Assessment of right ventriclar function by tissue Doppler in relation to plasma NT-proBNP concentration in patients with dilated cardiomyopathy

Background: Impairment of right ventricular function is a common finding in patients with dilated cardiomyopathy (DCM). The aim of the study was to assess the function of the right ventricle by tissue Doppler imaging (TDI) in relation to NT-proBNP concentration in patients with DCM. Methods: 29 patients with DCM were studied. Group I (n = 21) constituted of subjects with a NT-proBNP concentration > 500 pg/ml and group II (n = 8) constituted of patients with NT-proBNP < 500 pg/ml. In all patients the TDI parameters for the free-wall of the right ventricle were analysed: velocity of myocardium (VEL), strain (&#949;) and strain rate (SR). Results: There were no significant differences between the two groups with respect to clinical characteristics, parameters of global and regional left ventricular systolic function or between indicators of global right ventricular function. In group I the maximal values of e in the apical and medial segments of the right ventricular free wall were significantly lower than in group II (-17 &#177; 10 vs. -29 &#177; 7%; p = 0.0168 and -13 &#177; 6 vs. -25 &#177; 5%; p = 0.0023 respectively). Moreover, in group I the maximal SR in the apical and medial segments of the right ventricular free wall were significantly lower than in group II (1.56 &#177; 0.6 &#949;-1 vs. -1.071 &#177; 0.5 &#949;-1; p = 0.0358 and -0.99 &#177; 0.38 &#949;-1 vs. -1.55 &#177; 0.37 &#949;-1; p = 0.0044 respectively). Conclusions: Impairment of right ventricular function is most visible in the apical and medial segments. The maximal values of e and SR for the right ventricle free wall are lower in patients with DCM and NT-proBNP > 500 pg/ml. (Cardiol J 2007; 14: 167-173

Podatność aorty u pacjentów ze skurczową niewydolnością serca, leczonych perindoprilem - badanie Compliprest

Wstęp: Inhibitory enzymu konwertazy angiotensyny (ACE) są od wielu lat stosowane jako leki pierwszego rzutu u pacjentów z niewydolnością serca. Jednym z hemodynamicznych mechanizmów działania preparatów z tej klasy jest zmniejszenie wysokiego oporu w krążeniu systemowym, który pomaga odciążyć niewydolne serce. Jednak wpływ inhibitorów ACE na elastyczne naczynia wykazujące podatność, takie jak aorta, oraz jego znaczenie kliniczne pozostają kontrowersyjne. Istnieją nieliczne dane wiążące zmiany wydolności uszkodzonej lewej komory serca z możliwymi zmianami sztywności tętnic pojemnościowych u ludzi. Celem badania było określenie wpływu 6-miesięcznego leczenia perindoprilem na podatność aorty, określaną na podstawie szybkości fali tętna (PWV) w dużych tętnicach u pacjentów ze skurczową niewydolnością serca. Materiał i metody: Do prowadzonego metodą otwartej próby wieloośrodkowego badania włączono 45 osób (w średnim wieku 56,5 roku), których poddano 6-miesięcznej terapii perindoprilem. W chwili rozpoczęcia badania u wszystkich pacjentów występowała stabilna niewydolność serca (klasa II&#8211;III wg NYHA, frakcja wyrzutowa lewej komory: LVEF &#8804; 40%) o etiologii głównie niedokrwiennej, bez zaburzeń rytmu serca. Przed włączeniem do badania żadnego pacjenta nie leczono w sposób stały inhibitorem ACE. Terapię perindoprilem rozpoczynano od dawki 4 mg/d., którą w ciągu 2 tygodni zwiększano do dawki docelowej 8 mg/d., o ile była ona dobrze tolerowana. Szybkość fali tętna i LVEF mierzono przy rozpoczęciu badania i po 6 miesiącach leczenia perindoprilem. Wyniki: Sześciomiesięczne leczenie zgodne z protokołem ukończyło 39 pacjentów. Podczas wizyty końcowej 31 (79%) osób otrzymywało perindopril w dawce docelowej 8 mg, a 8 (21%) &#8212; w największej tolerowanej: 4 mg/d. Po 6 miesiącach leczenia perindoprilem w całej grupie zaobserwowano statystycznie istotny spadek szybkości fali tętna z 11,34 &plusmn; 0,47 m/s do 10,7 &plusmn; &plusmn; 0,45 m/s (średnia &plusmn; SE) (p < 0,05), spadek obserwowano tylko w podgrupie otrzymującej dawkę docelową 8 mg, jak również bardzo istotny wzrost LVEF z 33,7 &plusmn; 0,9 do 38,3 &plusmn; 1,3% (p < 0,0001). Przeprowadzono także analizy w dwóch podgrupach wyodrębnionych na podstawie wartości wyjściowych PWV w odniesieniu do mediany. Pacjenci z wysokimi wartościami PWV (PWV większe niż mediana, n = 20) byli starsi (62,5 &plusmn; 1,1 vs. 50,3 &plusmn; 1,6 roku) i występowały u nich wyższe wartości ciśnienia tętna (54,4 &plusmn; 3,6 vs. 39,6 &plusmn; 1,7 mm Hg) niż u pacjentów z niskimi wyjściowymi wartościami PWV (n = 19), choć pomiędzy obiema podgrupami nie odnotowano różnicy w klasie niewydolności serca według NYHA. W grupie osób z wysokimi wartościami wyjściowymi wystąpił wyraźny i statystycznie istotny spadek PWV z 13,48 &plusmn; 0,59 m/s do 12,22 &plusmn; 0,66 m/s (p < 0,05), podczas gdy w grupie z niskimi wartościami wyjściowymi PWV nie uległa zmianie. Efekty te były niezależne od zmian we frakcji wyrzutowej lewej komory serca, która była zbliżona w obu analizowanych grupach. Wnioski: Sześciomiesięczne leczenie perindoprilem u pacjentów z niewydolnością serca powodowało istotne zmniejszenie szybkości fali tętna w aorcie. Spadek ten zaobserwowano tylko u pacjentów z wysokimi wyjściowymi wartościami szybkości fali tętna i był on niezależny od zmian frakcji wyrzutowej lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2005; 12: 199&#8211;209

Ocena prawej komory za pomocą tkankowej echokardiografii doplerowskiej a stężenie NT-proBNP w surowicy u chorych na kardiomiopatię rozstrzeniową

Wstęp: W przebiegu kardiomiopatii rozstrzeniowej (DCM) często dochodzi do upośledzenia funkcji prawej komory. Celem niniejszej pracy była ocena czynności prawej komory z użyciem tkankowej echokardiografii doplerowskiej (TDI) oraz analiza związku między stężeniem N-końcowego mózgowego peptydu natriuretycznego (NT-proBNP) w surowicy krwi a parametrami mechanicznymi prawej komory u chorych na DCM. Metody: Badaniem objęto 29 osób z DCM. W zależności od stężenia NT-proBNP chorych podzielono na grupę I (n = 21), ze stężeniem NT-proBNP powyżej 500 pg/ml, i grupę II (n = 8) ze stężeniem NT-proBNP poniżej 500 pg/ml. Porównywano parametry uzyskane w trakcie badania za pomocą TDI: prędkości miokardium (VEL), odkształcenie ( e) i tempo odkształcania (SR) dla wolnej ściany prawej komory. Wyniki: Analizowane grupy nie różniły się charakterystyką kliniczną, parametrami globalnej i regionalnej funkcji skurczowej lewej komory, a także globalnymi wskaźnikami czynności prawej komory. W grupie I stwierdzono statystycznie znamiennie niższe warto&#339;ci maksymalnego e w segmencie koniuszkowym (-17 &#177; 10% vs. -29 &#177; 7%; p = 0,0168) i środkowym (-13 &#177; 6% vs. -25 &#177; 5%; p = 0,0023) wolnej ściany prawej komory. Ponadto w grupie I stwierdzono istotnie niższe wartości maksymalnego SR w segmencie koniuszkowym (-1,56 &#177; 0,6 s-1 vs. -1,071 &#177; 0,5 s-1; p = 0,0358) i środkowym (-0,99 &#177; 0,38 s-1 vs. -1,55 &#177; 0,37 s-1; p = 0,0044) wolnej ściany prawej komory. Wnioski: Zaburzenia funkcji prawej komory są najwyraźniej zaznaczone w segmencie środkowym i koniuszkowym. Wartości maksymalnego e i SR dla wolnej ściany prawej komory są niższe u chorych na DCM ze stężeniem NT-proBNP powyżej 500 pg/ml w porównaniu z pacjentami z DCM i NT-proBNP poniżej 500 pg/ml. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 194-200