Influence of Interleukin IL-2 and IL-12 + IL-18 on Surface Expression of Immunoglobulin-Like Receptors KIR2DL1, KIR2DL2, and KIR3DL2 in Natural Killer Cells

Natural killer (NK) cells express killer cell inhibitory receptors (KIRs) that recognize polymorphic class I MHC molecules. In the present study, we analyze the modulatory effect of IL-2 alone or a combination of IL-12 with IL-18 on surface expression of killer cell immunoglobulin-like receptors KIR2DL1, KIR2DL2, and KIR3DL2 in NK cells. Thus, it was found that IL-2 causes a significant increase in the proportion of cells with given studied receptors. Stimulation by a mixture of IL-12 and IL-18 caused significant increase in the fraction of cells with the KIR2DL1 and KIR2DL2, however no significant change in the percentage of cells with KIR3DL2 receptor on their surface was observed. The results of the study show the presence of KIRs on both resting and activated NK cells, this may suggest that KIRs have also an important role in the regulatory processes after activation of this subpopulation of cells

Ocena częstości występowania zespołu Wolframa w populacji dzieci z cukrzycą

Introduction: Wolfram syndrome (WFS) is the most frequent syndromic form of monogenic diabetes coexisting with optic atrophy and many other disorders. The aim of this study was to estimate the prevalence of Wolfram syndrome among children with diabetes in Poland.Material and methods: These calculations were performed among Polish diabetic children, aged 0–18 years, from three administrative regions between January 2005 and December 2011. Epidemiological data was obtained by matching the results from the EURO-WABBPoland Project and the PolPeDiab Registry.Results: Throughout the study period, we confirmed genetic diagnosis of Wolfram syndrome in 13 patients from Poland. Three patients originated from the studied regions with complete epidemiological data on paediatric diabetes. The total number of patients with diagnosed diabetes in the study equalled 2,568 cases. The prevalence of Wolfram syndrome among Polish children with diabetes is 0.12% (95% Confidence Interval 0.04–0.34%).Conclusions: We estimate that Wolfram syndrome is 26 to 35 times less frequent than monogenic diabetes (MODY and neonatal diabetes) in the Polish paediatric population. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 295–297)Wstęp: Zespół Wolframa (WFS) jest najczęstszą syndromiczną formą cukrzycy monogenowej, gdzie oprócz cukrzycy występuje zanik nerwów wzrokowych oraz wiele innych zaburzeń. Celem pracy była ocena częstości występowania zespołu Wolframa na tle innych rodzajów cukrzycy w populacji pediatrycznej.Materiał i metody: Ocena chorobowości została przeprowadzona wśród dzieci chorych na cukrzycę, pochodzących z trzech polskich województw (łódzkie, pomorskie i śląskie) w wieku 0–18 lat, w okresie czasu pomiędzy styczniem 2005 roku i grudniem 2011. Dane epidemiologiczne uzyskano poprzez połączenie danych pochodzących z Rejestru EURO-WABB dla Polski oraz Rejestru PolPeDiab.Wyniki: W badanym okresie czasu potwierdzono genetycznie rozpoznanie zespołu Wolframa u 13 pacjentów na terenie Polski. Do niniejszej analizy włączono 3 pacjentów z zespołem Wolframa pochodzących z badanego regionu. Całkowita liczba przypadków cukrzycy zdiagnozowanych w tym okresie czasu wyniosła 2568. Prewalencję zespołu Wolframa wśród pacjentów pediatrycznych z cukrzycą oszacowano na 0.12% (95% Przedział Ufności 0.04–0.34%).Wnioski: Oceniono, że zespół Wolframa występuje w polskiej populacji pediatrycznej 26- do 35-krotnie rzadziej niż pozostałe typy cukrzycy monogenowej (MODY i cukrzyca noworodkowa). (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 295–297

The prevalence of autoimmune diseases in patients with type 1 diabetes and in their relatives

Wstęp. Cukrzyca typu 1 to choroba o podłożu autoimmunologicznym, która może występować samodzielnie bądź może być skojarzona z innymi chorobami autoimmunizacyjnymi. Celem badania była ocena częstości występowania chorób autoimmunologicznych u pacjentów z cukrzycą typu 1 oraz u ich krewnych.Materiał i metody. W badaniu wzięło udział 219 pacjentów (85 kobiet i 134 mężczyzn) chorych na cukrzycę typu 1 i będących pod stałą opieką Poradni Diabetologicznej. Przeprowadzono badanie ankietowe dotyczące występowania chorób autoimmunologicznychu pacjenta i jego krewnych oraz poddano starannejanalizie dokumentację medyczną poradni. Projektbadania zaakceptowała Komisja Bioetyki UniwersytetuMedycznego w Łodzi.Wyniki. W przeprowadzonych badaniach najczęstsząchorobą autoimmunologiczną rozpoznawaną u pacjentówz cukrzycą typu 1 była choroba Hashimoto(odnotowano ją u 17,35% badanych). Kolejne co doczęstości występowania choroby autoimmunologiczneodnotowane w badanej populacji to bielactwo, celiakia,reumatoidalne zapalenie stawów i łysienie plackowate.W przypadku 32 pacjentów (14,61%) obserwowano występowanie cukrzycy typu 1 u krewnych, poza cukrzycązaś najczęściej występującą wśród nich chorobą autoimmunologiczną było reumatoidalne zapalenie stawów.Wnioski. Cukrzyca typu 1 stanowi niewątpliwy czynnikryzyka wystąpienia dodatkowej choroby o podłożuautoimmunologicznym — najczęstszą chorobą stwierdzaną w badanej populacji była choroba Hashimoto, dlatego u wszystkich pacjentów chorych na cukrzycę typu 1 powinno się wykonywać badania przesiewowe w kierunku autoimmunologicznego zapalenia tarczycy.Introduction. Type 1 diabetes is an autoimmunedisease, which can affect a patient either alone or inconjunction with other diseases of the autoimmunebackground. The aim of the study is assessment of theincidence of the other autoimmune diseases in type 1diabetes patients and in their relatives.Material and methods. The study was performed in219 type 1 diabetic subjects (85 female and 134 male).A comorbidity of the other autoimmune diseases insubjects and their relatives were studied using a specific questionnaire and patient’s medical records. Theproject of the study was approved by the Commissionof Bioethics, Medical University of Lodz.Results. Hashimoto’s thyroiditis was the most frequentautoimmune comorbidityin the examined subjects(17.35%). The less frequent autoimmune diseasescoexisting with type 1 diabetes were: vitilogo, celiacdisease, rheumatoid arthritis and alopecia areata. In32 subjects (14.61%) family history of type 1 diabeteswas also reported. Besides diabetes among fi rst degreerelatives rheumatoid arthritis was the most frequentautoimmune disease.Conclusions. Type 1 diabetes is a risk factor for theother autoimmune diseases and Hashimoto’s thyroiditisis the most common comorbidity, thus screeningfor autoimmune thyroiditis should be performed inpatients with type 1 diabetes

Polymorphism of the FTO

The objective was to compare the impact of clinical and genetic factors on body mass index (BMI) in children with type 1 diabetes (T1DM) without severe obesity. A total of 1,119 children with T1DM (aged 4–18 years) were qualified to take part in the study. All children were genotyped for variants of FTO, MC4R, INSIG2, FASN, NPC1, PTER, SIRT1, MAF, IRT1, and CD36. Results. Variants of FTO showed significant association with BMI-SDS in the T1DM group. The main factors influencing BMI-SDS in children with T1DM included female gender (P=0.0003), poor metabolic control (P=0.0001), and carriage of the A allele of the FTO rs9939609 gene (P=0.02). Conclusion. Our research indicates, when assessing, the risk of overweight and obesity carriage of the A allele in the rs9939609 site of the FTO gene adds to that of female gender and poor metabolic control. This trial is registered with ClinicalTrials.gov (NCT01279161)

Całodobowy profil ciśnienia tętniczego a czynność nerek u chorych na cukrzycę typu 1

Background and aims. Dipping profile in ambulatory blood pressure monitoring (ABPM) may be a good predictor of target organ damage in patients with type 1 diabetes. The aim of the study was to analyze the correlation between the blood pressure profile in ABPM and other predictors of early kidney damage in type 1 diabetes. Material and methods. We examined 132 type 1 diabetes patients with normal blood pressure and 22 type 1 diabetes patients treated with antihypertensive drugs. ABPM was performed in each patient. Urine albumin to creatinine ratio (UACR) was assessed and estimated glomerular filtration rate (eGFR) was estimated based on serum cystatin C concentration. The association between blood pressure profile in ABPM and renal function was analyzed. Results. In normotensive patients dipper status did not have any impact on renal function. Non-dippers had lower day systolic and diastolic blood pressure and higher night systolic and diastolic blood pressure than dippers. Day systolic blood pressure was negatively correlated with eGRF estimated with cystatin C. In hypertensive patients non-dippers had higher urine albumine to creatinine ratio than dippers. Conclusions. In normotensive type 1 diabetic patients non-dipping status does not seem to be good predictor of early renal complications. However, in type 1 diabetics treated for hypertension, non-dipping could reflect probable kidney damage. GFR estimated with cystatin C could be more sensitive than albuminuria predictor of early kidney damage in type 1 diabetes.Wstęp i cel. Nocny spadek ciśnienia tętniczego stwierdzany w czasie ambulatoryjnego pomiaru ciśnienia tętniczego (ABPM) uznaje się za potencjalny wskaźnik uszkodzenia narządów w cukrzycy typu 1. Celem pracy była analiza związku między profilem ciśnienia tętniczego w ABPM a innymi wskaźnikami uszkodzenia nerek u chorych na cukrzycę typu 1. Materiał i metody. U 132 chorych na cukrzycę typu 1 z prawidłowym ciśnieniem tętniczym oraz u 22 pacjentów z rozpoznanym i leczonym nadciśnieniem tętniczym wykonano ABPM, zbadano wydalanie albumin z moczem i oszacowano wskaźnik filtracji kłębuszkowej (GFR) za pomocą cystatyny C. Poddano analizie zależności między profilem ciśnienia tętniczego w ABPM a wskaźnikami czynności nerek. Wyniki. U normotensyjnych chorych na cukrzycę typu 1 nocny spadek ciśnienia tętniczego nie wykazywał związku z czynnością nerek. Pacjenci non-dippers cha­rakteryzowali się niższym skurczowym i rozkurczowym ciśnieniem w ciągu dnia oraz wyższym skurczowym i rozkurczowym ciśnieniem w ciągu nocy w porównaniu z pacjentami dippers. Skurczowe ciśnienie tętnicze w ciągu dnia wiązało się z niższymi wartościami GFR oszacowanymi na podstawie wartości cystatyny C. Wśród pacjentów z leczonym nadciśnieniem tętniczym w grupie non-dippers stwierdzono większe wydalanie albumin z moczem w porównaniu z chorymi z zachowanym nocnym spadkiem ciśnienia tętniczego. Wnioski. Brak nocnego spadku ciśnienia tętniczego nie wydaje się czułym wskaźnikiem wczesnego uszkodzenia nerek u normotensyjnych chorych na cukrzycę typu 1. Jed­nak profil non-dippers może odzwierciedlać uszkodzenie nerek u chorych na cukrzycę typu 1 z leczonym nadciśnieniem tętniczym. Oszacowany za pomocą cystatyny C GFR mógłby posłużyć za bardziej czuły niż albuminuria wskaźnik wczesnego uszkodzenia nerek w przebiegu cukrzycy typu 1

Częstość występowania przeciwciał przeciwtarczycowych i zaburzeń funkcji tarczycy u dorosłych chorych na cukrzycę typu 1

WSTĘP. Autoimmunologiczne zapalenie tarczycy(AZT) jest jedną z chorób najczęściej współwystępujących z cukrzycą typu 1. U dorosłych pacjentów badania przesiewowe w kierunku AZT są wykonywane rzadko. Celem niniejszej pracy była ocena częstości występowania przeciwciał przeciwtarczycowych i zaburzeń funkcji tarczycy oraz ich związku ze stopniem wyrównania metabolicznego u dorosłych z cukrzycą typu 1. MATERIAŁ I METODY. Badaniami objęto 149 pacjentów (62 kobiety, 87 mężczyzn) w wieku 18–40 lat chorujących na cukrzycę typu 1 2–28 lat. U badanych oznaczono miano przeciwciał przeciwtarczycowych: przeciwko tyreoperoksydazie (anty-TPO) i przeciw tyreoglobulinie (anty-TG), stężenia hormonów: fT3, fT4 i TSH oraz wartość HbA1c. WYNIKI. Obecność przeciwciał anty-TPO odnotowano u 26,9% pacjentów, anty-TG zaś — u 23,5%. Łącznie u 50 pacjentów (33,6%) zaobserwowano immunologiczne wykładniki AZT. Przeciwciała występowały istotnie częściej u kobiet (51,6 v. 20,7%; p = = 0,004). Badani, u których stwierdzono obecność przeciwciał przeciwtarczycowych, chorowali istotnie dłużej niż pozostali (15,3 v. 12,8 roku; p = 0,01). U 23 pacjentów obecność immunologicznych wykładników AZT stwierdzono po raz pierwszy. U 5 badanych z obecnością przeciwciał rozpoznano niedoczynność tarczycy. U 1 pacjenta bez immunologicznych wykładników AZT stwierdzono nadczynność tarczycy. Nie stwierdzono istotnych różnic wartości HbA1c pomiędzy pacjentami z obecnością przeciwciał i bez nich (7,11 v. 7,41; p = 0,172). WNIOSKI. 1. U jednej trzeciej dorosłych chorych na cukrzycę typu 1 stwierdza się obecność przeciwciał przeciwtarczycowych. 2. Występują one częściej u kobiet i ich obecność wiąże się z dłuższym czasem trwania cukrzycy. 3. U chorych na cukrzycę typu 1 wskazana jest ocena stężenia TSH, zaś w grupie kobiet w wieku prokreacyjnym również wykonanie badań immunologicznych w kierunku AZT. (Diabet. Prakt. 2011; 12, 6: 223–228

Autoimmune reaction against pancreatic beta cells in children and adolescents with simple obesity

IntroductionOne of the most important complications of obesity is insulin resistance, which leads to carbohydrate metabolism disorders such as type 2 diabetes. However, obesity is also associated with development of an autoimmune response against various organs, including pancreatic beta cells. The prevalence of such autoimmune processes in children and their possible contribution to the increased incidence of type 1 diabetes is currently unclear. Therefore, the present study assessed the prevalence of autoantibodies against pancreatic islet beta cell’s antigens in children and adolescents with simple obesity.Material and methodsThis prospective observational study included pediatric patients (up to 18 years of age) with simple obesity hospitalized between 2011 and 2016 at the Department of Pediatrics, Diabetology, Endocrinology and Nephrology of the Medical University of Lodz. Children with acute or chronic conditions that might additionally affect insulin resistance or glucose metabolism were excluded. Collected clinical data included sex, age, sexual maturity ratings (Tanner`s scale), body height and weight, waist and hip circumference, amount of body fat and lean body mass. Each participant underwent a 2-hour oral glucose tolerance test with simultaneous measurements of glycaemia and insulinemia at 0`, 60` and 120`. In addition, glycated hemoglobin HbA1c, fasting and stimulated c-peptide, total cholesterol, as well as high- and low-density cholesterol and triglycerides were measured. Insulin resistance was assessed by calculating HOMA-IR index. The following autoantibodies against pancreatic islet beta cells were determined in each child: ICA - antibodies against cytoplasmic antigens of pancreatic islets, GAD - antibodies against glutamic acid decarboxylase, ZnT8 - antibodies against zinc transporter, IA2 - antibodies against tyrosine phosphatase, IAA – antibodies against insulin.ResultsThe study group included 161 children (57.4% boys, mean age 13.1 ± 2.9 years) with simple obesity (mean BMI z-score +2.2 ± 1.6). Among them, 28 (17.4%) were diagnosed with impaired glucose metabolism during OGTT [23 (82.2%) – isolated impaired glucose tolerance (IGT), 3 (10.7%) – isolated impaired fasting glucose (IFG), 2 (7.1%) – IFG and IGT]. Of the children tested, 28 (17.4%) were tested positive for at least one islet-specific autoantibody [with similar percentages in boys (15, 17.4%) and girls (13, 17.3%), p=0.9855], with ICA being the most common (positive in 18, 11.2%), followed by IAA (7, 4.3%), ZnT8 (5, 3.1%), GADA (3, 1.9%) and IA2 (1, 0.6%). There was no association between the presence of the tested antibodies and age, sex, stage of puberty, parameters assessing the degree of obesity, HbA1c, lipid levels and basal metabolic rate. However, autoantibody-positive subjects were more likely to present IFG or IGT in OGTT compared to those who tested completely negative (9, 32.1% vs 19, 14.3%, p=0.0280). Their HOMA-IR was also significantly higher (HOMA-IR: 4.3 ± 1.9 vs 3.4 ± 1.9, p=0.0203) and this difference remained statistically significant after adjusting for sex and age (p=0.0340).ConclusionsChildren and adolescents with simple obesity presented a higher prevalence of markers of autoimmune response against pancreatic beta cells than the general population. Most often, they had only one type of antibody - ICA. The presence of autoimmune response indicators against pancreatic islet antigens is more common in obese patients with impaired carbohydrate metabolism and is associated with lower insulin sensitivity

Propozycja wstępnych ustawień kalkulatora bolusa systemu Accu-Chek Combo

Kalkulator bolusa (KB) jest jedną z najważniejszych opcji współczesnych pomp insulinowych. Ułatwia zarówno okołoposiłkowe, jak i korekcyjne dawkowanie insuliny. Funkcja KB poprawia kontrolę metaboliczną pacjenta. Czyni leczenie bezpieczniejszym, ogranicza liczbę hipoglikemii. W niniejszym artykule autorzy proponują wstępne ustawienia kalkulatora bolusa w systemie Accu-Chek Combo. Oczywiście ustawienia te powinny ulegać każdorazowo weryfikacji klinicznej

Less but better : cardioprotective lipid profile of patients with GCK-MODY despite lower HDL cholesterol level

Patients with diabetes caused by single-gene mutations generally exhibit an altered course of diabetes. Those with mutations of the glucokinase gene (GCK-MODY) show good metabolic control and low risk of cardiovascular complications despite paradoxically lowered high-density lipoprotein (HDL) cholesterol levels. In order to investigate the matter, we analyzed the composition of low-density lipoprotein (LDL) and HDL subpopulations in such individuals. The LipoPrint(©) system (Quantimetrix, USA) based on non-denaturing, linear polyacrylamide gel electrophoresis was used to separate and measure LDL and HDL subclasses in fresh-frozen serum samples from patients with mutations of glucokinase or HNF1A, type 1 diabetes (T1DM) and healthy controls. Fresh serum samples from a total of 37 monogenic diabetes patients (21 from GCK-MODY and 16 from HNF1A-MODY), 22 T1DM patients and 15 healthy individuals were measured in this study. Concentrations of the small, highly atherogenic LDL subpopulation were similar among the compared groups. Large HDL percentage was significantly higher in GCK-MODY than in control (p = 0.0003), T1DM (p = 0.0006) and HNF1A-MODY groups (p = 0.0246). Patients with GCK-MODY were characterized by significantly lower intermediate HDL levels than controls (p = 0.0003) and T1DM (p = 0.0005). Small, potentially atherogenic HDL content differed significantly with the GCK-MODY group showing concentrations of that subfraction from control (p = 0.0096), T1DM (p = 0.0193) and HNF1A-MODY (p = 0.0057) groups. Within-group heterogeneity suggested the existence of potential gene–gene or gene–environment interactions. GCK-MODY is characterized by a strongly protective profile of HDL cholesterol subpopulations. A degree of heterogeneity within the groups suggests the existence of interactions with other genetic or clinical factors