Nie ma wody na pustyni – realizacja programów polityki zdrowotnej przez jednostki samorządu terytorialnego szczebla powiatowego w Polsce

Jednostki samorządu terytorialnego stopnia powiatowego zobowiązane są do tworzenia i realizacji programów polityki zdrowotnej, co wynika z wyznaczonych im zadań w ochronie zdrowia. W artykule poddano weryfikacji, w jakim stopniu powiaty/miasta na prawach powiatu wywiązują się z tych zadań poprzez realizację programów polityki zdrowotnej oraz czy istnieje związek między realizacją takich programów a zamożnością powiatu, wskaźnikami opisującymi stan zdrowia populacji oraz posiadaniem przez powiat własnych podmiotów leczniczych. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że na terenie jednostek, które realizują programy zdrowotne (choroby cywilizacyjne, nowotwory), występują niższe wskaźniki zgonów. Jednocześnie zaledwie 38% powiatów i 70% miast na prawach powiatu faktycznie realizowało takie programy. Za główne powody tak niskiego odsetka powiatów tworzących wyżej wymienione programy należy uznać niewystarczające wsparcie strukturalne (prawo), instytucjonalne (jednostki mogące pomóc w tworzeniu takich programów) oraz problemy z kadrą i braki w know‑how pracowników JST. Do poprawy sytuacji mogłyby przyczynić się: powstanie centralnego rejestru programów, lepsze rozwiązania legislacyjne, modyfikacja lub budowanie innych modeli polityki zdrowotnej (stawiających na profilaktykę i promocję zdrowia) oraz wsparcie edukacyjne dla samorządów

The effect of rate versus rhythm control strategy on the left ventricular function in patients with persistent atrial fibrillation: results of one year follow-up

Background: Patients with persistent atrial fibrillation (AF) can be managed with either rhythm or rate control strategy. The restoration and maintenance of the sinus rhythm is not superior to the rate control regarding the total mortality and the rate of thromboembolic complications. Data concerning the effect of these strategies on left ventricular morphology and function is missing. The objective of our prospective randomised multicenter study in patients with persistent AF was to evaluate the effect of these two approaches on left ventricular morphology and function. Methods and Results: The study group consisted of 205 patients (F/M 71/134; mean age 60.8 &#177; 11.2 years), including 101 patients randomized to the rate control approach (Group I) and 104 patients randomized to sinus rhythm (SR) restoration with DC cardioversion and subsequent antiarrhythmic drug treatment (Group II). Mean duration of AF was 231.8 &#177; 112.4 days. At the end of follow-up (12 months), SR was present in 64% of patients in Group II. Echocardiographic examination was performed at a baseline and at 2 and 12 months. The comparison of the left ventricular end-diastolic diameter revealed no difference within and between groups (50.8 &#177; 5.6 mm vs. 52.2 mm &#177; 6.8 mm at a baseline and 50.0 &#177; 6.0 vs. 52.0 &#177; 7.4 mm at 12 months, respectively). Overall, the fractional shortening of the left ventricle increased during the follow-up. Thus, the initial significant difference between groups (32.8 &#177; 6.6% vs. 29.9 &#177; 6.9%, p < 0.005) became insignificant at 12 months (35.6 &#177; 7.4% vs. 31.3 &#177; 7.3%). Conclusions: We found no significant difference regarding the left ventricular morphology and function between the rate and rhythm control strategies in patients with persistent AF

Wpływ przywrócenia i utrzymania rytmu zatokowego na dynamikę wybranych parametrów echokardiograficznych u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków

Wstęp: Celem ninieszej pracy była ocena dynamiki zmian wybranych parametrów echokardiograficznych u chorych z przetrwałym niezastawkowym migotaniem przedsionków (AF) zakwalifikowanych do przywrócenia rytmu zatokowego (SR) w zależności od powodzenia kardiowresji elektrycznej (CV) i czasu utrzymywania się SR. Materiał i metody: U 104 pacjentów w wieku 50&#8211;75 lat (33 kobiety i 71 mężczyzn; śr. wieku 60,4 &plusmn; 7,4 roku) z przewlekłym AF (czas trwania 7 dni &#8211; 2 lat), u których wykonano planową CV, przeprowadzono badanie echokardiograficzne z dostępu przezklatkowgo w celu oceny funkcji i morfologii lewego przedsionka i lewej komory serca na początku badania oraz po 2 i 12 miesiącach obserwacji. Dynamikę zmian oceniano, wykorzystując analizę wariancji. Analizy dokonywano w podgrupach wyznaczonych przez efekt CV i czas utrzymywania się SR. Ponadto oceniano związek pomiędzy wyjściową wartością parametrów a szansą odległego utrzymania SR. Wyniki: Rytm zatokowy po roku występował u 66 (63,5%) chorych. Przywrócenie i utrzymanie SR prowadzi do zmniejszenia powierzchni lewego (26,2 &plusmn; 4,7 cm2 vs. 25,2 &plusmn; 4,7 cm2; p < 0,03) i prawego przedsionka (21,8 &plusmn; 3,0 cm2 vs. 21,0 &plusmn; 3,5 cm2; p < 0,01) w czasie 12 miesięcy. Zmiana powierzchni obu przedsionków była szczególnie wyrażona u osób, u których po roku utrzymywał się SR. Za pomocą wieloczynnikowej logistycznej analizy regresji wykazano, że spośród ocenianych parametrów powierzchnia lewego przedsionka (LAar) wynosząca powyżej 28 cm2 (OR 1,72; 1,09&#8211;1,94; p < 0,02) istotnie wiązała się z szansą długiego utrzymania się SR. U osób z wyjściową wartością LAar powyżej 28 cm2 stwierdzono znamienne zmniejszenie (31,45 &plusmn; 3,07 cm2 vs. 28,94 &plusmn; 3,81 cm2; p < 0,008) wymiaru LA w 30 dni po zabiegu CV. W grupie z wyjściowymi wartościami LAar przekraczającymi 28 cm2 stwierdzono redukcję wymiaru przedsionka o średnio 2,57 &plusmn; 3,2 cm2, podczas gdy u chorych, u których wartości LAar były mniejsze niż 28 cm2 zmiany nie przekraczały 0,47 &plusmn; 2,9 cm2 (p < 0,004) w czasie 30 dni po przywróceniu SR. Wnioski: Przywrócenie i utrzymanie SR u chorych z przewlekłym AF prowadzi do zmniejszenia powierzchni obu przedsionków w czasie 12 miesięcy, a wyjściowe powiększenie lewego przedsionka w istotny sposób poprawia odległy efekt CV przetrwałego AF. (Folia Cardiol. 2005; 12: 354&#8211;363

Pacjentka z kardiomiopatią przerostową zawężającą drogę odpływu lewej komory leczona ablacją alkoholową

Kardiomiopatia przerostowa charakteryzuje się nieproporcjonalnym do obciążenia hemodynamicznego, uwarunkowanym genetycznie, niesymetrycznym przerostem mięśnia sercowego dotyczącym głównie lewej komory, a w szczególności przegrody międzykomorowej. Ponieważ kardiomiopatię przerostową uważa się za najczęstszą chorobę serca uwarunkowaną genetycznie, a także z powodu związanego z nią zwiększonego ryzyka nagłej śmierci sercowej, stanowi ona wciąż przedmiot żywej dyskusji. Echokardiografia nadal pozostaje najważniejszym badaniem w diagnostyce tej choroby. Choć kardiomiopatia przerostowa nie ujawnia żadnych swoistych zmian w EKG, obserwacje potwierdzają, że badanie to jest powszechnie dostępnym narzędziem pozwalającym na wyodrębnienie z populacji już wczesnej postaci choroby wtedy, gdy brakuje klinicznych danych do jej rozpoznania. W zależności od objawów klinicznych choroby zaleca się różne podejście do pacjentów. Chorzy bez objawów wymagają jedynie długotrwałej obserwacji. Niezależnie od wielkości gradientu w drodze odpływu lewej komory farmakoterapia jest powszechnie zalecanym leczeniem pierwszego rzutu u większości chorych. Dolegliwości skutecznie łagodzą &#946;-adrenolitykami lub werapamil. W przypadku wyczerpania możliwości farmakologicznej kontroli objawów choroby sięga się po inwazyjne metody leczenia. Ostatnio coraz większe znaczenie ma przezskórna ablacja alkoholowa jako metoda o mniejszym stopniu inwazyjności. Wszczepienie kardiowertera-defibrylatora zaleca się chorym z utrwalonym częstoskurczem komorowym, migotaniem komór lub obciążonym dużym czynnikiem ryzyka nagłej śmierci sercowej. Pacjenci z kardiomiopatią powinni być informowani o niebezpieczeństwie wystąpienia choroby wśród członków ich rodzin. Krewnych pierwszego stopnia, a także pozostałych spokrewnionych członków rodziny należy zachęcać do poddania się badaniom przesiewowym

Wpływ kontroli częstotliwości komór i rytmu serca na funkcję lewej komory u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków - obserwacja roczna

Wstęp: Leczenie przetrwałego migotania przedsionków (AF) może się opierać na strategii kontroli rytmu lub kontroli czynności serca w obrębie stwierdzanej arytmii. Dotychczasowe badania sugerują brak przewagi którejkolwiek z metod leczenia w odniesieniu do śmiertelności całkowitej i częstości powikłań zakrzepowo-zatorowych. Nie ma danych dotyczących wpływu leczenia na morfologię i funkcję lewej komory. Celem badania było porównanie w grupie chorych z niereumatycznym AF kontroli częstotliwości komór z kontrolą rytmu serca w odniesieniu do wielkości i kurczliwości lewej komory. Materiał i Wyniki: Do badania kwalifikowano chorych w wieku 50-75 lat, z przetrwałym AF, u których lekarz prowadzący rozważał przywrócenie rytmu na drodze kardiowersji. Obserwacją objęto 205 pacjentów w wieku średnio 60,8 &plusmn; 11,2 roku z AF o średnim czasie trwania 231,8 &plusmn; 112,4 dnia. Chorych losowo przydzielano do grupy kontroli częstotliwości komór (101 osób, grupa I) i grupy kontroli rytmu serca (104 osoby, grupa II). Po roku rytm zatokowy utrzymywało 64% chorych z grupy II. Badanie echokardiograficzne wykonywano w momencie włączenia do badania, a następnie po 2 i 12 miesiącach obserwacji. Wymiar lewej komory wynosił początkowo 50,8 &plusmn; 5,6 mm w grupie I oraz 52,2 mm &plusmn; 6,8 mm w grupie II i nie różnił się wewnątrz grup ani pomiędzy grupami po roku obserwacji (50,0 &plusmn; 6,0 vs. 52,0 &plusmn; 7,4 mm gr. I vs. gr. II). Frakcja skracania lewej komory była początkowo nieznacznie niższa w grupie II (32,8 &plusmn; 6,6% vs. 29,9 &plusmn; 6,9%, gr. I vs. gr. II, p < 0,005). Po roku obserwacji frakcja skracania istotnie wzrosła w całej badanej grupie, natomiast nie stwierdzono różnic pomiędzy grupami (35,6 &plusmn; 7,4% vs. 31,3 &plusmn; 7,3%, gr. I vs. gr. II).Wnioski: Oceniając niewyselekcjonowaną grupę pacjentów z przetrwałym AF i zachowaną czynnością skurczową lewej komory, nie stwierdzono przewagi strategii kontroli rytmu lub częstości serca w odniesieniu do morfologii i funkcji lewej komory serca

Effectiveness of Pharmacological Hypertension Treatment by General Practitioners in Poland

Wstęp: Nadciśnienie tętnicze jest bardzo częstym schorzeniem w Polsce. Dotyczy ponad 40% dorosłych Polaków. Większość osób świadomych swojego nadciśnienia jest leczonych przez lekarzy pierwszego kontaktu. Celem pracy była ocena skuteczności farmakologicznego leczenia hipotensyjnego pacjentów z nadciśnieniem tętniczym przez lekarzy pierwszego kontaktu w Polsce. Materiał i metody: Zbadano 15 838 pacjentów leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego przez 528 lekarzy pierwszego kontaktu. Każdemu pacjentowi dwukrotnie zmierzono ciśnienie tętnicze w odstępie około 5 min w pozycji siedzącej. Pomiaru dokonywali lekarze pierwszego kontaktu w gabinetach lekarskich. Dalszej analizie poddano wartości średnie z obu pomiarów. Wyniki: Jedynie u 8,3% pacjentów leczonych (odpowiednio u 8,7% mężczyzn i u 7,9% kobiet) z powodu nadciśnienia stwierdzono ciśnienie tętnicze skurczowe SBP < 140 mm Hg i ciśnienie rozkurczowe DBP < 90 mm Hg (różnica nieistotna statystycznie, p = 0,08). U kobiet 60-letnich i starszych skuteczność terapii hipotensyjnej była jednak istotnie niższa niż u mężczyzn w tym samym wieku (odpowiednio 7,5% u kobiet oraz 9% u mężczyzn, p < 0,02). Natomiast u mężczyzn 50-letnich i starszych skuteczność terapii hipotensyjnej była istotnie wyższa w porównaniu z młodszymi mężczyznami (p < 0,001). Izolowane nadciśnienie skurczowe, definiowane jako SBP ł 140 i DBP < 90, występowało istotnie częściej u kobiet (16,7%) niż u mężczyzn (15,3%), (p < 0,01). Średnie ciśnienie skurczowe wynosiło 162,6 &plusmn; 20,7 mm Hg u leczonych hipotensyjnie kobiet i 161,0 &plusmn; 19,9 mm Hg u mężczyzn (p < 0,001). Nie wykazano istotnych różnic między wartościami średniego DBP u kobiet (94,8 &plusmn; 11,5 mm Hg) i mężczyzn (95,1 &plusmn; 11,4 mm Hg), (p = 0,37). Średnie ciśnienie tętna (PP) było istotnie wyższe u kobiet (67,8 &plusmn; 16,6 mm Hg) niż u mężczyzn (65,9 &plusmn; 16,0 mm Hg), (p < 0,001). Wniosek: Wydaje się, że znaczna większość pacjentów z nadciśnieniem tętniczym leczonych hipotensyjnie przez lekarzy pierwszego kontaktu w Polsce jest leczona nieskutecznie. Ogólnie w całej badanej grupie nie ma istotnej różnicy skuteczności terapii hipotensyjnej między mężczyznami i kobietami.Background: Arterial hypertension is very common in Poland. Majority of subjects who are aware of the disease are treated by general practitioners (GPs). The aim of our study was to evaluate the treatment effectiveness in hypertensive patients treated by GPs in Poland. Material and Methods: 15 838 hypertensive patients treated by 528 GPs from different parts of Poland were investigated. Every patient had his or her blood pressure measured twice within approximately 5-minute interval in sited position. We used mean blood pressure from both measurements in our further analysis. GPs performed blood pressure measurements in their cabinets. Results: Only 8,3% treated hypertensive patients had systolic blood pressure SBP < 140 mmHg and diastolic blood pressure DBP < 90 mm Hg, 8,7% in men and 7,9% in women respectively. In the whole cohort sex had no significant influence on hypertension therapy effectiveness (p = 0,08). However, in women aged 60 years or older the treatment efficacy turned out to be significantly lower compared to men of the same age (7,5% in women and 9% in men, p < 0,02). In addition, in men aged 50 years or older the treatment efficacy was significantly higher compared to younger men (p < 0,0001). The prevalence of isolated systolic hypertension defined as SBP ł ł 140 and DBP < 90 mm Hg was significantly more frequent in women. There was significant difference between mean SBP in men (161,0 &plusmn; 19,9 mm Hg) and women (162,6 &plusmn; 20,7 mm Hg, p < 0,001). Mean DBP in women (94,8 &plusmn; 11,5 mm Hg) and men (95,1 &plusmn; &plusmn; 1,4 mm Hg) did not differ significantly (p = 0,37). The difference between mean pulse pressure (PP) in women (67,8 &plusmn; 16,6 mm Hg) and men (65,9 &plusmn; 16,0 mm Hg) was significant (p < 0,001). Conclusion: It seems that vast majority of hypertensive patients treated pharmacologically by GPs in Poland is treated unsuccessfully. The situation is found to be relatively equally unsatisfactory in both men and women

Design of a Planting Module for an Automatic Device for Forest Regeneration

Forest regeneration by means of seedlings grown in container nurseries is usually performed manually with the use of the standard dibble bar or the tube dibble. Manual placement of a large number of seedlings in the soil requires a lot of work. Manual removal of the soil cover and digging the soil in spots with a diameter of 0.4 m requires, under average conditions, about 38 man-hours/ha, while planting with a dibble bar requires about 34 man-hours/ha. Additional work time is needed to carry seedlings over an area that is being afforested. At present, forestry does not have automatic planters that would enable the establishment of forest cultures. The aim of the paper is to present the concept of an autonomous robot and an innovative technology of performing forest regeneration and afforestation of former agricultural and reclaimed areas. The paper also presents the design solutions of the key working unit, which is a universal, openable dibble, cooperating with a three-toothed shaft to prepare a planting spot. The solution proposed enables continuous operation of the machine, i.e. without the need to stop the base vehicle