Działalność redakcji „Trybuny Ludu” w 1955 roku w świetle raportu ambasadora sowieckiego w Warszawie

The article dosn’t have abstract in english.Artykuł nie posiada streszczenia w języku polskim

Dokumenty z moskiewskiej teczki Józefa Cyrankiewicza

The article dosn’t have Abstract in english.Artykuł nie posiada streszczenia w języku polskim

„Pomarańczowa rewolucja” na Ukrainie w kontekście historyczno-kulturowym

The results of the presidential elections in Ukraine in 2004 and the results of public opinion polls show clearly the immense role played by historical and cultural context during the “Orange Revolution”. Ukrainian society was divided almost equally into two camps: the „orange” – revolution supporters and the „blue” – supporters of the counterrevolution. This division was largely territorial. The west and center of the country voted in majority on Viktor Yushchenko and the east and south on Viktor Yanukovych. Social attitudes and behavior of supporters of the revolution, and their opponents, were determined by the following factors: national identity, language, religion, identification of fatherland, tradition and historical memory. In fact, Ukraine is divided, historically and culturally, into three regions: 1) West, which until 1939 was greatly influenced by Latin civilization; 2) Centre, which has been partially Russificated, but retained its national character; 3) East and South – an area inhabited only in the 19th century with a large proportion of Russians, without its own historical tradition. Based on survey data we can propose a thesis that the Ukrainian society, in cultural and political terms, is actually divided into three groups: 1) nationally conscious Ukrainians (about 40%), talking every day in Ukrainian, followers of the Kiev Patriarchate and Greek Catholics, supporting democratization and rapprochement with the European Union and NATO; 2) Russians and “Ukrainorussians” (about 40%), speaking Russian, atheists or followers of the Moscow Patriarchate, nostalgic for the Soviet Union, supporting close cooperation with Russia and Belarus; 3) “hesitating ones” (about 20%), mostly Russian-speaking, or bilingual Ukrainians, culturally torn between East and West.Wyniki wyborów prezydenckich na Ukrainie w 2004r. i rezultaty badań opinii publicznej wskazują wyraźnie na ogromną rolę, jaką odegrał w czasie "pomarańczowej rewolucji" kontekst historyczno­ kulturowy. Społeczeństwo ukraińskie podzieliło się niemal po równo na dwa obozy: "pomarańczowych" - zwolenników rewolucji i "niebieskich" - zwolenników kontrrewolucji. Ten podział miał w dużej mierze charakter terytorialny. Zachód i centrum kraju głosowały w większości na Wiktora Juszczenkę, zaś wschód i południe na Wiktora Janukowycza. Postawy i zachowania zwolenników rewolucji i ich przeciwników były zdeterminowane przez następujące czynniki: tożsamość narodową, język, wyznanie, identyfikację ojczyzny, tradycję i pamięć historyczną. W rzeczywistości Ukraina pod względem historycznym i kulturowym dzieli się na trzy regiony: 1) Zachód pozostający do 1939 r. pod dużym wpływem cywilizacji łacińskiej; 2) Centrum, które uległo częściowej rusyfikacji, ale zachowało narodowy charakter; 3) Wschód i Południe - obszar zasiedlony dopiero w XIX w. z dużym udziałem Rosjan i pozbawiony własnej tradycji historycznej. Na podstawie danych sondażowych można postawić tezę, iż społeczeństwo ukraińskie pod względem cywilizacyjno-kulturowym i politycznym stanowią faktycznie trzy grupy: 1) świadomi Ukraińcy (około 40%), mówiący na co dzień po ukraińsku, wierni Patriarchatu Kijowskiego lub grekokatolicy,opowiadający się za zbliżeniem z Unią Europejską i NATO oraz demokratyzacją; 2) Rosjanie i Ukrainorusy (około 40%), mówiący po rosyjsku, ateiści lub wierni Patriarchatu Moskiewskiego, tęskniący za Związkiem Sowieckim, opowiadający się za ścisłą współpracą z Rosją i Białorusią; 3) "wahający się" (około 20%), przeważnie Ukraińcy dwujęzyczni lub rosyjskojęzyczni, rozdarci kulturowo między Wschodem i Zachodem

Kobiety jako „szare eminencje” w komunistycznej elicie władzy w Polsce

The problem of the very low participation of women in the power elite in Poland in 1944–1989, and in particular the reasons for this situation, has not been thoroughly researched. The least studied is the issue of the role of women as “gray eminence”, exerting informal influence on decision-making processes. This text presents the profiles of six communist women, whose activity as “gray eminence” finds the greatest confirmation in available sources. Three of them worked in various segments of state power (Julia Bristiger, Maria Wierna, Julia Minc), two in the central party apparatus (Zofia Gomułkowa, Teodora Feder), and one is an example of an influential woman seated in the regional party apparatus of the provincial level (Sara Nomberg-Przytyk). The analysis of these six cases leads to the conclusion that the informal strength of these women in the communist power elite was influenced by the following factors: gained experience, length of party membership, education and skills, and the position of a husband as a party activist or acquaintance among other members of the power elite.Problem bardzo niskiego udziału kobiet w elicie władzy w Polsce w latach 1944–1989, a zwłaszcza przyczyn takiej sytuacji, nie doczekał się jeszcze pogłębionej analizy. Najmniej rozpoznana jest kwestia roli kobiet jako „szarych eminencji”, wywierających nieformalny wpływ na procesy decyzyjne. W niniejszym artykule przedstawiono sylwetki sześciu komunistek, których działalność w roli „szarych eminencji” znajduje największe potwierdzenie w dostępnych źródłach. Trzy z nich pracowały w różnych segmentach władzy państwowej (Julia Bristiger, Maria Wierna, Julia Minc), dwie w centralnym aparacie partyjnym (Zofia Gomułkowa, Tedo­ra Feder), zaś jedna stanowi przykład wpływowej kobiety usadowionej w terenowym aparacie partyjnym szczebla wojewódzkiego (Sara Nomberg-Przytyk). Analiza tych sześciu przypadków prowadzi do wniosku, że o nieformalnej silnej pozycji zajmowanej przez te kobiety w komunistycznej elicie władzy decydowały następujące czynniki: posiadane doświadczenie, staż partyjny, wykształcenie i umiejętności, a także pozycja męża jako działacza partyjnego lub znajomości wśród innych członków elity władzy

Recenzje

The article dosn’t have abstract in english.Artykuł nie zawiera streszczenia w języku polskim

Działalność redakcji „Trybuny Ludu” w 1955 roku w świetle raportu ambasadora sowieckiego w Warszawie

The article dosn’t have abstract in english.Artykuł nie posiada streszczenia w języku polskim

Działalność redakcji „Trybuny Ludu” w 1955 roku w świetle raportu ambasadora sowieckiego w Warszawie

Artykuł nie posiada streszczenia w języku polskim

Kierownictwo Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w latach 1956–1970. Portret zbiorowy

The article presents the composition of the leadership of the Polish United Workers’ Party, that is the Political Bureau and Secretariat of the Central Committee, in 1956–1970. Next, the twenty-nine persons making up the leadership are portrayed, with an analysis of their social and demographic data: age, place of birth, social background, ethnic origins, and education, as well as their motivations for joining the communist movement and the course of their political career up to their entering the party leadership.W artykule scharakteryzowano skład osobowy kierownictwa Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, tj. Biura Politycznego i Sekretariatu Komitetu Centralnego, w latach 1956–1970. Następnie nakreślono portret zbiorowy 29 osób tworzących kierownictwo w tym okresie, poddając analizie ich cechy społeczno-demograficzne: wiek, miejsce urodzenia, pochodzenie społeczne i etniczne, wykształcenie oraz motywy akcesu do ruchu komunistycznego i przebieg kariery politycznej do momentu wejścia do kierownictwa partii

Propaganda prasowa w Czechosłowacji wobec NSZZ „Solidarność” na przykładzie dziennika „Rudé Právo” (1980–1981)

The wave of strikes in Poland in the summer of 1980 and the establishment of the Independent Self-Governing Trade Union „Solidarity” caused understandable anxiety among the leadership of the Communist Party of Czechoslovakia (CPC), who was afraid of extending the „Polish counter-revolution” to their country. The propaganda in the press and other media played a key role in containing the threat from Poland. The rulers of Prague sought to present the citizens of such an image of „Solidarity” that would cause aversion towards Polish independent trade unions and reduce the risk of his postulates infiltrating their country.The aim of this article is to analyze the image of „Solidarity” as a trade union and social movement in Czechoslovak press propaganda on the example of the daily „Rudé Právo” – the central body of the Communist Party of Czechoslovakia. The content published in it was treated as an official interpretation of the position of the leadership of the communist party, on the basis of which most of the articles about events in Poland, published in other press titles in Czechoslovakia, were written. The article was based on an analysis of the content of „Rudé Právo” from August 1980 to December 1981. The analyzes of the content of the Czechoslovak press prepared at that time by employees of the embassy of the People's Republic of Poland in Prague were also used.Fala strajków w Polsce latem 1980 r. i powstanie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” wzbudziły zrozumiały niepokój w kierownictwie Komunistycznej Partii Czechosłowacji (KPCz), które obawiało się rozszerzenia „polskiej kontrrewolucji” na teren ich kraju. Kluczową rolę w powstrzymywaniu zagrożenia płynącego z Polski odgrywała propaganda w prasie i innych mediach. Sprawujący władzę w Pradze dążyli do przedstawienia obywatelom takiego obrazu „Solidarności”, który wywoływałby niechęć w stosunku do polskich niezależnych związków zawodowych i zmniejszał ryzyko przenikania głoszonych przez niego postulatów do ich państwa.Celem niniejszego artykułu jest analiza obrazu „Solidarności” jako związku zawodowego i ruchu społecznego w propagandzie prasowej Czechosłowacji na przykładzie dziennika „Rudé Právo” – centralnego organu KPCz. Publikowane w nim treści były traktowane jako oficjalna wykładnia stanowiska kierownictwa partii komunistycznej, na podstawie której powstawała większość artykułów na temat wydarzeń w Polsce, publikowanych w pozostałych tytułach prasowych na terenie Czechosłowacji. Artykuł oparto na podstawie analizy zawartości „Rudégo Práva” z okresu od sierpnia 1980 r. do grudnia 1981 r. Wykorzystano także analizy zawartości czechosłowackiej prasy sporządzane w tym okresie przez pracowników ambasady PRL w Pradze