Patiostudentenwoningen Enschede

In 1964, the new University of Twente campus (at that time still the Institute of Technology) was opened. It is the only university in the Netherlands that offers on-campus housing for students, in this case on its wooded terrain. After supervisor Willem van Tijen built the first series of student accommodations himself, he asked Herman Haan to design the second progression. Although Haan had not designed residences in serial production before, he was involved with Team 10 and – despite being older – felt an affinity with younger structuralists such as Joop van Stigt and Piet Blom, who had also been given assignments on the campus. Haan’s first student housing complex consists of 17 linked square units, each composed of residential cells and communal facilities grouped in an L-shape on two sides of a small patio. A centrally located larger patio functions as a semi-public square. At several places, single-occupancy units on two floors were realized. The patios situated in the middle of the complex cannot be reached from the outside, but are accessed from small entrances that are linked by means of a partly covered pedestrian/cycling street over the roof of the complex. These entrance structures are connected to double ‘warden’ rooms on the roof. Each patio unit includes two clusters of three rooms with a shared shower and toilet, a double-occupancy unit and a communal breakfast room.In 1964 wordt de nieuwe campus van de Technische Universiteit Twente (toen nog Hogeschool) geopend. Als enige universiteit in Nederland huisvest zij studenten op het bosrijke terrein dat bij de universiteit behoort. Nadat supervisor Willem van Tijen zelf de eerste tranche studentenwoningen heeft gebouwd, vraagt hij aan Herman Haan de tweede tranche te ontwerpen. Haan had op dat moment nog geen seriematige woningen ontworpen, maar is betrokken bij Team 10 en voelt (hoewel ouder) verwantschap met de jongere structuralisten als Joop van Stigt en Piet Blom die van Van Tijen eveneens opdrachten op de campus krijgen. Haan’s eerste complex studentenwoningen bestaat uit een schakeling van 17 vierkante eenheden, ieder voor zich opgebouwd uit wooncellen en gezamenlijke voorzieningen die in een L-vorm aan twee zijden van een kleine patio zijn gegroepeerd. Een centraal gelegen grotere patio doet dienst als semi-openbaar plein. Op enkele plaatsen zijn individuele wooncellen in twee lagen gerealiseerd. De midden in het complex gesitueerde patio’s zijn niet van buitenaf bereikbaar, maar worden ontsloten vanuit kleine entree-units die onderling zijn geschakeld door een deels overdekte loop/ fietsstraat over het dak van het complex. Deze entreeunits zijn gekoppeld aan tweepersoons ‘mentor’-kamers op het dak. Per patio-eenheid zijn twee clusters van drie kamers met een gedeelde natte cel, een tweepersoons- eenheid en een gezamenlijke ontbijtkamer opgenomen

The Typology of the Intermediate Climate

One of the most pleasant spots in my house is the bench against the south wall, next to the fence and under my upstairs neighbours’ balcony. Normally the Dutch climate would preclude sitting outside without a jacket in mid-October, but in my special spot it’s at least 20°C. I celebrate the first days of spring there, and even on some dry but sunny winter days it’s bearable. This space of a few square metres forms a transition zone between the controlled internal climate of my home and the external climate of my garden, which varies swiftly in our climate zone. In architecture there exists a complete typological family of such transition spaces, with the conservatory and the atrium as the most important main types. They form a buffer between the external and internal climate, but they also offer an additional living area with its own ambiance and use. Created for reasons related to home comfort and protection from rain, heat and wind, these transition spaces can also serve very effectively as ‘passive sustainability systems’. Unlike the majority of the usual sustainability techniques and systems, the transition space is primarily spatial, rather than technical in nature. If there is such a thing as an architecture of sustainability, the transition space plays an important role in it.Een van de prettigste ruimten van mijn huis is het bankje tegen de zuidgevel, naast de schutting en onder het balkon van mijn bovenburen. Normaal gesproken is het in het Nederlandse klimaat uitgesloten om midden oktober zonder jas buiten te zitten, maar op mijn plekje is het minstens 20 graden. In de zomer biedt het balkon boven mij beschutting tegen zon of regen. De eerste lentedagen worden er gevierd en zelfs op sommige droge, maar zonnige winterdagen is het er goed uit te houden. Die plek van een paar vierkante meter vormt een overgangsruimte tussen het gecontroleerde binnenklimaat van mijn woning en het in onze klimaatzone snel wisselende buitenklimaat van mijn tuin. In de architectuur bestaat een complete typologische familie van dergelijke overgangsruimten met de serre en het atrium als belangrijkste hoofdtypen. Ze vormen een buffer tussen het buiten- en binnenklimaat, maar ze bieden ook een additioneel verblijfsgebied met een eigen sfeer en gebruik. Ontstaan vanuit motieven ten aanzien van het wooncomfort en bescherming tegen regen, warmte en wind, kunnen dergelijke overgangsruimten ook uitstekend worden toegepast als zogenaamd passief duurzaamheidssysteem. Anders dan het merendeel van de gangbare duurzaamheidstechnieken en -systemen, is de overgangsruimte primair ruimtelijk en niet (installatie)technisch van aard. Als er al een architectuur van duurzaamheid bestaat, dan speelt de overgangsruimte daarin een belangrijke rol

Steve Baer

In 1966, after having taken various courses at UCLA in California and Amherst College in Massachusetts, doing a few years of service at an American army base in Germany and studying for several years at the ETH in Zurich, Steve Baer returned to the USA. He was fascinated by polyhedral forms, with which he had experimented while working as a welder in a metal shop, and came in contact with the artists who founded Drop City in Trinidad, Colorado. At that point he had more building experience than most of the ‘Droppers’ did, which led to his publishing the Dome Cookbook in 1968. Baer developed the ‘zome’ (a combination of ‘zonohedron’ and ‘dome’), a structure which, unlike a dome, can be elongated or linked in several directions. The first zomes were built in Drop City, with their façades usually consisting of the flattened tops of old cars. After Drop City fell apart, Steve and his wife Holly started building their own zome in Corrales, New Mexico in 1971. The U-shaped house consists of 11 linked zomes that surround a patio, which opens to the east on account of the hot climate. The interior walls are made of adobe, and exterior skin consist of light, strong and well-insulating aluminium sandwich panels glued onto a cardboard honeycomb. They are injected with polyurethane foam on both sides so that a small air cavity remains in the middle. On the inside of the exterior walls, adobe walls were also gradually erected. Throughout the years, layers of insulation and sheeting were added to the façade, until finally a finishing layer of stucco was applied. The house is full of passive solar energy systems, for the greater part developed or improved by Steve and Holly. The most well known is the ‘Drum Wall’. This heat-accumulating wall consists of water-filled oil drums mounted in a steel rack behind glass panels facing south. In front of them is a hinged aluminium sandwich panel that can be handily raised or lowered. In the winter, the panels are open in the daytime and the sun heats up the water, with the lowered panels functioning as reflectors. The concrete floor and the adobe walls contribute to the accumulation of surplus heat during the day. At night, the insulating panels are raised and the heated wall of water radiates the heat that it has collected into the interior spaces. In the summer, the process works the other way around.In 1966 keerde Steve Baer, na diverse afgebroken studies aan de UCLA (University of California, Los Angeles) en Amherst College (Amherst, MA), een aantal dienstjaren op een Amerikaanse legerbasis in Duitsland en enkele studiejaren aan de ETH Zürich, terug naar de VS. Hij was gefascineerd door polyhedrale vormen, waarmee hij experimenteerde tijdens zijn baantje bij een lasbedrijf, en kwam in contact met de kunstenaars die in Trinidad, Colorado, Drop City hadden gesticht. Hij had op dat moment meer bouwervaring dan de meeste ‘Droppers’ en publiceerde in 1968 het Dome Cookbook. Baer ontwikkelde de Zome (samenvoeging van Zonohedron en Dome), een structuur die in tegenstelling tot een Dome in meerdere richtingen uitgerekt of geschakeld kan worden. De eerste Zomes werden in Drop City gerealiseerd waarbij het gevelmateriaal veelal bestond uit platgeslagen daken van autowrakken. Na het uiteenvallen van Drop City beginnen Steve en zijn vrouw Holly in 1971 aan de bouw van een eigen Zome House in Corrales, New Mexico. Het U-vormige huis bestaat uit 11 geschakelde Zomes die, vanwege het warme klimaat, een naar het oosten geopende patio omsluiten. De binnenwanden zijn gemaakt van adobe en de buitengevel bestaan uit lichte, sterke en goed isolerende sandwichpanelen van aluminium platen die zijn verlijmd op een kartonnen honingraat. Ze zijn tweezijdig ingespoten met polyurethaanschuim, zodat in het midden een kleine luchtspouw resteert. Aan de binnenzijde van de buitenwanden zijn gaandeweg ook adobe muren opgetrokken en door de jaren heen is de gevel steeds verder opgedikt met isolatiemateriaal, plaatmateriaal en uiteindelijk afgewerkt met stuc. Het huis zit vol met veelal zelf ontwikkelde of doorontwikkelde passieve zonne-energiesystemen. De meest bekende daarvan is de zogenaamde Drum wall. Deze warmte-accumulerende ‘watermuur’ is opgebouwd uit watergevulde oliedrums in een stalen rek achter op het zuiden gerichte glasvlakken. Daarvoor is een scharnierend aluminium sandwichpaneel gemonteerd dat handmatig kan worden opgetrokken of neergelaten. ’s Winters zijn de panelen overdag open en warmt de zon het water op. De neergelaten aluminiumpanelen fungeren daarbij als reflectors. De betonnen vloer en de adobe wanden werken mee aan het accumuleren van overtollige warmte overdag. ’s Avonds worden de isolerende panelen opgehaald en kan de opgewarmde watermuur zijn geoogste warmte aan de binnenruimten afgeven. In de zomer werkt het proces omgekeerd

The Complex History of Sustainability

A visual representation of the history of sustainabilit

Sustainability: A Historical Timeline

A visual history of Sustainabilit

Redactioneel

Forty years after the first oil crisis and the Club of Rome’s controversial report Limits to Growth, environmental awareness and sustainability are starting to become an integral part of construction practice. The new shortages of energy and raw materials precipitated by the rise of new economic superpowers like China are partly responsible. In addition, the United Nations climate conferences and Al Gore’s film An Inconvenient Truth have helped make the public at large aware of the negative repercussions of our way of life. Construction is responsible for about 20 per cent of total carbon dioxide emissions and 30 per cent of energy demand; this ranks it alongside the chemical and transport industries among the biggest polluters. Sustainability is therefore one of the most significant issues for designers and architects, as well as a challenging field for innovation and research. Yet simple solutions are not easily available. A wide range of approaches are now being demonstrated in practice, from the idealistic-holistic and politically engaged to the pragmatic and commercial. At times these approaches complement each other; at times they frankly conflict. Take for instance the much-discussed Cradle-to-Cradle philosophy of American architect William McDonough and German chemist Michael Braungart. Energy supplies, remarkably enough, are not an issue within Cradle-to- Cradle thinking as long as this energy is generated sustainably and the cycle of material flows are well organized without exhausting natural sources. Superuse, the name given by the 2012Architecten bureau to its approach to material recycling in architecture, is paradoxically at odds with the Cradle-to-Cradle concept. From McDonough and Braungart’s perspective, such an inventive form of recycling begins at the wrong end of the system and Superuse is nothing more than a further degradation of materials in the various cycles of reuse. There are many other conflicting approaches: in counterpoint to Danish architect Bjarke Ingels of BIG, who advocates a new hedonistic architecture that, free of Protestant guilt, exploits the opportunities of reuse and energy management to the utmost, we find the international movements of eco-village and Transition Towns, which propagate new definitions of social responsibility through alternative lifestyles and forms of good governance. In order to demonstrate the various basic principles and possibilities of a sustainable architecture of housing, this issue of DASH is devoted to the eco house. As architectural design is the focus, the discussion primarily concentrates on architectural invention rather than on the application and integration of today’s highly advanced (and often expensive) technological remedies, such as climate-control installations. The house by Carlos Weeber in Curaçao is one of the most evident demonstrations – a comfortably interior climate is achieved without the use of air conditioning, but through principles of cross-ventilation, shade and natural cooling. The organization of the interior climate by dividing the home into zones produces special typologies that are characteristic of the eco house, from the hippie architecture of Earthship and Dome to cosy, middle-class conservatories in the back garden.Veertig jaar na de eerste oliecrisis en het geruchtmakende rapport ‘Grenzen aan de Groei’ van de Club van Rome beginnen milieubewustzijn en duurzaamheid een integraal onderdeel van de bouwpraktijk uit te maken. De nieuwe schaarste aan energie en grondstoffen ontstaan door de opkomst van nieuwe economische grootmachten als China is daar mede debet aan. Bovendien hielpen de klimaatconferenties van de VN en de film ‘An Inconvenient Truth’ van Al Gore het grote publiek bewust te maken van de negatieve gevolgen van onze leefwijze. De bouw is verantwoordelijk voor zo’n 20 procent van de totale kooldioxide-uitstoot en 30 procent van de energievraag en behoort samen met de sectoren van de chemie en het transport tot de grootste vervuilers. Duurzaamheid behoort daarmee tot de belangrijkste vraagstukken voor ontwerpers en architecten en is een uitdagend veld voor vernieuwing en onderzoek. Nochtans zijn eenduidige oplossingen niet zomaar voorhanden. De praktijk laat inmiddels een brede waaier aan benaderingen zien, van idealistisch-holistisch en politiek geëngageerd tot pragmatisch en commercieel. Soms vullen deze benaderingen elkaar aan, soms zijn ze ronduit tegenstrijdig. Neem bijvoorbeeld de veelbesproken Cradle to Cradle filosofie van de Amerikaanse architect William McDonough en de Duitse chemicus Michael Braungart. Energievoorziening is opvallend genoeg geen issue binnen het Cradle to Cradle denken zolang die energie maar duurzaam wordt opgewekt en de cycli van materiaalstromen maar goed georganiseerd zijn zonder de natuurlijke bronnen uit te putten. Superuse, de geuzennaam die het bureau 2012Architecten aan zijn benadering van materiaalrecyclage in de architectuur heeft gegeven, staat paradoxalerwijs haaks op het concept van Cradle to Cradle. Vanuit het perspectief van McDonough en Braungart begint een dergelijke inventieve vorm van recycleren aan de verkeerde kant van het systeem en is Superuse niet meer dan een verder degraderen van materialen in de verschillende cycli van hergebruik. Zo zijn er nog vele andere tegengestelde benaderingen te noteren: tegenover de Deense architect Bjarke Ingels van BIG, die pleit voor een nieuwe hedonistische architectuur die vrij van een protestants schuldgevoel de kansen van hergebruik en nieuw energiemanagement maximaal uitbuit, staan de internationale bewegingen van ecodorpen en Transition Towns die nieuwe definities van sociale verantwoordelijkheid propageren met alternatieve leefstijlen en vormen van maatschappelijk beheer. Om de verschillende basisprincipes en mogelijkheden van een duurzame architectuur van het wonen te demonstreren is deze uitgave van DASH gewijd aan het ecohuis. Omdat het architectonisch ontwerp centraal staat, is een focus op architectonische inventie het eerste uitgangspunt, en niet de toepassing en integratie van de tegenwoordig zo geavanceerde (en vaak dure) technologische hulpmiddelen als klimaatinstallaties. Het huis van Carlos Weeber op Curaçao is hiervan een van de meest evidente demonstraties – zonder gebruik van airconditioning, maar met principes van dwarsventilatie, zonwering en natuurlijke koeling wordt een aangenaam binnenklimaat gerealiseerd. De organisatie van het binnenklimaat door middel van zonering van de woning leidt tot speciale typologieën die karakteristiek zijn voor het ecohuis, van de hippie-architectuur van Earthship en Dome tot en met knusse, burgerlijke serres in de achtertuin

Villa Gestel Rotterdam 1937-1939, J.H. van den Broek /

1e dr.: Rotterdam : Rotterdamse Kunststichting, 1983.Met lit. opg., bibliogr

Medication review using a Systematic Tool to Reduce Inappropriate Prescribing (STRIP) in adults with an intellectual disability: A pilot study

A Systematic Tool to Reduce Inappropriate Prescribing (STRIP), which includes the Screening Tool to Alert doctors to Right Treatment (START) and the Screening Tool of Older Peoples' Prescriptions (STOPP), has recently been developed in the Netherlands for older patients with polypharmacy in the general population. Active involvement of the patient is part of this systematic multidisciplinary medication review. Although annual review of pharmacotherapy is recommended for people with an intellectual disability (ID), a specific tool for this population is not yet available. Besides, active involvement can be compromised by ID. Therefore, the objective of this observational pilot study was to evaluate the process of medication review using STRIP in adults with an ID living in a centralized or dependent setting and the identification of drug-related problems using this tool. The study was performed in three residential care organizations for ID. In each organization nine clients with polypharmacy were selected by an investigator (a physician in training to become a specialized physician for individuals with an ID) for a review using STRIP. Clients as well as their legal representatives (usually a family member) and professional caregivers were invited to participate. Reviews were performed by an investigator together with a pharmacist. First, to evaluate the process time-investments of the investigator and the pharmacist were described. Besides, the proportion of reviews in which a client and/or his legal representative participated was calculated as well as the proportion of professional caregivers that participated. Second, to evaluate the identification of drug-related problems using STRIP, the proportion of clients with at least one drug-related problem was calculated. Mean time investment was 130 minutes for the investigator and 90 minutes for the pharmacist. The client and/or a legal representatives were present during 25 of 27 reviews (93%). All 27 professional caregivers (100%) were involved. For every client included at least one drug-related problem was identified. In total 127 drug-related problems were detected, mainly potentially inappropriate or unnecessary drugs. After six months, 15.7% of the interventions were actually implemented.Medication review using STRIP seems feasible in adults with an ID and identifies drug-related problems. However, in this pilot study the implementation rate of suggested interventions was low. To improve the implementation rate, the treating physician should be involved in the review process. Besides, specific adaptations to STRIP to address drug-related problems specific for this population are required