PRELIMINARY STUDY ON THE SLUMP STRUCTURES OF THE EARLY OLIGOCENE SEDIMENTS OF THE PRE-APULIAN ZONE (ANTIPAXOS ISLAND, NORTH-WESTERN GREECE)

A spectacular slump is observed in the Alpine sediments of the Antipaxos Island (Pre-Apulian zone, Western Greece). It can be followed in a zone of about 2000 m, in the eastern coast of the island. The slumped unit exposure length extends for more than 200 m, and is directly overlain and underlain by undeformed strata. The slump has an average thickness of 15 m and is composed, as the surrounding undeformed units, of calcareous mudstones and fine-grained calcareous sandstones. Synsedimentary folds that very often are transformed to contorted beds affect slump sediments. Fold and contorted bed axes present a NNW-SSE direction, coinciding with the general direction of the Pre-Apulian zone. Slump and overlain/underlain undeformed sediments originate from the flux of clastic mainly pelagic/neritic biogenic particles, emanating from turbidity currents. More than 50 samples have been collected and analyzed for calcareous nannofossil content. All samples were featured by the contemporaneous presence of abundant nannofossil flora implying the biostratigraphic correlation with the NP23 nannofossil biozone. The biostratigraphic assignment places the slump and the surrounding sediments to the Early Oligocene. As the Pre-Apulian zone corresponds to the slope between the Apulian Platform and the Ionian Basin, the presence of the slump is directly related to the same age sloping and tectonic mobility of this domain. The Antipaxos turbidites sediments are well integrated to the flysch deposition of the external Hellenide foreland basin system

TECTONO-SEDIMENTARY EVOLUTION AND RATES OF TECTONIC UPLIFT OF THE SFAKIA COASTAL ZONE, SOUTHWESTERN CRETE

Η περιοχή των Σφακιών είναι μία στενή παράκτια ζώνη στο νοτιοδυτικό τμήμα των Λευκών Ορέων, στο οποίο διασώζεται τμήμα του Νότιου Κρητικού περιθωρίου. Πρόκειται για μία μακρόχρονη νεοτεκτονική δομή που άρχισε τη δράση της στο Ανώτερο Μειόκαινο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Χαρακτηρίζεται από μία απότομη μορφολογική ασυνέχεια διεύθυνσης Α-Δ, που σχηματίστηκε από ρήγματα διεύθυνσης Α-Δ και ΑΝΑ-ΔΒΔ προκαλώντας εφελκυσμό Β-Ν. Από το Ανώτερο Μειόκαινο μέχρι το Κατώτερο Π?.ειστόκαινο αποτέθηκαν θαλάσσια, ενώ ακολούθως η ιζηματογένεση συνεχίστηκε με την απόθεση μεγά).ου πάχους αλλουβιακών ριπιδιών, διαδικασία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η καλύτερη στοιχειοθέτηση της ηλικίας των θαλάσσιων ιζημάτων σε συνδυασμό με πρόσφατα δημοσιεύματα σχετικά με το βάθος απόθεσης τους και με τη χαρτογράφηση των ρηγμάτων της περιοχής, έδωσε τη δυνατότητα να προβούμε σε σημαντικές διαπιστώσεις σχετικά με τους μακροχρόνιους ρυθμούς ανύψωσης των ρηξιτεμαχών της περιοχής, όπως και για το χρονικό διάστημα που τα ρήγματα που ορί- ζουν αυτά τα ρηξιτεμάχη ήταν ενεργά. Από το Μέσο Πλειόκαινο όλη η περιοχή υπόκειται σε ανύψωση με τις εσωτερικές περιοχές να έχουν ρυθμούς έως και διπλάσιους από εκείνους της παράκτιας ζώνης. Η γενική ανύψωση φαίνεται να ελέγχεται από ρήγματα υποθαλάσσια νότια της περιοχής μελέτης.Sfakia lies within a narrow coastal zone at the southwestern foothills of the Lefka Ori Mt. Here a segment of the South Cretan margin is preserved onshore, a structure that represents a neotectonic structure with continuous activity since the Upper Miocene. This segment is characterized by a steep, E-W striking and south facing morphological escarpment that constitutes numerous E-W and ESE-WNW striking normal faults. Since the Late Miocene, marine sequences of Tortonian, Early Pliocene and Lower Pleistocene age were deposited along the coastal zone. Since the Middle Pleistocene multiple, coalescent alluvial fans covered both the alpine basement and the marine sediments. Fault-kinematic- and stratigraphie data combined with recently published palaeobathymetry reconstructions allow us to make relable estimates of both the uplift rates of fault blocks in the study area and the period that the faults that demarcate them were active. The results show that the study area is experiencing uplift already since the Middle Pliocene and that the uplift rates of the mountainous parts are higher than those of the coastal zone. The general uplift of the coastal zone seems to be controlled by offshore normal faults, south of Sfaki

Paleobathymetry of a pliocene voutes coast (Heraklion, Crete)

The fish otolith assemblages identified in the Zanclean sediments of Voutes section (Heraklion, Crete) are analyzed in order to estimate the depth of deposition. The assemblages indicate that Voutes area was in fact a coast inhabited by a neritic fish fauna with significant mesopelagic component, mostly Myctophids. The benthic and benthopelagic group exhibits great diversity. In the late Zanclean, the study area corresponds to a deep neritic environment, which gradually uplifts. At the end of the Zanclean, Voutes area becomes a very shallow coast, as shown by the increased contribution to the assemblage by members of the Gobiid family, as well as the notable presence of Bothidae. Thereafter, the area deepens again, as the shallow benthic-benthopelagic component significantly decreases. This is consistent with the appearance of Pteropods and reaches a peak during the deposition of diatomites at maximum depth. At the upper part of the section, the sea bottom depth decreases again to allow for the deposition of marls with various molluscs remains, where Gadids and Gobiids again reappear. Finally, the upper diatomitic horizon is characterized by a rather poor fish fauna. These observations allow reconstructing the evolution of Voutes coastal area during the latest Zanclean until the Piacenzian. Στην παρούσα εργασία παρουσιάζεται η παλαιοβαθυμετρική ανάλυση των συναθροίσεων ωτολίθων Ιχθύων, που προσδιορίστηκαν στα ιζήματα ηλικίας Ζαγκλίου στην τομή Βούτες (Ηράκλειο, Κρήτη). Η περιοχή Βούτες αποτελούσε μία ακτή με νηριτική Ιχθυοπανίδα, με υψηλή συμμετοχή μεσοπελαγικών ειδών, κυρίων Myctophidae. Τα βενθικά και βενθοπελαγικά ψάρια εμφανίζουν επίσης μεγάλη ποικιλότητα. Κατά το ανώτερο Ζάγκλιο, η περιοχή μελέτης αντιστοιχούσε σε βαθύ νηριτικό περιβάλλον. Σταδιακά η περιοχή ανυψώθηκε σε πολύ μικρά βάθη, όπως φαίνεται από την αυξημένη συμμετοχή στην πανίδα των Gobidae, αλλά και την παρουσία Bothidae. Στη συνέχεια, η περιοχή βάθυνε ξανά, καθώς παρατηρείται σημαντική μείωση της συμμετοχής των ρηχών βενθικών-βενθοπελαγικών ειδών. Το συμπέρασμα αυτό ενισχύεται από την παρουσία στο επίπεδο αυτό των Πτεροπόδων, αλλά και την απόθεση διατομιτών. Σε ανώτερο τμήμα της τομής, το βάθος της θάλασσας μειώνεται και πάλι, πριν τον ανώτερο διατομιτικό ορίζοντα, ο οποίος ωστόσο εμφανίζει ιδιαίτερα φτωχή συνάθροιση ωτολίθων

Evidence for a possible life-cycle association between Syracosphaera protrudens (heterococcolithophore) and Syracosphaera pulchra HOL pirus -type (holococcolithophore)

Abstract. An apparently unambiguous combination coccosphere from the Eastern Mediterranean (Aegean Sea, Greece) is documented involving Syracosphaera protrudens Okada & McIntyre, 1977 and Syracosphaera pulchra Lohmann, 1902 HOL pirus-type. This finding is difficult to interpret in terms of the current understanding of Syracosphaera taxonomy and adds evidence to the hypothesis of a distinctly complex Syracosphaera pulchra life cycle