Adekwatna nefroprotekcja metodą skutecznej kardioprotekcji

Populacja pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD, chronic kidney disease) charakteryzuje się wysokim ryzykiem zachorowania na schorzenia układu krążenia oraz wysoką śmiertelnością w ich następstwie. Analiza przebiegu i rokowania CKD wskazuje również na fakt, że istnieje ścisły związek między zaawansowaną chorobą nerek i wielkością ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych, prowadzący do sytuacji, w której ryzyko to wzrasta w miarę pogłębiania się uszkodzenia nerek. Wynika to między innymi z istnienia wspólnych szlaków patogenetycznych skutkujących z jednej strony progresją przewlekłych nefropatii, z drugiej zaś rozwojem groźnych dla życia powikłań kardiologicznych. Kluczową rolę w tej sekwencji zdarzeń odgrywa nadmierna aktywacja układu renina-angiotensynaaldosteron (RAA, renin-angiotensin-aldosterone). Wczesne wykrycie CKD oraz adekwatne leczenie nefroprotekcyjne oparte na farmakologicznej blokadzie układu RAA powinno skutkować zmniejszeniem ryzyka rozwoju zmian w układzie sercowo- naczyniowym i ograniczeniem śmiertelności w tej grupie pacjentów. Forum Nefrologiczne 2011, tom 4, nr 2, 144–15

Praktyczne aspekty zastosowania farmakologicznej blokady układu renina-angiotensyna-aldosteron w nefroprotekcji

Farmakologiczna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron stanowi podstawę leczenia nefroprotekcyjnego w przewlekłych chorobach nerek z białkomoczem lub upośledzoną funkcją nerek. Udowodniono, że inhibitory konwertazy angiotensyny oraz antagoniści receptorów AT-1 dla angiotensyny II zmniejszają białkomocz oraz zwalniają progresję niewydolności nerek. W artykule tym omówione zostały praktyczne aspekty stosowania obu grup leków, antagonistów receptora mineralokortykoidowego oraz inhibitorów reniny u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek. Sprecyzowano podstawowe cele leczenia. Przedyskutowano zasady wyboru terapii, dawkowania leków oraz korzyści i niebezpieczeństwa wynikające z łącznego stosowania leków z różnych grup. Omówiono strategie leczenia chorych z białkomoczem, niewydolnością nerek oraz zasadność stosowania leków hamujących układ renina-angiotensyna-aldosteron u chorych dializowanych i po przeszczepieniu nerki. Omówione zostały niebezpieczeństwa związane ze stosowaniem tych leków oraz zasady monitorowania terapii

Management of hypertension in hemodialysis patients

Hypertension occurs in 50–90% of hemodialysis patients and is one of the main causes of increased cardiovascular risk in these patients. The factors responsible for the development of hypertension in this population include water retention, activation of the sympathetic nervous and the rennin–angiotensin– aldosterone systems, calcium–phosphate disturbances, impaired secretory function of vascular endothelial cells, obstructive sleep apnea or treatment with erythropoiesis stimulating agents. The reference method in terms of diagnosis, monitoring of treatment and prognosis seems to be 44 hours automated ambulatory blood pressure measurement. This method is, however, the cost and poorly accepted by patients. So it is recommended that the patients should record themselves their blood pressure measurements at home in interdialytic period. Recent recommendations of the JNC 8, KDIGO and ESH/ESC guidelines do not clearly indicate the optimal values of blood pressure in patients treated with hemodialysis. According to the recommendations NKF/KDOQI of 2005 the target blood pressure before HD should be < 140/90 mm Hg, and after HD < 130/80 mm Hg. Optimal blood pressure in an outpatient setting should be ≤ 135/85 mm Hg during the day and ≤ 120/80 mm Hg at night. The basic method to bring blood pressure to normal is to achieve the patient „dry weight”. The profiling sodium concentration in the dialysate and to limit its intake in the diet is helpful. Pharmacological reduction of blood pressure is associated with a reduced risk of cardiovascular events and cardiovascular mortality. Increasing the frequency and/or duration of dialysis may also be treated as an alternative method of treatment of hypertension.Nadciśnienie tętnicze występuje u 50–90% chorych hemodializowanych i jest jedną z głównych przyczyn podwyższonego ryzyka sercowo-naczyniowego w tej grupie pacjentów. Do czynników odpowiedzianych za rozwój nadciśnienia w tej populacji zalicza się zatrzymywanie wody w okresie międzydializacyjnym, aktywację układu współczulnego oraz układu renina–angiotensyna–aldosteron (RAA), zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej, nieprawidłową czynność wydzielniczą komórek śródbłonka naczyniowego, obturacyjny bezdech senny czy leczenie środkami stymulującymi erytropoezę. Na podstawie badań za metodę referencyjną w aspekcie diagnostyki, monitorowania leczenia oraz prognozy rokowania można uznać 44-godzinny automatyczny ambulatoryjny pomiar ciśnienia. Metoda ta jest jednak kosztowana i słabo akceptowana przez pacjentów. Ciśnienie jest więc mierzone powszechnie w stacjach dializ, najczęściej w sposób niestandaryzowany, dlatego rekomenduje się pacjentom wykonywanie i rejestrowanie pomiarów ciśnienia w warunkach domowych. Najnowsze zalecenia the Eighth Joint National Committee (JNC 8), Kidney Disease: Improving Global Outcomes (KDIGO), Europejskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (ESH, European Society of Hypertension) oraz Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC, European Society of Cardiology) nie wskazują jednoznacznie optymalnych wartości ciśnienia tętniczego u pacjentów leczonych hemodializą. Według zaleceń The National Kidney Foundation/Kidney Disease Outcomes Quality Initiative (NKF/KDOQI) z 2005 roku prawidłowe ciśnienie tętnicze u pacjentów hemodializowanych przed zabiegiem powinno wynosić < 140/90 mm Hg, a po zabiegu < 130/80 mm Hg. Optymalne ciśnienie tętnicze w warunkach ambulatoryjnych powinno wynosić ≤ 135/85 mm Hg w dzień oraz ≤ 120/80 mm Hg w nocy. Podstawową metodą na doprowadzenie ciśnienia tętniczego do normy lub poprawę jego kontroli jest osiągnięcie u pacjenta „suchej wagi”. Pomocne jest profilowanie stężenia sodu w dializacie oraz ograniczenie jego spożycia w diecie. Farmakologiczne obniżenie ciśnienia tętniczego wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka powikłań sercowo- -naczyniowych i śmiertelności sercowo-naczyniowej. Zwiększenie częstości i/lub czasu dializ można również traktować jako alternatywną metodę leczenia nadciśnienia tętniczego

Local and Systemic Immunity Are Impaired in End-Stage-Renal-Disease Patients Treated With Hemodialysis, Peritoneal Dialysis and Kidney Transplant Recipients Immunized With BNT162b2 Pfizer-BioNTech SARS-CoV-2 Vaccine

Vaccination against COVID-19 in patients with end-stage renal disease (ESRD) on replacement therapy and kidney transplant recipients (KTRs) is particularly important due to the high mortality rate. Here, we tested the local and systemic immunity to the novel Pfizer BioNTech (BNT162b2) messenger RNA (mRNA) in ESRD, KTR patients, and healthy individuals (150 subjects). The ESRD group was divided into: hemodialysis (HD) and peritoneal dialysis (PD). We investigated the local and systemic immunity based on anti-N (nucleoprotein) and anti-S (spike1/2) Immunoglobulin A (IgA) and Immunoglobulin G (IgG) antibodies, respectively. Additionally, we performed an Interferon gamma (IFN-γ) release test Interferon-gamma release assay (IGRA) to monitor the cellular component of vaccine response. The control group had the highest level of anti-S IgG antibodies (153/2,080 binding antibody units (BAU)/ml) among all analyzed patients after the 1st and 2nd dose, respectively. The HD group (48/926 BAU/ml) had a diminished antibody level compared to PD (93/1,607 BAU/ml). Moreover, the seroconversion rate after the 1st dose was lower in HD than PD (56% vs. 86%). KTRs had extremely low seroconversion (33%). IgA-mediated immunity was the most effective in the control group, while other patients had diminished IgA production. We observed a lower percentage of vaccine responders based on the IFN-γ level in all research participants (100% vs. 85% in control, 100% vs. 80% in PD, 97% vs. 64% in HD). 63% of seropositive KTRs had a positive IGRA, while 28% of seronegative patients produced IFN-γ. Collectively, PD patients had the strongest response among ESRD patients. Two doses of the Pfizer vaccine are ineffective, especially in HD and KTRs. A closer investigation of ESRD and KTRs is required to set the COVID-19 vaccine clinical guidance.Clinical Trial Registration Numberwww.ClinicalTrials.gov, identifier: NCT04 905 86

Predictors of Mortality in Hemodialyzed Patients after SARS-CoV-2 Infection

Introduction: The determinants of COVID-19 mortality are well-characterized in the general population. Less numerous and inconsistent data are among the maintenance hemodialysis (HD) patients, who are the population most at risk of an unfavorable prognosis. Methods: In this retrospective cohort study we included all adult HD patients from the Pomeranian Voivodeship, Poland, with laboratory-confirmed SARS-CoV-2 infection hospitalized between 6 October 2020 and 28 February 2021, both those who survived, and also those who died. Demographic, clinical, treatment, and laboratory data on admission, were extracted from the electronic medical records of the dedicated hospital and patients’ dialysis unit, and compared between survivors and non-survivors. We used univariable and multivariable logistic regression methods to explore the risk factors associated with 3-month all-cause mortality. Results: The 133 patients (53.38% males) aged 73.0 (67–79) years, with a median duration of hemodialysis of 42.0 (17–86) months, were included in this study. At diagnosis, the majority were considered to have a mild course (34 of 133 patients were asymptomatic, another 63 subjects presented mild symptoms), while 36 (27.07%) patients had low blood oxygen saturation and required oxygen supplementation. Three-month mortality was 39.08% including an in-hospital case fatality rate of 33.08%. Multivariable logistic regression showed that the frailty clinical index of 4 or greater (OR 8.36, 95%CI 1.81–38.6; p < 0.01), D-Dimer of 1500 ng/mL or greater (6.00, 1.94–18.53; p < 0.01), and CRP of >118 mg/L at admission (3.77 1.09–13.01; p = 0.04) were found to be predictive of mortality. Conclusion: Very high 3-month all-cause mortality in hospitalized HD patients was determined mainly by frailty. High CRP and D-dimer levels upon admission further confer mortality risk

Immunity after Vaccination against COVID-19

The outbreak of the COVID-19 pandemic at the turn of 2019 and 2020 posed a substantial challenge for the world [...