Przydatność próby wysiłkowej u dzieci z zaburzeniami rytmu serca - doświadczenie własne

Wstęp: Celem pracy było określenie przydatności próby wysiłkowej u dzieci z zaburzeniami rytmu serca. Materiał i metody: Badaniami objęto 154 dzieci, w wieku średnio 12,4 roku, bez współistniejącej wady serca, skierowanych na test wysiłkowy z powodu zaburzeń rytmu serca udokumentowanych w zapisie EKG i 24-godzinnym monitorowaniu EKG metodą Holtera lub z wywiadem sugerującym arytmię prowokowaną wysiłkiem. U 17 pacjentów stosowano w tym samym czasie leczenie farmakologiczne arytmii. Chorych podzielono na grupy w zależności od rodzaju arytmii. U wszystkich wykonano próbę wysiłkową na bieżni, stosując protokół Bruce’a. Wyniki: W grupie 60 dzieci z przedwczesnymi pobudzeniami dodatkowymi wysiłek wygaszał całkowicie arytmię u 76% badanych, co świadczyło o łagodnym i czynnościowym charakterze zaburzeń rytmu w tych przypadkach. W grupie 30 dzieci z napadami częstoskurczu nadkomorowego u 10% próba wysiłkowa prowokowała częstoskurcz, w tym u 2 następowało to pomimo stosowanej profilaktyki farmakologicznej. Spośród 13 dzieci z arytmią złożoną u 5 chorych wysiłek nasilał zaburzenia rytmu, a u 6 osób nie miał na nie wpływu. U 19 dzieci z bradykardią zatokową oraz u 22 chorych z wywiadem sugerującym arytmię prowokowaną wysiłkiem wynik próby wysiłkowej był prawidłowy. Spośród 10 dzieci z zespołem Wolffa-Parkinsona-White’a u 2 osób podczas testu ustąpiły cechy preekscytacji. Wnioski: Próba wysiłkowa u dzieci z zaburzeniami rytmu serca jest wartościowym badaniem diagnostycznym, uzupełniającym 24-godzinne monitorowanie EKG metodą Holtera w ustalaniu wskazań i rodzaju leczenia farmakologicznego arytmii. Próba wysiłkowa u dzieci jest badaniem przydatnym w prognozowaniu aktywności fizycznej dziecka z zaburzeniami rytmu serca. U dzieci z ustępującą w czasie wysiłku arytmią próba wysiłkowa ma pozytywny aspekt psychologiczny. (Folia Cardiol. 2004; 11: 221–226

Ocena występowania zaburzeń rytmu serca u dzieci po przezskórnym zamknięciu ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu ostium secundum za pomocą zestawu Amplatzer Septal Occluder

Wstęp: Przezskórne zamknięcie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu ostium secundum (ASD II) u dzieci za pomocą zestawu Amplatzer Septal Occluder (ASO) jest metodą alternatywną do zamknięcia chirurgicznego. Celem przedstawionego badania była ocena występowania zaburzeń rytmu serca we wczesnym okresie po przezskórnym zamknięciu ASD II u dzieci. Metody: W grupie 60 dzieci w wieku 4,5-18,5 roku (śr. 10 lat) oceniono występowanie arytmii przed zabiegiem oraz 24 godziny i 1 rok po zabiegu. U wszystkich pacjentów wykonano badanie EKG, a u 29 chorych dodatkowo 24-godzinną rejestrację holterowską. Wyniki: Przed zabiegiem zamknięcia ubytku u 59 dzieci stwierdzono rytm zatokowy, a u 1 pacjenta rytm dolnoprzedsionkowy. W rejestracji holterowskiej stwierdzono wstawki rytmu węzłowego u 2 dzieci, blok typu Wenckebacha u 1 dziecka oraz 400 pojedynczych dodatkowych pobudzeń nadkomorowych (SVE) również u 1 dziecka. U 5 pacjentów stwierdzono zaburzenia rytmu 24 godziny po zabiegu. W przypadku 4 dzieci stwierdzono 100-10 000 SVE, a u 2 spośród nich - nieutrwalony częstoskurcz nadkomorowy (SVT). U 1 dziecka współwystępowały pojedyncze dodatkowe pobudzenia komorowe. U 1 pacjenta wystąpiło objawowe trzepotanie lub migotanie przedsionków po 3 tygodniach. Po roku w rejestracji holterowskiej wykazano nieutrwalone SVT u 2 pacjentów. U żadnej spośród 4 dziewczynek, u których obserwowano SVE w krótkim czasie po zabiegu, rok później nie występowały zaburzenia rytmu. W trakcie oceny po upływie roku od zabiegu nie obserwowano zmian rytmu podstawowego. Wnioski: Nowe bezobjawowe zaburzenia rytmu serca występujące 24 godziny po zabiegu przezskórnego zamknięcia ASD II mogły być spowodowane zastosowaniem zestawu ASO. Poważne objawowe zaburzenia rytmu serca występują rzadko u dzieci po zabiegu, konieczne są jednak dalsze badania na ten temat

Próba wysiłkowa u pacjentów po operacji zespołu Fallota

Cel pracy: W pracy podjęto próbę oceny tolerancji wysiłku u dzieci po operacji zespołu Fallota oraz występowania zaburzeń rytmu w trakcie testu wysiłkowego. Materiał i metody: Analizie poddano 15 pacjentów po operacji zespołu Fallota w wieku 7– –17 lat, średnio 11,7 lat, w odległym okresie 5–15 lat po operacji zespołu Fallota. U wszystkich wykonano badanie radiologiczne klatki piersiowej, badanie EKG, EKG metodą Holtera, badanie echokardiograficzne w prezentacji dwuwymiarowej, próbę wysiłkową na bieżni. U 12 dzieci efekt hemodynamiczny korekcji wady był dobry, u 3 niezadowalający. Wyniki testu wysiłkowego grupy badanej porównano z danymi uzyskanymi u 17 zdrowych dzieci. Ocenę statystyczną wyników przeprowadzono na podstawie testu t-Studenta. Wyniki: U dzieci z dobrym wynikiem leczenia operacyjnego czas testu wysiłkowego oraz osiągnięty wydatek metaboliczny, a także przyrost ciśnienia skurczowego nie różniły się w porównaniu z grupą kontrolną. Maksymalna częstotliwość serca była istotnie statystycznie niższa niż w grupie dzieci zdrowych. U 25% pacjentów z dobrym wynikiem leczenia w EKG wysiłkowym i powysiłkowym stwierdzano pojedyncze przedwczesne pobudzenia komorowe. Wnioski: Po operacji zespołu Fallota występuje obniżona odpowiedź tętna na wysiłek fizyczny, niezależnie od efektów leczenia operacyjnego. Nie stwierdzono różnicy pomiędzy wydolnością wysiłkową pacjentów z zadowalającym wynikiem hemodynamicznym leczenia operacyjnego i wydolnością dzieci zdrowych. U około 25% chorych, pomimo dobrego hemodynamicznie wyniku leczenia operacyjnego, można spodziewać się wystąpienia wysiłkowych zaburzeń rytmu serca. Próba wysiłkowa jest przydatnym badaniem diagnostycznym w odległym okresie po korekcji zespołu Fallota

Nieoperacyjne leczenie ubytków w przegrodzie międzykomorowej u dzieci za pomocą zestawu Amplatza

Wstęp: Rozwój kardiologii interwencyjnej stworzył nowe możliwości nieoperacyjnego leczenia jednej z najczęściej występujących wad serca, jakim jest ubytek w przegrodzie międzykomorowej u dzieci. Cel pracy: Przedstawienie własnego doświadczenia w wykonanych po raz pierwszy w Polsce zabiegach przezskórnego zamknięcia wrodzonych, mięśniowych ubytków w przegrodzie międzykomorowej u dzieci za pomocą korka Amplatza. Materiał i metody: Zabiegi wykonano u dwojga dzieci w wieku 5 i 15 lat z masą ciała odpowiednio 17 kg i 53 kg. U jednego pacjenta ubytek był zlokalizowany w tylno-górnej części mięśniowej przegrody międzykomorowej, a u drugiego - w środkowej części przegrody (przedzielony wiązką mięśniową). Zabiegi wykonano w znieczuleniu ogólnym, z monitorowaniem przezprzełykowym badaniem echokardiograficznym. Implanty wprowadzono z jednoczesnego dojścia od tętnicy udowej i żyły szyjnej. Do zamknięcia ubytków użyto implantów o średnicy 8 mm i 10 mm. Wyniki: W badaniu angiograficznym wykonanym bezpośrednio po implantacji korka nie stwierdzono przecieku u żadnego pacjenta. Przezprzełykowym i transtorakalnym badaniem echokardiograficznym u jednego pacjenta zarejestrowano hemodynamicznie nieistotny przeciek resztkowy, który obserwuje się w czasie 3-miesięcznej obserwacji. Nie zanotowano powikłań związanych z zabiegiem. Wnioski: Zabieg przezskórnego zamknięcia jest skuteczną i bezpieczną metodą leczenia mięśniowych ubytków międzykomorowych. Zastosowanie dojścia jednocześnie z dwóch naczyń może skracać czas zabiegu i skopii

Nieoperacyjne leczenie ubytków w przegrodzie międzykomorowej u dzieci za pomocą zestawu Amplatza

Wstęp: Rozwój kardiologii interwencyjnej stworzył nowe możliwości nieoperacyjnego leczenia jednej z najczęściej występujących wad serca, jakim jest ubytek w przegrodzie międzykomorowej u dzieci. Cel pracy: Przedstawienie własnego doświadczenia w wykonanych po raz pierwszy w Polsce zabiegach przezskórnego zamknięcia wrodzonych, mięśniowych ubytków w przegrodzie międzykomorowej u dzieci za pomocą korka Amplatza. Materiał i metody: Zabiegi wykonano u dwojga dzieci w wieku 5 i 15 lat z masą ciała odpowiednio 17 kg i 53 kg. U jednego pacjenta ubytek był zlokalizowany w tylno-górnej części mięśniowej przegrody międzykomorowej, a u drugiego - w środkowej części przegrody (przedzielony wiązką mięśniową). Zabiegi wykonano w znieczuleniu ogólnym, z monitorowaniem przezprzełykowym badaniem echokardiograficznym. Implanty wprowadzono z jednoczesnego dojścia od tętnicy udowej i żyły szyjnej. Do zamknięcia ubytków użyto implantów o średnicy 8 mm i 10 mm. Wyniki: W badaniu angiograficznym wykonanym bezpośrednio po implantacji korka nie stwierdzono przecieku u żadnego pacjenta. Przezprzełykowym i transtorakalnym badaniem echokardiograficznym u jednego pacjenta zarejestrowano hemodynamicznie nieistotny przeciek resztkowy, który obserwuje się w czasie 3-miesięcznej obserwacji. Nie zanotowano powikłań związanych z zabiegiem. Wnioski: Zabieg przezskórnego zamknięcia jest skuteczną i bezpieczną metodą leczenia mięśniowych ubytków międzykomorowych. Zastosowanie dojścia jednocześnie z dwóch naczyń może skracać czas zabiegu i skopii

Pacjent z pozawałową kardiomiopatią rozstrzeniową i wszczepionym stymulatorem serca typu DDD - znaczenie optymalnego opóźnienia przedsionkowo-komorowego

W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku chorego z kardiomiopatią niedokrwienną, po 2 zawałach serca w wywiadzie i zabiegu pomostowania tętnic wieńcowych oraz z wszczepionym stymulatorem serca typu DDD z powodu bloku przedsionkowo-komorowego III°. Po 6 miesiącach stymulacji DDD ze standardowym opóźnieniem przedsionkowo-komorowym (AVD) równym 160 ms chorego z niewydolnością serca zaliczono do III klasy według NYHA i skierowano do klinki w celu kwalifikacji do stymulacji dwukomorowej. Dopplerowskie badanie echokardiograficzne wykazało, że optymalne hemodynamicznie jest ultrakrótkie AVD wynoszące 15 ms. Po 2 miesiącach stymulacji z optymalnym AVD (w tym czasie nie zmieniano dotychczasowego leczenia farmakologicznego) stwierdzono istotną poprawę kliniczną i hemodynamiczną. Przedstawiony opis przypadku podkreśla znaczenie programowania optymalnego AVD w stymulatorach typu DDD, zwłaszcza u chorych z kardiomiopatią rozstrzeniową

Pacjent z pozawałową kardiomiopatią rozstrzeniową i wszczepionym stymulatorem serca typu DDD - znaczenie optymalnego opóźnienia przedsionkowo-komorowego

W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku chorego z kardiomiopatią niedokrwienną, po 2 zawałach serca w wywiadzie i zabiegu pomostowania tętnic wieńcowych oraz z wszczepionym stymulatorem serca typu DDD z powodu bloku przedsionkowo-komorowego III°. Po 6 miesiącach stymulacji DDD ze standardowym opóźnieniem przedsionkowo-komorowym (AVD) równym 160 ms chorego z niewydolnością serca zaliczono do III klasy według NYHA i skierowano do klinki w celu kwalifikacji do stymulacji dwukomorowej. Dopplerowskie badanie echokardiograficzne wykazało, że optymalne hemodynamicznie jest ultrakrótkie AVD wynoszące 15 ms. Po 2 miesiącach stymulacji z optymalnym AVD (w tym czasie nie zmieniano dotychczasowego leczenia farmakologicznego) stwierdzono istotną poprawę kliniczną i hemodynamiczną. Przedstawiony opis przypadku podkreśla znaczenie programowania optymalnego AVD w stymulatorach typu DDD, zwłaszcza u chorych z kardiomiopatią rozstrzeniową

Długoterminowa ocena zastosowania dwujamowej stymulacji serca w leczeniu kardiomiopatii przerostowej ze zwężeniem drogi odpływu lewej komory - wpływ na stan kliniczny, spoczynkowy gradient w drodze odpływu i funkcję rozkurczową lewej komory serca

Wstęp: Dotychczas jednoznacznie nie potwierdzono skuteczności leczenia chorych z kardiomiopatią przerostową zawężającą (HOCM) za pomocą stymulacji typu DDD. U niektórych chorych objawy utrzymują się pomimo zmniejszenia gradientu w drodze odpływu lewej komory (LVOT). Cel pracy: Długoterminowa ocena zastosowania stymulacji serca typu DDD u chorych z HOCM. Materiał i metody: U 13 chorych z HOCM oceniano stan kliniczny, kwestionariusz jakości życia (QOL), spoczynkowy gradient w LVOT i funkcję rozkurczową lewej komory (LV) za pomocą badania echokardiograficznego, przed i po przynajmniej 6 miesiącach stymulacji typu DDD. Na podstawie profilu napływu mitralnego i napływu z żył płucnych wyodrębniono prawidłową funkcję rozkurczową LV i 3 kolejne stadia dysfunkcji rozkurczowej: 1) zwolniona relaksacja (IR), 2) pseudonormalizacja (PN) i 3) restrykcja (R). Wyniki: Pod koniec obserwacji (28 &plusmn; 14 miesięcy) u 11 chorych (85%) nastąpiła subiektywna poprawa. Objawy niewydolności serca zmniejszyły się - nastąpiła redukcja klasy według NYHA z 2,5 &plusmn; 0,5 do 1,8 &plusmn; 0,6 (p < 0,001), punktacja QOL uległa poprawie z 49 &plusmn; 19 do 19 &plusmn; 19 pkt (p < 0,01), spoczynkowy gradient w LVOT zmniejszył się z 92 &plusmn; 34 do 23 &plusmn; 22 mm Hg (p < 0,001). Przed implantacją układu stymulującego u 6 chorych występowały omdlenia, które ustąpiły po wszczepieniu rozrusznika serca (p < 0,05). Stopień dysfunkcji rozkurczowej LV pozostał na tym samym poziomie u 9 chorych, zmniejszył się u 2 (zmiana z PN do IR), a uległ pogorszeniu u 2 pacjentów (progresja z PN do R). Brak subiektywnej poprawy klinicznej był związany z progresją dysfunkcji rozkurczowej LV, pomimo zmniejszenia gradientu w LVOT. Wnioski: Zastosowanie stymulacji typu DDD powoduje poprawę stanu klinicznego i zmniejszenie stopnia zawężenia LVOT u większości chorych z HOCM. Progresja dysfunkcji rozkurczowej LV może być jedną z przyczyn braku poprawy klinicznej

Długoterminowa ocena zastosowania dwujamowej stymulacji serca w leczeniu kardiomiopatii przerostowej ze zwężeniem drogi odpływu lewej komory - wpływ na stan kliniczny, spoczynkowy gradient w drodze odpływu i funkcję rozkurczową lewej komory serca

Wstęp: Dotychczas jednoznacznie nie potwierdzono skuteczności leczenia chorych z kardiomiopatią przerostową zawężającą (HOCM) za pomocą stymulacji typu DDD. U niektórych chorych objawy utrzymują się pomimo zmniejszenia gradientu w drodze odpływu lewej komory (LVOT). Cel pracy: Długoterminowa ocena zastosowania stymulacji serca typu DDD u chorych z HOCM. Materiał i metody: U 13 chorych z HOCM oceniano stan kliniczny, kwestionariusz jakości życia (QOL), spoczynkowy gradient w LVOT i funkcję rozkurczową lewej komory (LV) za pomocą badania echokardiograficznego, przed i po przynajmniej 6 miesiącach stymulacji typu DDD. Na podstawie profilu napływu mitralnego i napływu z żył płucnych wyodrębniono prawidłową funkcję rozkurczową LV i 3 kolejne stadia dysfunkcji rozkurczowej: 1) zwolniona relaksacja (IR), 2) pseudonormalizacja (PN) i 3) restrykcja (R). Wyniki: Pod koniec obserwacji (28 &plusmn; 14 miesięcy) u 11 chorych (85%) nastąpiła subiektywna poprawa. Objawy niewydolności serca zmniejszyły się - nastąpiła redukcja klasy według NYHA z 2,5 &plusmn; 0,5 do 1,8 &plusmn; 0,6 (p < 0,001), punktacja QOL uległa poprawie z 49 &plusmn; 19 do 19 &plusmn; 19 pkt (p < 0,01), spoczynkowy gradient w LVOT zmniejszył się z 92 &plusmn; 34 do 23 &plusmn; 22 mm Hg (p < 0,001). Przed implantacją układu stymulującego u 6 chorych występowały omdlenia, które ustąpiły po wszczepieniu rozrusznika serca (p < 0,05). Stopień dysfunkcji rozkurczowej LV pozostał na tym samym poziomie u 9 chorych, zmniejszył się u 2 (zmiana z PN do IR), a uległ pogorszeniu u 2 pacjentów (progresja z PN do R). Brak subiektywnej poprawy klinicznej był związany z progresją dysfunkcji rozkurczowej LV, pomimo zmniejszenia gradientu w LVOT. Wnioski: Zastosowanie stymulacji typu DDD powoduje poprawę stanu klinicznego i zmniejszenie stopnia zawężenia LVOT u większości chorych z HOCM. Progresja dysfunkcji rozkurczowej LV może być jedną z przyczyn braku poprawy klinicznej

Life-threatening hypersplenism due to idiopathic portal hypertension in early childhood: case report and review of the literature

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Idiopathic portal hypertension (IPH) is a disorder of unknown etiology and is characterized clinically by portal hypertension, splenomegaly, and hypersplenism accompanied by pancytopenia. This study evaluates the pathogenic concept of the disease by a systematic review of the literature and illustrates novel pathologic and laboratory findings.</p> <p>Case Presentation</p> <p>We report the first case of uncontrolled splenic hyperperfusion and enlargement with subsequent hypersplenism leading to life-threatening complications of IPH in infancy and emergent splenectomy.</p> <p>Conclusions</p> <p>Our results suggest that splenic NO and VCAM-1, rather than ET-1, have a significant impact on the development of IPH, even at a very early stage of disease. The success of surgical interventions targeting the splenic hyperperfusion suggests that the primary defect in the regulation of splenic blood flow seems to be crucial for the development of IPH. Thus, beside other treatment options splenectomy needs to be considered as a prime therapeutic option for IPH.</p