Comparison of the phytochemical content of St. John's wort (Hypericum perforatum L.) grown in externel and In vitro conditions

Sarı Kantaron (Hypericum perforatum L.), yüksek fitokimyasal içeriği ile farmasötik alanda kullanılan önemli tıbbi aromatik bir bitkidir. Gerçekleştirilen bu çalışma kapsamında; araziden toplanan sarı kantaron bitkisinin yaprak ve nod kısımları kullanılarak; in vitro koşullarda öncelikli olarak uygun sterilizasyon yöntemi belirlenmiştir. Daha sonra steril eksplantlardan sürgün ve kallus rejenerasyonlarının gerçekleştirilmesi, devamında ise in vitro koşullarda elde edilen bitkisel materyaller ile dış koşullarda yetişen bitkilerin fitokimyasal içeriğinin karşılaştırılması çalışılmıştır. Araştırmada her iki eksplant türü için de iki farklı sterilizasyon yöntemi denenmiştir. En yüksek sterilizasyon başarısı, ön yıkama yapıldıktan sonra %70'lik (v/v) etil alkolde 1 dk, ardından %35'lik (v/v) çamaşır suyu çözeltisinde 3 dk bekletilmesi ile elde edilmiştir. Bu şekilde her iki eksplant türü içinde %100 sterilizasyon başarısı elde edilmiştir. In vitro sürgün kültürlerinin kurulmasında ise farklı konsantrasyonlarda BAP ve NAA içeren 6 farklı ortam kullanılmıştır. En iyi sürgün gelişim yüzdesi ve ortalama sürgün sayısı 0,5 mg/L BAP ve 2,5 mg/L NAA ile desteklenmiş olan MS besin ortamından elde edilmiştir. Yaprak eksplantı için sürgün gelişimi %100 ve ortalama sürgün sayısı 5,53 olarak bulunmuştur. Nod eksplantı için ise %80 sürgün gelişimi görülürken ortalama sürgün sayısı 4,33 olarak tespit edilmiştir. Kallus kültürlerinin kurulması için dört farklı ortam kullanılmıştır. En yüksek yaş ve kuru ağırlık 1,0 mg/L NAA ile desteklenmiş MS besin ortamından elde edilmiştir. Köklendirme çalışmasının verilerine göre en iyi besin ortamı 0,2 mg/L IBA ile desteklenmiş ortamdır. Çalışmanın devamında dış koşul bitkileri ile in vitro sürgünlerin ve gelişen kallusların fitokimyasal içerikleri uçucu bileşenler açısından karşılaştırılmıştır. Dış koşullarda yetişen bitkilerde en çok cis-Osimen (%13,62) bileşeni tespit edilmiştir. In vitro sürgünlerde en çok 1-[3-methyl-3-(4-methyl-3-pentenyl)oxiranyl]- Ethanone (%22,63) tespit edilmiş olup, terpen ve terpen türevlerinden ise en çok Nerolidol Z ve E (%19,96) bileşenin bulunduğu görülmüştür. Kalluslarda ise en fazla bulunan bileşenin 1,3,5-Cycloheptatriene (%12,14) olduğu görülmüş, Farnesane (%7,94) en çok bulunan terpen bileşeni olarak tespit edilmiştir. Uçucu bileşenler açısından en değerli grup olan terpen türevi bileşikler açısından değerlendirildiğinde dış koşul bitkilerinde %40,84, in vitro sürgünler için %35,36 ve kalluslarda %29,39 değerleri elde edilmiştir. Yapılan bu çalışma literatüre katkı sağlayarak çalışmanın devamı olan hücre süspansiyon kültürlerinin kurulmasına ışık tutacaktır. In vitro çalışmaların optimize edilmesi ile özel bir etken madde üzerinde bundan sonra yapılması planlanan araştırmalara kaynak oluşturacaktır.St. John's Wort (Hypericum perforatum L.) is an important medicinal aromatic plant used in the pharmaceutical field with its high phytochemical content. Within the scope of this study; In vitro conditions, using the leaf and node parts of the St. John's wort plant, firstly, determining the appropriate sterilization method, performing shoot and callus regenerations from sterile explants, and then comparing the phytochemical content of the plants grown in in vitro conditions with the plants under external conditions. In the study, two different sterilization methods were tried in both explant types. The highest sterilization success was achieved by standing in 70 % (v/v) ethyl alcohol for 1 minute after prewash, and then for 3 minutes in 35 % (v/v) blech solution. 100 % sterilization success was achieved in both types of explants. Six different media containing different concentrations of BAP and NAA were used to establish in vitro shoot cultures. The best shoot growth percentage and number of shoots per explant were obtained in MS nutrient media supplemented with 0,5 mg / L BAP and 2,5 mg / L NAA. 100% shoot development for leaf explant and the number of shoots per explant was found to be 5,53. For the node explant, 80% shoot growth was observed, while the number of shoots per explant was 4,33. Four different medias were used to establish callus cultures. The highest wet and dry weight was obtained in an media where MS nutrient medium supplemented with 1,0 mg / L NAA was used. In the continuation of the study, the phytochemical contents of external conditions plants and in vitro shoots and developing calluses were compared in terms of volatile components. The most found component was cis-Osimen (13.62%) in plants grown in external conditions. In vitro shoots, 1- [3-methyl-3- (4-methyl-3-pentenyl) oxiranyl] - Ethanone (22,63%) has been detected as most found component and Nerolidol Z and E (% 19,96) component was found as terpene. The most found component in callus was 1,3,5-Cycloheptatriene (12,14%), while Farnesane (7,94%) was the most common terpene component. When evaluated in terms of terpene derivative compounds, which are the most valuable group for volatile components, values of 40,84% in external plants, 35,36% for in vitro shoots and 29,39% in calluses were obtained. This study will contribute to the literature and shed light on the establishment of cell suspension cultures that are the continuation of the study. It will be a source of research planned on a special active ingredient by optimizing in vitro studies

Hypoglycaemic effect of Artemisia herba-alba in experimental hyperglycaemic rats

Artemisia herba-alba was investigated for its possible anti-diabetic effect in alloxan-induced diabetic rats. Oral administration of 0.39 g/kg b.w. of the aqueous solution of Artemisia herba-alba exhibited a significant reduction in blood glucose content. The same effect was also seen after administration of repaglinide (1 mg/kg b.w.) and regular insulin (0.1 IU/kg b.w.). It was demonstrated that the antidiabetic effect of Artemisia herba-alba was similar to that of repaglinide and regular insulin. These results suggest that the Artemisia herba-alba possesses antidiabetic activity and is able to ameliorate biochemical damages in alloxan induced diabetes in rats

Plasma homocysteine, folate and vitamin b12 levels in patients with lung cancer

Aim: Disorders in the metabolism of homocysteine and B vitamins, which are involved in a one-carbon transfer reaction and important for DNA synthesis and methylation, have been hypothesized to be associated with carcinogenesis. The purpose of this study is to evaluate the levels of homocysteine, vitamin B12 and folic acid in patients with newly diagnosed lung cancer and determines whether they might be used as an accurate tumor marker for monitoring the patients if they are found to be elevated in lung cancer. Materials and Methods: Forty male patients with lung cancer were included in this study. Age-matched forty healthy males who had not malignant disease or had not received any drug affecting plasma homocysteine levels were selected as control group. Homocysteine, vitamin B12 and folate levels were measured in the samples obtained from the patients and controls. Results: Mean age of the patients with lung cancer was 58.7 ± 9.9 years. All the patients were cigarettes smokers. Mean daily consumption of cigarettes was 2.0±0.7 packs and mean duration of smoking was 30 ± 11 years. Histologic type of carcinoma was found to be squamous cell carcinoma in 55%, adenocarcinoma - in 35%, and small cell carcinoma - in 10% of the cases. Clinical stage was stage IA in 20%, stage IB - in 20%, stage IIA - in 2.5%, stage IIB - in 10%, stage IIIA - in 12.5%, stage IIIB - in 20%, and stage IV - in 15% of the cases. Mean homocysteine level was 15.3 ± 7.3 µmol/l in the patients with lung cancer while 9.8 ± 2.6 µmol/l in controls. Homocysteine level was significantly higher in the patients with lung cancer compared to control group (p < 0.001). Mean folate level was 4.3 ± 1.8 pg/ml in cancer cases while 6.1 ± 2.3 pg/ml in controls. That is to say, plasma folate levels were significantly lower in cases of lung cancer compared to controls (p < 0.001). There was no significantly difference between groups with regard to B12 levels (mean B12 level was 234 ± 99 and 240 ± 104 ng/ml in the patients with lung cancer and controls, respectively, p = 0.78). Plasma homocysteine, vitamin B12 and folate levels did not show significant difference with respect to histologic type of carcinoma. No significant correlation was found between plasma homocysteine, vitamin B12, folate levels and number of cigarettes smoked per day, duration of smoking, age of the patient, and clinical stage of carcinoma. There was also no correlation between number of cigarettes smoked per day, duration of smoking, age of the patient and clinical stage of carcinoma. A possible inverse correlation between plasma homocysteine, vitamin B12 and folate levels was not observed. Conclusion: In conclusion, high plasma homocysteine and low folate levels could be associated with lung cancer. However, further studies performed on large patient population are needed

The biochemical effectiveness of N-acetylcysteine in experimental spinal cord injury in rats.

BACKGROUN

Importance of Performing Radiotherapy and Chemotherapy in the Same Clinic and Bad Prognostic Factors for Small-cell Lung Cancer Patients

Objective: We evaluated different treatment results reported and showed the effect of treatment at single and multiple clinics for small-cell lung cancer (SCLC). We attempted to show a decreasing impact of chemotherapy (CT) and thoracic radiotherapy (RT) treatment results when implemented at different clinics for SCLC compared to the treatment results at a clinic

Importance of Performing Radiotherapy and Chemotherapy in the Same Clinic and Bad Prognostic Factors for Small-cell Lung Cancer Patients

Objective: We evaluated different treatment results reported and showed the effect of treatment at single and multiple clinics for small-cell lung cancer (SCLC). We attempted to show a decreasing impact of chemotherapy (CT) and thoracic radiotherapy (RT) treatment results when implemented at different clinics for SCLC compared to the treatment results at a clinic

Nüks meme kanserinde reoperatif sentinel lenf nodu biyopsisi: Aksilla korunabilir mi?

Amaç: Meme kanserli hastalarda aksiler evreleme için sentinel lenf nodu biyopsisi (SLNB) temel tedavi şekli olarak kullanılmaktadır. SLNB lokorejyonel kontrol ve prognoz açısından temel dayanak noktası olmuştur. Ancak daha önce tedavi görmüş meme kanserli hastalarda SLNB prosedürünün uygulanabilirliği sorgulanmaktadır. Bu çalışmanın amacı nüks meme kanserli hastalarda SLNB’nin uygulanabilirliğini araştırmak ve değişmiş lenfatik akımın tedavi planı üzerine etkisini araştırmaktır.Gereç-Yöntem: Kliniğimizde Ocak 2007 ile Haziran 2015 tarihleri arasında meme kanseri için tedavi gören 1150 hasta geriye dönük olarak tarandı. Aynı memede nüks meme kanseri tanısı alan ve klinik aksiller lenf nodu olmayan 75 hasta saptandı. Hastaların tamamına ameliyat öncesi lenfosintigrafi yapıldı. Hastaların demografik bilgileri, tümör histopatolojileri, radyasyon alma durumları ve lenfatik drenaj yolları karşılaştırıldı. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 52,5 (27-79) idi. Ortalama hastalıksız sağkalım 82 (6-312) ay olarak saptandı. Lenfosintigrafi ile lenfatik haritalama 42 (% 56) hastada başarıyla görüntülendi (Resim 1). Anormal lenfatik drenaj 27 (%36) hastada izlendi. Bu hastaların 21 (% 46,7)’inde ipsilateral aksillaya, 18 (% 40)’inde ipsilateral internal mamarian lenf nodlarına ve 10 (% 22,2)’unda kontralateral aksillaya drenaj saptandı. Üç hastada infraklavikular / supraklaviküler drenaj izlendi (Tablo 1). Anormal lenfatik drenaj görülme sıklığı SLNB geçirmiş hastalara göre ALND uygulanmış hastalarda sırasıyla % 26.1 (6/23) ve %40.4 (21/52) olmak üzere daha yüksekti. Lenfatik drenaj saptanma oranı daha önce aksiller lenf nodu diseksiyonu (ALND) uygulanmış (% 44,2, 23/52) hastalara göre SLNB uygulanmış (% 82,6, 19/23) hastalarda daha yüksek oranda izlendi. Lojistik regresyon analizi ile birincil ameliyatın mastektomi olması (HR=2.8, 95% CI 0.8-9.5), ilk aksiller girişimin ALND olması (HR=3, 95% CI 0.9-10.9) ve ilk girişim sonrasında adjuvant RT öyküsü (HR=3, 95% CI 0.5-17.2) ekstraaksiller drenaj açısından risk faktörleri olarak bulundu. Reoperatif SLNB, lenfatik haritalamada drenaj saptanan tüm hastalara uygulandı ve % 92 (39/42) oranında başarı ile en az bir lenf nodu çıkarıldı. Yirmi altı hastada (% 66,7) metastaz saptanmazken, 5 (% 12,8) hastada mikrometastaz, 8 (% 20,5) hastada makrometastaz bulundu. Re-SLNB uygulanan 19 hastanın aksillası ALND’nun komorbiditelerinden korundu (12 ipsilateral, 7 kontralateral ALND). Üç hastada kontralateral metastaz saptanarak hastalık evresi değişti. Ortalama takip süresi 36 (6-72) ay olup hastaların hiçbirinde aksiller nüks saptanmadı. Sonuç: Reoperatif SLNB teknik olarak uygulanılabilir ve primer hastalarda yapılan SLNB kadar güvenilir görünmektedir. Re-SLNB gereksiz aksiller diseksiyonu önlemekte ve adjuvan tedaviyi etkilemektedir