Gruźlica ośrodkowego układu nerwowego

Mimo ogromnego postępu medycyny oraz działań profilaktycznych, diagnostycznych i terapeutycznych, gruźlica nadal pozostaje istotnym problemem zdrowotnym w skali światowej. Około 1/3 ludności świata jest zakażona prątkiem gruźlicy, przy czym u około 10% występuje gruźlica objawowa, zwykle płuc. W około 15% przypadków choroba zajmuje inne narządy, w tej grupie u 1+3% występują powikłania neurologiczne, z poważnym rokowaniem i dużą śmiertelnością. Swoisty proces zapalny wywoływany przez prątki gruźlicze, zajmujący struktury ośrodkowego układu nerwowego (OUN) — zwykle jako zakażenie wtórne, może obejmować opony, twardą i miękkie, oraz mózg i/lub rdzeń kręgowy. Najczęstszymi postaciami gruźlicy struktur nerwowych są gruźlicze zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych oraz gruźliczaki, niekiedy objawiające się jako gruźlicze ropnie mózgu. Gruźlicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych charakteryzuje się różnymi typami zmian neuropatologicznych oraz różnorodnym, nietypowym obrazem klinicznym, w którym tradycyjnie wyróżnia się trzy okresy — zwiastunów, podrażnieniowy i porażeniowy, podczas których po nieswoistych objawach prodromalnych występują: narastające bóle głowy, objawy podrażnienia opon mózgowych, porażenia nerwów czaszkowych, niedowład kończyn, napady padaczkowe i zaburzenia przytomności. W przypadkach nieleczonych w kilka tygodni dochodzi do śpiączki, zaburzeń oddechowych i śmierci. Podstawą diagnostyki jest badanie płynu mózgowo-rdzeniowego, które wykazuje limfocytozę, podwyższone stężenie białka oraz obniżone stężenie glukozy, z potwierdzeniem, różnymi metodami, etiologii prątkowej. W niektórych przypadkach zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych oraz innych postaciach gruźlicy OUN ważna rolę diagnostyczną odgrywają badania neuroobrazowe. Rokowanie poprawia wczesne rozpoczęcie leczenia, dlatego w przypadku podejrzenia gruźlicy układu nerwowego należy je rozpocząć natychmiast, nie czekając na wynik badań laboratoryjnych i mikrobiologicznych potwierdzających rozpoznanie. Choć gruźlica układu nerwowego jest obecnie zjawiskiem rzadszym niż dawniej, a na oddziałach neurologicznych rozpoznaje się ją zwykle przypadkowo, to neurolodzy nie mogą o niej zapominać

Leczenie interferonami beta i octanem glatirameru a spowolnienie progresji niesprawności u chorych na stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane (SM, sclerosis multiplex) jest przewlekłą chorobą ośrodkowego układu nerwowego o podłożu autoimmuno­logicznym, najczęściej przebiegającą pod postacią rzutów i remisji. W wyniku nieprawidłowego działania układu odpornościowego dochodzi do demielinizacji, a następnie neurodegeneracji, której konsekwencją jest nieodwracalny postęp niesprawności. Głów­nymi celami leczenia rzutowo-remisyjnej postaci SM (RRSM) jest zmniejszenie częstości rzutów, zahamowanie postępu niespraw­ności i zmian radiologicznych. Do leków I rzutu, stosowanych w leczeniu RRSM, należą interferony beta 1a i 1b oraz octan glatirameru. W pracy dokonano przeglądu badań rejestracyjnych oraz długoterminowych dokumentujących wpływ wymienionych leków na postęp niesprawności u pacjentów z RRSM. Z przeanalizowanych badań rejestracyjnych wynika, że interferon beta 1a hamuje postęp niesprawności w tej grupie chorych. Również długoterminowe badania obserwacyjne wskazują na korzystny efekt działania leków I rzutu, podkreślając jego zależność od wczesnego rozpoczęcia leczenia

Uwarunkowania wydolności funkcjonalnej chorych z dyskopatią lędźwiowo-krzyżową poddanych leczeniu zachowawczemu

Wstęp. Zespoły bólowe kręgosłupa stały się obecnie chorobą cywilizacyjną. Jedną z przyczyn jest przepuklina jądra miażdżystego, która często prowadzi do wystąpienia ograniczenia funkcjonowania w różnych aspektach bio-psycho-fizycznych. Zaburzenia te potęgują pojawiające się dolegliwości bólowe.Cel. Ocena wydolności funkcjonalnej chorych z dyskopatią lędźwiowo-krzyżową poddanych leczeniu zachowawczemu oraz ocena wpływu dyskopatii lędźwiowo-krzyżowej na jakość życia chorych.Materiał i metody. Badaniem objęto 181 pacjentów dwa dni przed wypisem ze szpitala, hospitalizowanych w Klinice Neurologii Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, w okresie od czerwca do grudnia 2013 r., z powodu dyskopatii lędźwiowo-krzyżowej. Narzędziami badawczymi były: ankieta konstrukcji własnej, skala WHOQOL-BREF oceniająca jakość życia oraz Wizualna Skala Analogowa — VAS.Wyniki. Wśród badanych było: 102 kobiety (56,4%) oraz 79 mężczyzn (43,6%) w wieku 24–76 lat (średnia wieku 48,3±12,7 lat). Ogólna jakość życia dla badanej grupy osób z dyskopatią lędźwiowo-krzyżową kształtowała się na poziomie średniej 3,32±0,83, co wskazuje na średnie zadowolenie pacjentów ze swojej jakości życia. Samoocena stanu zdrowia w skali od 1 do 5 wyniosła 2,83±0,99, co oznaczało średnie zadowolenie ze stanu zdrowia. Osoby pracujące umysłowo lepiej oceniają dziedzinę fizyczną, a osoby z wyższym wykształceniem oceniały lepiej swoją jakość życia. Osoby samotne gorzej oceniały dziedzinę psychologiczną od osób nigdy niebędących oraz pozostających w związkach małżeńskich. Odczuwanie dolegliwości bólowych o natężeniu silnym i maksymalnym istotnie wpływało na ocenę pacjentów w dziedzinie fizycznej powodując obniżenie jakości życia.Wnioski.1. Istnieje związek pomiędzy wydolnością funkcjonalną chorych z dyskopatią lędźwiowo-krzyżową a rodzajem wykonywanej pracy, stanem cywilnym, wykształceniem i czynnikami ryzyka.2. Pacjenci z dyskopatią lędźwiowo-krzyżową kręgosłupa, szczególnie odczuwający silny ból, mają obniżoną jakość życia, głównie w dziedzinie fizycznej. (PNN 2015;4(1):4–12)Introduction. Back pain has now become a disease of our civilization. One of the reasons being the herniated nucleus pulposus, which often leads to a restriction in various aspects of the bio-psycho-physical functioning. These disorders intensify the pain discomfort which occurs.Aim. Assessment of functional capacity in the case of patients with lumbar discectomy-cross treated conservatively and the evaluation of the lumbosacral disc disease impact on the quality of life.Material and Methods. The study included 181 patients, two days before discharge from hospital, hospitalized in the Department of Neurological Clinic, at the Medical University of Bialystok in the period from June to December 2013 due to lumbosacral disc disease. The research tools included: our questionnaire, the WHOQOL-BREF Scale assessing the quality of life, as well as the Visual Analogue Scale — VAS.Results. The group of respondents included 102 women (56.4%) and 79 men (43.6%) aged 24–76 years (mean age 48.3±12.7 years). The overall quality of life for the studied group of patients with lumbosacral discopathy ranged at the level of 3.32±0.83, which indicates patients’ average satisfaction with their quality of life. Self-assessment of health condition on scale from 1 to 5 ranged 2.83±0.99, which meant average satisfaction with health condition. The respondents working mentally better assess the physical realm, while those with higher education better evaluated the quality of their lives. Lonely people worse assessed the psychological sphere than those married or not-married. Feeling the pain discomfort of strong and maximum intensity significantly affected patients’ assessment regarding the physical sphere and resulted in the decrease of the quality of life.Conclusions.1. There is a relationship between the functional capacity of patients with lumbosacral discopathy and the type of work performed, marital status, the level of education, and risk factors.2. Patients with lumbosacral discopathy of the spine, especially those feeling strong pain, have a reduced quality of life, particularly in the field of physical fitness. (JNNN 2015;4(1):4–12

Excessive daytime sleepiness in a patient with coexisting myotonic dystrophy type 1, myasthenia gravis and Graves’ disease

A 41-year-old female with history of Graves’ disease, bilateral cataract, paroxysmal atrial fibrillation was admitted because of muscle weakness, daytime sleepiness, fatigability, drowsiness, bilateral eyelid ptosis, descending of head and lower jaw. On neurological examination the patient was presented with muscle weakness, muscle atrophy (in face and sternocleidomastoid muscles), features of myotonia and apocamnosis (orbicular muscles). Electromyography revealed myopathic changes, myotonic and pseudomyotonic discharges, positive repetitive nerve stimulation test in proximal muscles. Myotonic dystrophy (MD) diagnosis was confirmed by genetic testing and myasthenia gravis (MG) by a positive titer of cholinergic receptor autoantibodies. In the CSF concentration of hypocretin was significantly decreased

Wybrane aspekty epidemiologiczne stwardnienia rozsianego w Polsce – wieloośrodkowe badanie pilotażowe

Background and purpose The aim was to conduct a pilot study of selected epidemiological aspects of multiple sclerosis (MS) in Poland. Material and methods Cross-sectional data were collected in 21 centres providing MS treatment. The demographic profile of the patients, medical history of MS, disability status, comorbidity, and diagnostic and treatment modalities were analysed. Results Data on 3581 patients were obtained, including 2494 women (69.6%) and 1030 men (28.8%) – sex ratio 2.4 : 1. The mean age was 40.7 ± 11.9 years. Monofocal onset was reported in 80.8% of cases – the most frequently reported location of lesions was supratentorial (36.1%), followed by optic nerves (26.5%) and spinal cord (20.1%). The mean disease duration was 10.2 ± 8.8 years (range 0.04–53 years), and the mean time from the first symptoms to MS diagnosis was 2.6 years. Relapsing-remitting MS was reported in 70.5% of patients, secondary progressive in 16.8%, primary progressive in 8.4%, and ‘benign MS’ in 2.5%. The mean EDSS score was 3.3 ± 2.2 (range 0–9.5). The family history of MS was positive in 6.4% of cases. Comorbidity mainly applied to the musculoskeletal system (6.5%), the urinary system (5.8%) and psychiatric disturbances (5.5%). Brain magnetic resonance studies were available in 96.3% of the patients, evoked potentials in 54%, and cerebrospinal fluid testing in 63.1% – of whom only 41.2% were tested for oligoclonal bands, with 84% of samples being positive. Immunomodulatory drugs were used in 842 patients (24%), predominandy interferon beta (81%) and glatiramer (13%). Mitoxantrone was the most commonly used immunosuppressant. Conclusions This project is the first countrywide large-scale MS survey, covering approximately 18% of patients, according to our estimates. The results identify the clinical condition of the patients, as well as diagnostic and treatment modalities.Wstęp i cel pracy Celem badania była pilotażowa analiza wybranych aspektów epidemiologicznych stwardnienia rozsianego (SR) w Polsce. Materiał i metody Przekrojowe dane zebrano w 21 ośrodkach prowadzących leczenie SR. Analizowano profil demograficzny chorych, wywiad chorobowy SR, stopień niepełnosprawności, choroby współwystępujące, metody diagnostyczne i stosowane leczenie. Wyniki Uzyskano dane 3581 pacjentów, w tym 2494 kobiet (69,6%) i 1030 mężczyzn (28,8%) – proporcja płci 2,4 : 1. Średni wiek wynosił 40,7 ± 11,9 roku. Początek jednoogniskowy odnotowano w 80,8% przypadków – najczęściej wskazywano na nadnamiotową lokalizację uszkodzeń (36,1%), w dalszej kolejności zajęte były nerwy wzrokowe (26,5%) i rdzeń kręgowy (20,1%). Choroba trwała średnio 10,2 ± 8,8 roku (zakres 0,04–53 lat), a od pierwszych objawów do ustalenia rozpoznania mijało średnio 2,6 roku. Postać nawra-cająco-zwalniającą SR miało 70,5% chorych, wtórnie postępującą – 16,8%, pierwotnie postępującą – 8,4%, u 2,5% rozpoznano zaś „łagodne” SR. Średni stopień niesprawności w skali EDSS wyniósł 3,3 ±2,2 (zakres 0–9,5). Rodzinne występowanie SR odnotowano w 6,4% przypadków. Wśród chorób współwystępujących najczęstsze były schorzenia narządu ruchu (6,5%), układu moczowego (5,8%) i zaburzenia psychiczne (5,5%). Rezonans magnetyczny mózgu wykonano u 96,3% pacjentów, potencjały wywołane u 54%, badanie płynu mózgowo-rdzeniowego u 63,1% – z czego zaledwie w 41,2% przypadków oznaczano prążki oligoklonalne (ich obecność stwierdzono w 84% próbek). Leki immunomodulujące otrzymywało 842 chorych (24%), najczęściej były to interferon β (81%) i glatiramer (13%). W immunosupresji najczęściej stosowano mitoksantron. Wnioski Zrealizowany projekt jest pierwszym ogólnopolskim badaniem populacji chorych na SR na tak szeroką skalę – wg naszych szacunków obejmującym ok. 18% populacji chorych. Zgromadzone wyniki informują o stanie klinicznym chorych, najczęstszych metodach diagnostyki i leczenia

Diabetes as a risk factor for cerebral ischemic stroke

Udary mózgu stanowią jeden z najpoważniejszych problemów współczesnej medycyny. W większości przypadków udar jest konsekwencją miażdżycy, której głównymi czynnikami ryzyka są zaburzenia gospodarki węglowodanowej, nadciśnienie tętnicze, hiperglikemia oraz palenie tytoniu. U ponad 1/3 chorych z udarem mózgu rozpoznaje się cukrzycę, a u około 2/3 w początkowej fazie choroby stwierdza się hiperglikemię. Współistnienie cukrzycy i udaru mózgu pogarsza rokowanie. Cukrzyca podnosi ryzyko wystąpienia udaru mózgu, zmienia jego obraz kliniczny i wpływa na następstwa. Prowadzenie wielokierunkowych działań edukacyjnych wśród chorych na cukrzycę, obejmujących samokontrolę i samoleczenie cukrzycy oraz eliminację współistniejących, modyfikowalnych czynników ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu, redukuje liczbę incydentów mózgowych. Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii 2010, tom 6, nr 2, 93-100Cerebral strokes are one of the most serious problems contemporary medicine has to face. In most cases, stroke is a result of atherosclerosis, whose main risk factors include disorders of carbohydrate metabolism, arterial hypertension, hyperglycemia and tobacco smoking. In over 1/3 of those suffering from cerebral stroke, diabetes is also diagnosed; in about 2/3 of the sufferers, hyperglycemia is found in the initial phase of the illness. The combination of diabetes and cerebral stroke influences prognosis in a negative way. Diabetes increases the risk of occurrence of cerebral stroke, changes its clinical picture and has an impact on its consequences. Many-sided educational activities conducted among diabetes patients, including self-control and self-treatment of diabetes, as well as elimination of coexisting modifiable risk factors for cerebral ischemic stroke, contributes to reducing the number of cerebral incidents. Endocrinology, Obesity and Metabolic Disorders 2010, vol. 6, No 2, 93-10

Propozycje modyfikacji programów lekowych dotyczących stwardnienia rozsianego. Stanowisko Grupy Ekspertów Polskiego Towarzystwa Neurologicznego

Leczenie immunomodulujące jest standardem w terapii stwardnienia rozsianego. Wcześnie rozpoczęte zmniejsza aktywność choroby, spowalnia jej przebieg oraz poprawia jakość życia pacjenta. W Polsce leczenie immunomodulujące stwardnienia rozsianego opiera się głównie na programach terapeutycznych finansowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Obejmują one wyłącznie pacjentów z postacią przebiegającą z rzutami i remisjami, z ograniczeniem czasu leczenia do 60 miesięcy. Obowiązujące programy mają umożliwić wczesne leczenie pacjenta, jak również zapewnić zmianę leczenia w przypadku braku odpowiedzi na leki I linii. Nie jest to jednak w pełni możliwe, ponieważ stosowane programy nie są spójne i zawierają wiele nieścisłości. W związku z powyższym Grupa Ekspertów Polskiego Towarzystwa Neurologicznego opracowała propozycje uaktualnienia i modyfikacji programów leczenia stwardnienia rozsianego, tak aby były one zgodne z aktualnymi standardami

Decentralized subcontractor scheduling with divisible jobs

Subcontracting allows manufacturer agents to reduce completion times of their jobs and thus obtain savings. This paper addresses the coordination of decentralized scheduling systems with a single subcontractor and several agents having divisible jobs. Assuming complete information, we design parametric pricing schemes that strongly coordinate this decentralized system, i.e., the agents’ choices of subcontracting intervals always result in efficient schedules. The subcontractor’s revenue under the pricing schemes depends on a single parameter which can be chosen to make the revenue as close to the total savings as required. Also, we give a lower bound on the subcontractor’s revenue for any coordinating pricing scheme. Allowing private information about processing times, we prove that the pivotal mechanism is coordinating, i.e., agents are better off by reporting their true processing times, and by participating in the subcontracting. We show that the subcontractor’s maximum revenue with any coordinating mechanism under private information equals the lower bound of that with coordinating pricing schemes under complete information. Finally, we address the asymmetric case where agents obtain savings at different rates per unit reduction in completion times. We show that coordinating pricing schemes do not always exist in this case