Organik Meyve Yetiştiriciliğinde Toprak Karbon İçeriğindeki Değişimler

Organik tarım sistemlerinde birim alan başına küresel ısınma potansiyeli, konvansiyonel veya entegre sistemlerden önemli ölçüde azdır. Organik tarım, ekosisteme, iklim değişikliği etkilerine karşı daha dayanıklı olabilme özelliğini kazandırmakta ve tarımsal kaynaklı sera gazlarının oluşumunu azaltıcı tedbirleri içermektedir. Organik çiftliklerde karbon tutulma oranları uygulanan tarım sistemlerine göre önemli düzeyde farklılık gösterir. Toprak organik maddesi ve karbon içeriğinin organik tarım alanlarında artış gösterdiği yapılan çalışmalarla ortaya konmuştur. Bu çalışmada Marmara Bölgesinde değişik yıllarda yürütülen denemelerde organik ve konvansiyonel tarım alanlarında yapılan toprak karbon içerikleri karşılaştırmalı olarak verilmiş ve organik tarımın karbonun toprakta tutulma oranını artmasına etkisi incelenmiştir. Marmara Bölgesinde yürüttüğümüz çalışmalarda; 1999-2003 yıllarında organik olarak yetiştirilen zeytin parselleri ile 2002-2006 yıllarında organik olarak yetiştirilen Bursa siyahı incir parsellerinde Corg değerleri konvansiyonel parsellere göre daha yüksek bulunmuştur. Farklı uygulamaların yapıldığı çalışmalarda her iki çalışmada da yeşil gübre ve ahır gübresinin birlikte kombinasyonu Corg değerini en fazla artırmıştır

Marmara Bölgesinde Bazı Bitki Besleme Uygulamalarının Organik Meyve Yetiştiriciliğinde Kullanımı (Çilek)

Bu deneme 2002-2007 yılları arasında Yalova-Atatürk Bahçe Kültürleri Merkez Araştırma Enstitüsü “Organik Tarım Parseli’nde yürütülmüştür. Denemede Tioga, Sweet Charlie ve Fern çeşitleri kullanılmıştır. Denemede 5 farklı uygulama kontrol ile kurulmuştur. Bunlar; 1. İnorganik NPK 2. Yeşil Gübre (YG) + Sığır Gübresi (SG) 3. Yeşil Gübre (YG) + Biofarm + Bioplazma 4. Yeşil Gübre (YG) + Sığır Gübresi (SG) + Yosun Özü 5. Yeşil Gübre (YG) + Humik Asit + Biofarm 6. Yeşil Gübre (YG) Deneme sonunda alınan veriler incelendiğinde Uygulamalar arasında istatistiki olarak (Duncan) önemli fark olmadığı görülmüş ortalama en iyi sonuç; “Yeşil Gübre + Biofarm + Bioplazma” uygulamasından alınmıştır. Bu uygulamayı ise az bir farkla Yeşil Gübre + Humik Asit + Biofarm ve Yeşil Gübre uygulamaları takip etmiştir. Uygulamalarda çeşitte önemli olduğu görülmüş. En iyi sonuç Fern çeşidinde alınmıştır. Bunu sırayla Tioga ve Sweet Charlie çeşidi takip etmiştir

Yalova Koşullarında Organik Bursa Siyahı İncir Yetiştiriciliğinde Kullanılan Farklı Bitki Besleme Uygulamalarının Verim ve Kaliteye Etkisi

Bursa Siyahı İnciri, Marmara Bölgesinin standart sofralık incir çeşididir. Bursa Siyahı İncirinin yetiştirme tekniği ve kültürel istekleri bakımından kanaatkâr olması, ilaçlı mücadeleyi gerektirecek önemli hastalık ve zararlılarının olmaması organik yetiştiriciliğini mümkün kılmaktadır. Ayrıca iç ve dış pazarda talebinin olması ve pazarlama sorununun olmaması bu durumu desteklemektedir. Çalışma, bu potansiyeli değerlendirmek ve yetiştirme teknikleri ve özellikle farklı bitki besleme preparatlarının verim ve kalite üzerine olan etkilerini araştırmak amacıyla yapılmıştır. Deneme, Yalova Atatürk Bahçe Kültürleri Merkez Araştırma Enstitüsü verim çağındaki Bursa Siyahı İncir Kalibrasyon Parselinde kurulmuştur. Denemede Yeşil Gübre (bakla), Sığır Gübresi, Organik NPK, Yeşil Gübre (bakla)+Sığır Gübresi, Yeşil Gübre (bakla)+Organik NPK, İnorganik NPK (kontrol) uygulamaları yapılmıştır. Verim bakımından yeşil gübre+sığır gübresi kombinasyonunun en iyi sonucu verdiği gözlenmiştir, bunu Organik NPK uygulamasının izlediği belirlenmiştir. En iri meyveler, Organik NPK uygulamasından elde edilmiştir

Batı Karadeniz Bölgesinin bazı illerinde kızılcık (Cornus mas L.) seleksiyonu

TEZ3275Tez (Doktora) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 1999.Kaynakça (s. 113-119) var.viii, 119 s. ; 30 cm.

Wpływ zmian tandemowych na parametry hemodynamiczne: badanie eksperymentalne

Background: The morphology and extensity of the stenotic lesion is crucial as well as the obstruction ratio. It is well known that the complexity of lesions has a direct impact on endovascular treatment (PTCA/stent); however, the arrangement of the lesions is underestimated and not well studied. Aim: We sought to evaluate the haemodynamic effects of different stenotic lesion models and arrangements in vitro. Methods: Vascular circulation was simulated in vitro. Oxygenator, tubing set, polytetrahidroflouroethylene synthetic graft, pressure and flow rate, sensors were used to build the simulation model. Measurements of isolated short, isolated long, identical stenotic tandem short, identical stenotic tandem long, sub-critical long, and critical short lesion combinations were performed and haemodynamic parameters were recorded. Results: Tandem lesions were more likely to result in critical stenosis comparing single lesions with the same obstruction ratio. This difference became more significant as the obstruction ratio was raised. Tandem long lesions also resulted in more critical stenosis than tandem short lesions. It can be claimed that tandem lesions can result in more flow restriction with reference to single lesions with the same stenotic ratio. Contrary to expectations, tandem short lesions were found to be more stenotic compared with the same degree long individual lesions. Conclusions: It is effortless to give the decision for simple, discrete and individual lesions, while the ideal decision for long and complicated lesions may remain unclear. Even if these “grey zone” lesions are considered non-critical while investigating them one by one, it must be kept in mind that the overall stenotic effect of these lesions may lead to more haemodynamic impairment.Wstęp: Morfologia i długość zwężeń tętnic mają równie istotne znaczenie, jak stopień zwężenia. Powszechnie wiadomo, że złożoność zmian w tętnicach ma bezpośredni wpływ na leczenie wewnątrznaczyniowe (przezskórna wewnątrznaczyniowa angioplastyka wieńcowa/stent), jednak znaczenie konfiguracji zmian nie jest doceniane ani nie zostało wystarczająco zbadane. Cel: Celem niniejszej pracy była ocena efektu hemodynamicznego różnych rodzajów zwężeń tętnic i ich konfiguracji w wa¬runkach in vitro. Metody: Wykonano model do symulacji układu naczyniowego w warunkach in vitro. Wykorzystano do tego oksygenator, zestaw drenów, syntetyczną protezę naczyniową z politetrahydroflouroetylenu oraz czujniki ciśnienia i przepływu. Przeprowa¬dzono pomiary przy różnych konfiguracjach zmian (izolowane krótkie zwężenie, izolowane długie zwężenie, dwa identyczne krótkie zwężenia w układzie tandemowym, dwa identyczne długie zwężenia w układzie tandemowym, kombinacja długiego zwężenia podkrytycznego i krótkiego zwężenia krytycznego) i zarejestrowano parametry hemodynamiczne. Wyniki: Zmiany tandemowe wiązały się z większym ryzykiem krytycznego zwężenia niż pojedyncze zmiany o takim samym stopniu zwężenia światła naczynia. Różnica była tym większa, im większy był stopień zwężenia. Długie zwężenia tandemo¬we również powodowały więcej krytycznych zwężeń niż krótkie zwężenia w układzie tandemowym. Można stwierdzić, że zmiany tandemowe powodują większe ograniczenie przepływu niż pojedyncze zwężenia o takim samym stopniu zwężenia światła naczynia. Przeciwnie niż oczekiwano, okazało się, że krótkie zwężenia tandemowe powodują większe zaburzenia niż pojedyncze długie zwężenia o tej samej średnicy. Wnioski: Decyzje dotyczące leczenia nieskomplikowanych, ograniczonych i izolowanych zmian naczyniowych nie są trudne, natomiast w przypadku długoodcinkowych i złożonych zmian optymalna decyzja może być nieoczywista. Nawet jeśli te zmiany „szarej strefy” są uważane za niekrytyczne, w przypadku gdy ocenia się je niezależnie od siebie (każdą osobno), należy pa¬miętać, że sumaryczny efekt zwężenia łożyska naczyniowego może spowodować poważniejsze zaburzenia hemodynamiczne

Factors Affecting Recanalization in Femoropopliteal Deep Vein Thrombosis

Effects of warfarin and new-generation direct oral anticoagulants (DOACs) on thrombus resolution after the treatment of deep vein thrombosis (DVT) are still unknown. The study aimed to investigate the effects of warfarin and DOACs on thrombus resolution after DVT treatment. Methods: The study included 666 patients who were diagnosed with femoropopliteal DVT between January 2016 and January 2022 and had complete medical records without missing data. Patients with and without recanalization were added to groups 1 (n = 396) and 2 (n = 270), respectively. Ultrasonography/venous Doppler examinations of the patients during follow-up were performed by 3 radiologists. Recanalization was defined as the presence of complete flow in the femoral and popliteal veins and the absence of residual venous thrombus. Results: Among the included patients, recanalization was observed in 59.5% patients. The mean follow-up period was 23.6 ± 17.8 (range 1-72; median 17) months. There was no difference between the 2 groups in terms of the types of drugs used in the treatment ( P  = .208). Cox regression models were used to investigate the factors affecting recanalization. Analysis of the variables having significant differences between both groups revealed the low rate of recanalization in patients with coronary artery disease (odds ratio [OR], 2.3%; 95% confidence intervals [CI]: 1.6-3.4; P  < .001) and diabetes mellitus (OR, 1.5; 95% CI: 1.1-1.9; P  = .009). Conclusion: Thrombus resolution after femoropopliteal DVT is not affected by the drugs used in the treatment