Fatigue syndrome in sarcoidosis

Sarcoidosis is an inflammatory disease of unknown etiology. Most commonly it results in the formation of non-caseating granulomas in intrathoracic lymph nodes and lung parenchyma, but the clinical course and picture may be complicated by extrapulmonary involvement and many non-respiratory signs and symptoms which are directly related to the disease. In addition, sarcoidosis patients may suffer from a plethora of symptoms of uncertain or unknown origin. Fatigue is one of these symptoms, and according to some authors it is reported by the majority of patients with active sarcoidosis, but also by a smaller proportion of patients with inactive sarcoidosis, or even with complete clinical and radiological remission. Therefore the term fatigue syndrome is frequently used to name this clinical problem. The definition of fatigue syndrome in sarcoidosis is imprecise and the syndrome is usually recognized by use of validated questionnaires. In this review the uptodate knowledge in this field was presented and different challenges connected with this syndrome were described.Sarcoidosis is an inflammatory disease of unknown etiology. Most commonly it results in the formation of non-caseating granulomas in intrathoracic lymph nodes and lung parenchyma, but the clinical course and picture may be complicated by extrapulmonary involvement and many non-respiratory signs and symptoms which are directly related to the disease. In addition, sarcoidosis patients may suffer from a plethora of symptoms of uncertain or unknown origin. Fatigue is one of these symptoms, and according to some authors it is reported by the majority of patients with active sarcoidosis, but also by a smaller proportion of patients with inactive sarcoidosis, or even with complete clinical and radiological remission. Therefore the term fatigue syndrome is frequently used to name this clinical problem. The definition of fatigue syndrome in sarcoidosis is imprecise and the syndrome is usually recognized by use of validated questionnaires. In this review the uptodate knowledge in this field was presented and different challenges connected with this syndrome were described

Pirfenidon — skuteczny lek w leczeniu samoistnego włóknienia płuc

Samoistne włóknienie płuc (SWP) jest przewlekłą postępującą chorobą ograniczoną do płuc, prowadzącą do restrykcyjnych zaburzeń wentylacji, niewydolności oddechowej, inwalidztwa i przedwczesnego zgonu. Wykazuje charakterystyczne cechy w badaniu tomograficznym klatki piersiowej wysokiej rozdzielczości (tak zwany radiologiczny wzorzec zwykłego śródmiąższowego zapalenia płuc), a duża zgodność cech radiologicznych z obrazem histopatologicznym pozwala na rozpoznanie choroby bez konieczności wykonania biopsji płuca u większości chorych. Mediana przeżycia wynosi około 3,5 roku. Do niedawna nie było skutecznych leków, które mogłyby spowolnić postęp choroby. Dopiero w 2015 roku, na podstawie wyników przeprowadzonych badań klinicznych, eksperci reprezentujący najważniejsze międzynarodowe towarzystwa naukowe wprowadzili do międzynarodowych wytycznych pozytywną rekomendację dla dwóch leków: pirfenidonu (Esbriet®) i nintedanibu (Ofev®). W niniejszym opracowaniu omówiono historię leku pirfenidon, mechanizmy jego działania, najważniejsze badania kliniczne oraz wpływ leku na przebieg samoistnego włóknienia płuc.Samoistne włóknienie płuc (SWP) jest przewlekłą postępującą chorobą ograniczoną do płuc, prowadzącą do restrykcyjnych zaburzeń wentylacji, niewydolności oddechowej, inwalidztwa i przedwczesnego zgonu. Wykazuje charakterystyczne cechy w badaniu tomograficznym klatki piersiowej wysokiej rozdzielczości (tak zwany radiologiczny wzorzec zwykłego śródmiąższowego zapalenia płuc), a duża zgodność cech radiologicznych z obrazem histopatologicznym pozwala na rozpoznanie choroby bez konieczności wykonania biopsji płuca u większości chorych. Mediana przeżycia wynosi około 3,5 roku. Do niedawna nie było skutecznych leków, które mogłyby spowolnić postęp choroby. Dopiero w 2015 roku, na podstawie wyników przeprowadzonych badań klinicznych, eksperci reprezentujący najważniejsze międzynarodowe towarzystwa naukowe wprowadzili do międzynarodowych wytycznych pozytywną rekomendację dla dwóch leków: pirfenidonu (Esbriet®) i nintedanibu (Ofev®). W niniejszym opracowaniu omówiono historię leku pirfenidon, mechanizmy jego działania, najważniejsze badania kliniczne oraz wpływ leku na przebieg samoistnego włóknienia płuc

Prognostic Factors in Sarcoidosis

Rozdział 8 książki: Sarcoidosis Diagnosis and Management Edited by Mohammad Hosein Kalantar Motamed

Komentarz do publikacji: Oficjalne wytyczne ATS/ERS/JRS/ALAT dotyczące postępowania w praktyce klinicznej: leczenie idiopatycznego włóknienia płuc. Uaktualnienie wytycznych z 2011 roku

Idiopatyczne włóknienie płuc (IPF, idiopathic pulmonary fibrosis) jest specyficzną jednostką chorobową, postacią przewlekłego [...

Selected molecular events in the pathogenesis of sarcoidosis — recent advances

Sarcoidosis is an orphan inflammatory disorder that can virtually affect any organ or system in the body, although the lungs and lymph nodes are most frequently involved. Sarcoidosis is believed to derive from an interaction between environmental and genetic agents. Many studies emphasize a strong association between certain human leukocyte antigen (HLA) alleles and sarcoidosis susceptibility. Several new insights have allowed the further evaluation of other candidate genes with a potential function in the immunopathogenesis of sarcoidosis. This review summarizes recent advances in the identification of novel molecular markers that may play a role in different stages of disease, such as the acute phase of inflammation, granuloma formation and fibrosis. Furthermore, this article elucidates the role of both TGF-b/Smad and (HIF)-1a-VEGF-ING-4 signaling pathways in the development of sarcoidosis. The potential epigenetic regulation of the processes occurring in sarcoidosis by miRNA is also discussed.Sarcoidosis is an orphan inflammatory disorder that can virtually affect any organ or system in the body, although the lungs and lymph nodes are most frequently involved. Sarcoidosis is believed to derive from an interaction between environmental and genetic agents. Many studies emphasize a strong association between certain human leukocyte antigen (HLA) alleles and sarcoidosis susceptibility. Several new insights have allowed the further evaluation of other candidate genes with a potential function in the immunopathogenesis of sarcoidosis. This review summarizes recent advances in the identification of novel molecular markers that may play a role in different stages of disease, such as the acute phase of inflammation, granuloma formation and fibrosis. Furthermore, this article elucidates the role of both TGF-b/Smad and (HIF)-1a-VEGF-ING-4 signaling pathways in the development of sarcoidosis. The potential epigenetic regulation of the processes occurring in sarcoidosis by miRNA is also discussed

Zespół zmęczenia w przebiegu sarkoidozy

Sarkoidoza jest chorobą zapalną o nieznanej etiologii. Nieserowaciejące ziarniniaki tworzą się najczęściej w węzłach chłonnych w obrębie klatki piersiowej i w płucach, choć przebieg i obraz kliniczny mogą być skomplikowane przez inne lokalizacje narządowe i wiele objawów niezwiązanych z układem oddechowym. Ponadto chorzy na sarkoidozę mogą zgłaszać wiele objawów, których pochodzenie nie jest do końca poznane. Zmęczenie to jeden z tych symptomów. Według wielu autorów pojawia u większości chorych z aktywną postacią choroby, ale również u pacjentów bez cech aktywnej choroby lub wręcz u tych z cechami klinicznej i radiologicznej remisji. Dla opisania tego złożonego zjawiska używa się terminu zespół zmęczenia w przebiegu sarkoidozy. Definicja tego zespołu jest nieprecyzyjna, a sam zespół najczęściej rozpoznaje się na podstawie walidowanych kwestionariuszy. W niniejszej pracy poglądowej przedstawiono najnowsze dane z piśmiennictwa i związane z tym zespołem wyzwania dla lekarzy zajmującymi się chorymi na sarkoidozę.Sarkoidoza jest chorobą zapalną o nieznanej etiologii. Nieserowaciejące ziarniniaki tworzą się najczęściej w węzłach chłonnych w obrębie klatki piersiowej i w płucach, choć przebieg i obraz kliniczny mogą być skomplikowane przez inne lokalizacje narządowe i wiele objawów niezwiązanych z układem oddechowym. Ponadto chorzy na sarkoidozę mogą zgłaszać wiele objawów, których pochodzenie nie jest do końca poznane. Zmęczenie to jeden z tych symptomów. Według wielu autorów pojawia u większości chorych z aktywną postacią choroby, ale również u pacjentów bez cech aktywnej choroby lub wręcz u tych z cechami klinicznej i radiologicznej remisji. Dla opisania tego złożonego zjawiska używa się terminu zespół zmęczenia w przebiegu sarkoidozy. Definicja tego zespołu jest nieprecyzyjna, a sam zespół najczęściej rozpoznaje się na podstawie walidowanych kwestionariuszy. W niniejszej pracy poglądowej przedstawiono najnowsze dane z piśmiennictwa i związane z tym zespołem wyzwania dla lekarzy zajmującymi się chorymi na sarkoidozę

Nintedanib — nowa opcja terapeutyczna dla chorych na samoistne włóknienie płuc

Samoistne włóknienie płuc (SWP) jest przewlekłą i postępującą chorobą prowadzącą do włóknienia, ciężkich zaburzeń czynności układu oddechowego, inwalidztwa i przedwczesnego zgonu. Do niedawna nie dysponowano skutecznym lekiem, który opóźniałby tempo progresji tej ciężkiej choroby. Ostatnie lata przyniosły istotne zmiany. W lipcu 2015 roku najważniejsze towarzystwa naukowe (American Thoracic Society, European Respiratory Society, Japanese Respiratory Society oraz Latin American Thoracic Association) zaaprobowały dwa nowe leki do leczenia SWP. Są to pirfenidon i nintedanib. Nintedanib jest nieselektywnym inhibitorem kinaz tyrozynowych receptorów czynników wzrostu. W niniejszej pracy omówiono historię tego nowego leku, wyniki badań przedklinicznych oraz prób klinicznych, które stały się podstawą jego rejestracji.Samoistne włóknienie płuc (SWP) jest przewlekłą i postępującą chorobą prowadzącą do włóknienia, ciężkich zaburzeń czynności układu oddechowego, inwalidztwa i przedwczesnego zgonu. Do niedawna nie dysponowano skutecznym lekiem, który opóźniałby tempo progresji tej ciężkiej choroby. Ostatnie lata przyniosły istotne zmiany. W lipcu 2015 roku najważniejsze towarzystwa naukowe (American Thoracic Society, European Respiratory Society, Japanese Respiratory Society oraz Latin American Thoracic Association) zaaprobowały dwa nowe leki do leczenia SWP. Są to pirfenidon i nintedanib. Nintedanib jest nieselektywnym inhibitorem kinaz tyrozynowych receptorów czynników wzrostu. W niniejszej pracy omówiono historię tego nowego leku, wyniki badań przedklinicznych oraz prób klinicznych, które stały się podstawą jego rejestracji

Hepatocyte growth factor in exhaled breath and BAL fluid in sarcoidosis

Wstęp: Wątrobowy czynnik wzrostu (HGF) jest silnym mitogenem stymulującym wzrost komórek nabłonka pęcherzyków płucnych. Wyższe stężenia HGF w różnych materiałach biologicznych stwierdzono między innymi w zespole ostrej niewydolności oddechowej (ARDS), u chorych po przebytym zapaleniu płuc i po pneumonektomii. Niekorzystnym zejściem sarkoidozy jest włóknienie płuc. Wątrobowy czynnik wzrostu mógłby być przydatny jako marker pozwalający na rozpoznanie chorych obarczonych ryzykiem włóknienia płuc. Celem pracy była ocena: 1) czy HGF jest wykrywalny w popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych (BAL) i kondensacie powietrza wydechowego (EBC); 2) czy stężenia HGF w BAL-u i kondensacie chorych na sarkoidozę różnią się od stężeń osób zdrowych; 3) czy istnieją korelacje z parametrami aktywności i wybranymi czynnikami rokowniczymi. Materiał i metody: Zebrano kondensat od 64 i popłuczyny oskrzelowo-pęcherzykowe od 30 chorych na sarkoidozę. Grupę kontrolną stanowiły osoby zdrowe (n = 15 dla EBC, n = 9 dla BAL). Wątrobowy czynnik wzrostu oznaczono immunoenzymatycznie. Wyniki: Stężenia HGF w kondensacie przekroczyły próg detekcji u 62% badanych (56% chorych i 87% zdrowych) i we wszystkich próbkach BAL. Nie stwierdzono różnic w stężeniach w EBC i BAL pomiędzy osobami chorymi i zdrowymi. Nie stwierdzono korelacji pomiędzy HGF w EBC/BALF a stopniem radiologicznym, parametrami czynności płuc, czasem trwania choroby, liczbą nawrotów, odsetkiem limfocytów w BAL, stężeniem enzymu konwertującego angiotensynę i wapnia w surowicy, utratą dobową wapnia z moczem. Wnioski: Wątrobowy czynnik wzrostu jest wykrywalny w BAL i EBC. Jednak brak różnic pomiędzy chorymi na sarkoidozę i osobami zdrowymi oraz brak korelacji z markerami aktywności i czynnikami rokowniczymi uniemożliwiają jego zastosowanie w diagnostyce i monitorowaniu sarkoidozy.Introduction: Hepatocyte growth factor (HGF) is a strong mitogen stimulating lung epithelial cell growth. Elevated levels of HGF have been reported in various biological materials of patients with acute respiratory distress syndrome and in patients recovering from pneumonia or pneumonectomy. Sarcoidosis may be complicated by lung fibrosis. Consequently, HGF could be considered a new biomarker identifying patients with a higher risk of lung fibrosis. The aim of the study was to verify whether: 1. HGF is measurable in bronchoalveolar lavage fluid (BALF) and exhaled breath condensate (EBC); 2. HGF in BALF or EBC is impaired in sarcoidosis; and 3. HGF correlates with chosen activity and prognostic markers. Material and methods: Sixty-four EBC and 30 BALF of sarcoid patients, and 15 and 9 of healthy controls, respectively, were collected for the measurement of HGF using an ELISA test. Results: HGF was detectable in 62% of EBC samples (56% sarcoidosis and 87% of controls) and in all the BALF samples. EBC and BALF concentrations were not different in comparison to the controls. Moreover, no correlation was found between EBC/BALF concentrations and radiological stage, lung function tests, duration of disease, number of relapses, BALF lymphocytes, serum ACE, or serum and urine calcium concentrations. Conclusions: HGF is detectable in BAL and EBC. However, it does not distinguish sarcoidosis patients from healthy subjects. The above, as well as the lack of correlations with various parameters of disease activity and severity rule out EBC/ /BALF HGF as a biomarker for sarcoidosis monitoring

Ostra duszność krtaniowa jako pierwszy objaw ziarniniakowatości z zapaleniem naczyń

Granulomatosis with polyangiitis (GPA) is a multi-organ disease which mostly affects lungs, kidney, and head and neck region. We report a rare case of acute laryngeal dyspnea and rapidly progressive pulmonary changes as first manifestations of disease. A 53 year-old woman presented with symptoms of two-week dyspnea, which aggravated rapidly in the preceding hours. Laryngological examination revealed subglottic infiltrations and vocal fold oedema which required urgent tracheotomy. During few days she developed gingival ulcerations and pulmonary infiltration with negative serum c-ANCA titers. The histopathological examination of subglottic and gingival biopsies and the clinical picture established the diagnosis of GPA. She was treated with prednisone and cyclophosphamide with recovery; however, during over 3 years of follow-up, pulmonary symptoms relapsed and subglottic stenosis persisted. The difficulties in diagnosis and treatment in this unusual presentation of GPA are outlined with conclusion that in patients with subglottic infiltration, which develops rapidly, even when this is a sole presentation of the disease, and when c-ANCA are negative, GPA should always be considered.Ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń (GPA) jest wielonarządową chorobą, która najczęściej dotyczy płuc, nerek oraz regionu głowy i szyi. Autorzy przedstawiają rzadki przypadek ostrej duszności krtaniowej jako pierwszego objawu choroby. Kobieta lat 53 zgłosiła się z powodu trwającej od 2 tygodni duszności, która nasiliła się znacznie na kilka godzin przed przyjęciem. W badaniu laryngologicznym stwierdzono naciek okolicy podgłośniowej i obrzęk fałdów głosowych, wymagające pilnej tracheotomii. W kolejnych dniach u chorej wystąpiły owrzodzenia dziąseł i nacieki w płucach, przy braku obecności przeciwciał c-ANCA. Na podstawie badania histopatologicznego wycinków z okolicy podgłośniowej i dziąseł oraz obrazu klinicznego ustalono rozpoznanie GPA. W leczeniu zastosowano prednison z cyklofosfamidem i uzyskano poprawę, w okresie ponad 3-letniej obserwacji wystąpił jednak nawrót objawów płucnych, utrzymywało się zwężenie podgłośniowe. W pracy zwrócono uwagę na trudności w postępowaniu diagnostyczno-terapeutycznym podkreślając rolę podgłośniowego obrzęku krtani jako jedynej początkowo manifestacji GPA, nawet przy braku obecności przeciwciał c-ANCA