Monumental altar from Singidunum with scenes of a sacrificial procession: Pompa et immolatio

Tokom građevinskih radova u samom centru Beograda, antičkog Singidunuma, godine 1932. pronađen je monumentalni rimski spomenik. Na tri strane spomenika prikazane su ikonografske predstave rimske svečane žrtvene procesije, dok je četvrta strana, na kojoj su se nalazili natpisno polje i natpis, na žalost, oštećena do neprepoznatljivosti. Na zadnjoj, široj strani spomenika, nasuprot onoj na kojoj se nalazio natpis, predstavljene su dve muške figure, u stojećem položaju, sa različitim ritualnim predmetima u rukama i s koničnim kapama, tesno priljubljenim uz glavu, koje imaju vrpce za vezivanje ispod brade. U pitanju su sveštenici nižeg reda koji su pomagali glavnom svešteniku prilikom prinošenja žrtve - tzv. tutulati (tutulati), od kojih jedan u desnoj ruci drži krčag za vino, dok mu se u levoj ruci nalazi posuda za libaciju ili nošenje žrtvenih ponuda - patera (patera). Na njegovom levom ramenu nalazi se predmet sa resama, sličan peškiru - tzv. mantele (mantele), odnosno peškir za brisanje ruku što ga je sveštenik nižeg ranga dodavao glavnom svešteniku tokom prinošenja žrtve. Drugi sveštenik nižeg reda drži obema rukama otvorenu kutiju za tamjan - tzv. aceru (acerra), ornamentisanu figuralnom predstavom, verovatno vučice koja doji Romula i Rema. Na levoj bočnoj strani spomenika (u odnosu na zadnju stranu sa predstavom dvojice sveštenika) nalazi se scena čoveka koji vodi bika. U pitanju je sluga odnosno viktimarijus (victimarius), čiji je posao bio da vodi žrtvenu životinju i brine o njenom ponašanju, da je ubije tokom samog rituala žrtvovanja i da potom iseče njeno telo na komade. Viktimarijus vodi bika levom rukom, dok u desnoj ruci drži sekiru kojom će ga ubiti prilikom žrtvovanja. Na desnoj bočnoj strani spomenika prikazan je viktimarijus sa žrtvenim nožem, odnosno kultrarijus (cultrarius), koji nož drži u desnoj ruci, dok levom rukom vodi ovna. Na leđima obe žrtvene životinje prikazana je ritualna traka dorsuale (dorsuale), koja je označavala posvećenje životinje u ritualne svrhe. Analiza i interpretacija monumentalnog spomenika iz Singidunuma pokazale su da je u pitanju arheološki spomenik jedinstvene ikonografije sa prostora rimske provincije Gornje Mezije, s obzirom na to da su predstavljene scene svečane žrtvene procesije. Izuzetan značaj oltara ogleda se u tome što su dvojica sveštenika nižeg reda, pomagača glavnom svešteniku, prikazana na jednoj od širih strana spomenika. To samo dodatno osnažuje hipotezu da je u pitanju bila važna ritualna svečanost koja je, verovatno, priređena u čast vrhovnog rimskog boga Jupitera, genija imperatora ili predaka rimskog cara. Najbližu geografsku analogiju predstavlja scena žrtvene procesije sa žrtvenika iz Aserije, dok se druge analogije mogu pronaći na reljefu dve žrtve iz Luvra i bareljefu iz Sabrate u Libiji. Može se pretpostaviti da je spomenik iz Singidunuma sa predstavama svečane žrtvene procesije bio votivni oltar koji se nalazio u prostoru hrama posvećenog bogu Jupiteru ili, manje verovatno, nekom od drugih značajnih rimskih bogova, blizu pretpostavljenog rimskog foruma u Singidunumu, gde je i pronađen. Monumentalni spomenik iz Singidunuma datuje se u vreme od druge polovine 2. veka do početka 3. veka.A monumental altar was found in the very centre of Belgrade, ancient Singidunum, in 1932, with iconographic scenes of the sacrificial procession for a ritual animal sacrifice - immolatio. The scenes depict the procession of sacrificial animals to the altar known as pompa, by the victimarii, but also represent priests of a lower rank (flamines minores), with ritual utensils like a wine-pitcher, patera and acerra, used for the ritus of purification which precedes the sacrifice and for ritual acts during the sacrifice. The altar from Singidunum represents a unique monument with the described iconography in the territory of Moesia Superior and it has only been published in catalogue form to date, never fully analysed or interpreted. Through the analysis of its iconography, typology, function, geographically closest analogies and possible context of its finding, new conclusions regarding the praxis of public ritual sacrifice are brought to light related to the period from the second half of the 2nd century to the first decades of the 3rd century in Singidunum, one of the main centres of Moesia Superior

Japan's attitude towards the reconstruction of the past: A study of the historical accuracy of the ‘2016 Sekigahara Battle Festival’ Reenactment

This paper discusses the 2016 Sekigahara Festival Reenactment battle and analyses its historical accuracy. The annual reenactment sees dozens of people dress up in samurai armour and perform a choreographed performance following the events of the historical battle of Sekigahara, a decisive event in Japan's history that ended the Warring States period and unified the country for over 200 years. Before the analysis of the reenactment, there is some discussion regarding the Japanese government's policy of protecting cultural properties, the concept of Soft Power, the value of a country's cultural exports as a form of influence and Sekigahara's sister city relationship with Gettysburg as these various factors may have influenced the design of the reenactment. The paper analyses the reenactment battle in comparison to historical accounts, both modern and contemporary. The measurements of accuracy are the location, the deployment of troops, the course of events, the apparel, the weaponry and various forms of identification, such as banners and famous samurai accessories, with photographs of the reenactment being compared to a historical account from a first-hand witness and various modern academic studies of the battle by historians and epistemologists. The paper then compares the reenactment battle's historical accuracy with a number of examples from Japanese period films as they share similarities regarding thematic design and production and can provide insight into the decision of whether or not to embrace historical accuracy. These Samurai films depict contemporary military engagements and follow similar guidelines regarding the choreography, the outfits and the weaponry. The paper concludes by explaining what the degree of historical accuracy can show us about Japan's motives for and attitudes towards reconstructions of the past

Three-dimensional simulations of solar magneto-convection including effects of partial ionization

Over the last decades, realistic 3D radiative-MHD simulations have become the dominant theoretical tool for understanding the complex interactions between the plasma and the magnetic field on the Sun. Most of such simulations are based on approximations of magnetohydrodynamics, without directly considering the consequences of the very low degree of ionization of the solar plasma in the photosphere and bottom chromosphere. The presence of large amount of neutrals leads to a partial decoupling of the plasma and the magnetic field. As a consequence of that, a series of non-ideal effects (ambipolar diffusion, Hall effect and battery effect) arises. The ambipolar effect is the dominant one in the solar chromosphere. Here we report on the first three-dimensional realistic simulations of magneto-convection including ambipolar diffusion and battery effects. The simulations are done using the newly developed Mancha3D code. Our results reveal that ambipolar diffusion causes measurable effects on the amplitudes of waves excited by convection in the simulations, on the absorption of Poynting flux and heating and on the formation of chromospheric structures. We provide a low limit on the chromospheric temperature increase due to the ambipolar effect using the simulations with battery-excited dynamo fields.Comment: To appear in Astronomy & Astrophysic

Numerical simulations of quiet Sun magnetic fields seeded by Biermann battery

The magnetic fields of the quiet Sun cover at any time more than 90\% of its surface and their magnetic energy budget is crucial to explain the thermal structure of the solar atmosphere. One of the possible origins of these fields is due to the action of local dynamo in the upper convection zone of the Sun. Existing simulations of the local solar dynamo require an initial seed field, and sufficiently high spatial resolution, in order to achieve the amplification of the seed field to the observed values in the quiet Sun. Here we report an alternative model of seeding based on the action of the Bierman battery effect. This effect generates a magnetic field due to the local imbalances in electron pressure in the partially ionized solar plasma. We show that the battery effect self-consistently creates from zero an initial seed field of a strength of the order of micro G, and together with dynamo amplification, allows the generation of quiet Sun magnetic fields of a similar strength to those from solar observations.Comment: To appear in Astronomy & Astrophysic

A message from beyond the grave: Hercules rescuing Hesione on a Stojnik funerary monument

Među retkim rimskim nadgrobnim spomenicima sa mitološkim predstavama iz Gornje Mezije izdvaja se spomenik od sivog krečnjaka iz Stojnika, i to po ikonografskoj sceni - jedinstvenoj na prostoru rimskih provincija centralnog Balkana - koja prikazuje Herkulovo spasavanje Hesione od morskog čudovišta ketosa. U pitanju je nadgrobna stela arhitektonskog tipa, sa trougaonim zabatom, mitološkom scenom predstavljenom u edikuli i sa natpisnim poljem. Funerarni spomenik je bogato dekorisan različitim motivima, a iz teksta natpisa saznaje se da je posvećen Senima mrtvih zbog smrti Publija Elija Viktorinusa, veterana kohorte II Aurelije nove. Spomenik su podigli njegova supruga Aurelija Rufina i njihov sin Publije Elije Akucianus. Kohorta II Aurelija nova bila je jedna od šest kohorti koje su pred kraj drugog veka osnovane u cilju čuvanja rudnika u oblasti Šumadije, i to regrutovanjem uglavnom lokalnog stanovništva, kome je najverovatnije pripadao i preminuli Publije Elije Akucianus. S obzirom na to da su arheološka istraživanja potvrdila postojanje vojnog logora na prostoru Stojnika, kao i postojanje bolnice za vojnike kohorte II Aurelije nove u pomenutoj oblasti, pretpostavlja se da je ova kohorta bila zadužena za bezbednost kako rudničke eksploatacije olova, srebra, zlata i gvožđa, tako i rudara iz oblasti Stojnika. Nadgrobni spomenik sadrži nekoliko ikonografskih scena različite sadržine: u sredini trougaonog zabata prikazani su ženska figura koja stoji i desno od nje pas koji pije iz suda (?), odnosno sud, u sredini scene, sa panterom desno od njega (usled nedostatka gornjeg dela scene i uticaja atmosferalija, nemoguće je izvršiti sigurnu identifikaciju motiva u sredini zabata). U spoljnim uglovima trougaonog zabata predstavljena su dva morska čudovišta, s dugim ribljim repom, kako prednjim nogama stoje na ljudskim lobanjama (?). Ispod trougaonog zabata je tanak friz, a ispod njega je predstavljena edikula sa mitološkom scenom. U centru scene prikazana je mlada naga (ili polunaga) devojka, sa rukama prikovanim za pozadinu (stena?), dok je s njene leve strane prikazan nag muškarac, naglašene muskulature, pored čije se leve noge nalazi batina, koji u rukama ima luk iz kojeg odapinje strelu ka morskom čudovištu što je predstavljeno iz profila sa devojčine desne strane. Morsko čudovište ketos naginje se gornjim delom tela i prednjim nogama prema devojci u nameri da joj naudi. Ispod ove mitološke scene nalazi se friz sa predstavom lova, u kojoj su prikazani jelen (pas?) i dva divlja vepra. Ispod friza se nalazi udubljeno polje sa natpisom, flankirano stubovima sa kapitelima, a ispod njega je prazno polje. Iako Herkulovo oružje u ikonografskoj predstavi spasavanja Hesione nije batina što se nalazi pored njega, već luk sa strelama - luk kao oružje boga pojavljuje se na prvoj do sada poznatoj predstavi Herkulovog spasavanja Hesione iz 7. veka pre n.e. (korintski krater), kao i na još svega tri reljefa sa prostora drugih rimskih provincija. Mitološka predstava Herkulovog spasavanja Hesione od morskog čudovišta pripada njegovim doživljajima nakon pohoda na Amazonke. Pošto deo njegovog obećanja datog bogovima Apolonu i Posejdonu nije ispunjen, na trojanskog kralja Laomedona i Troju poslato je morsko čudovište, a jedini način da se ono umiri bilo je žrtvovanje Laomedonove kćeri Hesione. Laomedon obećava onome ko mu spase kćer svoje besmrtne konje, te Herkul odlazi da se suoči s morskim čudovištem, koje ubija a Hesionu spasava od sigurne smrti. Mit o Herkulu i Hesioni spada u alegorijske priče o pobedi nad smrću i zadobijanju besmrtnog života nakon smrti putem vrline. One su upravo zbog svoje simbolike bile omiljene na rimskim nadgrobnim spomenicima. Herkul, koji je predstavljao jedno od omiljenih vojnih božanstava, zaštitnika rudara i rudnika, ali takođe i boga sa htonskom dimenzijom, bio je, zahvaljujući svom životu i hrabrim delima, idealan primer za smrtnike koji su nastojali da sebi obezbede istu sudbinu poput Herkulove u kontekstu života nakon smrti zasluženog hrabrošću, moralom i časnošću. Eshatološka, a moguće i soteriološka, simbolika nadgrobnog spomenika iz Stojnika dodatno je podvučena predstavom u trougaonom zabatu, motivima morskih čudovišta u spoljnim uglovima zabata i scenom lova u frizu između mitološke scene u edikuli i natpisnog polja spomenika. Pretpostavka je da se u centralnoj predstavi unutar zabata, u prikazu žene sa psom, može prepoznati jedna od htonskih boginja koja je poštovana na rudničkom prostoru Stojnika - DEA Orkija ili Tera Mater, ili pak to da je impliciran dionizijski htonski kontekst, ukoliko je predstavljen sud sa panterom desno od njega. Predstave lova poznate su pak sa sedam nadgrobnih spomenika u Gornjoj Meziji i simbolizuju hrabrost i vrlinu pokojnika putem kojih on dostiže besmrtnost u životu posle smrti. Mitološka predstava Herkulovog spasavanja Hesione bila je u periodu rimske vladavine naročito popularna na nadgrobnim spomenicima iz severnih provincija, a pretpostavlja se da je taj tip predstava u Gornju Meziju dospeo iz Donje Panonije, gde je bio dobro poznat i omiljen, naročito među vojnicima. Mitološka predstava sa nadgrobnog spomenika iz Stojnika ima geografski najbližu analogiju u scenama sa bočnih strana izgubljenog sarkofaga Maksimijane Elije iz Siska, kao što je ikonografski slična predstavama sa reljefa iz Dalfingena i sceni sa nadgrobnog spomenika iz Halštata. Na osnovu stilskih karakteristika, nadgrobni spomenik iz Stojnika datuje se u period od 171. do 200. godine n.e. i predstavlja za sada jedinu predstavu Herkulovog spasavanja Hesione od morskog čudovišta sa prostora rimske provincije Gornje Mezije.The research of this study is dedicated to a unique iconographical scene in the territory of the Central Balkan Roman provinces, of Hercules rescuing Hesione from a sea-monster (ketos), depicted on a funerary monument found in 1931 at the site of Stojnik, in the vicinity of Belgrade, antique Singidunum, and now displayed in the lapidarium of the National Museum in Belgrade. The funerary monument was erected for the deceased, a veteran of cohors II Aurelia nova, Publius Aelius Victorinus, by his wife Aurelia Rufina and their son Publius Aelius Acutianus. The rich iconography of the monument makes it a very important example of funerary art in the period from the end of the 2nd and the beginning of the 3rd century - the eschatological symbolism of the presented scenes and motifs is more than clear and underlines not only the hope of the deceased's family for his eternal and blessed life after death, but also the deceased's victory over death and presents him as a symbol of courage and virtue. The architectural scheme of the monument, along with its iconography, suggests strong artistic influences from Noricum and both the Pannonian provinces, while the the mythical tale of Hercules and Hesione was chosen, it is argued, not only because Hercules was one of the most favoured gods in the Roman army, but also because he was a protector of miners and mines

A Gnotobiotic Mouse Model for Studying the Effect of Human Gut Community Ecology on a Pathobiont, Bacteroides fragilis

ABSTRACT OF THE DISSERTATION A Gnotobiotic Mouse Model for Studying the Effect of Human Gut Community Ecology on a Pathobiont, Bacteroides fragilis by Vitas Wagner Doctor of Philosophy in Biology and Biomedical Sciences Evolution, Ecology, and Population Biology Washington University in St. Louis, 2015 Professor Jeffrey I. Gordon, Chair Childhood undernutrition represents a pressing global health challenge. Epidemiologic studies have shown that undernutrition is not due to food insecurity alone, but rather represents a complex set of interactions between intra- and intergenerational factors. The gut microbiota has been implicated as one such factor. This thesis tested the hypothesis that enteropathogen burden affects the structure and expressed functions of the gut microbiota, and reciprocally, the gut microbiota affects susceptibility to the effects of enteropathogen invasion. To examine this hypothesis, groups of adult germ-free C57Bl/6 mice were colonized with fecal microbiota sampled from two 24 month-old members of a birth-cohort living in an urban slum in the Mirpur district of Dhaka, Bangladesh: one child had a healthy growth phenotype as judged by anthropometry, and the undernourished child was severely stunted and underweight and exhibited relative microbiota immaturity. The microbiota of both children contained Bacteroides fragilis, a pathobiont. Both groups of colonized mice were fed three diets that embodied the diets consumed by the population from which the microbiota donors were selected. Mice harboring the intact uncultured microbiota from the stunted donor exhibited severe weight-loss, while those receiving the healthy donor’s microbiota maintained weight on these diets. Clonally-arrayed, sequenced collections of cultured anaerobic bacteria strains, generated from the donors’ fecal microbiota, transmitted (i) the discordant weight phenotypes within and across generations of animals (in a diet-dependent fashion), as well as (ii) distinct host metabolic phenotypes (manifest by marked differences in tissue organic acid, amino acid and ceramide profiles as defined by mass spectrometry). The B. fragilis strain in the stunted donor’s culture collection was enterotoxigenic (ETBF), while the two B. fragilis strains in the healthy donor’s culture collection were non-toxigenic (NTBF). Through a series of experiments in which mice were colonized with either the stunted or healthy culture collection ± ETBF or ± NTBF, I demonstrated that ETBF was associated with weight loss as a member of the stunted donor’s community, but not the healthy donor’s community. Microbial RNA-Seq analysis revealed marked differences in ETBF gene expression in the two different community contexts, and as a function of the presence or absence of NTBF. Strikingly, ETBF induced expression of a large repertoire of virulence factor genes encoded in the genomes of the healthy culture collection members; these effects were mitigated when NTBF was present. The effects of ETBF on host metabolism were also community context-dependent. These results provide preclinical evidence that enteropathogen effects on host physiology and metabolism are greatly impacted by gut community ecology and illustrate the value of combining gnotobiotic mouse models, human diet embodiments, and ‘personal’ culture collections for dissecting microbial-microbial and microbial-host interactions. A parallel study using gnotobiotic mice and subsets of the culture collection from the healthy donor revealed how turmeric, a culturally relevant spice in the Bangladeshi diet, and microbial bile acid production/metabolism interact to impact gut motility

Syrian priesthood in the territory of Danube limes of Moesia Superior: Funerary monument dedicated to Jupiter Dolichenus and Dea Syria from Glamija I

Tokom arheoloških iskopavanja na lokalitetu Glamija - Rtkovo 1982. godine pronađen je u jugozapadnom uglu zida rimske fortifikacije, kao spolija, votivni spomenik posvećen božanstvima Jupiteru Dolihenu i DEA Siriji. Dedikant spomenika je izvesni Julijus Apolinaris, sveštenik kulta božanskog para, čije ime Apolinaris implicira njegovo orijentalno poreklo, ali predstavlja i često ime poštovalaca kulta Jupitera Dolihena, verovatno izvedeno iz imena boga Apolona koji je i epigrafski i skulpturalno potvrđen kao član Dolihenove božanske zajednice. Posvete Jupiteru Dolihenu i DEA Siriji izuzetno su retke. Osim spomenika iz Glamije, poznata su još samo dva spomenika sa teritorije celog Rimskog carstva na kojima se izražava pošta božanskom paru. Prvi spomenik je pronađen u Apulumu i posvećen je Jupiteru Dolihenu i sirijskoj boginji, uz čije ime stoji i ime kartaginske vrhovne boginje Celestis, što ne čudi ako se ima u vidu da su te dve boginje često bile izjednačavane usled istovetnih ikonografskih i kultnih karakteristika. Drugi spomenik potiče iz Rima i posvećen je Jupiteru Dolihenu i Junoni Doliheni asirijskoj, gde epitet "asirijska" zapravo predstavlja arhaičan termin istoga značenja kao "sirijska". Udruživanje Jupitera Dolihena sa DEA Sirijom zasnovano je zapravo na starijem modelu božanskog para lokalnog boga Dolihe, Hadada i sirijske boginje Atargatis, čiji se kultni centar nalazio u Hijerapolisu. Otkriće votivne stele sa predstavom para najznačajnijih sirijskih božanstava u svetilištu boga Jupitera Dolihena, na lokalitetu Duluk Baba Tepesi u Dolihi 2007. godine, dovelo je do saznanja o neprekidnom kultnom kontinuitetu božanstava od perioda gvozdenog doba pa sve do perioda rimske dominacije. Tada lokalni bog Dolihe biva sinkretizovan sa vrhovnim rimskim bogom Jupiterom u obličju Jupitera Dolihena, a lokalna boginja Dolihe, srodna boginji Atargatis, biva poistovećena sa vrhovnom rimskom boginjom Junonom u liku Junone Dolihene. Budući da je spomenik iz Glamije posvetio sveštenik kultova Jupitera Dolihena i DEA Sirije, otvara se pitanje o prisustvu i ulozi sirijskog sveštenstva na prostoru dunavskog limesa provincije Gornje Mezije i rimskih provincija centralnog Balkana. Za razliku od kulta DEA Sirije, koji je potvrđen još samo na teritoriji Skupa, dedikacije Jupiteru Dolihenu poznate su od strane još nekoliko sveštenika, i to sa lokaliteta kao što su Arčar (Ratiaria), Vidin, Kličevac pored Viminacijuma (Viminacium) i Karataš (Diana). Pored vojske, trgovaca, robova i oslobođenika koji su predstavljali glavne nosioce orijentalnih kultova, sirijski sveštenici su svakako bili prisutni u centrima gde su kultovi sirijskih božanstava potvrđeni i gde su postojali njihovi vojni i civilni poštovaoci, a koji su bili aktivni učesnici u svečanim procesijama i ritualnim banketima održavanim u čast božanstava. Činjenica da je spomenik iz Glamije posvetio sveštenik koji je bio izuzetan znalac teologije i ritualnih radnji božanstava u čiju čast se i podiže spomenik, kao i to da ga posvećuje boginji DEA Siriji, a ne Junoni Doliheni, paredri Jupitera Dolihena, jasno implicira ne samo njegovo orijentalno poreklo već i konzervativnost i privrženost tradiciji i običajima otadžbine božanskog para. Otkriće spomenika unutar rimske fortifikacije na lokalitetu Rtkovo - Glamija takođe upućuje na mogućnost da je sveštenik Julijus Apolinaris istovremeno bio u aktivnoj vojnoj službi ili da je pak bio možda veteran, što nije bio redak slučaj širom Rimskog carstva, kao što potvrđuju natpisi sa spomenika Jupitera Dolihena iz Rima, Karnuntuma itd. S obzirom na to da je na lokalitetu Rtkovo - Glamija podignuto manje utvrđenje, u kojem nisu potvrđeni drugi kultovi niti svetilište ijednog božanstva, kao i da je votivni spomenik Jupitera Dolihena i DEA Sirije pronađen kao spolija u zidu starijeg utvrđenja iz 4. veka, postavlja se pitanje o mogućnosti prenošenja spomenika s nekog drugog obližnjeg lokaliteta na kome su kultovi sirijskih božanstava bili poznati. U tom slučaju bi kao pretpostavljeni lokaliteti odakle je spomenik mogao biti prenesen došli u obzir najpre Drobeta i Karataš (Diana), gde je potvrđen ne samo kult sirijskih božanstava već i postojanje svetilišta sa sveštenicima koji su brinuli o svečanostima i ritualnim radnjama izvođenim u čast DEA Sirije i Jupitera Dolihena, čija popularnost doživljava vrhunac u periodu vladavine dinastije Severa, da bi već tokom druge polovine 3. veka spomenici posvećeni božanstvima postali retki. Ipak za sada, u svetlu trenutnih saznanja, mogućnost prenošenja spomenika Julijusa Apolinarisa sa nekog drugog obližnjeg lokaliteta na lokalitet Glamija ostaje samo u domenu pretpostavke.In 1982, during archaeological excavations in the Danube Limes, a funerary stela was found in the locality of Glamija I (in the village of Rtkovo), inside the Roman fortress, dedicated to Jupiter Dolichenus and DEA Syria. The dedicant is the priest of the divine couple. The monument from Glamija I represents one of only a few monuments dedicated to Jupiter Dolichenus and DEA Syria, particularly since the dedication is made by the priest of the gods. This paper discusses the question and role of Syrian priesthood in the territory of the Danube Limes and the Central Balkan Roman provinces, in the context of the cults of Jupiter Dolichenus and DEA Syria, along with the hypotheses regarding the possible sanctuaries of the deities, their worshippers and the period when their cults existed in the aforementioned territories