kronik ishal yapannedenden bağımsız olarak intestinal malabsorbsiyon olan hastalarda elektroliteksiklikleri olabilmektedir. Hipomagnezemi PTH salgılanmasının bozulması vePTH’a periferik direnç gelişmesi mekanizmaları ile hipoparatiroidi yapmaktadır.Hastamızda hipokalsemi varken PTH’ın düşük olması ve magnezyum tedavisisonrası PTH ve kalsiyum düzeylerinin yükselmesi nedeniyle PTH salgılanmasının bozulmasına bağlı hipoparatiroidi düşünüldü. CVID hastalarının takibinde, özellikle kronik ishali olan hastalarda hipoparatiroidizm açısından dikkatliolunmalıdır.Anahtar kelimeler: CVID, hipomagnezemi, hipoparatiroidi</p

CVID (COMMON VARİABLE İMMUNODEFİCİENCY) VE HİPOPARATİROİDİ BİRLİKTELİĞİ, OLGU SUNUMU

CVID, hümoral immün yetmezlik ile giden, bazı hastalarda ciddi elektroliteksiklikleri yapan enteropatiye neden olabilen nadir bir hastalıktır. CVID hastalarında birçok otoimmün hastalığın sıklığı artmıştır. CVID’a eşlik eden primerhipoparatiroidizm oldukça nadirdir ve literatürde 2 olgu bildirilmiştir. Bu yazıdaCVID ilişkili enteropati ve Çölyak hastalığı (CD) ayrıcı tanısı için tetkik edilenhipomagnezemi nedenli hipoparatiroidi gelişen bir olgumuzu sunuyoruz.Amaç: CVID hastalarında enteropati ve hipomagnezemi nedenli hipoparatiroidi gelişimine dikkat çekmek.Yöntem: Hastamız laboratuvar, klinik ve görüntüleme yöntemleri iledeğerlendirilmiştir.Bulgular: 43 yaşında kadın hasta, 21 yaşında CVID tanısı almış. 4 haftada bir 30 mg İVİG tedavisi almaktayken aralıklı kansız mukussuz ishal şikayetisonrasında ellerde ve ayaklarda uyuşma karıncalanma nedenli tetkik edildi. Tetkiklerinde sodyum 140 mmol/L, potasyum 3,17 mmol/L, kalsiyum 6,62 mg/dl,fosfor 3,6 mg/dl, magnezyum 0,24 mmol/L, PTH 17,7 pg/ml, 25-OH D vitamini23,71 ng/ml, albümin 3,75 g/dl olarak saptandı. Venöz kan gazında asidoz yokbikarbonat normal, idrar dansitesi, elektrolitleri ve pH’ı normaldi. Psödohipoparatiroidi açısından fizik muayenede özellik ve Poliglanduler sendrom açısındanbaşka bir endokrinolojik bozukluk saptanmadı. Tiroid USG ve hormonları normal saptandı. Merkezimizde olmadığından dolayı CaSR antikorları çalışılamadı.Kronik ishal nedeniyle endoskopi kolonoskopi yapıldı. Biyopside plazmahücresi yokluğu CVID ilişkisi enteropati tanısını desteklerken aktif inflamasyon,villöz atrofi ve glutensiz diyet yanıtı olan hastada CD gönderilen DQ2 pozitifsaptandı. Kan, dışkı ve intestinal biyopsi örneklerinde kronik ishal yapıcı enfeksiyöz etken saptanmadı.İshal sayısının arttığı dönemlerde hastadaki elektrolit düşüklükleri derinleşmekteydi. Oral magnezyum replasmanı sonrası düzeltilmiş kalsiyum 8,5 mg/dl,PTH 78 pg/ml olarak saptandı.Hastamıza intestinal malabsorbsiyon ve magnezyum eksikliğine bağlı hipoparatiroidi tanısı kondu.Sonuç: CVID’lı hastaların %20-60’ında intestinal belirti görülürken en sıksemptom kronik ishaldir. CVID’a bağlı enteropati daha sık görülse de eşlik edenCD varlığında klinik ve laboratuvar bulgularının benzerliği, çölyak antikorlarının oluşamaması nedeniyle ayırıcı tanı zor olabilmektedir. Kronik ishal yapannedenden bağımsız olarak intestinal malabsorbsiyon olan hastalarda elektroliteksiklikleri olabilmektedir. Hipomagnezemi PTH salgılanmasının bozulması vePTH’a periferik direnç gelişmesi mekanizmaları ile hipoparatiroidi yapmaktadır.Hastamızda hipokalsemi varken PTH’ın düşük olması ve magnezyum tedavisisonrası PTH ve kalsiyum düzeylerinin yükselmesi nedeniyle PTH salgılanmasının bozulmasına bağlı hipoparatiroidi düşünüldü. CVID hastalarının takibinde, özellikle kronik ishali olan hastalarda hipoparatiroidizm açısından dikkatliolunmalıdır.Anahtar kelimeler: CVID, hipomagnezemi, hipoparatiroidi</p

Expression of M30 and M65 in celiac disease. Analytical cross-sectional study

ABSTRACT BACKGROUND: The role of villous atrophy in apoptosis, a distinctive feature of celiac disease, is a matter of controversy. The aim of this study was to determine the apoptosis rate through immunohistochemical staining for M30 and M65 in celiac disease cases. DESIGN AND SETTING: Analytical cross-sectional study in a tertiary-level center. METHODS: Duodenal biopsies from 28 treatment-naive patients with celiac disease, 16 patients with potential celiac disease, 10 patients with a gluten-free diet and 8 controls were subjected to immunohistochemical staining for the end-apoptotic marker M30 and the total cell death marker M65. H-scores were compared. Several laboratory parameters were recorded concomitantly, and at the one-year follow-up for celiac disease and potential celiac disease patients. RESULTS: There was a significant difference in H-score for M30 expression between the celiac disease, potential celiac disease and gluten-free diet groups (P = 0.009). There was no significant difference in H-score for M65 expression. There was a positive correlation between the H-score for M30 expression and the anti-tissue transglutaminase immunoglobulin A (anti-tTgIgA) and anti-tissue transglutaminase immunoglobulin G (anti-tTgIgG) levels (R = 0.285, P = 0.036; and R = 0.307, P = 0.024, respectively); and between the H-score for M65 expression and the anti-tTgIgA and anti-tTgIgG levels (R = 0.265, P = 0.053; and R=0.314, P = 0.021, respectively). There was no difference between celiac disease and potential celiac disease patients regarding the laboratory parameters selected. CONCLUSION: The rates of apoptosis and nutritional deficiencies in patients with potential celiac disease were similar to those in patients with celiac disease