Mikrocząsteczki błon komórkowych — nowy gracz na scenie chorób układu sercowo-naczyniowego

Mikrocząsteczki błon komórkowych (MP) uważane są za biomarkery świadczące o aktywacji płytek krwi i nasileniu procesów zapalnych in vivo. Zwiększenie stężenia poszczególnych podtypów MP, w tym pochodzących z płytek krwi, komórek śródbłonka naczyń i leukocytów, zaobserwowano u osób z chorobą niedokrwienną serca, udarem mózgu i chorobą tętnic obwodowych. Zauważono, że w przebiegu wymienionych jednostek chorobowych stężenie MP koreluje ze stadium rozwoju choroby. Według niektórych autorów MP pośrednio przyczyniają się do rozwoju miażdżycy tętnic i jej powikłań. Coraz więcej dowodów naukowych wskazuje na możliwość potencjalnego wykorzystania MP w diagnostyce najważniejszych powikłań miażdżycy tętnic i prognozowaniu ryzyka w przebiegu chorób układu sercowo-naczyniowego (CVD), jak również w ocenie skuteczności leczenia przeciwpłytkowego kwasem acetylosalicylowym i klopidogrelem. Obecnie trwają badania mające na celu opracowanie standardowych metod izolacji i oznaczania MP w płynach ustrojowych, co stworzy możliwość pełniejszego zrozumienia ich roli w patogenezie CVD, a także wykorzystania tych nowych, obiecujących biomarkerów w codziennej praktyce klinicznej

Alternative methods for functional assessment of intermediate coronary lesions

Wire-based fractional flow reserve (FFR) is a diagnostic tool used to evaluate the ischemic burden of coronary lesions. Large-scale studies have shown that FFR-guided revascularization is associated with better clinical outcomes. However, wide adoption of this technology is limited due to the considerable cost, additional time needed for set-up and performance of the measurement as well as the invasiveness of the procedure which requires pressure wire placement across the lesion into the distal segment of the coronary artery. To overcome these limitations new, promising, and less-/non-invasive methods were developed. These methods are based on computational fluid dynamics analysis and three-dimensional lumen reconstruction. The aim of this paper is to review scientific evidence supporting the clinical safety and efficacy of these techniques, such as instantaneous wave-free ratio, quantitative flow ratio and FFR calculated from computed tomographic angiography

Paraoxonase 1 — what do we know today?

Paraoksonaza 1 (PON1) jest enzymem biorącym udział w hydrolizie wiązań estrowych oraz w procesach antyoksydacyjnych. Ekspresję tego enzymu analizowano w patogenezie wielu chorób w zakresie różnych dziedzin medycyny, takich jak kardiologia, pulmonologia, neurologia, onkologia czy reumatologia. Udowodniono istotną rolę tego enzymu w meta­bolizmie powszechnie stosowanego leku przeciwpłytkowego — klopidogrelu — a polimorfizm w zakresie jej genu może stanowić także jeden z czynników odpowiedzialnych za stwierdzaną w populacji oporność na ten związek. Zapobiegając utlenieniu poszczególnych frakcji lipoprotein, enzym ten bierze także udział w prewencji miażdżycy i chorób układu sercowo-naczyniowego. Zaobserwowano, że niektóre leki oraz dieta mogą w dużym stopniu wpływać na aktywność PON1 w surowicy krwi. W poniższym artykule podsumowano wybrane dotychczasowe doniesienia dotyczące ekspresji PON1 oraz roli tego enzymu w organizmie człowieka.Paraoxonase1 (PON1) is an enzyme that takes part in antioxidative reactions and esther bounds hydrolysis. Owing to its function it might be involved in the pathogenesis of numerous diseases including different fields of medicine such as cardiology, pulmonology, neurology, oncology, and rheumatology. It is crucial for metabolism of a commonly-used drug — clopidogrel — and its genetic polymorphism is one of the factors responsible for clinical resistance to this antiplatelet agent. As it protects lipoproteins against free radicals and other oxidative factors, PON1 also takes part in the progression of atherosclerosis. Interestingly, some drugs and diets can affect PON1 activity in the serum. The article summarizes some of the current evidence regarding the expression and role of PON1 in humans

Nowe kierunki badań nad doustnymi antykoagulantami niebędącymi antagonistami witaminy K u progu 2015 roku — na wyniki jakich badań klinicznych czekamy?

Non-vitamin K antagonist oral anticoagulants (NOAC) are no longer a new topic in clinical practice. Meta-analyzes summarizing clinical studies on NOAC’ safety and efficacy indicate that these drugs constitute a very promising therapeutic group. As a consequence, they will play an increasingly important role in clinical practice. Ongoing multicenter studies are likely to allow for further expansion of clinical indications for their use and overcome current obstacles associated with their use. The following article summarizes the most important directions in research on NOAC.Doustne antykoagulanty niebędące antagonistami witaminy K (NOAC) nie są już tematem nowym. Wyniki metaanaliz podsumowujących badania kliniczne nad bezpieczeństwem i skutecznością NOAC wskazują, że leki te stanowią bardzo obiecującą grupę terapeutyczną, dlatego ich zastosowanie w codziennej praktyce klinicznej będzie odgrywało coraz większą rolę. Trwające wieloośrodkowe badania prawdopodobnie pozwolą na dalsze rozszerzenie wskazań klinicznych do stosowania NOAC, a także pomogą rozwiązać problemy kliniczne stojące obecnie na przeszkodzie w ich upowszechnieniu. W niniejszym artykule podsumowano najważniejsze kierunki prowadzonych obecnie badań z zastosowaniem NOAC

Optimal aNtiplatelet pharmacotherapy guided by bedSIDE genetic or functional TESTing in elective PCI patients: A pilot study: ONSIDE TEST pilot

Background: Dual antiplatelet therapy (DAPT) is recommended after elective percutaneous coronary intervention (PCI) in stable coronary artery disease (SCAD) patients; however, still one-third of patients do not obtain adequate platelet inhibition that may result in increased cardiovascular risk. The aim of the ONSIDE TEST study is to evaluate the clinical impact of point-of-care genotyping- and platelet function-based personalized dual antiplatelet strategies in SCAD individuals undergoing PCI. Methods: Fifty patients were randomized to one of the three study arms: 1) genotyping, 2) platelet function testing (PFT) and 3) control. Patients were tested with point-of-care Spartan RX CYP2C19 System (group 1) and VerifyNow P2Y12 assay (group 2). In cases of inadequate response to clopidogrel, a loading dose of prasugrel was administered before PCI. The main clinical endpoint is the incidence of periprocedural myocardial injury (PMI). Results: Five (32%) patients in the genotyping arm and two (13%) in the in the PFT arm were identi-fied as poor clopidogrel metabolizers. The periprocedural platelet reactivity was significantly lower in the genotyping (80 ± 49.0 PRU) and PFT (36.5 ± 47 PRU) arms as compared to the control arm (176 ± 67.8 PRU), p = 0.01 and p = 0.03, respectively. PMI appeared in 17 (37%) patients of the entire study population. Conclusions: Personalized DAPT results in an improved platelet inhibition. Apart from genotyping and aggregometry, it is feasible to integrate into everyday clinical practice PMI rates which are relevant when comparing different strategie

Serelaxin — do we have a breakthrough in acute heart failure therapy? Results of the RELAX-AHF trial

Ostra niewydolność serca (AHF) jest chorobą o bardzo złym rokowaniu, na którą każdego roku na świecie zapada ponad 15 milionów pacjentów. Mimo wielu prób klinicznych prowadzonych w ostatnich dekadach rokowanie chorych leczonych z jej powodu nie poprawiło się, a w stosowanej farmakoterapii nie wprowadzono poważniejszych zmian. W terapii AHF wciąż brakuje leku, który poprawiałby wyniki odległe, nie zwiększając przy tym w znacznym stopniu ryzyka niedokrwienia mięśnia sercowego czy groźnych arytmii. Serelaksyna, czyli rekombinowana ludzka relaksyna 2, to hormon którego podwyższone wartości obserwuje się we krwi u kobiet w ciąży. Relaksyna, aktywując sprzężony z białkiem G receptor LGR7 (RXFP-1), prowadzi do zwiększonej produkcji tlenku azotu przez komórki śródbłonka. W ten sposób działa naczyniorozszerzająco, zmniejsza opór obwodowy, poprawia pojemność minutową oraz przepływ nerkowy.W badaniu klinicznym II fazy preRELAX-AHF potwierdzono wstępną hipotezę, zgodnie z którą zastosowanie serelaksyny może przynosić korzyści chorym hospitalizowanym z powodu AHF. Kontynuację badań nad potencjalną rolą tego związku w terapii AHF stanowiło badanie RELAX-AHF. Jego wyniki wskazują, że serelaksyna to pierwszy lek w terapii AHF, którego zastosowanie w początkowym okresie hospitalizacji wpływa korzystnie na wyniki odległe. Ta przełomowa cząsteczka zmniejszała 180-dniową śmiertelność zarówno z przyczyn sercowo-naczyniowych, jak i ogólnych wśród pacjentów z AHF. Serelaksyna skutecznie ograniczała także odczuwaną duszność, charakteryzując się korzystnym profilem bezpieczeństwa. W niniejszym artykule przedstawiono założenia, metodologię oraz wyniki prospektywnego, randomizowanego, przeprowadzonego metodą podwójnie ślepej próby badania klinicznego RELAX-AHF służącego porównaniu skuteczności i bezpieczeństwa stosowania serelaksyny względem placebo w leczeniu pacjentów hospitalizowanych z powodu AHF.Acute heart failure (AHF) is a condition with very poor prognosis. More than 15 million people suffer from heart failure worldwide. Although numerous clinical trials have been conducted, prognosis of patients with AHF has not improved over the last decades. There have been no major changes in AHF pharmacotherapy either. In the treatment of AHF there is a lack of a drug that would improve long-term outcomes without a significant increase in the risk of myocardial ischaemia or serious arrhythmias. Serelaxin is a recombinant human relaxin 2. Increased concentrations of this hormone are observed during pregnancy. Relaxin activates a G-protein coupled receptor LGR7 (RXFP-1) and therefore stimulates endothelial nitric oxide production. As a result, it dilates blood vessels and increases arterial compliance, cardiac output and renal blood flow. A phase 2 preRELAX-AHF trial confirmed the initial hypothesis that patients hospitalized for AHF may benefit from receiving serelaxin. Further research into the potential role of this compound in the treatment of AHF was performed in the RELAX-AHF study. Its results indicate that serelaxin is the first drug applied in the early treatment of AHF that improves long-term prognosis. This break through molecule reduced cardiovascular and all-cause death at 180 days in AHF patients. Serelaxin was also effective at reducing dyspnoea and proved to be well tolerated and safe. In the article, the hypotheses, methods and results of the prospective, double-blind, randomized controlled RELAX-AHF trial comparing efficacy and safety of serelaxin with placebo in patients hospitalized for AHF are presented