Monoclonal gammapathy of undetermined significence due to chronic osteomiyelitis ( a case report )

Ayağındaki osteomiyelit nedeni ile dört kez operasyon geçiren ve 3 yıl süre antitüberküloz ilaç kullanan bir hastada monoklonal gamopati saptandı. Klinik ve laboratuar özellikleri ile önemi bilinmeyen monoklonal gamopati (ÖBMG) ile uyumlu idi. Bu yazıda kronik osteomiyelit sonrası ortaya çıkan bir ÖBMG olgusu sunulmaktadır.Monoclonal gammapathy was detected in a patient who had been operated four times for osteomiyelitis in her foot and had taken antituberculoid drugs for three years. Her clinical and laboratory findings corresponded with monoclonal gammapathy of undetermined significance (MGUS). In this articile, a case with MGUS due to chronic osteomyelitis was reported

The prevalance of thyroid autoantibodies in patients with rheumatoid arthritis

Giriş: Romatoid artrit (RA) toplumun yaklaşık %1'ini etkileyen inflamatuar karakterde sistemik otoimmün bir hastalıktır ve genellikle sistemik otoimmün hastalıklarla organa özgü otoimmün hastalıkların bir arada görülme sıklığının az olduğu kabul edilir. Biz çalışmamızda RA'li hastalarda, organa özgü otoimmün hastalıkların en sık görülenlerindenbiri olanotoimmün tiroid hastalığı varlığını ve tiroidotoantikor sıklığını belirlemeyi amaçladık. Materyal ve Metod: Çalışmaya 1987 ARA sınıflama kriterlerine göre RAtanısı konulan ve yaş ortalaması 484 olan, 82 aktif hasta (67 kadınve 15 erkek) kabul edildi.Kontrol grubuolarak 31 kadın ve 16 erkek olmak üzere 47 sağlıklı birey çalışmaya dahil edildi. Hasta ve kontrol grubunda serbest tiroksin (sT4), serbest triiodotironin (sT3), tirotropin(TSH), anti-tiroglobulin antikoru (Anti-T) ve anti-peroksidaz antikor (anti-TPO) bakıldı ve iki gruparasında sonuçlar karşılaştırıldı. Sonuçlar: Serum tiroid otoantikor seviyeleri RA'li hasta grubunda anti-TPO:85.69±106.83 IU/ml ve anti- TG:58.2±83.9 IU/ml olarak bulunurken, kontrol grubunda anti-TPO:43.16± 132.23 IU/ml ve anti- TG:24.19±36.74 IU/ml olarak bulundu. İki grup arasında tiroid otoantikorlarının serum seviyeleri arasında istatiksel olarak anlamlı fark saptandı (sırasıyla p=0.008 ve p=0.0004). Tiroid hormon seviyeleri (sT3, sT4 ve TSH) açısından2 gruparasında istatistiksel farkyoktu(p>0.05). Tartışma: Burada elde edilen bulgulara göre RA'li hastalarda otoimmün tiroid hastalığının sıklığı normal populasyona göre daha sıktır. Bu da sistemik veya organa özgü olduğuna bakmaksızın, otoimmün hastalıklarda immün yanıtın tümden etkilendiğini düşündürmektedir. RA'li hastalarda başta otoimmün tiroid hastalığı olmak üzere diğer organa özgüotoimmün hastalıkların gelişimi açısından da dikkatli olunmalıdır.Background: Rheumatoid arthritis (RA) is a chronic inflammatory autoimmune disorder that affectsapproximately 0.5-1% of the population and according to general opinion the frequency of systemic autoimmune disorders to be seen together with organ specific autoimmune disorders is not very common. The aim of this study was to evaluate the thyroid functions and thyroid autoantibodies in patients with RA and to determine the frequency of autoimmune thyroid disorders in these patients. Materyal and Method: 82 active patients (67 females and 15 males) witha diagnosis of RA according to 1987 ARA classification criteria were included in the study. 47 healthy individuals (31 females and 16 males) were included in the study as the control group. In all participants free thyroxine (fT4), free triiodothyronine (fT3), thyrotropin (TSH), thyroglobulin antibody (anti-Tg) and anti-peroxidase (anti-TPO) antibody titres were measured. Results of the RApatients were compared with the controls. Results: In the RAgroup thyroid autoantibody values were as follows: anti-TPO 85.69±106.83 IU/ml and anti-Tg 58.2±83.9 IU/ml. These values were: anti-TPO 43.16±132.23 IU/ml and anti-Tg 24.19±36.74 IU/ml in the control group. There was a statistically significant difference between two groups with regards to thyroid autoantibodies (p=0.008, p=0.0004, respectively). There was not any statistically significant difference between two groups with regards to fT3, fT4 and TSH values (p > 0.05). Conclusion: As there was not an apperent finding specific for a thyroid disorder in patients with RA in our study, the thyroid antibody positivity identified here might be due to a pathologic autoimmune response rather than demonstrating a thyroid disease.Thyroid function and TPO Ab tests should be performed as part of the biochemical and immunological profile in RApatients

Losartanın yeni tanı hipertansiyon hastalarının hematolojik parametrelerine ve trombosit agregasyonuna etkisi

Objective: Hypertension is associated with increased platelet function. Some antihypertensive drugs have antiplatelet activity. In this study, we aimed to investigate the effects of losartan on platelet aggregation induced by adenosine diphosphate (ADP), collagen, epinephrine, ristocetin, other hematological and, inflammatory parameters. Materials and Methods: Twenty-five patients (19 female, 6 male; mean age: 54±8 years) with newly diagnosed hypertension were included in the study. All patients were with stage 1-2 essential hypertension according to the seventh report of the Joint National Committee on prevention, detection, evaluation, and treatment of high blood pressure. Initial blood pressure measurement was performed in all patients and losartan 100 mg/daily together with life style changes, such as diet and exercise was started. Platelet aggregation was evaluated with the use of ristocetin, epinephrine, collagen, and ADP. Complete blood count was also done. Platelet aggregation tests and blood pressure measurements were repeated after 8 weeks of therapy. Results: Systolic and diastolic blood pressure significantly decreased with losartan after 8 weeks (p<0.001). After treatment, there was no significant difference in platelet aggregation with ADP, collagen, and epinephrine (p>0.05). The aggregation with ristocetin significantly decreased (p=0.027). Besides, significantly lower hemoglobin and hematocrit levels were observed (p=0.034, p=0.039, respectively). Conclusion: Losartan may produce independent activities apart from its antihypertensive effects by providing significant reductions in platelet aggregation with ristocetin, and in hematocrit levels with hemoglobin. Therefore, it may be beneficial in the prevention of atherosclerosis and thrombosis.Amaç: Hipertansiyon artmış trombosit fonksiyonu ile ilişkilidir. Bazı antihipertansif ilaçların anti-trombosit aktiviteleri vardır. Biz bu çalışmada, losartanın adenozin difosfat (ADP), kollajen, epinefrin, ristosetin ile trombosit agregasyonuna, diğer hematolojik ve enflamatuvar parametreler üzerine etkilerinin araştırılmasını amaçladık.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya yeni tanı hipertansiyonlu ortalama yaşı 54±8 yıl olan 19’u kadın, 6’sı erkek 25 hasta alındı. Yüksek kan basıncını önleme, saptama, değerlendirme ve tedavi üzerine Birleşik Komite’nin yedinci raporuna göre tüm hastaların, evre 1-2 esansiyel hipertansiyon tanısı mevcuttu. Başlangıç kan basınçları ölçüldü ve her bir hastaya diyet, egzersiz gibi yaşam tarzı değişikliği ile birlikte losartan 100 mg/gün tedavisi başlandı. Tedavi öncesi ristosetin, epinefrin, kollagen ve ADP ile trombosit agregasyonu değerlendirildi. Ayrıca tam kan sayımları ölçüldü. Trombosit agregasyon testleri ve kan basıncı ölçümleri tedaviden 8 hafta sonra tekrar değerlendirildi. Bulgular: Losartan ile 8 haftanın sonunda sistolik ve diyastolik kan basıncında anlamlı düşüş saptandı (p<0,001). Tedavi sonrası, ADP, kollajen ve epinefrin seviyeleri ile trombosit agregasyonunda anlamlı farklılık saptanmadı (p>0,05). Ristosetin ile agregasyon önemli ölçüde azaldı (p=0,027). Aynı zamanda, önemli ölçüde düşük hemoglobin ve hematokrit seviyeleri gözlemlendi (p=0,034 ve 0,039, sırasıyla). Sonuç: Losartan, hemoglobin ile hematokrit seviyelerinde ve ristosetinle trombosit agregasyonunda önemli ölçüde düşüş sağlayarak antihipertansif etkisinden bağımsız aktiviteler ortaya koyabilir. Bu sayede aterosklerozun ve trombozun önlenmesinde faydalı olabilir

Paranasal manifestations of early stage chronic lymphocytic leukemia

OBJECTIVE: Chronic lymphocytic leukemia (CLL) is the most common adult leukemia. A few studies have been reported about the relationship between CLL and paranasal sinuses. We aimed to investigate the paranasal manifestations of CLL and to determine the expression of nuclear factor-ĸB (NF-kB) and tumor necrosis factor (TNF-α) in the nasal mucosa in patients with CLL. MATERIALS AND METHODS: This study was a clinical trial that involved 40 patients. Group CLL (n=20) consisted of patients with early-stage CLL who were followed-up at the hematology clinic and who did not receive any treatment. The control group (n=20) consisted of patients who had undergone concha surgery because of nasal obstruction. Paranasal sinus computer tomography scans of all patients were taken, they were scored on the basis of the Lund–Mackay system, and sinusitis findings were recorded. The biopsy material taken from the inferior concha head of all patients was immunohistochemically stained with primary antibodies against NF-kB and TNF-α. RESULTS: There were no statistically significant differences between the two groups with respect to NF-κB (p=0.716) and TNF-α staining scores (p=1.000). The Lund–Mackay scores were significantly higher in the CLL group than in the control group (p=0.004). Fourteen patients had sinusitis at different locations, while the most common diagnosis was maxillary sinusitis (n=8) in the CLL group. CONCLUSION: This study showed that patients with early-stage CLL tend to have rhinosinusitis. However, NF-kB and TNF-α may not have a role in the inflammatory process involving the paranasal sinuses in patients with CLL.AMAÇ: Kronik lenfositik lösemi (KLL) en yaygın görülen yetişkin lösemi alt grubudur. Ancak paranazal sinüsler ve KLL arasındaki ilişkiyi araştıran az sayıda çalışma rapor edilmiştir. Bu çalışmada KLL’nin paranazal belirtilerini ve KLL hastalarının nazal mukozalarında Nuclear factor-ĸB (NF-kB) ve Tumor necrosis factor (TNF-α) salınımını saptamayı amaçlandı. GEREÇ VE YÖNTEMLER: Bu çalışma 40 hastayı içeren bir klinik çalışma olarak yapılmıştır. Grup KLL (n=20) herhangi bir tedavi almamış hematoloji kliniği tarafından takip edilen erken evre KLL hastalarından oluşturuldu. Kontrol grubu (n=20) burun tıkanıklığı nedeniyle konka cerrahisi geçirmiş hastalardan oluşturuldu. Tüm hastaların paranazal sinus tomografileri çekilip Lund Mackay sistemine gore skorlandı ve sinüzit bulguları kaydedildi. Tüm hastaların alt konka başından alınan biyopsi materyalleri, NF-kB and TNF-α primer antikorları ile immünohistokimyasal olarak boyandı. BULGULAR: İki grup arasında NF-κB (p=0.716) ve TNF-α (p=1.000) boyama skorlarına göre istatistiksel olarak anlamlı farklılık yoktu. Lund-Mackay skoru (p=0.004) kontrol grubuna göre KLLgrubunda anlamlı olarak daha yüksek bulundu. KLL grubunda en yaygın tanı maksiler sinüzit (n=8) iken, 14 hastada farklı lokalizasyonlarda sinüzit bulguları saptandı. SONUÇ: Bu çalışma erken evre KLL hastalarının akut rinosinüzite eğilimli olduğunu göstermektedir. Bununla birlikte, paranazal sinüsleri kapsayan inflamatuvar süreçte NF-kB ve TNF-α bir role sahip olmadığını düşünmekteyiz

Acute dystonia developing due to parenteral administration of metoclopramide: two case report

Metoklopramid kullanımına bağlı distoni olgusu literatürde sık görülmektedir. Biz burada metoklopramide bağlı erişkinde görülen iki distoni olgusu sunduk. Hastalığın erken tanı ve tedavisi hasta konforu açısından önemlidir.Dystonia case developing due to metoclopramide use is common in the literature. We presented here two adult dystonia case after use of metoclopramide. Early diagnosis and treatment of the disease is important for comfort of patient