In the Thick of Things

Short introduction to the V2 publication of "The War of Appearances: Transparency, Opacity, Radiance" (2016). An anthology with Matteo Pasquinelli, Luciana Parisi, Graham Harman, Tomas Saraceno, René ten Bos, Tim Morton, and many others

Air Conditioning Spaceship Earth: Peter Sloterdijk’s Ethico-Aesthetic Paradigm

This paper explores the convergence of anthropology and ecology in the recent work of Peter Sloterdijk. Firstly, it is argued that Sloterdijk proposes an important new interpretation of Heideggerian Gelassenheit for which I propose the English word ‘relief'. The concept of relief rests on the substitution of ontological difference by what I propose to call ‘natal’ or ‘natural’ difference. Secondly, I will develop the significance of these concepts in relation to complexity theory and cybernetics, focusing on a key subject in the Sphären trilogy—insulation—and on a key subject in Sloterdijk’s essays on Heidegger—homeotechnics. Thirdly, it will be shown how the concepts of relief and natal difference can be further developed into an ethico-aesthetic paradigm for experimentation with new technologies, based on a reinterpretation of the Gestell as total work of art. Finally, by relating Sloterdijk’s work to that of Michel Serres, it will be demonstrated why, for Sloterdijk, this paradigm finds its exemplary modal in the spaceship

Le pli

Wat betekent het vandaag om Leibniziaan te zijn? (CGD: 1980, 1986, 1987) Deze vraag vormt het leidmotief van Deleuzes colleges over Leibniz en wordt uiteindelijk beantwoord in Le pli. Leibniz et le baroque uit 1988. Zoals bekend schrijft Deleuze niet over andere filosofen, maar met hen, en dan vooral met filosofen die deel lijken uit te maken van de geschiedenis van de filosofie, maar er tegelijkertijd in een opzicht, of helemaal, aan ontsnappen: Lucretius, Spinoza, Hume, Nietzsche, Bergson . (D: 34) Vergeleken met deze wilde denkers ligt de keuze voor de ijdele hofintellectueel, politiek opportunist en diplomatieke pragmaticus Gottfried Leibniz (1646-1716) niet voor de hand. Was het niet Leibniz die zei dat het weliswaar de taak van de filosofie is om nieuwe concepten te creëren, maar, anders dan zijn collega Spinoza, alleen zonder de gevestigde gevoelens te kwetsen ? (NP: 119 / 104; LS: 141 / 116) De filosoof die zelfs bij hoog en laag ontkende Spinoza ooit te hebben ontmoet, en als hij hem al ontmoet had dan toch alleen om hem onder toezicht te houden ? Leibniz is abominabel, aldus Deleuze. (CGD: 15/04/1980) Toch is hij ook door hem gefascineerd omdat wellicht geen enkele andere filosoof zoveel heeft gecreëerd en geen enkele filosoof zoveel creatieve volgelingen heeft gehad . (Pp: 211 / 154-5) Als ingenieur ontwierp Leibniz windmolens voor de Russische tsaar; voor de Britse Royal Society bouwde hij de eerste rekenmachine; als wiskundige bedacht hij het binaire getalstelsel en legde hij tegelijk met Newton de grondslagen voor de differentiaalrekening; als politiek strateeg maakte hij een plan voor de verovering van Egypte; als wetenschapper stichtte hij een academie; als diplomaat deed hij voorstellen voor religieuze verzoening; als kunstenaar ontwierp hij medailles en ceremonieën; en als filosoof is hij de bedenker van een schier eindeloze reeks principes en concepten

'Transgenous Philosophy': Post-Humanism, Anthropotechnics and the Poetics of Natal Difference

In this paper I investigate Peter Sloterdijk's relation to humanism, especially in its post- Kantian sense of an ideology of Enlightenment based on anthropology. How does an author who writes after Nietzsche's biopolitical challenge of the Übermensch, Heidegger's ontological upgrading of the humanitas, Foucault's structuralist decentering of man, Derrida's deconstruction of anthropocentric discourse, and Deleuze & Guattari's machinic constructivism, relate to the ideology of emancipation through formation (Bildung), i.e. the 'anthropotechnics' of reading and writing? What are the biopolitical insights of an 'anthropophenomenology' or an 'anthropology beyond humans'? Can a positive understanding of 'humanity' still be found in his work

A Thymotic Left? Peter Sloterdijk and the Psychopolitics of Ressentiment

Abstract: According to the criticisms of Slavoj Žižek and Alberto Toscano, Peter Sloterdijk‟s recent work contains an anti-egalitarian and anti-universalist discourse that is inherent to a Nietzschean concept of politics based on a hierarchy of affects instead of universal ideas. Although it is true that the clinical problem of ressentiment constitutes the ethical core of Sloterdijk‟s interest in „psychopolitics‟, it implies much more than an instrument of interpreting radical politics as an irrationality or pathology. In fact, picking up the arrow first shot by Nietzsche and then by Deleuze, Sloterdijk‟s work is important and original precisely because it provides us with a clinical focus on the affective infrastructure of the present that does not facilitate the moral self-gratification of the democratic Right. His entire work should rather be read as an attempt to speak and act without ressentiment and in this way to explore the practical conditions of a politics that escapes from the alternative of liberal versus communist as it prevails in contemporary critical theory. This is demonstrated through a detailed study of Sloterdijk‟s development of, and political answers to, the problem of ressentiment, beginning with the Critique of Cynical Reason and continuing until the Spheres-trilogy and his recent essays on the temporal structure of rage and zealotry