Przezskórne wszczepienie stentu u 52-letniego pacjenta z ciasnym wrodzonym zwężeniem cieśni aorty i objawami niewydolności serca

W pracy przedstawiono przypadek 52-letniego mężczyzny z ciasnym wrodzonym zwężeniem cieśni aorty i z objawami niewydolności serca, któremu przezskórnie wszczepiono stent do aorty. Stan ogólny pacjenta uległ szybkiej poprawie. (Folia Cardiol. 2003; 10: 225–229

Balonowe próby okluzyjne jako kwalifikacja do określonego postępowania terapeutycznego w przypadku złożonych wad wrodzonych serca

U chorych po paliatywnych zabiegach operacyjnych z powodu złożonych wad wrodzonych serca często występują trudności związane z ostateczną kwalifikacją do dalszego leczenia. Podjęcie decyzji może ułatwić balonowa próba okluzyjna. Autorzy przedstawiają doświadczenia własne dotyczące tego typu prób u sześciorga pacjentów

Nieoperacyjne odtworzenie ciągłości funkcjonalnie przerwanego łuku aorty za pomocą stentu

W niniejszej pracy opisano przypadek 26-letniego mężczyzny, u którego stwierdzono przerwanie ciągłości światła aorty w miejscu cieśni. Podczas cewnikowania interwencyjnego odtworzono ciągłość przepływu oraz wszczepiono stent

Balonowe próby okluzyjne jako kwalifikacja do określonego postępowania terapeutycznego w przypadku złożonych wad wrodzonych serca

U chorych po paliatywnych zabiegach operacyjnych z powodu złożonych wad wrodzonych serca często występują trudności związane z ostateczną kwalifikacją do dalszego leczenia. Podjęcie decyzji może ułatwić balonowa próba okluzyjna. Autorzy przedstawiają doświadczenia własne dotyczące tego typu prób u sześciorga pacjentów

Przezskórne wszczepienie stentu u 52-letniego pacjenta z ciasnym wrodzonym zwężeniem cieśni aorty i objawami niewydolności serca

W pracy przedstawiono przypadek 52-letniego mężczyzny z ciasnym wrodzonym zwężeniem cieśni aorty i z objawami niewydolności serca, któremu przezskórnie wszczepiono stent do aorty. Stan ogólny pacjenta uległ szybkiej poprawie. (Folia Cardiol. 2003; 10: 225–229

Częstość występowania ubytków przegrody międzykomorowej oraz ich samoistnego zamykania się u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena częstości występowania u dzieci ubytków przegrody międzykomorowej (VSD) oraz ich samoistnego zamykania się. Materiał i metody: Badania przeprowadzono, analizując retrospektywnie materiał Wojewódzkiej Pracowni Echokardiografii Dziecięcej w Opolu. W latach 1992-1999 za pomocą echokardiografii przebadano 3691 dzieci - wadę serca rozpoznano u 675 z nich, a izolowany VSD u 132 dzieci. Średni wiek w momencie ustalenia diagnozy VSD wynosił 3,8 tygodnia. W analizie uwzględniono wielkość, lokalizację ubytku, płeć dziecka, miejsce zamieszkania (wieś, miasto), określając ich wpływ na proces samoistnego zamykania się VSD. Ubytki podzielono na małe, średnie i duże. Wyniki: Ubytki przegrody międzykomorowej stanowiły najczęściej rozpoznawaną wrodzoną wadę serca - były zlokalizowane u 60,1% badanych w części okołobłoniastej oraz u 39,9% osób w części mięśniowej. Większość (67,3%) VSD mięśniowych znajdowała się w dolnej części przegrody. Stwierdzono, że samoistnie zamykały się jedynie ubytki małe (o średnicy poniżej 0,3 szerokości lewego ujścia tętniczego), częściej w części mięśniowej niż błoniastej przegrody (p < 0,001). W pierwszych 6 miesiącach życia zaobserwowano zamknięcie 62% ubytków mięśniowych i 21% ubytków okołobłoniastych. Nie wykazano zależności między samoistnym zamykaniem VSD a płcią i miejscem zamieszkania dziecka (wieś/miasto). Wnioski: Ubytek w przegrodzie międzykomorowej stanowi najczęściej rozpoznawaną ambulatoryjnie wrodzoną wadę serca u dzieci. Wada ta wymaga systematycznego monitorowania klinicznego i echokardiograficznego. Istotna część małych ubytków (głównie mięśniowych) ulega samoistnemu zamknięciu jeszcze w okresie niemowlęcym. Pozostałe wymagają leczenia kardiochirurgicznego, interwencyjnego bądź dalszej obserwacji. (Folia Cardiol. 2003; 10: 785-790

Częstość występowania ubytków przegrody międzykomorowej oraz ich samoistnego zamykania się u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena częstości występowania u dzieci ubytków przegrody międzykomorowej (VSD) oraz ich samoistnego zamykania się. Materiał i metody: Badania przeprowadzono, analizując retrospektywnie materiał Wojewódzkiej Pracowni Echokardiografii Dziecięcej w Opolu. W latach 1992-1999 za pomocą echokardiografii przebadano 3691 dzieci - wadę serca rozpoznano u 675 z nich, a izolowany VSD u 132 dzieci. Średni wiek w momencie ustalenia diagnozy VSD wynosił 3,8 tygodnia. W analizie uwzględniono wielkość, lokalizację ubytku, płeć dziecka, miejsce zamieszkania (wieś, miasto), określając ich wpływ na proces samoistnego zamykania się VSD. Ubytki podzielono na małe, średnie i duże. Wyniki: Ubytki przegrody międzykomorowej stanowiły najczęściej rozpoznawaną wrodzoną wadę serca - były zlokalizowane u 60,1% badanych w części okołobłoniastej oraz u 39,9% osób w części mięśniowej. Większość (67,3%) VSD mięśniowych znajdowała się w dolnej części przegrody. Stwierdzono, że samoistnie zamykały się jedynie ubytki małe (o średnicy poniżej 0,3 szerokości lewego ujścia tętniczego), częściej w części mięśniowej niż błoniastej przegrody (p < 0,001). W pierwszych 6 miesiącach życia zaobserwowano zamknięcie 62% ubytków mięśniowych i 21% ubytków okołobłoniastych. Nie wykazano zależności między samoistnym zamykaniem VSD a płcią i miejscem zamieszkania dziecka (wieś/miasto). Wnioski: Ubytek w przegrodzie międzykomorowej stanowi najczęściej rozpoznawaną ambulatoryjnie wrodzoną wadę serca u dzieci. Wada ta wymaga systematycznego monitorowania klinicznego i echokardiograficznego. Istotna część małych ubytków (głównie mięśniowych) ulega samoistnemu zamknięciu jeszcze w okresie niemowlęcym. Pozostałe wymagają leczenia kardiochirurgicznego, interwencyjnego bądź dalszej obserwacji. (Folia Cardiol. 2003; 10: 785-790

Tunel aorta-lewa komora z towarzyszącym zwężeniem zastawki aorty u noworodka, zdiagnozowany echokardiograficznie

W niniejszej pracy opisano przypadek bardzo rzadko spotykanej wrodzonej wady serca: tunelu aorta-lewa komora. Diagnostykę przeprowadzono na podstawie badania echokardiograficznego. Omówiono również diagnostykę różnicową wady i leczenie operacyjne. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 250-254

Przezcewnikowe zamknięcie leczonego uprzednio chirurgicznie pozawałowego ubytku przegrody międzykomorowej nitynolowym korkiem Amplatza

Przedstawiono przypadek 51-letniego pacjenta z rozpoznaną cukrzycą, po 2-krotnych incydentach ostrej niewydolności trzustki, u którego wystąpił rozległy zawał tylno-dolnej ściany powikłany w 7. dobie pęknięciem tętniaka lewej komory oraz przegrody międzykomorowej z tamponadą serca i wstrząsem. W trybie pilnym chirurgicznie usunięto tętniak wolnej ściany lewej komory, zamknięto ubytek przegrody międzykomorowej oraz wykonano pomostowanie lewej tętnicy wieńcowej z użyciem żylnego graftu. Po zabiegu stwierdzono resztkowy ubytek w tylno-dolnej części przegrody międzykomorowej. Trzy miesiące po interwencji chirurgicznej resztkowy ubytek międzykomorowy zamknięto przezskórnie za pomocą korka Amplatza, uzyskując znaczną poprawę wydolności pacjenta. Przedstawiono technikę implantacji 16-milimetrowego korka Amplatza, analizując możliwości powikłań oraz kryteria kwalifikowania pacjentów do tej metody leczenia

Przezcewnikowe zamknięcie leczonego uprzednio chirurgicznie pozawałowego ubytku przegrody międzykomorowej nitynolowym korkiem Amplatza

Przedstawiono przypadek 51-letniego pacjenta z rozpoznaną cukrzycą, po 2-krotnych incydentach ostrej niewydolności trzustki, u którego wystąpił rozległy zawał tylno-dolnej ściany powikłany w 7. dobie pęknięciem tętniaka lewej komory oraz przegrody międzykomorowej z tamponadą serca i wstrząsem. W trybie pilnym chirurgicznie usunięto tętniak wolnej ściany lewej komory, zamknięto ubytek przegrody międzykomorowej oraz wykonano pomostowanie lewej tętnicy wieńcowej z użyciem żylnego graftu. Po zabiegu stwierdzono resztkowy ubytek w tylno-dolnej części przegrody międzykomorowej. Trzy miesiące po interwencji chirurgicznej resztkowy ubytek międzykomorowy zamknięto przezskórnie za pomocą korka Amplatza, uzyskując znaczną poprawę wydolności pacjenta. Przedstawiono technikę implantacji 16-milimetrowego korka Amplatza, analizując możliwości powikłań oraz kryteria kwalifikowania pacjentów do tej metody leczenia