Επίδραση του γονικού ρόλου και των χρόνιων οικογενειακών συγκρούσεων στα επίπεδα άγχους παιδιών και εφήβων με Διαταραχή Διαγωγής

Εισαγωγή: Η διαταραχή διαγωγής αποτελεί μια από τις πιο διαδεδομένες διαταραχές της παδικής και της εφηβικής ηλικίας η οποία μπορεί να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους. Ταυτόχρονα αποτελεί την πρώτη αιτία παραπομπής στα κέντρα ψυχικής υγείας, με τον επιπολασμό να φτάνει σε ποσοστό 2-9%, σε παιδιά και εφήβους 7-15 ετών. Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί ο αριθμός των μελετών που ερευνούν τα επίπεδα του άγχους των παιδιών με διαταραχή διαγωγής. Σκοπός: Στην παρούσα έρευνα επιχειρείται να δοθεί απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο η γονεϊκή συμπεριφορά και οι χρόνιες οικογενειακές συγκρούσεις επιδρούν στα επίπεπεδα άγχους των παιδιών με διάγνωση διαταραχή διαγωγής. Παράλληλα ελέχθηκαν τα επίπεδα του άγχους των παιδιών με διάγνωση διαταραχή διαγωγής και συσχετίστηκαν με τα επίπεδα του άγχους των παιδιών που δεν είχαν λάβει κάποια διάγνωση. Μέθοδος: Πρόκειται για μια μη παρεμβατική έρευνα ασθενών-μαρτύρων(case-control), η οποία πραγματοποιήθηκε από την Α’ Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών σε συνεργασία με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, στην οποία συμμετείχαν 120 παιδιά και έφηβοι, 78 κορίτσια και 48 αγόρια. Από τα 78 κορίτσια τα 29 είχαν λάβει τη διάγνωση διαταραχή διαγωγής και από τα 48 αγόρια τα 25 είχαν λάβει διάγνωση. Τα κλινικά εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα ερευνητική εργασία (K-SADS-PL, APQ-A, CECA, CBCL 6-18) είχαν συμπληρωθεί από τα παιδιά και τους εφήβους και αντίστοιχα από τους γονείς. Από τα ερωτηματολόγια αυτά χρησιμοποιήθηκαν τα λήμματα που σχετίζονταν κυρίως με τα επίπεδα του άγχους και τα εξωτερικευμένα συμπτώματα, ενώ παράλληλα πραγματοποιήθηκε σύγκριση ανάμεσα στα ερωτηματολόγια των παιδιών και αυτά των γονέων. Αποτελέσματα: Η γονεϊκή εμπλοκή είναι μειωμένη στα παιδιά με διαταραχή διαγωγής (p>0,001), καθώς επίσης και η θετική αλληλεπίδραση (p>0,001). Επιπλέον η παραμέληση των γονέων και η αντιπάθεια προς τα παιδιά με διαταραχή διαγωγής είναι σημαντική (p>0,001). Στη σύγκριση που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των δύο ομάδων, είδαμε πως τα παιδιά με διάγνωση διαταραχή διαγωγής έχουν σημαντικά αυξημένα επίπεδα άγχους (p>0,013). Συμπεράσματα: Τα επίπεδα του άγχους των παιδιών με διάγνωση διαταραχή διαγωγής είναι αυξημένα σε σχέση με τα παιδιά που δεν έχουν λάβει διάγνωση διαταραχή διαγωγής. Παράλληλα φαίνεται πως η γονεϊκές πρακτικές, η σχέση γονέα-παιδιού και οι οικογενειακές συγκρούσεις επιφέρουν αύξηση στα επίπεδα του άγχους. Μάλιστα τα παιδιά με διάγνωση διαταραχή διαγωγής φαίνεται να διατηρούν σε σημαντικά μεγαλύτερο βαθμό μειωμένη αλληλεπίδραση με τους γονείς και παράλληλα σημείωσαν μεγαλύτερες βαθμολογίες αντιπάθειας και παραμέλησης από τους γονείς.Introduction: Conduct disorder is one of the most widespread disorders of childhood and adolescence, which can be expressed in a variety of ways. At the same time, it is the first cause of referral to mental health centers, with a prevalence of 2-9% in children and adolescents aged 7-15. In recent years, the number of studies which investigate anxiety levels in children with a conduct disorder has increased. Purpose: This study attempts to provide an answer with regard to anxiety levels in children with a diagnosis of conduct disorder, as well as to the effect of parental behavior and chronic family conflicts on anxiety levels of children with a diagnosis of conduct disorder. Method: This is a non-interventional case-control study conducted by the 1st Psychiatric Clinic of the University of Athens in collaboration with other European countries, involving 120 children and adolescents, 78 girls and 48 boys. Of the 78 girls, 29 were diagnosed with conduct disorder and of the 48 boys, 25 were diagnosed. The clinical tools used in this research study (K-SADS-PL, APQ-A, CECA, CBCL 6-18) were completed by children and adolescents and by parents respectively. From these questionnaires, the entries related mainly to stress levels and outward symptoms were used, while a comparison was made between the children's and parents' questionnaires. Results: Parental involvement is reduced in children with congenital disorder (p> 0.001), as well as positive interaction (p> 0.001). In addition, parental neglect and dislike towards children with conduct disorder are important (p> 0.001). In comparing the two groups, it was seen that children diagnosed with conduct disorder had significantly elevated anxiety levels (p> 0.013). Conclusions: The levels of anxiety in children with a diagnosis of conduct disorder are elevated relative to children who have not been diagnosed with conduct disorder. At the same time, parenting practices, parent-child relationships and family conflicts seem to increase the levels of anxiety. In fact, children with a diagnosis of conduct disorder seem to maintain a significantly greater degree of reduced interaction with their parents and at the same time have scored higher levels of dislike and neglect by parents

Positive and Negative Parenting in Conduct Disorder with High versus Low Levels of Callous-Unemotional Traits

Less is known about the relationship between conduct disorder (CD), callous-unemotional (CU) traits, and positive and negative parenting in youth compared to early childhood. We combined traditional univariate analyses with a novel machine learning classifier (Angle-based Generalized Matrix Learning Vector Quantization) to classify youth (N = 756; 9-18 years) into typically developing (TD) or CD groups with or without elevated CU traits (CD/HCU, CD/LCU, respectively) using youth- A nd parent-reports of parenting behavior. At the group level, both CD/HCU and CD/LCU were associated with high negative and low positive parenting relative to TD. However, only positive parenting differed between the CD/HCU and CD/LCU groups. In classification analyses, performance was best when distinguishing CD/HCU from TD groups and poorest when distinguishing CD/HCU from CD/LCU groups. Positive and negative parenting were both relevant when distinguishing CD/HCU from TD, negative parenting was most relevant when distinguishing between CD/LCU and TD, and positive parenting was most relevant when distinguishing CD/HCU from CD/LCU groups. These findings suggest that while positive parenting distinguishes between CD/HCU and CD/LCU, negative parenting is associated with both CD subtypes. These results highlight the importance of considering multiple parenting behaviors in CD with varying levels of CU traits in late childhood/adolescence

Positive and negative parenting in conduct disorder with high versus low levels of callous–unemotional traits

Less is known about the relationship between conduct disorder (CD), callous-unemotional (CU) traits, and positive and negative parenting in youth compared to early childhood. We combined traditional univariate analyses with a novel machine learning classifier (Angle-based Generalized Matrix Learning Vector Quantization) to classify youth (N = 756; 9-18 years) into typically developing (TD) or CD groups with or without elevated CU traits (CD/HCU, CD/LCU, respectively) using youth- A nd parent-reports of parenting behavior. At the group level, both CD/HCU and CD/LCU were associated with high negative and low positive parenting relative to TD. However, only positive parenting differed between the CD/HCU and CD/LCU groups. In classification analyses, performance was best when distinguishing CD/HCU from TD groups and poorest when distinguishing CD/HCU from CD/LCU groups. Positive and negative parenting were both relevant when distinguishing CD/HCU from TD, negative parenting was most relevant when distinguishing between CD/LCU and TD, and positive parenting was most relevant when distinguishing CD/HCU from CD/LCU groups. These findings suggest that while positive parenting distinguishes between CD/HCU and CD/LCU, negative parenting is associated with both CD subtypes. These results highlight the importance of considering multiple parenting behaviors in CD with varying levels of CU traits in late childhood/adolescence.</p