IBA Hamburg

Much like other recent IBA exhibitions, IBA Hamburg 2013 covers a large area, and also touches on a wide range of topics. The activities take place on the river islands of Wilhelmsburg and Veddel. On these Elbeinseln (Elbe islands), with their unique urban, industrial and geographical characteristics, the IBA’s three main themes are addressed: the multicultural city (Cosmopolis), ecology, sustainability and climate (Stadt im Klimawandel), and urban peripheries (Metrozonen). This latter theme refers to traffic arteries, wetlands or abandoned industrial sites that are part of the city, but that have not yet been developed. About 50 projects will be realized in the framework of IBA Hamburg, many of which have already been completed. Under the title ‘building exhibition within the building exhibition’, an experimental residential programme will take place in the centre of Wilhelmsburg. The projects are meant to showcase residential concepts that are relevant to the metropolis of the twenty-first century. The four chosen themes are: changing patterns of use (Hybrid Houses), smart materials (Smart Material Houses), affordable housing (Smart Price Houses), and living with water (Water Houses). For each theme there is a competition, and from these entries ten projects have been selected to be built.In navolging van andere recente IBA-tentoonstellingen beslaat IBA-Hamburg 2013 een groot gebied, waar een breed scala aan onderwerpen wordt aangeroerd. De activiteiten spelen zich af op de riviereilanden Wilhelmsburg en Veddel. Op deze Elbeinseln (Elbe-eilanden) met hun stedelijke, industriële en landschappelijke karakteristieken, worden de drie hoofdthema’s van IBA aan de orde gesteld: De multiculturele stad (Kosmopolis), Ecologie, duurzaamheid en klimaat (Stadt im Klimawandel) en Binnenstedelijke periferieën (Metrozonen). Met die laatste worden verkeersaders, moeraslanden of verlaten industrieterreinen bedoeld, die bij de stad horen, maar nog niet zijn ontwikkeld. Ongeveer 50 projecten zullen in het kader van IBAHamburg gerealiseerd worden, waarvan vele intussen daadwerkelijk zijn opgeleverd. Onder de titel ‘bouwtentoonstelling binnen de bouwtentoonstelling’ is in het centrum van Wilhelmsburg een experimenteel woonprogramma uitgevoerd. De projecten zijn bedoeld woonconcepten te laten zien die relevant zijn voor de metropool van de eenentwintigste eeuw. De vier gekozen thema’s zijn: veranderende gebruikspatronen (Hybrid Houses), slimme materialen (Smart Material Houses), betaalbare woningen (Smart Price Houses) en wonen met water (Water Houses). Voor elk thema is een prijsvraag uitgeschreven, waarna uit de inzendingen tien projecten zijn gekozen om gebouwd te worden

‘ Veel details die we gebruiken gaan al decennia lang mee’

In 1938 Jos. Bedaux (1910-1989) founded an architecture firm in Goirle (in the Dutch province of North Brabant), which is still in business under the name Bedaux De Brouwer. Detached houses and villas with a traditional and regional character, mostly in and around Tilburg, form a substantial part of his oeuvre. His later work also features neoclassical and modern elements; Tilburg University’s main building is a good example of the latter. Two of Jos.’s grandsons, Thomas and Pieter, are now also working at the office as architects, while their father – Jos.’s son Peer – has just retired after a career spanning almost 40 years. Peer Bedaux successfully built on his father’s style, establishing what might be called a ‘product’. In fact, his sons now have an order portfolio that requires them to design ‘Bedaux houses’ as well. In the firm’s meeting room, designed by Jos., Peer, Thomas and Pieter Bedaux talk about the role of the past in the firm’s architectural output.Jos. Bedaux (1910-1989) richt in 1938 in Goirle (NB) een architectenbureau op dat onder de naam Bedaux De Brouwer nog steeds bestaat. Een belangrijk deel van zijn oeuvre betreft vrijstaande woningen en villa’s, meestal de regio Tilburg, met een traditioneel en streekgebonden karakter. In later werk komen ook classicistische en moderne aspecten naar voren, dit laatste in het bijzonder in het hoofdgebouw voor de universiteit van Tilburg. Intussen zijn twee kleinzoons van Jos., Thomas en Pieter, als architect werkzaam bij het bureau en is hun vader – Jos.’ zoon Peer – na een carrière van bijna 40 jaar juist teruggetreden. Peer Bedaux heeft de stijl van zijn vader succesvol verder ontwikkeld, zodat over een ‘product’ gesproken kan worden. Zijn zoons zien zich geconfronteerd met een opdrachtenportefeuille waarin ook aan hen wordt gevraagd om een ‘Bedaux-woning’ te ontwerpen. In de ontvangstkamer van het bureau, ontworpen door Jos., lichten Peer, Thomas en Pieter Bedaux de rol van het verleden in het werk van hun bureau toe

Total Furnishing Unit New York (US)

In 1972, the influential exhibition ‘Italy: The New Domestic Landscape’ was held at the MoMA in New York. Curator Emilio Ambasz assembled 180 household objects and 11 installations by Italian designers in order to investigate the relationship between the designer, the user and (industrialized) society. Italy, which at that time was the leading country in terms of design, served as a model for the entire industrialized world. In the exhibition, the headings ‘counter-design’ and ‘contestatory objects’ allowed room for criticism of the consumer society. The Archizoom collective set up a loudspeaker in an empty room, which in harsh terms commented on the destruction of objects and institutions, and then played a mellifluous description of a utopian world. The quite eye-catching installation by Joe Colombo, called Total Furnishing Unit, was not among these critical entries, but it did make statements about the changing relationship between contemporary people and their homes.In 1972 vond in het MoMA in New York de invloedrijke expositie ‘Italy: The New Domestic Landscape’ plaats. Curator Emilio Ambasz bracht 180 gebruiksvoorwerpen en 11 installaties van Italiaanse ontwerpers bij elkaar om de verhouding tussen ontwerper, gebruiker en (geïndustrialiseerde) maatschappij te onderzoeken. Italië, op dat moment het meest toonaangevende designland, diende daarbij als model voor de gehele geïndustrialiseerde wereld. In de tentoonstelling was onder de noemer counterdesign en contestatory objects ruimte voor kritische geluiden tegen de consumptiemaatschappij. Het collectief Archizoom stelde in een lege kamer een luidspreker op die in harde bewoordingen de vernietiging van voorwerpen en instituties becommentarieerde en vervolgens een zoetgevooisde beschrijving van een utopische wereld liet horen. De zeer in het oog springende installatie van Joe Colombo, de Total Furnishing Unit, behoorde niet tot deze kritische inzendingen, maar deed wel uitspraken over de veranderde relatie tussen de hedendaagse mens en zijn woning

Projectdocumentatie Woningbouw wereldwijd

In emerging economies all over the world, massive urbanization is leading to an urgent, acute need for affordable housing. Numerous plans and programmes have been developed to meet this demand. The plan documentation of this double issue, DASH – Global Housing, includes 16 projects covering a wide range of approaches and outcomes. The selected projects took place all over the world and cover a period of more than a century. The emphasis is both on the design of the individual dwelling and on the city as a whole. Mass urbanization and the large-scale (affordable) housing challenges that go with it are not new phenomena. During the European industrial revolution, like in the Global South today, large numbers of rural residents immigrated to the cities looking for work and better living conditions. The cities of those days were hardly geared to such a challenge and this soon led to the emergence of slums, where people lived in appalling conditions.In opkomende economieën overal ter wereld leidt de enorme verstedelijking tot een nijpende, acute behoefte aan betaalbare woningen. Om hieraan tegemoet te komen, zijn tal van plannen en programma’s ontwikkeld. De plandocumentatie van deze dubbeldikke DASH – Global Housing laat 16 projecten zien met een breed scala aan benaderingswijzen en uitkomsten. De geselecteerde projecten komen uit heel de wereld en bestrijken een periode van ruim een eeuw. De nadruk ligt zowel op het ontwerp van de afzonderlijke woning als op de schaal van de stad. Massale urbanisatie en de grootschalige (betaalbare) woningbouwopgave die daarmee gepaard gaat, is niet nieuw. Net als nu in de Global South trokken in Europa (vanwege de industriële revolutie) de plattelandsbewoners in grote getalen naar de stad, op zoek naar werk en betere leefomstandigheden. De steden van toen waren daar in het geheel niet op ingesteld en al gauw ontstonden sloppenwijken, waar mensen onder erbarmelijke omstandigheden leefden. De eerste initiatieven ter verbetering van deze woonsituatie kwamen uit de hoek van filantropisch ingestelde, rijke particulieren. Eén daarvan was George Peabody, die in 1862 de Peabody Trust oprichtte, dat voorzag in degelijke woningbouw voor de arbeidersklasse. Het eerste project in deze documentatie, de Herne Hill Peabody Estate in Londen uit 1908, is daarvan een voorbeeld

Quartier Masséna Parijs (FR)

In 2007 Paris saw the completion of the Quartier Masséna, a district consisting of 17 urban blocks, a park (Jardins Grands Moulins Abbé Pierre) and a number of transformed existing buildings (Bibliothèque des Grands Moulins, Université Paris Diderot and artists’ breeding ground Les Frigos) on its left bank. In his master plan Christian de Portzamparc used the principle of the îlot ouvert (Open Block) to organize dwellings and work spaces and to provide residents with a rich, collective outdoor space. The îlot ouvert is best described as a fragmented closed building block. Rather than forming a single urban volume, the building mass of an îlot ouvert is distributed over a number of buildings that in turn comprise different volumes of varying height and form. The collective outdoor space is accessed via patios in – and openings between – the buildings, which are closed off from the public street by fencing that follows the building line of the urban block. The îlot ouvert directly to the north of the university buildings demonstrates what block fragmentation can do for the dwelling and work space ratio. Here, four architects have designed four buildings, one on each corner of the urban block. The architects used the design freedom provided them to design totally different buildings. They each chose their own access and building typology, determined the assembly of the volumes and the material palette, and established how functions are organized at the building level. The way the volumes relate to their surroundings at ground level is also different.In 2007 kwam aan de Parijse rive gauche Quartier Masséna gereed, een wijk die bestaat uit 17 stedelijke bouwblokken, een park (Jardins Grands Moulins Abbé Pierre) en enkele getransformeerde bestaande gebouwen (Bibliothèque des Grands Moulins, Université Paris Diderot en kunstenaarsbroedplaats Les Frigos). Christian de Portzamparc gebruikte in zijn masterplan het principe van het îlot ouvert (open bouwblok) om het werken en wonen te organiseren, en een rijke collectieve buitenruimte voor de bewoners te introduceren. Het îlot ouvert laat zich het best omschrijven als een versnipperd gesloten bouwblok. In plaats van één stedelijk volume valt de bouwmassa in een îlot ouvert uiteen in verschillende gebouwen, die op hun beurt weer zijn samengesteld uit verschillende volumes van uiteenlopende hoogte en vorm. Het collectieve binnenterrein wordt bereikt via patio’s in – en openingen tussen – de gebouwen, die zijn afgesloten van de openbare straat door middel van hekwerken in de rooilijn van het stedelijk bouwblok. Wat deze versnippering van het bouwblok kan betekenen voor de verhouding wonen/werken, laat het îlot ouvert direct ten noorden van de universiteitsgebouwen zien. Vier architecten hebben hier vier gebouwen ontworpen die elk een hoek van het stedelijk blok innemen. Elke architect heeft de geboden ontwerpvrijheid gebruikt om totaal van elkaar verschillende gebouwen te ontwerpen. Ze hebben ieder een eigen ontsluitingsen gebouwtypologie gekozen, een volume-opbouw en materialenpalet bepaald en een functieverdeling op gebouwniveau vastgesteld. Ook de aansluiting op het maaiveld is per gebouw verschillend

Chassé Park Breda

From the mid 1990s the Breda local authority sought a function for the Chassé site, a disused complex of barracks between the southeast edge of the city centre and the Singel. Several proposed designs were deemed unsatisfactory, before OMA won the competition for the overall plan. The basis for this plan was not a traditional city model of streets and (closed) building blocks, but a ‘campus model’, or field (Latin campus) with ‘pavilions’. OMA considered this strategy to offer the best opportunities for a phased approach to a possibly uncertain development. It also accorded a selfevident place within the new context to existing buildings on the site, such as Herman Hertzberger’s Chassétheater, completed in 1995. Although the plan appears to be a random configuration of building forms and types, appearances are deceiving. A number of sightlines, such as the line between the water tower and the Grote Kerk, determine the position and form of several volumes. The open space between the buildings was also carefully designed by the West 8 design agency. The park-style environment is complemented by two squares, which add to the inner city’s open spaces. One of these, a quadrangle, is situated before the Chassémuseum (formerly the main building in the barracks complex, remodelled and refurbished by Pascal Grosfeld). The other forms the roof of the underground public car park. The hard surface, comprised of a number of triangular sections, runs through the heart of the Chassé Park, connecting Oude Veste with the Singel.Vanaf midden jaren 1990 zoekt de gemeente Breda naar een invulling van het Chassé-terrein, een in onbruik geraakt kazernecomplex dat zich bevindt tussen de zuidoostkant van het centrum en de Singel. Nadat eerdere ontwerpen niet bevredigend zijn bevonden, wint OMA de prijsvraag voor het stedenbouwkundig plan. De basis voor dit plan is niet een traditioneel stadmodel van straten en (gesloten) bouwblokken, maar een zogenoemd campusmodel: een veld (Latijn: campus) met daarop ‘paviljoens’. Deze strategie biedt volgens OMA de beste mogelijkheden om gefaseerd in te springen op een mogelijk onzekere ontwikkeling. Bovendien kan de al op het terrein aanwezige bebouwing, zoals het in 1995 gereed gekomen Chassétheater van Herman Hertzberger, in de nieuwe context een vanzelfsprekende plaats krijgen. Het plan lijkt een willekeurige schikking van gebouwvormen en gebouwtypen. Dat is echter maar schijn. Een aantal zichtlijnen, zoals tussen de watertoren en de Grote Kerk, is bepalend voor de positie en de vorm van enkele van de volumes. Ook is de open ruimte tussen de gebouwen door ontwerpbureau West 8 zorgvuldig ontworpen. Naast een parkachtige omgeving zijn er ook twee pleinen aangelegd; ze voegen nieuwe openbare ruimten toe aan de binnenstad. Het ene plein bevat speeltoestellen en ligt voor het Chassémuseum (het oude hoofdgebouw van de kazerne, verbouwd en heringericht door Pascal Grosfeld). Het andere plein vormt het dak van de eronder gelegen, openbare parkeergarage. Het steenachtige oppervlak, opgebouwd uit een aantal driehoeken, loopt door het hart van het Chasséterrein en verbindt de Oude Veste met de Singel

‘Dat geld komt China helemaal niet uit’

In Africa, rapid urbanization and explosive economic growth have led to major building activity in almost all areas: infrastructure, government buildings, housing and so on. Arrestingly, the contribution of Chinese companies is very large. It isn’t uncommon for entire cities to be thrown up by Chinese construction companies and a largely Chinese workforce. How is China changing the face of Africa? DASH discussed this with Daan Roggeveen and Michiel Hulshof, who jointly form research collective Go West. In 2011, they published a book about the explosive growth of Chinese megacities, punctuated by photographs and anecdotes and called How the City Moved to Mr Sun. Their current journalistic research is about the impact of China on African urbanization.De snelle verstedelijking en explosieve economische groei hebben in Afrika geleid tot een enorme bouwactiviteit op vrijwel elk terrein: infrastructuur, overheidsgebouwen, woningbouw, enzovoort. Daarbij valt op dat de inbreng van Chinese bedrijven zeer groot is. Niet zelden worden hele steden uit de grond gestampt door een Chinees bouwbedrijf met een grotendeels Chinese werkmacht. Hoe verandert China het aanzien van Afrika? Over deze vraag spreekt DASH met Daan Roggeveen en Michiel Hulshof die samen het onderzoekscollectief Go West vormen. In 2011 publiceerden ze ‘How the City Moved to Mr Sun’, een met foto’s en verhalen doorspekt boek over de explosief groeiende Chinese megasteden. Hun huidige journalistieke onderzoek gaat over de invloed van China op de verstedelijking van Afrika

Queensbridge Houses New York, NY (US)

Driving east from the southernmost tip of Central Park in New York City, you reach the Queensborough Bridge after about 2.5 km: it connects Manhattan and the borough of Queens. At the foot of the bridge lies New York’s largest social housing project, Queensbridge Houses, built in 1939 and still in use today. The Y-shaped floor plan of the residential towers and their location in a park-like setting demonstrate how much the accommodation of poor city dwellers improved over the course of one and a half centuries. For a long time New York, like other big cities, was the scene of the most horrendous housing conditions imaginable. Though slum clearance legislation was adopted as early as 1800 – entitling the city to buy and break down buildings that covered an entire plot (and thus had no garden or courtyard) – the hesitant regulations proved no match for the combination of explosive population growth, prohibitive rents and opportunistic speculative development. Between 1800 and 1850, many parts of the city housed dozens of families crammed into buildings on plots measuring 8 x 32 m, with four housing units per floor, no running water or toilets, and bedrooms without any access to ventilation or light: the so-called ‘railroad tenements’ (because of the similarity to the floorplan of a railway carriage).Wie vanuit het zuidelijkste puntje van Central Park, New York, in oostelijke richting rijdt, komt na pakweg 2,5 km bij de Queensboro Bridge terecht, de brug die Manhattan verbindt met het stadsdeel Queens. Daar, onder aan de brug, ligt het grootste sociale woningbouwproject van New York City, Queensbridge Houses, gebouwd in 1939 en nog steeds in gebruik. De Y-vormige plattegrond van de woontorens en de positionering in een parkachtige omgeving laten zien hoezeer de huisvesting van arme stadsbewoners in de loop van anderhalve eeuw is verbeterd. New York was lange tijd, net als andere grote steden, het toneel van de meest vreselijke huisvestingsmisstanden. Hoewel al in 1800 de eerste slum clearance-wetgeving werd aangenomen – die de stad het recht verleende gebouwen die hun volledige kavel besloegen (dus geen tuin of binnenplaats hadden) op te kopen en af te breken, – bleek de aarzelende regelgeving niet opgewassen tegen de combinatie van explosieve bevolkingsgroei, onbetaalbare huurprijzen en opportunistische speculatiebouw. Tussen 1800 en 1850 woonden in grote delen van de stad tientallen gezinnen opeengepakt in gebouwen op een kavel van 8 x 32 m, met vier appartementen per verdieping, geen stromend water of wc’s, en met slaapkamers zonder enige vorm van ventilatie of lichttoetreding, de zogenaamde railroad tenements (vanwege de gelijkenis met de indeling van een treinwagon)

Loblolly House Taylors Island, Maryland

With their Loblolly House, KieranTimberlake Associates realized a virtually entirely prefabricated dwelling in a process characterized by extreme precision. Driven by dissatisfaction with existing building practices, they tried to redefine the relation between design and execution, and also between architects and the building industry. Central to this process was a 3D computer model of the house incorporating each detail in all of its spatial dimensions, with which the construction could be simulated. The prefabricated components were assembled on the construction site within a period of six weeks. The actual house begins with a scaffolding of struts placed on top of the piles. An aluminium profile system from the Bosch firm was used. Each side of a column or strut contains two grooves, to which brackets can be mounted in order to make connections between the struts. The resulting scaffold – which does not require any readjustment at the construction site – is then filled in with floor and interior wall elements, in which all of the wiring and the underfloor heating is integrated. In Timberlake and Kieran’s vocabulary, these elements are called ‘cartridges’. The façade sections are prefabricated, transported and assembled in a comparable manner. The cartridges, sometimes two storeys high, provide most of the wind- and waterproofing and insulation. This is why the cladding on top of them can exhibit the holes that give the façade so much depth and relief. The largest prefabricated elements are the bathrooms, the technical room, the steel stairways and the folding façade screens that were transported in their entirety to the construction site and put in place and attached there. Although the house was built with great attention to energysaving solutions, Loblolly House’s sustainability primarily lies in the efficiency achieved by total planning and the resulting far-reaching integration of construction, climate design and space-determining systems. All sorts of losses through cutting, emergency solutions and double work were avoided, to the benefit of an entirely controlled design and construction process. Even demolition was taken into account: if the house ever has to be torn down, all that will be left is the wooden piles sticking out of the ground, which as time goes by will be assimilated into the loblolly forest.In een proces dat wordt gekenmerkt door enorme precisie hebben KieranTimberlake Associates met hun Loblolly House een vrijwel volledig geprefabriceerde woning gerealiseerd. Gedreven door onvrede met de bestaande bouwpraktijk, hebben ze geprobeerd om de verhouding tussen ontwerp en uitvoering, tussen de architect en de industrie opnieuw te definiëren. Centraal stond hierin een 3D computer model van het huis waarin elk detail in al zijn ruimtelijke dimensies is geconstrueerd, waarmee de bouw kon worden gesimuleerd. De geprefabriceerde onderdelen zijn op de bouwplaats in zes weken tijd geassembleerd. Loblolly House staat op Taylors Island in Maryland, met een weids uitzicht over het water van Chesapeake Bay. De slaapkamers op de laagste verdieping en de woonkamer en hoofdslaapkamer daarboven, zijn in de breedte georiënteerd en voorzien van verdiepings hoge glaspuien op het westen. De overige gevels zijn vrijwel volledig dicht en sluiten met hun opvallende bekleding – lange, verticale banen cederhout – aan op de vele loblolly pines in de omgeving. De houten palen waarop het twee verdiepingen hoge Loblolly House rust, hebben een drieledige functie: ze maken van het huis een uitkijkplateau, ze beschermen het tegen overstromingen en ze brengen een visuele verbinding tot stand met de omringende bomen. Op de constructie van randbalken bovenop de palen begint het eigenlijke huis. Er is gebruik gemaakt van een systeem van aluminium profielen van de firma Bosch. Elke zijde van een kolom of balk bevat twee sleuven waaraan bevestigingsplaten kunnen worden vastgemaakt zodat verbindingen kunnen worden bewerkstelligd. Het zo ontstane geraamte – dat op de bouwplaats geen enkele aanpassing nodig heeft – wordt vervolgens ingevuld met vloer- en binnenwandelementen waarin alle bedrading en de vloerverwarming geïntegreerd is. In het vocabulaire van Timberlake en Kieran heten deze elementen cartridges. Op vergelijkbare wijze zijn de geveldelen geprefabriceerd, getransporteerd en aangebracht. De cartridges, soms twee bouwlagen hoog, verzorgen grotendeels de wind- en waterdichting en isolatie. De hier weer op aangebrachte gevelbekleding kan daarom de gaten vertonen die de gevel zoveel diepte en reliëf geven. De grootste geprefabriceerde elementen zijn de badkamers, de technische ruimte, de stalen trappen en de opvouwbare gevelschermen die in hun geheel naar de bouwplaats zijn vervoerd en daar op hun plaats werden gezet en bevestigd. &nbsp

Albert Hall Mansions Londen/London Richard Norman Shaw

Albert Hall Mansions, directly adjacent to the Royal Albert Hall in the exclusive London neighbourhood Knightsbridge, consists of three blocks of luxury apartments. They were designed by architect Richard Norman Shaw (1831-1912), who received the commission in 1878, two years after he had been hired to draw new façades for a design by architects Driver and Rew. At the time when the Albert Hall Mansions were designed and built (1876-1886), the English saw apartment buildings as housing for the poor. But the high density of this type of housing was a reason for speculative builders in the luxury sector to seek solutions that might appeal to the wealthy. Investors in such new buildings faced immense risks. So it should not come as a surprise that the development of Albert Hall Mansions was blighted by indecision, delays and, ultimately, a phased completion. The block documented here constitutes the first phase (completed in 1881) and is a great deal more complex than the two later blocks. The apartment building, approximately 70 m in length and 30 m in height, overlooks Kensington Gardens, the western part of Hyde Park. Shaw has tried to mitigate the building’s large scale through articulation. A two-storey base appears to support three large townhouses topped with neck gables. The upper floor features recessed balconies. The walls between these projecting ‘mansions’ are set back approximately 1.5 m and feature the dwellings’ outside spaces in the shape of loggias and balconies. The three main entrances are not situated park-side, but at the rear. Each main entrance has two doors: one leads via a lobby and an inner courtyard to a central stairwell, the other opens directly on to a service staircase. The apartments are set around these stairwells in pairs. Each of the three central stairwells and service staircases leads to eight large apartments. Shaw provides daylight by placing each apartment adjacent to two light wells. The first illuminates the central stairwell and the service staircase, the other the (entrance) lobbies of the apartments themselves.Albert Hall Mansions, gelegen pal naast de Royal Albert Hall in de exclusieve Londense wijk Knightsbridge, bestaat uit drie blokken met luxe appartementen. Ze werden ontworpen door de architect Richard Norman Shaw (1831–1912), die de opdracht in 1878 verwierf, nadat hij al twee jaar eerder was aangetrokken om voor een ontwerp van architecten Driver en Rew nieuwe gevels te tekenen. In de tijd dat Albert Hall Mansions werd ontworpen en opgeleverd (tussen 1876 en 1886) werden appartementencomplexen in Engeland beschouwd als huisvesting voor de armen. Voor speculatiebouwers in de luxe sector was de hoge woningdichtheid van dit gebouwtype reden om te zoeken naar oplossingen die ook gefortuneerden aansprak. De risico’s voor de investeerders in dergelijke nieuw te ontwikkelen gebouwen waren echter groot. De ontstaansgeschiedenis van Albert Hall Mansions wordt dan ook gekenmerkt door aarzeling, vertraging en ten slotte een gefaseerde uitvoering. Het hier gedocumenteerde blok is de eerste fase (opgeleverd in 1881) en is beduidend complexer van opzet dan de twee later uitgevoerde blokken. Het ongeveer 70 m lange en 30 m hoge appartementengebouw kijkt uit over Kensington Gardens, een deel van Hyde Park. Shaw heeft geprobeerd de grootschaligheid van het gebouw te verzachten door het volume te geleden. Bovenop een plint van twee lagen lijken nu drie grote stadshuizen te verrijzen die uitmonden in halsgevels. In de bovenste laag zijn erkers gemaakt. De geveldelen tussen deze vooruitstekende ‘herenhuizen’ liggen ongeveer 1,5 m terug. Hier zijn de buitenruimten van de woningen gerealiseerd, in de vorm van loggia’s en balkons. De drie hoofdingangen liggen niet aan de parkzijde, maar aan de achterkant. Elke hoofdingang telt twee deuren: de ene leidt via een hal en een binnenhof naar een hoofdtrappenhuis, de andere geeft direct toegang tot een diensttrap. De appartementen zijn per twee rond deze trappenhuizen gelegd. Elk van de drie hoofdtrappenhuizen en diensttrappen ontsluit acht grote appartementen. Shaw voorziet in daglicht door elk appartement aan twee lichthoven te laten grenzen. De eerste verlicht het centrale trappenhuis en de diensttrap, de andere de (entree)hallen van de woningen zelf