Tracer diffusion inside fibrinogen layers

We investigate the obstructed motion of tracer (test) particles in crowded environments by carrying simulations of two-dimensional Gaussian random walk in model fibrinogen monolayers of different orientational ordering. The fibrinogen molecules are significantly anisotropic and therefore they can form structures where orientational ordering, similar to the one observed in nematic liquid crystals, appears. The work focuses on the dependence between level of the orientational order (degree of environmental crowding) of fibrinogen molecules inside a layer and non-Fickian character of the diffusion process of spherical tracer particles moving within the domain. It is shown that in general particles motion is subdiffusive and strongly anisotropic, and its characteristic features significantly change with the orientational order parameter, concentration of fibrinogens and radius of a diffusing probe.Comment: 8 pages, 12 figure

The expression of Rpb10, a small subunit common to RNA polymerases, is modulated by the R3H domain-containing Rbs1 protein and the Upf1 helicase

The biogenesis of eukaryotic RNA polymerases is poorly understood. The present study used a combination of genetic and molecular approaches to explore the assembly of RNA polymerase III (Pol III) in yeast. We identified a regulatory link between Rbs1, a Pol III assembly factor, and Rpb10, a small subunit that is common to three RNA polymerases. Overexpression of Rbs1 increased the abundance of both RPB10 mRNA and the Rpb10 protein, which correlated with suppression of Pol III assembly defects. Rbs1 is a poly(A)mRNA-binding protein and mutational analysis identified R3H domain to be required for mRNA interactions and genetic enhancement of Pol III biogenesis. Rbs1 also binds to Upf1 protein, a key component in nonsense-mediated mRNA decay (NMD) and levels of RPB10 mRNA were increased in a upf1Δ strain. Genome-wide RNA binding by Rbs1 was characterized by UV cross-linking based approach. We demonstrated that Rbs1 directly binds to the 3' untranslated regions (3'UTRs) of many mRNAs including transcripts encoding Pol III subunits, Rpb10 and Rpc19. We propose that Rbs1 functions by opposing mRNA degradation, at least in part mediated by NMD pathway. Orthologues of Rbs1 protein are present in other eukaryotes, including humans, suggesting that this is a conserved regulatory mechanism

Reprogramming mRNA expression in response to defect in RNA polymerase III assembly in the yeast saccharomyces cerevisiae

The coordinated transcription of the genome is the fundamental mechanism in molecular biology. Transcription in eukaryotes is carried out by three main RNA polymerases: Pol I, II, and III. One basic problem is how a decrease in tRNA levels, by downregulating Pol III efficiency, influences the expression pattern of protein-coding genes. The purpose of this study was to determine the mRNA levels in the yeast mutant rpc128-1007 and its overdose suppressors, RBS1 and PRT1. The rpc128-1007 mutant prevents assembly of the Pol III complex and functionally mimics similar mutations in human Pol III, which cause hypomyelinating leukodystrophies. We applied RNAseq followed by the hierarchical clustering of our complete RNA-seq transcriptome and functional analysis of genes from the clusters. mRNA upregulation in rpc128-1007 cells was generally stronger than downregulation. The observed induction of mRNA expression was mostly indirect and resulted from the derepression of general transcription factor Gcn4, differently modulated by suppressor genes. rpc128-1007 mutation, regardless of the presence of suppressors, also resulted in a weak increase in the expression of ribosome biogenesis genes. mRNA genes that were downregulated by the reduction of Pol III assembly comprise the proteasome complex. In summary, our results provide the regulatory links affected by Pol III assembly that contribute differently to cellular fitness

Antihypertensive Efficacy and Safety of Lacidipine in the Treatment of Patients with Mild to Moderate Essential Hypertension - Multi-Center Study POL-LACY

Wstęp Lacydypina jest długodziałającym antagonistą wapnia z grupy pochodnych dihydropirydynowych i charakteryzuje się łagodnym początkiem działania hipotensyjnego i trwającym 24 h efektem hipotensyjnym. W badaniach z użyciem tego leku potwierdzono jej skuteczność hipotensyjną, a także korzystny wpływ na układ sercowo-naczyniowy. Celem wieloośrodkowego badania POL-LACY była ocena skuteczności hipotensyjnej oraz tolerancji lacydypiny podawanej raz dziennie w zakresie dawek 2&#8211;6 mg chorym z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Materiał i metody Otwarte badanie o charakterze otwartym przeprowadzono w 37 ośrodkach w Polsce, włączając do niego 470 chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Badanie składało się z dwóch faz. W trakcie 7-dniowego okresu kwalifikacyjnego u chorych odstawiano stosowane wcześniej leki hipotensyjne oraz wykonywano badania laboratoryjne. W trakcie 8-tygodniowego okresu aktywnego leczenia chorzy otrzymywali lacydypinę w początkowej dawce dobowej 4 mg lub 2 mg u chorych powyżej 65 rż. pacjenci podawanej raz dziennie z możliwością zwiększenia dawki do 6 lub 4 mg na dobę u osób, u których nie uzyskano normalizacji ciśnienia po 4 tygodniach leczenia. Normalizację ciśnienia definiowano jako skurczowe ciśnienie tętnicze (SBP) o wartości < 140 mm Hg i rozkurczowe ciśnienie tętnicze (DBP) wynoszące < 90 mm Hg. W czasie leczenia chorzy odbyli 2 wizyty kontrolne, po 4 i po 8 tygodniach, w trakcie których dokonywano oceny osiągniętego efektu hipotensyjnego oraz tolerancji leczenia. Wyniki Badanie ukończyło 446 chorych (255 M, 191 K; średnia wieku 52 &plusmn; 13 lat). Pod koniec badania 9,9% chorych leczono dawką 2 mg, 72,9% chorych - dawką 4 mg, a 17,3% chorych - dawką 6 mg lacydypiny. Po 8 tygodniach leczenia tym preparatem w badanej grupie uzyskano znamienne obniżenie SBP o 23 mm Hg (p < 0,0001) i DBP o 15 mm Hg (p < 0,0001) w pozycji siedzącej. Uzyskany efekty hipotensyjny nie zależał od płci, wieku i wskaźnika masy ciała (BMI). Pełną normalizację wartości ciśnienia uzyskano u 71% chorych. W czasie badania stwierdzono istotne obniżenie średnich wartości ciśnienia tętna o 8 mm Hg (p < 0,0001). Lacydypina była dobrze tolerowana przez chorych, działania niepożądane wystąpiły u 21% z nich. Wnioski Lacydypina (Lacipil) stosowana w monoterapii charakteryzuje się wysoką skutecznością hipotensyjną u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Efekt hipotensyjny nie zależy od wieku i płci pacjentów. Preparat cechuje korzystny wpływ na wartości ciśnienia tętna uważanego za niezależny czynnik ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych. Uzyskane wyniki wskazują na dobrą tolerancję leku przez chorych z nadciśnieniem tętniczym. Badanie wskazuje na przydatność leku w monoterapii nadciśnienia tętniczego.Background Lacidipine is an orally administered calcium channel blocker of the dihydropyridine class, which shows selectivity for vascular smooth muscle and has a long duration of action. The aim of multi-center study POL-LACY was to establish antihypertensive effect and safety of lacidipine given once a day 2 to 6 mg in patient with mild to moderate hypertension. Material and methods The study was an open, multi-centre study in 37 Polish medical centers. 470 patients with mild to moderate hypertension were included into the study. 7 days qualification period was followed by 8 weeks of active treatment. During qualification period antihypertensive treatment was withdrawn and patients underwent clinical evaluation. In the phase of active treatment patients were treated with lacidipine (Lacipil&reg;, GlaxoSmithKline Pharmaceuticals) starting from dose of 4 mg or 2 mg in patients older than 65 years. The dose could be tritated up to 6 or 4 mg if there was no normalization of BP level after 4 weeks of treatment. Normalization of BP was defined as systolic BP < 140 mm Hg and diastolic BP < 90 mm Hg. During phase of active treatment, after 4 and 8 weeks, efficacy and safety of treatment was evaluated. Results 446 patients completed the study (255 M, 191 F; mean age 52 &plusmn; 13 years). The mean baseline BP value was 157/98 mm Hg. At the end of the study 9,9% of patients were treated with 2 mg, 72,9% of patients with 4 mg and 17,3% of patients with 6 mg of lacidipine. After 8 weeks lacidipine decreased significantly systolic BP by 23 mm Hg (p < 0,0001) and diastolic BP by 15 mm Hg (p < 0,0001) in the sitting position. Antihypertensive effect of lacidipine was not influenced by sex, age and BMI. Full normalization of BP was achieved in 71% of patients. Pulse pressure was significantly reduced by 8 mm Hg (p < 0,0001). Lacidipine was well tolerated, 21% of patients experienced adverse events. Conclusions Lacidipine is a highly effective drug in the monotherapy of mild to moderate essential hypertension. Antihypertensive effect of lacidipine is not influenced by age, sex and BMI. Lacidipine has a positive effect on pulse pressure. Lacidipine is well tolerated by patients. In conclusion, presented data point at the lacidipine as a useful drug in monotherapy of essential hypertension

Antihypertensive efficacy and safety of amlodipine maleate in the treatment of patients with mild to moderate essential hypertension : comparison with amlodipine besylate

Wstęp Amlodipina należy do jednych z najdłużej działających antagonistów wapnia, charakteryzuje się łagodnym początkiem działania hipotensyjnego i długotrwałym efektem hipotensyjnym, przekraczającym 24 godziny. Celem przeprowadzonego badania III fazy było porównanie skuteczności hipotensyjnej i tolerancji dwóch form amlodipiny - maleinianu amlodipiny i benzenosulfonianu amlodipiny - u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Materiał i metody Badanie o charakterze prospektywnym, randomizowanym, przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby w grupach równoległych, wykonano w 7 ośrodkach w Polsce. Do programu włączano chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym, z ciśnieniem rozkurczowym mieszczącym się w zakresie 95-114 mm Hg i ciśnieniem skurczowym poniżej 180 mm Hg. Po okresie wstępnym, w trakcie którego chorzy otrzymywali placebo, 250 losowo chorych przydzielono do dwóch grup - grupy otrzymującej lek oceniany, maleinian amlodipiny (Tenox, Krka) w dawce 5 mg, lub do grupy otrzymującej lek referencyjny, benzenosulfonian amlodipiny (Norvasc, Pfizer) w dawce 5 mg. Po 6 tygodniach leczenia u chorych, u których nie uzyskano obniżenia wartości ciśnienia rozkurczowego poniżej 90 mm Hg, zwiększano dawkę leku do 10 mg maleinianu lub benzenosulfonianu amlodipiny. Głównym kryterium oceny badania było porównanie względnego średniego obniżenia rozkurczowego ciśnienia tętniczego w badanych grupach, wyrażonego jako różnica pomiędzy ciśnieniem rozkurczowym na początku i na końcu 12-tygodniowego okresu leczenia. Dodatkowymi kryteriami oceny badania było porównanie względnego średniego obniżenia skurczowego ciśnienia tętniczego i częstości akcji serca w badanych grupach, wyrażonych jako różnica pomiędzy wartościami tych parametrów zmierzonymi na początku i na końcu 12-tygodniowego okresu leczenia. Dokonano także oceny skuteczności hipotensyjnej ocenianej uzyskaniem docelowych wartości rozkurczowego ciśnienia tętniczego. Wyniki Końcowej analizie skuteczności hipotensyjnej leku, ocenianego i referencyjnego benzenosulfonianu amlodipiny, poddano 219 chorych (średnia wieku 45,5 roku - 154 mężczyzn i 65 kobiet), odpowiednio 110 i 109 chorych w badanych grupach. Po 6 tygodniach leczenia u 47 chorych leczonych maleinianem amlodipiny (43% tej grupy) i u 51 chorych leczonych benzenosulfonianem amlodipiny (47% tej grupy) należało zwiększyć dawkę leku do 10 mg. Oceniając główne kryterium badania, wykazano, że chorzy leczeni maleinianem i benzenosulfonianem amlodipiny charakteryzowali się podobnym obniżeniem rozkurczowego ciśnienia tętniczego po 12 tygodniach leczenia, wynoszącym odpowiednio - 17,5 &plusmn; 6,1 mm Hg i &#8211;18,4 &plusmn; 5,4 mm Hg (p =NS). W odniesieniu do pozostałych kryteriów oceny - obniżenie skurczowego ciśnienia tętniczego (-21,1 &plusmn; 12,3 vs. -21,1 &plusmn; 12,7 mm Hg; p = NS), obniżenie częstości akcji serca, osiągnięcie docelowego rozkurczowego ciśnienia tętniczego (93,6% vs. 92,7%) - nie zaobserwowano różnic pomiędzy pacjentami leczonymi badanymi solami amlodipiny. W trakcie badania zaobserwowano łącznie 129 działań niepożądanych, które wystąpiły u 35 chorych w grupie maleinianu amlodipiny i u 47 chorych w grupie benzenosulfonianu amlodipiny (28,9% vs. 37,9%; p = NS). Wnioski Uzyskane wyniki wskazują, że maleinian amlodipiny i benzenosulfonian amlodipiny stosowane w monoterapii u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym charakteryzują się porównywalną wysoką skutecznością hipotensyjną. Porównywane sole amlodipiny charakteryzują się porównywalną częstością działań niepożądanych w trakcie 12-tygodniowego okresu leczenia.Background As a long acting, slow onset and metabolically neutral compound, calcium channel blocker amlodipine is a well established drug for the treatment of essential hypertension. The aim of the study was to evaluate the efficacy and safety of amlodipine in the form of maleate salt compared with amlodipine in the form of besylate salt in patients with mild to moderate essential hypertension. Material and methods The study was carried out as a randomized, double blind and parallel trial. It was performed in seven study centers in Poland. Patients, aged 18 to 75 years, with diastolic blood pressure between 95 and 114 mm Hg were included in the study. All enrolled patients were given placebo once daily in a single blind fashion for two weeks. Then patients were randomly assigned to take whether amlodipine maleate or amlodipine besylate 5 mg once daily in a double blind fashion. After 6 weeks of treatment in patients whose diastolic blood pressure remained 90 mm Hg or higher, the dose of each drug was increased to 10 mg once daily. The primary efficacy variable was the mean change in diastolic blood pressure from the end of treatment measured after 12 weeks, to baseline values after placebo run-in period at week 2. Results 219 patients (mean age 45.5 lat - 154 male, 65 female) were included in the final per-protocol analysis of the efficacy of the studied drugs. After 6 weeks of treatment the drug dose was increased in 47 (43%) and 51 (47%) patients in the amlodipine maleate and amlodipine besylate groups respectively (p = NS). After 12 weeks of treatment the mean change in diastolic blood pressure in the amlodipine maleate group was &#8211;17.5 mm Hg compared to the &#8211;18.4 mm Hg in the amlodipine besylate group (p = NS). There was no difference in the percentage of patients reaching the goal of diastolic blood pressure lowering to 90 mm Hg between the studied groups (93.6% vs. 92.7%). 35 patients in the amlodipine maleate group and 47 patients in the amlodipine besylate group reported adverse reactions (28.9% vs. 37.9%, p = NS). Conclusions Amlodipine maleate and amlodipine besylate were equally effective in the treatment of patients with mild to moderate essential hypertension. During 12 weeks of treatment incidence of adverse reactions was comparable in the studied groups

DNA damage by lipid peroxidation products: implications in cancer, inflammation and autoimmunity

Oxidative stress and lipid peroxidation (LPO) induced by inflammation, excess metal storage and excess caloric intake cause generalized DNA damage, producing genotoxic and mutagenic effects. The consequent deregulation of cell homeostasis is implicated in the pathogenesis of a number of malignancies and degenerative diseases. Reactive aldehydes produced by LPO, such as malondialdehyde, acrolein, crotonaldehyde and 4-hydroxy-2-nonenal, react with DNA bases, generating promutagenic exocyclic DNA adducts, which likely contribute to the mutagenic and carcinogenic effects associated with oxidative stress-induced LPO. However, reactive aldehydes, when added to tumor cells, can exert an anticancerous effect. They act, analogously to other chemotherapeutic drugs, by forming DNA adducts and, in this way, they drive the tumor cells toward apoptosis. The aldehyde-DNA adducts, which can be observed during inflammation, play an important role by inducing epigenetic changes which, in turn, can modulate the inflammatory process. The pathogenic role of the adducts formed by the products of LPO with biological macromolecules in the breaking of immunological tolerance to self antigens and in the development of autoimmunity has been supported by a wealth of evidence. The instrumental role of the adducts of reactive LPO products with self protein antigens in the sensitization of autoreactive cells to the respective unmodified proteins and in the intermolecular spreading of the autoimmune responses to aldehyde-modified and native DNA is well documented. In contrast, further investigation is required in order to establish whether the formation of adducts of LPO products with DNA might incite substantial immune responsivity and might be instrumental for the spreading of the immunological responses from aldehyde-modified DNA to native DNA and similarly modified, unmodified and/or structurally analogous self protein antigens, thus leading to autoimmunity