Evaluation of the incidence of splenic hilar lymph node metastasis in patients operated on for esophagogastric junction cancer

Introduction.The purpose of this study is to evaluate the effect of esophagogastric junction cancer (EGJC) staging on the risk of splenic hilar lymph node involvement. Material and methods.312 patients with EGJC after R0 surgery were analyzed; 118 (38%) women and 194 (62%) men, median age 58 (29–80) years. In 81 (25.27%) cases, metastases were found in splenic lymph nodes (gr. 10). Results.in stage I and II A (IA and IB), no metastases were found in splenic hilar lymph nodes (0/42 and 0/18, respectively), in stage IIB 9.61% (5/52), in IIIA 21.74% (15/69), in IIIB 36.36% (16/44), in IIIC 46.83% (37/79), and in stage IV 100% (8/8). Conclusions.The highest risk of metastasis of esophagogastric junction cancer to splenic hilar lymph nodes exists in caners stage III and IV. Spleen-sparing elective splenectomy or group 10 lymphadenectomy may be of importance in the treatment of patients with stage III and IV gastroesophageal junction cancer, however, the assessment of its usefulness requires further prospective clinical trials

Przypadkowo, śródoperacyjnie wykryty rak żołądka ― jak nie prowadzić diagnostyki

Do rozsiewu choroby nowotworowej ― głównej przyczyny niepowodzeń w leczeniu gruczołowego raka żołądka i połączenia przełykowo-żołądkowego najczęściej dochodzi drogą limfatyczną do węzłów chłonnych jamy brzusznej, wewnątrzotrzewnową (carcinosis peritonei) czy krwionośną (do wątroby płuc, kości, ośrodkowego układu nerwowego). Tematem pracy jest prezentacja przypadku 66-letniej pacjentki z wykrytym przypadkowo, podczas otwartej cholecystektomii guzem żołądka o zaawansowaniu regionalnym. Rozpoznanie zweryfikowano otwartą biopsją śródoperacyjną bez resekcji guza. Pomimo późniejszej gastrektomii z limfadenektomią D2 i zaawansowania pT2N1M0 leczenie zakończyło się niepowodzeniem w wyniku rozsiewu wewnątrzotrzewnowego. W omówieniu poddano ocenie sposób prowadzenia diagnostyki oraz potencjalne przyczyny niepowodzenia leczenia, wartość kliniczną czynników prognostycznych w przewidywaniu wystąpienia i dróg rozsiewu choroby nowotworowej. Omówiono również najczęstsze drogi rozsiewu gruczolakoraka. W diagnostyce śródoperacyjnej przypadkowo wykrytego raka żołądka o zaawansowaniu miejscowym T2-T3 należy unikać otwartej biopsji chirurgicznej

Evaluation of the incidence of splenic hilar lymph node metastasis in patients operated on for esophagogastric junction cancer

Introduction.The purpose of this study is to evaluate the effect of esophagogastric junction cancer (EGJC) staging on the risk of splenic hilar lymph node involvement. Material and methods.312 patients with EGJC after R0 surgery were analyzed; 118 (38%) women and 194 (62%) men, median age 58 (29–80) years. In 81 (25.27%) cases, metastases were found in splenic lymph nodes (gr. 10). Results.in stage I and II A (IA and IB), no metastases were found in splenic hilar lymph nodes (0/42 and 0/18, respectively), in stage IIB 9.61% (5/52), in IIIA 21.74% (15/69), in IIIB 36.36% (16/44), in IIIC 46.83% (37/79), and in stage IV 100% (8/8). Conclusions.The highest risk of metastasis of esophagogastric junction cancer to splenic hilar lymph nodes exists in caners stage III and IV. Spleen-sparing elective splenectomy or group 10 lymphadenectomy may be of importance in the treatment of patients with stage III and IV gastroesophageal junction cancer, however, the assessment of its usefulness requires further prospective clinical trials

Metastatic tumors of pancreas — whether and when surgical intervention is gainful for diseased people. Retrospective analysis of data from three surgery centers

Introduction. Metastatic tumors in the pancreas constitute a small (2–5%), but steadily growing percentage of all neoplasms of this organ. The aim of the study was to analyze the surgical treatment of metastases in the pancreas, in particular its effectiveness and the risk of surgical complications. Material and methods. The retrospective analysis was performed on 21 patients treated surgically in three surgical centers. This group included 16 women (76%) and 5 men (24%). The median age at the time of diagnosis of the underlying disease was 55.5 years (41–71). We analyzed the location of secondary lesions, their size, number, type and radicality of surgical intervention, histopathological diagnosis of the disease, as well as the occurrence of postoperative complications. Results. The starting point for metastatic lesions in 16 patients (76%) was renal cell carcinoma (RCC), in other cases — skin melanoma, eyeball melanoma, adenocarcinoma of the rectum, non-small-cell bronchi carcinoma. R0 radical surgery was performed in 15 patients (74%) and perioperative mortality was 5% (1 patient died). The median total survival time was 151 months (10–342), with 168 months for RCC (25–344) and 62 months for the remaining cancers (10–241). Conclusions. The main factor that determines the patient’s future fate is the type of primary neoplasm and surgical treatment of metastatic tumors in the pancreas is the best solution for selected RCC cases

Duplex doppler evaluation of renal arteries in patients after surgical treatment of type A aortic dissection

Wstęp Rozwarstwienie aorty polega na przerwaniu ciągłości błony wewnętrznej aorty i jej oddzieleniu z utworzeniem dodatkowego kanału między warstwami ściany tętnicy. Celem pracy była ocena tętnic nerkowych u pacjentów po operacji rozwarstwienia aorty typu A. Materiał i metody Materiał obejmuje 59 chorych (średni wiek 54,3 &#177; 12,4 roku) po operacji rozwarstwienia aorty typu A (przeciętny czas od operacji 5,3 &#177; 3,5 roku). Wszyscy chorzy mieli wykonane ultrasonograficzne badania doplerowskie aparatem ATL 5000 HDI. Metodami weryfikującymi badania USG były tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MR). Oceniono obecność rozwarstwienia w aorcie brzusznej, odejście tętnic nerkowych w stosunku do kanałów rozwarstwienia (prawdziwy, fałszywy, na granicy kanałów) oraz obecność zwężenia, niedrożności czy rozwarstwienia tętnicy nerkowej. Wyniki Spośród 59 chorych operowanych z powodu rozwarstwienia aorty typu A przetrwały kanał fałszywy w obrębie aorty brzusznej wykazano u 78% badanych. Wśród pacjentów z rozwarstwieniem schodzącym na aortę brzuszną (46 chorych) u 16,3% stwierdzono nieprawidłowości dotyczące tętnic nerkowych (3 przypadki niedrożności i 5 przypadków zwężeń tętnic nerkowych). W grupie chorych z rozwarstwieniem aorty brzusznej u 66,7% tętnice nerkowe odchodziły z kanału prawdziwego, a 24,4% zaobserwowano odejście tętnic nerkowych z kanału fałszywego. Znaczniej częściej z kanału prawdziwego odchodziły prawe tętnice nerkowe (84,0%) niż lewe (50,0%), natomiast odejście z kanału fałszywego lewych tętnic nerkowych (37,0%) notowane było trzykrotnie częściej w porównaniu z prawymi tętnicami nerkowymi (11,4%). Podane wielkości dla obu tętnic różniły się znamiennie (p < 0,001). Istotna (p < 0,04) różnica między prawą i lewą tętnicą nerkową dotyczyła również ich rozwarstwienia. Ponad 4,5-krotnie rzadziej zajęta była prawa tętnica nerkowa (4,5%) niż lewa (19,6%). Wnioski W grupie pacjentów z rozwarstwieniem aorty u 78% stwierdzono zajęcie aorty brzusznej. Czułość oceny doplerowskiej odejścia tętnic nerkowych w porównaniu z badaniami obrazowymi CT/ /MR była wysoka i wynosiła 95,4% dla oceny prawej tętnicy nerkowej, a 84,8% dla oceny tętnicy nerkowej lewej. Trafność rozpoznań doplerowskich zmian w tętnicach nerkowych w porównaniu z CT/MR jest wysoka i pozwala na stosowanie ultrasonografii doplerowskiej w badaniach aorty brzusznej w przebiegu jej rozwarstwienia.Background The aim of the study was to evaluate renal arteries in patients after surgical treatment of type A aortic dissection. Material and methods Fifty nine patients (mean age 54.3 &#177; &#177; 12.4) who previously underwent surgical aortic repair (mean time of observation 5.3 &#177; 3.5 year) were examined with Doppler US [ATL 5000 HDI device]. Ultrasound findings were compared with results of CT or MR, which were used as reference methods. The morphology of abdominal aortic channels, renal arteries origin (false, true or both channels) their stenosis, dissection or occlusion were assessed. Results A persistent false lumen was present in 78% of cases. From all diagnosed patients with abdominal aortic dissection in 66.7% renal arteries originated from true channel, in 24.4% patients arteries originated from false channel were detected. Remaining 8.9 % presented arteries were supplied from both channels (ostial tear). 84% of right renal arteries and 50% of left renal arteries were originated from true channel. The false channel was supplying 11.4 % of right renal arteries versus 37% of left ones. 19.6% of left renal arteries were dissected versus 4.5% right ones. We observed 3 occlusions and 5 renal arteries stenoses. Conclusions 78% patients after surgical treatment of type A aortic dissection had persistent false lumen in abdominal aorta. The sensitivity of US assessment of renal arteries in comparison to CT and MR scanning is high and for right renal arteries equals 95.4%, for left one 84.8%.US diagnostic accuracy enables aortic vessel evaluation in the course of abdominal aortic dissection

Follow-up after surgical treatment of acute aortic dissection type A Stanford

Wstęp Jedną z najbardziej dramatycznych chorób aorty wstępującej jest jej ostre rozwarstwienie. Nieleczone rozwarstwienie aorty piersiowej typu A wiąże się z wysoką śmiertelnością. Celem pracy była ocena wpływu leczenia operacyjnego na przeżycie odległe u chorych z ostrym rozwarstwieniem aorty typu A oraz ocena przyczyn, wskazań i częstości reoperacji u chorych poddanych wcześniej zabiegowi z powodu tego schorzenia. Materiał i metody Analizie poddano 68 chorych [50 mężczyzn (78,5%), 18 kobiet (26,5%] w średnim wieku 48,1 &#177; 11 lat operowanych z powodu ostrego rozwarstwienia aorty typu A w latach 1986-2006. U wszystkich badanych dokonano oceny aorty piersiowej i brzusznej oraz zmian w tętnicach obwodowych: szyjnych, pniu ramienno-głowowym, nerkowych, pniu trzewnym, krezkowych i biodrowych, przy użyciu spiralnej wielorzędowej tomografii komputerowej oraz ultrasonograficznego badania doplerowskiego. Wyniki Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 51 pacjentów (75%). Przetrwałe rozwarstwienie w łuku aorty i w aorcie zstępującej stwierdzono u 44 (64,7%), a w aorcie brzusznej u 40 (58,8%) pacjentów. Reoperacji wymagało 10 chorych (14,7%), stent-grafty aortalne implantowano u 5 osób (7,4%) z przetrwałym rozwarstwieniem aorty. Cztery osoby (5,9%) zmarły z powodu pęknięcia tętniaka aorty w innym niż zaopatrywane wcześniej chirurgicznie miejscu. Oszacowane 10-letnie przeżycie chorych po operacji naprawczej aorty wyniosło 92,6%. Wnioski Rokowanie u chorych po operacji z powodu ostrego rozwarstwienia aorty typu A jest dobre. Wnikliwa obserwacja chorych po leczeniu operacyjnym ostrego rozwarstwienia aorty wstępującej pozwala na ustalenie wskazań do operacji naprawczej aorty i/lub leczenia wewnątrznaczyniowego w optymalnym czasie.Background Acute aortic dissection (AAD) is a fatal disease if early diagnosis and institution of appropriate therapy are delayed. For type A dissections, surgical repair is essential. The goal of this study is to summarize the diagnostic algorithm, long-term management regimen that offer patients with an acute aortic dissection the best chance for shortterm and long-term survival. Material and methods 68 [50 males (78.5%) and 18 females (26.5%), mean age 48.1 &#177; 11 years] consecutive patients undergoing surgery for AAD in a 20-year period (1986-2006) were evaluated. In all patients computed tomography (CT) and doppler ultrasound examination were performed in the aim to analyze thoracic and abdomen aorta as well as following arteries: carotid arteries, brachiocephalic trunk, coeliac trunk, renal, mesenteric and iliac arteries. Results Hypertension was observed in 51 patients (75%). Chronic dissection of the arch and descendent aorta was present in 44 patients (64.7%), in abdominal aorta in 40 patients (58.8%). 10 patients (14.7%) required surgical retreatment, 5 patients (7.4%) underwent endovascular stent-graft repair of the thoracic and abdomen aorta. There were 4 (5.9%) late deaths. At 10 years survival was 92,6%. Conclusion Long-term mortality in our series was low. Patients after surgical treatment of acute aortic dissection type A require very close follow-up and a plan for retreatment to prevent sudden aortic rupture and late death

Guzy przerzutowe trzustki — czy i kiedy leczenie operacyjne jest korzystne dla chorego. Analiza retrospektywna materiału trzech ośrodków chirurgicznych

Wstęp. Guzy przerzutowe trzustki stanowią niewielki (2–5%), ale stale rosnący, odsetek wszystkich nowotworów tego narządu. Celem pracy była analiza leczenia operacyjnego przerzutów nowotworowych do trzustki, w szczególności jego skuteczności i ryzyka powikłań chirurgicznych. Materiał i metody. Analizie retrospektywnej poddano 21 chorych leczonych operacyjnie w trzech ośrodkach chirurgicznych. W tej grupie znajdowało się 16 kobiet (76%) i 5 mężczyzn (24%). Mediana wieku chorych w chwili rozpoznania choroby podstawowej wyniosła 55,5 roku (41–71). Przeanalizowano lokalizację zmian wtórnych, ich wielkość, liczbę, typ oraz radykalność interwencji chirurgicznej, rozpoznanie histopatologiczne choroby, a także wystąpienie powikłań pooperacyjnych. Wyniki. Punktem wyjścia zmian przerzutowych u 16 chorych (76%) był rak nerkowokomórkowy nerki (renal cel carcinoma, RCC), w pozostałych przypadkach — czerniak skóry, czerniak gałki ocznej, rak gruczołowy odbytnicy, rak niedrobnokomórkowy oskrzela. Operację o radykalności R0 udało się wykonać u 15 chorych (74%), a śmiertelność okołooperacyjna wynosiła 5% (zmarł 1 chory). Mediana całkowitego czasu przeżycia wynosiła 151 miesięcy (10–342), przy czym dla RCC było to 168 miesięcy (25–344), a dla pozostałych nowotworów 62 miesiące (10–241). Wnioski. Głównym czynnikiem, który determinuje dalszy los chorego, jest rodzaj nowotworu pierwotnego, a leczenie operacyjne guzów przerzutowych trzustki jest najlepszym rozwiązaniem dla wyselekcjonowanych przypadków RCC

Aortoesophageal Fistula – Rare Complication after Esophagogastrectomy, due to Cancer

The paper contains a description of the case - 63 year old patient with surgery due locally advanced cancer of the gastric cardia. In 28 postoperative day symptoms of GI bleeding occurred. Despite the endoscopic attempts undertaken to stop bleeding, the patient died in the course of hemorrhagic shock. Posed by the post-mortem consider: aorto-esophageal fistula, is a rare complication in surgery of the esophagus. The rapidly increasing symptoms and deterioration of the patient, in most cases, despite the measures taken, ending in death of the patient. In the literature, there are few reports of this complication. There is also no clear guidelines on how to proceed. Reminder of the possibility of bad promising complications and the analysis carried out on the basis of this case and the available literature can be helpful for specializing in surgery of the digestive trac

Classical radical hysterectomy and nerve-sparing radical hysterectomy in the treatment of cervical cancer

Aim of the study: To compare Piver III radical hysterectomy (RH) with nerve-sparing radical hysterectomy (NSRH) for cervical cancer patients in terms of postoperative physiology of pelvic autonomic nerves and perioperative complications. Material and methods : Seventy-three consecutive patients with invasive cervical cancer underwent RH (53 cases) or NSRH (20 cases) from 2001 to 2012 at the Department of Gynecology and Gynecologic Oncology of Polish Mother’s Memorial Hospital – Research Institute in Łódź. Results : Compared with patients treated with RH, patients who underwent NSRH presented no significant difference in terms of operative time (146 vs. 143 minutes, p > 0.05), blood loss and hospital stay (9.2 vs. 7.5 days, p > 0.05). A positive surgical margin was found in 6 cases of RH. No serious surgical complications were found in the NSRH group, while there were 4 cases in the RH group. Conclusions : Nerve-sparing radical hysterectomy is safe and feasible surgical management for cervical cancer patients, which should improve the physiology of the pelvic autonomic nerve system postoperatively. The technique is relatively new and its oncologic efficiency has not been fully established yet, moreover it requires sophisticated anatomical knowledge and high operative skills

Mycobacetria stimulated dendritic cells induce preferentially the interleukin-10 production by memory T cells from allergic patients

International audienceINTRODUCTION. Dendritic cells (DCs) as professional antigen presenting cells possess the unique ability to present antigens to naive T cells and thus play a key role in the polarization of immune response towards the Th1 or Th2 profile. Allergy is caused by an excessive development of Th2 profile in immune response to environmental allergens. Mycobacteria as strong Th1 inducers are potent candidates to redress the Th1/Th2 balance in allergic disorders. Still little is known about the activity of memory T cells in response to mycobacterial antigens presented by DCs in the context of house dust mite allergy. AIM. We asked a question whether in the presence of Der p 1, the major allergen of Dermatophagoides pteronyssinus house dust mite, Mycobacterium bovis BCG vaccine and a recombinant BCG producing human IL-18 (rBCGhIL-18) were able to polarize Th2 towards Th1 memory T cell response. MATERIALS AND METHODS. Monocyte-derived dendritic cells (MoDC), prepared from asthmatic patients who responded to Der p 1 in skin prick test and healthy BCG vaccinated donors, were stimulated with M. bovis BCG or rBCGIL-18 bacilli in the presence/absence of Der p 1. The response of memory T cells to pulsed MoDC was evaluated by determining the IL-10 production by ELISA test. RESULTS. Memory T cells from allergic patients produced significantly more intensively IL-10 in response to BCG and rBCGhIL-18-pulsed DCs, as compared to the identically stimulated memory T cells from healthy donors. This effect was also observed when BCG and rBCGhIL-18-pulsed DCs were in the presence of Der p 1 allergen. This process was independent of IL-18. CONCLUSIONS. Our results indicate that memory T cells from allergic patients are more receptive to downregulating signals from BCG