Prevalence of common comorbidities among urogynaecological patients

Objectives: Due to prolonged life expectancy, regardless of the fact that elderly women are more likely to suffer from comorbidities, urogynaecologists worldwide should expect a growing demand for counseling and effective treatment for patients with pelvic floor defects. The aim of the study was to investigate the incidence of popular comorbidities among urogynaecological patients. Material and methods: The retrospective analysis included clinical data of 4,065 consecutive female patients who under­went surgical treatment in the 2nd Department of Gynaecology at the Medical University of Lublin due to urogynaecological disorders between January 2005 and December 2014. Patients were divided into two groups (< 65 years and ≥ 65 years). The vast majority of patients affected by stress urinary incontinence were treated with mid-urethral slings. Most of patients affected by pelvic organ prolapse underwent reconstructive vaginal surgery with reinforcement using anterior and/or pos­terior meshes. Statistical analysis was performed using STATISTICA 10.0 PL (unpaired Student t-test, U Mann Whitney, χ2 test). Results: In both study groups, overweight and obesity were the most common disorders affecting urogynaecological patients (72.6% overall). Furthermore, the elderly patients suffered more often from the most common comorbidities, such as hypertension (p < 0.01), coronary artery disease (p < 0.001) and diabetes mellitus (p < 0.005). Conclusions: Common comorbidities such as overweight and obesity, followed by hypertension and coronary heart diseases, are usual among urogynaecological patients. Changes in lifestyle leading to a decrease in obesity should be considered as an important line treatment when counselling urogynaecological patients

Do Th17 cells play an important role in the pathogenesis and prognosis of ovarian cancer?

Ovarian cancer is the sixth most common cancer in women worldwide and remains the leading cause of death due to gynecologic tumors. Bad prognosis is caused by advanced-stage high-grade disease. To reduce mortality and improve outcomes in this type of cancer, researchers attempt to introduce new therapies based on genetic engineering or immunotherapy. Th17 lymphocytes belong to the helper T cell population. These cells arise from immature CD4 + lymphocytes in the presence of IL-6 and TGF-β. Produce IL-17A, IL-17F, IL-21, IL-22, IL-26, IL-6, TNF-α. Interleukin-17 and Th17 cells play an active role in inflammation and autoimmune diseases. The existence of these cells was confirmed in different types of cancer. However, the exact role of IL-17 in tumor immunopathogenesis remains undefined. It has been reported that expression of interleukin-17 in tumor cells suppresses tumor progression through enhanced antitumor immunity or promotes tumor progression through an increase in inflammatory angiogenesis

Does a midurethral sling inserted at the time of pelvic organ prolapse mesh surgery increase the rate of de novo OAB? A prospective longitudinal study

Objectives: Approximately 20% of women suffer from pelvic organ prolapse (POP) and stress urinary incontinence (SUI). Furthermore, POP and overactive bladder (OAB) symptoms often coexist. Midurethral slings and mesh surgeries are both considered to be risk factors for de novo OAB symptoms. The aim of our study was to determine whether simultaneous midurethral sling insertion at the time of pelvic organ prolapse mesh surgery further increases the risk of de novo OAB. Materials and methods: The study group consisted of 234 women who underwent surgery in our department between August 2007 and October 2009 (114 patients underwent surgery because of coexisting POP and SUI, and 120 underwent surgery because POP alone). The patients were evaluated at follow-up visits scheduled after 6-8 weeks and after 12 months. All women underwent surgery using the Gynecare ProliftR Pelvic Floor Repair System, whereas in women with additional overt or occult SUI after restoration of the pelvic anatomy, monofilament midurethral slings were simultaneously inserted. The chi-squared test was used to compare the study groups. Results: De novo OAB symptoms were significantly more pronounced among women in the ProliftR only surgery group (23.3%) compared to the ProliftR with IVS04M group (10.5%; p=0.0093). Conclusions: Midurethral sling insertion at the time of pelvic organ prolapse surgery significantly decreases the rate of postoperative de novo OAB symptoms. The lack of anatomical success of the mesh-based reconstructive surgery is a risk factor for the development of de novo OAB symptoms

Czy założenie taśmy podcewkowej jednoczasowo z korekcją zaburzeń statyki dna miednicy zwiększa częstość występowania de novo OAB? – prospektywne badanie obserwacyjne

Objectives: Approximately 20% of women suffer from pelvic organ prolapse (POP) and stress urinary incontinence (SUI). Furthermore, POP and overactive bladder (OAB) symptoms often coexist. Midurethral slings and mesh surgeries are both considered to be risk factors for de novo OAB symptoms. The aim of our study was to determine whether simultaneous midurethral sling insertion at the time of pelvic organ prolapse mesh surgery further increases the risk of de novo OAB. Materials and methods: The study group consisted of 234 women who underwent surgery in our department between August 2007 and October 2009 (114 patients underwent surgery because of coexisting POP and SUI, and 120 underwent surgery because POP alone). The patients were evaluated at follow-up visits scheduled after 6-8 weeks and after 12 months. All women underwent surgery using the Gynecare Prolift® Pelvic Floor Repair System, whereas in women with additional overt or occult SUI after restoration of the pelvic anatomy, monofilament midurethral slings were simultaneously inserted. The chi-squared test was used to compare the study groups. Results: De novo OAB symptoms were significantly more pronounced among women in the Prolift® only surgery group (23.3%) compared to the Prolift® with IVS04M group (10.5%; p=0.0093). Conclusions: Midurethral sling insertion at the time of pelvic organ prolapse surgery significantly decreases the rate of postoperative de novo OAB symptoms. The lack of anatomical success of the mesh-based reconstructive surgery is a risk factor for the development of de novo OAB symptoms.Cel pracy: Około 20% kobiet uskarża się jednocześnie na zaburzenia statyki dna miednicy i nietrzymanie moczu. Wykazano również, że występowaniu objawów OAB towarzyszą istotne klinicznie zaburzenia statyki. Z drugiej strony zarówno slingi podcewkowe jak też operacje rekonstrukcyjne z użyciem siatek niosą ze sobą ryzyko wystąpienia de novo objawów OAB. Celem naszego badania było ustalenie, czy jednoczasowe zakładanie slingu podcewkowego podczas operacji rekonstrukcyjnej niesie ze sobą podwyższenie ryzyka wystąpienia de novo pooperacyjnych objawów OAB. Materiał i metody: Grupa badana obejmowała 234 pacjentki leczone w klinice pomiędzy sierpniem 2007 a październikiem 2009 (u 114 pacjentek wykonano operację korygującą statykę dna miednicy oraz wysiłkowe nietrzymanie moczu, a u 120 kobiet korygowano jedynie zaburzenia statyki). Pacjentki były oceniane 6-8 tygodni oraz 12 miesięcy po zabiegu. Wszystkie pacjentki operowano z użyciem monofilamentowych siatek polipropylenowych (Gynecare Prolift® Pelvic Floor Repair System), natomiast u pacjentek z objawowym bądź ukrytym nietrzymaniem moczu jednoczasowo zakładano sling podcewkowy. Obie grupy porównano wykorzystując test chi2. Wyniki: De novo objawy OAB wystąpiły częściej u pacjentek, u których korygowano jedynie statykę dna miednicy (23.3%) w porównaniu do pacjentek, u których dodatkowo zakładano sling podcewkowy (10,5%; p=0,0093). Wnioski: Jednoczasowe zakładanie slingu podcewkowego podczas operacji rekonstrukcyjnej dna miednicy nie zwiększa ryzyka wystąpienia pooperacyjnych objawów nadreaktywności mięśnia wypieracza. Jednocześnie niepowodzenie anatomiczne operacji rekonstrukcyjnej jest czynnikiem ryzyka wystąpienia de novo pooperacyjnych objawów OAB

Does intraoperative application of TachoSil reduce the number of lymphoceles after pelvic lymphadenectomy?

Objectives: The degree of lymphoceles prevention was assessed using collagen patches coated with human coagulation factors (TachoSil, Nycomed International Management GmbH, Zurich, Switzerland). The study enrolled 50 consecutive patients with endometrial and cervical cancer stages IB to II who had undergone open hysterectomy and pelvic lymphadenectomy (PL). In addition, the drainage volumes of 22 patients with hypertension were compared to that of the rest of the study population. Furthermore, occurrence of lymphocele in patients with endometrial and cervical cancer were compared after completion of adjuvant treatment. Material and methods: Patients were simultaneously randomized in two groups: as a control (side without TachoSil applied) and study group (side with TachoSil applied). All surgical parameters were collected, and patients underwent ultrasound examination on postoperative days 1, 6, and 30, and at the end of treatment. Results: The TachoSil Group showed a lower drainage volume, 30 days after surgery, while outflow of fluid occurred in 11 (22%) of all TachoSil Group cases and 22 (44%) of all control group cases. Furthermore, two patients in the control group had symptomatic lymphocele, while the same number of cases was observed in the TachoSil Group. However, the TachoSil Group demonstrated a decreased tendency to lymphocele occurrence after the end of adjuvant therapy. Here, patients with the collagen patch developed lymphocele in 12% of all cases, as opposed to 18% without TachoSil. Conclusions: TachoSil is a useful support treatment option for reducing drainage volume and preventing lymphocele development after lymphadenectomy

Ocena efektywności klinicznej operacji typu T-Sling z fiksacją taśmy wykonywanej w ramach procedury jednodniowej i standardowej

Introduction: Nowadays, mid-urethral slings are considered the gold standard in surgical treatment of female stress urinary incontinence (SUI). Traditionally, this technique has been followed by short inpatient hospitalization and convalescence. From the perspective of both, the patient and the physician, this technique has become increasingly popular due to very high clinical effectiveness and fast recovery. Objectives: The aim of the study was to compare the efficacy and safety of transobturator monofilament sling (T-sling-Hernia Mesh, Italy) with additional 2-point tape fixation in the treatment of SUI in women operated on an inpatient and outpatient basis. Material and methods: A total of 200 women with stress urinary incontinence were included into the study. Clinical diagnosis was based on detailed medical history, voiding diary, gynecological examination, and positive cough test. Exclusion criteria were as follows: previous urogynecologic surgery, detrusor overactivity on urodynamics and advanced urogenital prolapse (pelvic organ prolapse-quantification [POP-Q] scale grades – II, III, IV). In both groups the surgery was performed by two (TR; AW) surgeons. Using identical surgical technique, all patients had a monofilament tape inserted at the mid-urethra with 2 absorbable sutures parallel to the urethra in order to fix the tape and prevent its displacement during tape tensioning. Patients were discharged home after the first spontaneous voiding (outpatient group) or 2 days (inpatient group) postoperatively. After 12 months, 192 patients (99 in outpatient and 93 in inpatient group) were available for assessment of clinical effectiveness of surgery. Success was defined as lack of any leakage during cough stress test. The subjective cure rate was determined by Sandvik scale also after 12 months. Statistical analysis was performed with Statistica 7.1 pl and Mann-Whitney U and Chi2 tests were used. P-level of ≤ 0.05 was considered as statistically significant. Results: There were no differences in demographical data of patients from both groups. The only difference between the two groups concerned the body mass index (mean 26.6±3.9 vs. 28.67±3.99; pCel pracy: Slingi podcewkowe stanowią złoty standard w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu. Celem pracy było porównanie efektywności i bezpieczeństwa zabiegu typu T-sling z fiksacją taśmy w leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu w ramach procedury jednodniowej (bez hospitalizacji) i standardowej (z hospitalizacją). Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 200 pacjentek z rozpoznaniem wysiłkowego nietrzymania moczu ustalonym na podstawie szczegółowego wywiadu, dzienniczka mikcji i badania ginekologicznego uzupełnionego dodatnią próbą kaszlową. Pacjentki zostały losowo przydzielone do obu badanych grup w stosunku 1:1. Do kryteriów wykluczających z badania należały: przebyte zabiegi uroginekologiczne, nadreaktywność wypieracza pęcherza moczowego potwierdzona urodynamicznie i dużego stopnia zaburzenia statyki narządu rodnego (POPQ II, III i IV). Zabiegi wykonywane były przez dwóch lekarzy (TR, AW). Używając identycznej techniki operacyjnej w obu grupach zaimplantowano przezzasłonowo monofilamentowe taśmy pod środkowy odcinek cewki moczowej zakładając dodatkowo 2 szwy bocznie do cewki moczowej w celu fiksacji taśmy, co zapobiegało jej niekontrolowanemu przemieszczeniu podczas pozycjonowania taśmy. Pacjentki były wypisywane do domu po pierwszej mikcji (procedura jednodniowa) lub po 2 dniach (hospitalizacja standardowa). Ocenę efektywności klinicznej leczenia przeprowadzano po 12 miesiącach. Powodzenie zabiegu definiowano jako ujemny wynik testu kaszlowego. Subiektywną ocenę skuteczności leczenia oceniano za pomocą skali Sandvika. Analizę statystyczną przeprowadzono przy użyciu programu Statistica 7.1 pl stosując testy U Manna-Whitneya i Chi2. Wyniki: Finalnie oceniono skuteczność zabiegu u 192 kobiet (99 z grupy nie hospitalizowanych i 93 z grupy hospitalizowanych). Efektywność kliniczna operacji T-Sling w obu badanych grupach oceniana po 12 miesiącach nie różniła się istotnie statystycznie (chi2=4,039, p=0,133). Wnioski: Operacyjne leczenie niepowikłanej postaci wysiłkowego nietrzymania moczu za pomocą taśm implantowanych pod środkowy odcinek cewki moczowej wykonywane w ramach procedury jednodniowej zapewnia taki sam współczynnik wyleczeń i satysfakcji jak podczas standardowej hospitalizacji oraz pozwala zredukować koszty leczenia nie wpływając na jego efektywność

Stężenie wybranych czynników angiogennych w płynie otrzewnowym i surowicy krwi pacjentek z endometriozą

Introduction: Endometriosis is a sex hormone-dependent and successively progressing gynecological disease, characterized by the presence of endometrial tissue outside the uterus. The etiology of endometriosis is known to be multifactorial, and its growth depends on immunological, hormonal, genetic and environmental factors. Angiogenesis plays a key role in implantation and growth of endometriotic lesions, as well as in adhesion formation. Physiologically angiogenesis is responsible for neoangiogenesis and recruitment of new capillaries from the already existing capillaries. It is well-documented that altered angiogenesis provokes improper follicular maturation, infertility, recurrent miscarriages, ovarian hyperstimulation syndrome, and carcinogenesis. Factors stimulating angionesis include angiogenin, vascular endothelial growth factor (VEGF) and fibroblast growth factor (FGF). Objectives: The aim of the study was to analyze angiogenic factor concentration (angiogenin, VEGF, FGF) in blood serum and peritoneal fluid in patients with diagnosed endometriosis and idiopathic infertility. Material and methods: A total of 39 patients were recruited for the study, including 19 patients (study group) diagnosed with endometriosis during the laparoscopic procedure and 20 patients (control group) with idiopathic infertility and no morphologic changes within the pelvis revealed during the laparoscopic procedure. All patients underwent laparoscopy during the follicular phase of the menstrual cycle. Vein blood sample was obtained before the procedure and during laparoscopy the entire peritoneal fluid was aspirated for further measurement of VEGF, FGF and angiogenin concentrations. Results: Angiogenin concentration in peritoneal fluid was statistically higher in patient with idiopathic infertility in comparison to endometriosis (p0.05). There were no significant differences between serum and peritoneal fluid in case of VEGF, FGF and angiogenin in any of the groups. Conclusions: Angiogenic factors concentration (VEGF, FGF, agiogenin) in the peritoneal fluid and blood serum during the follicular phase of the menstrual cycle is not a diagnostic criterion for endometriosis.Wstęp: Endometrioza jest hormonozależną, przewlekłą i postępującą chorobą charakteryzującą się występowaniem funkcjonującej tkanki endometrialnej poza jamą macicy. Etiologia endometriozy jest wieloczynnikowa, a rozwój jej zależy od czynników immunologicznych, hormonalnych, genetycznych i środowiskowych. Jednym z kluczowych procesów odpowiedzialnych za implantację i wzrost zmian endometriotycznych oraz tworzenie zrostów jest angiogeneza. Fizjologicznie proces ten odpowiada za powstawanie nowych naczyń oraz przebudowę już istniejących. Udowodniono związek pomiędzy występowaniem zaburzeń procesu angiogenezy a brakiem owulacji, niepłodnością, nawracającymi poronieniami, zespołem hiperstymulacji jajników oraz nowotworzeniem. Do czynników pobudzających angiogenezę możemy zaliczyć między innymi angiogeninę, naczyniowy czynnik wzrostu śródbłonka (VEGF) oraz czynnik wzrostu fibroblastów (FGF). Cel pracy: Celem pracy była ocena stężenia czynników angiogennych (angiogenina, VEGF, FGF) w surowicy krwi żylnej oraz płynie otrzewnowym pacjentek z endometriozą i niepłodnością idiopatyczną. Materiały i metody: Do badania włączono 39 pacjentek. Grupę badaną stanowiło 19 pacjentek, u których w trakcie laparoskopii zdiagnozowano endometriozę, natomiast do grupy kontrolnej włączono 20 pacjentek z niepłodnością o niewyjaśnionej etiologii, u których w trakcie laparoskopii nie stwierdzono zmian morfologicznych w obrębie narządów miednicy mniejszej. Pacjentki zostały poddane laparoskopii w fazie folikularnej cyklu miesiączkowego. Przed zabiegiem od wszystkich pacjentek pobrano krew z żyły łokciowej, a podczas operacji, bezpośrednio po wprowadzeniu trokarów aspirowano całą widoczną objętość płynu otrzewnowego w celu oznaczenia stężenia VEGF, FGF i angiogeniny. Wyniki: W grupie pacjentek z niewyjaśnioną niepłodnością stwierdzono istotnie statystycznie (p0,05). Stężenie VEGF i FGF w surowicy krwi oraz w płynie otrzewnowym było podobne u pacjentek z endometriozą i z niepłodnością idiopatyczną. (p>0,05). Nie wykazano istotnych różnic między surowicą a płynem otrzewnowym dotyczących stężeń VEGF, FGF i angiogeniny w każdej z grup. Wniosek: Stężenie czynników angiogennych (VEGF, FGF, angiogenina) w płynie otrzewnowym i w surowicy krwi kobiet w folikularnej fazie cyklu nie jest markerem odzwierciedlającym występowanie endometriozy

TRY plant trait database – enhanced coverage and open access

Plant traits - the morphological, anatomical, physiological, biochemical and phenological characteristics of plants - determine how plants respond to environmental factors, affect other trophic levels, and influence ecosystem properties and their benefits and detriments to people. Plant trait data thus represent the basis for a vast area of research spanning from evolutionary biology, community and functional ecology, to biodiversity conservation, ecosystem and landscape management, restoration, biogeography and earth system modelling. Since its foundation in 2007, the TRY database of plant traits has grown continuously. It now provides unprecedented data coverage under an open access data policy and is the main plant trait database used by the research community worldwide. Increasingly, the TRY database also supports new frontiers of trait‐based plant research, including the identification of data gaps and the subsequent mobilization or measurement of new data. To support this development, in this article we evaluate the extent of the trait data compiled in TRY and analyse emerging patterns of data coverage and representativeness. Best species coverage is achieved for categorical traits - almost complete coverage for ‘plant growth form’. However, most traits relevant for ecology and vegetation modelling are characterized by continuous intraspecific variation and trait–environmental relationships. These traits have to be measured on individual plants in their respective environment. Despite unprecedented data coverage, we observe a humbling lack of completeness and representativeness of these continuous traits in many aspects. We, therefore, conclude that reducing data gaps and biases in the TRY database remains a key challenge and requires a coordinated approach to data mobilization and trait measurements. This can only be achieved in collaboration with other initiatives

Flexible workers and measuring employees job satisfaction

The considerations focused on the need to study the environment of flexible workers were the starting point for this chapter. Due to the multiplicity of areas that constitute that environment the study is limited to job satisfaction and selected tools for its diagnosis. The purpose of this chapter is to determine how to adjust the traditional tool for measuring job satisfaction to measure job satisfaction of flexible workers.Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00