Improving Patient-Health Care Provider End-of-Life Communication Using Improvisational Theater Techniques: Outcome of a Workshop

poster abstractBackground Communication plays a significant role in health care. While evidence showed the strong relationship between good communication and better patient outcomes including emotional health, symptom resolution, function, physiologic measures, pain control and adherence, miscommunication can results in medical errors, extra financial cost and negative attitude of health care providers. Health communication can be particular challenging in palliative care given the fact that palliative care is often link to poor prognosis, end of life and increased emotionally laden. Although more and more studies and programs were developed to teach health care providers communication skills, few of them provided interdisciplinary education despite the increasing emphasis of teamwork in health care. This project focuses on improving health care providers’ communication ability by using an innovative teaching method and emphasizing on teamwork through a 2-phase workshop. Method In the first phase, medical teams that have a goal to improve palliative and end of life care were recruited to a two part immersion workshop. Teams consisted of nurses, physicians and a chaplain, social worker or equivalent. During phase one of the workshop, these teams were exposed to a nationally-recognized lecturer and engaged in learning medical improv techniques. After 6 months, the teams were invited to complete a 2 day long update workshop including additional training using Vital Talk techniques and principles from Team STEPPs. Outcomes such as communication behavior, confidence and workshop evaluation were measured pre and post workshop. Results 14 participants included nurses, physicians, social workers and patient navigators completed the 2-phase workshop and outcome evaluation. The results showed that participants’ communication skills and confidence both improved. The self-identified weakest behavior and confidence improved the most compared to other types of behavior and confidence. In addition, this improvement is cross professions. In general, participants thought that the workshop was very valuable. Conclusion Both the workshop content and instructors received extremely positive feedback regarding interactive presentation, involvement, quality of scientific content and content appropriateness for target audience. This innovative workshop offered a promising way to teach health care providers how to communicate with terminal patients and enhance their confidence. More studies are needed to evaluate long-term and clinical outcomes

Institutional Ethics Resources: Creating Moral Spaces

Since 1992, institutions accredited by The Joint Commission have been required to have a process in place that allows staff members, patients, and families to address ethical issues or issues prone to conflict. While the commission's expectations clearly have made ethics committees more common, simply having a committee in no way demonstrates its effectiveness in terms of the availability of the service to key constituents, the quality of the processes used, or the outcomes achieved. Beyond meeting baseline accreditation standards, effective ethics resources are requisite for quality care for another reason. The provision of care to the sick is a practice with profound moral dimensions. Clinicians need what Margaret Urban Walker has called “moral spaces,” reflective spaces within institutions in which to explore and communicate values and ethical obligations as they undergird goals of care. Walker proposed that ethicists needed to be concerned with the design and maintenance of these moral spaces. Clearly, that concern needs to extend beyond ethicists to institutional leaders. This essay uses Walker's idea of moral space to describe individuals and groups who are actual and potential ethics resources in health care institutions. We focus on four requisite characteristics of effective resources and the challenges to achieving them, and we identify strategies to build them. In our view, such moral spaces are particularly important for nurses and their colleagues on interprofessional teams and need to be expanded and strengthened in most settings

A code of ethics for health care ethics consultants: Journey to the present and implications for the field

For decades a debate has played out in the literature about who bioethicists are, what they do, whether they can be considered professionals qua bioethicists, and, if so, what professional responsibilities they are called to uphold. Health care ethics consultants are bioethicists who work in health care settings. They have been seeking guidance documents that speak to their special relationships/duties toward those they serve. By approving a Code of Ethics and Professional Responsibilities for Health Care Ethics Consultants, the American Society for Bioethics and Humanities (ASBH) has moved the professionalization debate forward in a significant way. This first code of ethics focuses on individuals who provide health care ethics consultation (HCEC) in clinical settings. The evolution of the code's development, implications for the field of HCEC and bioethics, and considerations for future directions are presented here

Elevated Neuropeptide Y Plasma Concentration in Non-dippers With Essential Hypertension

Wstęp Brak nocnego obniżenia ciśnienia tętniczego prowadzi do zwiększonej częstości powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego, a jego przyczyny pozostają niejasne. Celem pracy była ocena zależności między biochemicznymi wykładnikami aktywności współczulnej a rytmem dobowym ciśnienia u chorych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym. Materiał i metody Do badania zakwalifikowano 68 chorych z nadciśnieniem tętniczym w średnim wieku 40 &plusmn; 1 lat (20 K, 48 M). Do grupy kontrolnej włączono 25 zdrowych ochotników w średnim wieku 38 &plusmn; 1 lat (8 K i 17 M). U badanych wykonywano 24-godzinny pomiar ciśnienia (SpaceLabs 90207) oraz oznaczano we krwi stężenie katecholamin i neuropeptydu Y. Całodobowo prowadzono zbiórkę moczu w celu oznaczenia wydalania katecholamin. Wyniki U chorych z nadciśnieniem tętniczym stężenie neuropeptydu Y było wyższe niż u osób zdrowych. Stężenie katecholamin w surowicy i ich wydalanie z moczem były w obu grupach podobne. Chorych z nadciśnieniem podzielono na dwie grupy zależnie od obecności - dippers (46 chorych) - lub braku nocnego obniżenia ciśnienia - non-dippers (22 chorych). Stężenie neuropeptydu Y było istotnie wyższe w grupie non-dippers niż w grupie dippers (10,6 &plusmn; 1 vs. 8,6 &plusmn; 1 fmol/ml, p < 0,05). Nie stwierdzono między grupami różnic w zakresie stężenia katecholamin w surowicy i katecholamin wydalanych z moczem. W obu grupach wydalanie katecholamin w czasie nocy było istotnie niższe aniżeli w ciągu dnia. Nocne i dzienne wydalanie katecholamin było podobne w grupie dippers i non-dippers. Wnioski Uzyskane wyniki wskazują, że neuropeptyd Y może wpływać na zaburzenie rytmu dobowego ciśnienia tętniczego u chorych z nadciśnieniem i brakiem nocnego obniżenia ciśnienia. Prawdopodobnie katecholaminy nie wpływają na dobowy rytm ciśnienia tętniczego.Background The aim of the study was to investigate the relationship between biochemical indices of sympathetic activity and diurnal blood pressure rhythm in patients with essential hypertension. Material and methods The study included 68 patients with mild-to-moderate essential hypertension (EH) (mean age 40 &plusmn; 1 yrs; 20 F, 48 M). The control group consisted of 25 healthy normotensive volunteers (C) (mean age 38 &plusmn; 1 yrs; 8 F, 17 M). Twenty-four hour ambulatory blood pressure monitoring was obtained using the SpaceLabs 90207. Blood samples for NPY and catecholamines were taken. Urine for catecholamines determination was collected. Results In patients with EH NPY, plasma concentration was significantly higher as compared to C. Plasma catecholamine and urine catecholamine excretion was similar in patients with EH and in C. Patients with EH were divided into two groups: dippers (46 pts) and non-dippers (22 pts). In EH, the NPY plasma concentration was significantly higher in non-dippers than in dippers (10,6 &plusmn; 1 vs. 8,6 &plusmn; 1 fmol/mL, respectively, p < 0,05). No differences in plasma catecholamine and urine catecholamine excretion were found between dippers and non-dippers. Urine catecholamine excretion during nighttime was significantly lower as compared to day-time excretion in dippers and non-dippers. No differences between the groups were found with regard to day-time and night-time catecholamine excretion. Conclusion NPY may play a role in diurnal blood pressure rhythm disturbances in non-dippers with EH. Catecholamines appear not to influence non-dipper phenomenon

Jak rozpoznawać i leczyć refluks żółci do żołądka i przełyku?

Refluks dwunastniczo-żołądkowy może być przyczyną bólów brzucha i wymiotów żółcią u chorych po częściowej resekcji żołądka lub cholecystektomii. Najskuteczniejszym sposobem leczenia jest wtedy operacja naprawcza z zespoleniem żołądkowo- jelitowym metodą Roux-en-Y. U osób, które nie były wcześniej operowane, rozpoznanie refluksu żółciowego należy stawiać ostrożnie i głównie w przypadkach, w których objawom dyspeptycznym towarzyszy żółciowe zapalenie żołądka w gastroskopii przebiegające z hiperplazją dołeczków żołądkowych w badaniu mikroskopowym. Żółć w obecności kwasu solnego może powodować uszkodzenie błony śluzowej, a wyrazem jej regeneracji jest rozwój metaplazji jelitowej. Większe znaczenie od refluksu dwunastniczo- żołądkowego ma refluks dwunastniczo-żołądkowo- przełykowy, ponieważ składniki żółci stymulują produkcję cytokin prozapalnych w przełyku, a także powodują stres oksydacyjny i uszkodzenia DNA. Pod ich wpływem dochodzi do zmiany ekspresji genów w nabłonku wielowarstwowym płaskim przełyku, co może sprzyjać powstawaniu metaplazji Barretta i raka gruczołowego przełyku. W rozpoznawaniu refluksu żółciowego nie ma &#8222;złotego standardu&#8221; diagnostycznego, a poza endoskopią wykorzystuje się scyntygrafię dróg żółciowych, spektrofotometryczną ocenę stężenia bilirubiny w treści żołądkowej lub przełykowej oraz monitorowanie pH i impedancji w przełyku; każda z tych metod ma jednak istotne zalety i wady. Inhibitory pompy protonowej mogą być skuteczne u części chorych, ponieważ zmniejszają objętość refluksu i eliminują toksyczny wpływ kwasu solnego. Efekt pozostałych sposobów leczenia jest ograniczony lub wymaga potwierdzenia w badaniach z randomizacją. Dotyczy to leków prokinetycznych, środków wiążących kwasy żółciowe, pochodnych kwasu alginowego oraz baklofenu. Na uwagę zasługuje kwas ursodezoksycholowy, który korzystnie zmienia skład żółci, osłabiając jej toksyczny wpływ na błonę śluzową żołądka i przełyku. Fundoplikacja chirurgiczna może zmniejszać nasilenie refluksu żółciowego do przełyku, ale nie powinna być zalecana jako metoda profilaktyczna w stosunku do raka gruczołowego przełyku

Istotne problemy w rozpoznawaniu i leczeniu choroby refluksowej przełyku

Istotnym problemem w leczeniu choroby refluksowej przełyku jest nieskuteczność standardowej dawki inhibitorów pompy protonowej (IPP), która dotyczy 10&#8211;40% chorych. Częstą przyczyną braku efektu leczenia jest słaba współpraca chorych i nieprzestrzeganie zasad stosowania leków. Zamiana jednego IPP na inny lub podwojenie jego dawki dobowej mogą być skuteczne u części chorych. W pozostałych przypadkach można wykorzystać nowe IPP o dłuższym czasie działania. U osób ze zgagą oporną na IPP należy rozważyć leczenie inhibitorami receptora H2, baklofenem, akupunkturą lub toksyną botulinową wstrzykiwaną endoskopowo w okolicę odźwiernika, jednak każda z tych metod ma poważne ograniczenia. Mimo niewystarczającej skuteczności leczenia, choroba refluksowa rzadko ulega progresji od postaci objawowych do zapalenia i zwężenia przełyku oraz metaplazji Barretta, nawet w trakcie 20-letniej obserwacji. Nadal trwają poszukiwania optymalnego sposobu potwierdzenia związku objawów z refluksem. Badanie mikroskopowe wycinków z przełyku wykazuje poszerzenie przestrzeni międzykomórkowych pod wpływem refluksu, rezonans czynnościowy mózgu może potwierdzić nadwrażliwość trzewną przełyku, a manometria przełyku o wysokiej rozdzielczości w połączeniu z rezonansem magnetycznym żołądka kompleksowo ocenia wydolność anatomicznej bariery antyrefluksowej. Metodą z wyboru jest jednak nadal całodobowe monitorowanie pH i impedancji w przełyku, które poza oceną związku objawów z refluksem umożliwia pośredni pomiar jego objętości poprzez ustalenie proksymalnego zasięgu w przełyku. Ostateczne określenie znaczenia objętości refluksu pozwoli w przyszłości na zrozumienie mechanizmów powstawania objawów, a jej bezpośredni pomiar będzie podstawą oceny skuteczności leczenia choroby refluksowej przełyku. Gastroenterologia Kliniczna 2010, tom 2, nr 3, 71&#8211;8