The clinical course of poorly differentiated thyroid carcinoma (insular carcinoma) - own observations

Wstęp: Niskozróżnicowany rak tarczycy (PDTC, poorly differentiated thyroid carcinoma) występuje rzadko, charakteryzuje się bardziej agresywnym przebiegiem, gorszym rokowaniem, większą śmiertelnością niż wysokozróżnicowane raki tarczycy (WDTC, well differentiated thyroid carcinoma). Celem pracy była analiza przebiegu choroby u pacjentów z PDTC z uwzględnieniem częstości występowania, zaawansowania klinicznego przy rozpoznaniu, możliwości chirurgicznego leczenia radykalnego, konieczności i rodzaju leczenia uzupełniającego, wystąpienia przerzutów odległych, przeżycia chorych. Materiał i metody: Badaniem objęto 14 chorych (9 kobiet, 5 mężczyzn) z PDTC, zdiagnozowanych i leczonych w latach 2000-2009, wiek 38–78 lat. Przeanalizowano dokumentację medyczną pacjentów z PDTC, oceniając założone w celu pracy parametry. Wyniki: Niskozróżnicowanego raka tarczycy zdiagnozowano u 14 chorych spośród 801 z rakiem tarczycy (1,75%). Zaawansowanie kliniczne (UICC 2002) przy rozpoznaniu 3 chorych: pT1-2No-xMx (21,5%), 10: pT3-4Nx-o-1Mx-1(71,4%), 1 nieoperacyjny: TxN1M1(7,1%). Radykalnie operowano 9 chorych (64,3%), nieradykalnie 4 (28,6%), jednego (7,1%) zdyskwalifikowano. Leczenie uzupełniające - terapia 131I: 12 (85,8%), 1 zdyskwalifikowany, 1 nie zgłosił się; radioterapia szyi: 7 (50%), paliatywna OUN: 1 (7,1%); chemioterapia: 1 (7,1%). Przerzuty odległe przy rozpoznaniu stwierdzono u 2 chorych (14,3%), po 3-62 miesiącach: u 4 (28,6%). Przeżycie: 3 chorych ponad 5-letnie (21,5%), u jednego po 62 miesiącach zdiagnozowano przerzuty do płuc; 3 zmarło (21,5%), 2 zaprzestało kontroli, u 6 obserwacja poniżej 5 lat. Wnioski: Niskozróżnicowany rak tarczycy wciąż stanowi wyzwanie zarówno dla patologów, jak i klinicystów. Rzadkie występowanie, bardziej agresywny przebieg i gorsze rokowanie nie ułatwiają opracowania dla tej grupy chorych jednolitych zaleceń terapeutycznych, które mogłyby poprawić przeżycie. Część z nich może wymagać wielokierunkowego intensywnego leczenia, a ustalenie wskazań do takiego postępowania nadal pozostaje przedmiotem badań i obserwacji. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 467-473)Introduction: Poorly differentiated thyroid carcinoma (PDTC, insular carcinoma) occurs rarely. It is described with more aggressive behaviour, poorer prognosis, and higher mortality than well differentiated thyroid carcinoma (WDTC). The aim of this study was to evaluate the clinical course of patients with PDTC, in addition to frequency, clinical stage at the time of diagnosis and the possibility of radical surgical resection, the necessity and kind of complementary treatment, occurrence of distant metastases, and the survival of patients. Material and methods: The study involved 14 patients (9 females, 5 males) diagnosed and treated for PDTC between 2000 and 2009, aged 38 to 78 years. The medical records of patients with PDTC were analyzed to estimate assumed parameters according to the purpose of the study. Results: PDTC was diagnosed in 14 among 801 patients with thyroid carcinoma (1.75%). Clinical stages (UICC 2002) at the time of diagnosis were as follows: 3 patients - pT1-2No-xMx (21.5%); 10 patients - pT3 4Nx o 1Mx-1(71.4%); and 1 was unresectable - TxN1M1 (7.1%). Total thyroidectomy was achieved in 9 patients (64.3%), and 4 patients (28.6%) received non radical surgery. Complementary radioiodine treatment was given to 12 patients (85.8%). Radiation therapy of the neck was applied to 7 patients, palliative radiotherapy of the brain to 1 patient, and chemotherapy to 1 patient. Distant metastases to the lung and to the brain at diagnosis were observed in 2 patients (14.3%). During follow-up of 3-62 months lung metastases were observed in 4 patients (28.6%), three patients were observed above 5 years as disease-recurrence free (21.5%), but in one patient after 5 years and 2 months distant metastases were diagnosed. Three patients died after 2-30 months (21.5%), 2 patients were lost for control, and in the remaining 6 follow-up lasted for less than 5 years. Conclusions: Poorly differentiated thyroid carcinoma is still a challenge both for pathologists and clinicians. Infrequent prevalence, more aggressive course, and poorer prognosis constitute major problems for the clinicians. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 467-473

Rola badań PET-CT z analogiem somatostatyny znakowanym galem-68 (68Ga-DOTA-TATE PET-CT) w diagnostyce rozsiewu rdzeniastego raka tarczycy (MTC)

Introduction: Calcitonin is a very sensitive marker of medullary thyroid carcinoma (MTC). High concentrations of basal or pentagastrin stimulated calcitonin in patients with MTC is a signal of recurrence or metastatic disease. Detection of metastatic foci remains a diagnostic and therapeutic challenge. The aim of the study was to present examples of the use of 68Ga-DOTA-TATE PET-CT examinations in the diagnosis of patients with MTC and concomitant elevated serum calcitonin concentrations. Initially the study involved eight patients with MTC and elevated basal or stimulated calcitonin, in which earlier diagnostic imaging was negative for metastasis: neck ultrasound, chest and mediastinal CT scan, liver MRI, bone scintigraphy, and 18F-FDG-PET. A total body scan was performed using 68Ga-DOTA-TATE PET-CT. Two patients with positive diagnostic imaging tests were referred for surgery including resection of cervical lymph nodes with histopathological examination for assessment of metastases. Conclusions: On the basis of the presented cases we conclude that PET-CT scan with somatostatin analogue labelled with gallium (68Ga-DOTA-TATE PET-CT) may be useful in the diagnostic imaging of patients with disseminated MTC. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 507-511)Wstęp: Kalcytonina jest bardzo czułym markerem rdzeniastego raka tarczycy (MTC, medullary thyroid carcinoma). Wysokie stężenie kalcytoniny podstawowej lub stymulowanej pentagastryną u pacjentów z MTC świadczy o wznowie lub obecności zmian przerzutowych. Poszukiwanie tych ognisk stanowi istotny problem diagnostyczno-kliniczny. Celem pracy było przedstawienie możliwości wykorzystania badań 68Ga-DOTA-TATE PET-CT w diagnostyce pacjentów z MTC i współistniejącym podwyższonym stężeniem kalcytoniny w surowicy. Wyjściowo badaniem objęto 8 chorych z MTC i podwyższonym stężeniem kalcytoniny podstawowej lub stymulowanej, u których w dotychczasowych badaniach obrazowych (USG szyi, CT klatki piersiowej i śródpiersia, MRI wątroby, scyntygrafia kośćca oraz 18F-FDG PET) nie uwidoczniono ognisk przerzutowych. U wszystkich chorych wykonano badanie całego ciała z zastosowaniem analogu somatostatyny znakowanego galem 68. Chorych z dodatnim wynikiem badania zakwalifikowano do leczenia operacyjnego. Oceniono wyniki badania histopatologicznego. U 2 spośród 8 pacjentów z rozpoznaniem MTC oraz z podwyższonym stężeniem kalcytoniny stwierdzono dodatni wynik scyntygrafii 68Ga-DOTA-TATE PET-CT. Chorych skierowano do leczenia operacyjnego obejmującego wycięcie węzłów chłonnych szyi. Wyniki badania histopatologicznego potwierdziły obecność przerzutów w wyciętych węzłach chłonnych. Wnioski: Prezentowane przypadki sugerują, że badanie PET z analogiem somatostatyny znakowanym galem 68 (68Ga-DOTA-TATE PET-CT) jest przydatne w diagnostyce obrazowej chorych z MTC. Pozwoliło ono na lokalizację ognisk przerzutowych u 2 spośród 8 pacjentów. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 507-511

Minichromosome maintenance (MCM) and AgNOR proteins expression in desmoid tumours: a tissue microarray analysis.

In the present study, nuclear proliferative proteins: MCM2, MCM5, MCM7, Ki-67 and AgNORs expression was assessed in paraffin sections from sporadic desmoid tumours using a tissue microarray (TMA)-based immuno- and histochemistry, respectively. Nuclear expression of MCM7, where the percentage of positive cells was 0.87% (Âą 1.64) (range 0-5%), was found in 4/20 (20.0%) cases. In 32/32 (100%) of the examined desmoid cases no expression of nuclear proteins MCM2 and MCM5 was detected. Nuclear expression of Ki-67 was observed in 4/21 (19%) cases. Paraffin sections from 30 cases of desmoid tumours were silver-stained to visualize AgNORs. The following AgNOR parameters were calculated: mean AgNOR number per nucleus (N), mean AgNOR area per nucleus, mean AgNOR dot area per nucleus (A), and mean AgNOR content (C = N/A). In the investigated group the mean values of AgNOR parameters were the following number: 4.34 (Âą 0.11); area: 0.74 Îźm2 (Âą 0.19); dot area: 0.18 m2 (Âą 0.01), and AgNOR content: 23.73 (Âą 1.85). The mean AgNOR number per nucleus and mean AgNOR content in desmoid tumours were statistically significantly higher as compared to the controls (tonsil tissue) (

Badanie wieloośrodkowe rozpoznań raka tarczycy

Introduction: In the front of the problems related to the differentiation between benign and malignant thyroid tumors we decided to perform a multicentre study in order to validate diagnoses of malignant thyroid tumors and assess the inter-observer variability. Material and methods: Material included 690 cases of malignant and benign thyroid lesions with primary histopathology established in 1985-1999. These cases were selected to multicentre study. The studies were sent from centres which agreed to participate in the project and than coded in the independent centre - Department of Nuclear Medicine and Endocrine Oncology. 40 pathologists from 25 centres provided their diagnoses which were compared with the reference ones. Results: 10 547 diagnoses were evaluated, both on their accuracy of the distinction between malignant and benign lesions and on their accuracy of cancer histotype definition. The reference diagnosis was made by an agreement between four expert pathologists (D.L., S.S., J.S. and A.K.). The participants diagnosed 21% of cases differently than experts. Concerning the diagnosis of cancer histotype, the difference between participants diagnosis and the reference one was even higher. The best concordance was achieved in the diagnosis of papillary thyroid cancer, however, on the cost of cancer overdiagnosis by some participants. Follicular cancer was diagnosed accurately only in 75.4% of cases. Conclusion: The study documents a high inter-observer variability of thyroid cancer diagnosis and confirms the lesser accuracy of diagnosis of follicular cancer.Wstęp: Histopatologia guzów tarczycy należy do jednych z trudniejszych działów patomorfologii. Wzrostowi liczby badań towarzyszy wiele problemów diagnostycznych, w tym najistotniejszych dotyczących różnicowania zmian łagodnych od złośliwych. Uważa się, że powtarzalność rozpoznania histopatologicznego w rakach tarczycy jest zdecydowanie niższa od spodziewanej. To stanowiło podstawę dla zaplanowania i realizacji wieloośrodkowego badania w celu sprawdzenia powtarzalności, wiarygodności i stopnia niezgodności histopatologicznej diagnostyki raków tarczycy. Materiał i metoda: Materiał stanowiły 690 rozpoznania pierwotne nadesłanych przypadków, rozpoznania referencyjne ustalone przez 4 ekspertów oraz rozpoznania uczestników prowadzonego w latach 2000-2002 badania wieloośrodkowego. Preparaty dostarczone z ośrodków, które wyraziły chęć uczestniczenia w grancie zostały zakodowane w ośrodku niezależnym - Zakładzie Medycyny Nuklearnej i Endokrynologii I.O. w Gliwicach. Preparaty po zakodowaniu były sukcesywnie rozsyłane do ośrodków uczestniczących w badaniu i oceniane przez uczestników badania jak i niezależnie przez czterech ekspertów. Na podstawie tych ostatnich rozpoznań było możliwe ustalenie puli rozpoznań referencyjnych bez konieczności powtórnej analizy preparatów. Rozpoznania te stanowiły "złoty standard", do którego odnoszono rozpoznania uczestników. Wyniki: 40 uczestników grantu postawiło łącznie 10 547 rozpoznań, diagnozując przeciętnie 264 przypadki. Rozpoznań niezgodnych co do złośliwości zmiany było 2262, co stanowi 21,44%. Sześciu z uczestników wykazało ponad 33% rozpoznań niezgodnych z rozpoznaniem referencyjnym. Odsetek rozpoznań niezgodnych wzrósł znacznie, gdy w analizie uwzględniono szczegółowy typ histologiczny raka i w tym przypadku co trzeci uczestnik nie zgadzał się z rozpoznaniem referencyjnym. Najwyższą zgodność rozpoznań, sięgającą 90%, odnotowano w ocenie raków brodawkowatych Uczestnicy stawiający rozpoznanie raka zgodne w wysokim procencie z rozpoznaniami referencyjnymi zdecydowanie rzadziej diagnozowali zgodnie z ekspertami zmiany łagodne. Rak pęcherzykowy zgodnie oceniono w 75,4% jednak aż 1/5 uczestników diagnozowała ponad 40% przypadków inaczej niż eksperci. Wniosek: Porównanie zgodności rozpoznań raka tarczycy między poszczególnymi patologami pozwala uściślić źródła błędów diagnostycznych oraz wyznaczyć kryteria dla poprawnej diagnostyki, które różnią się w zależności od typu raka

Wyniki leczenia chorych na tłuszczakomięsaki o zaawansowaniu miejscowym

Introduction. Liposarcomas (LPS) are one of the most common and well defined types of soft tissue sarcomas. The aim of the study was to analyze prognostic factors having an influence on the outcomes of localized, resectable LPS in terms of overall survival (OS), disease-free survival (DFS) and local relapse-free survival (LRFS) treated in 2 oncological centers.Patients and methods. 271 consecutive patients with localized LPS (137 primary LPS and 134 LPS after unplanned excision outside our center: 109 clinically recurrent tumor and 25 scar after non-radical resection) were treated between 1994 and 2009. Median follow-up time was 58 months.Results. 5-year disease-specific survival (DSS), disease-free survival (DFS) and local relapse-free survival (LRFS) rates (calculated from start of therapy at our center) were: 74%, 52% and 64%, respectively. We identified the following factors negatively influencing all outcomes: primary tumor site (extremity/trunk wall vs retroperitoneal space), histological subtype, unplanned excision our outside oncological center and clinically recurrent tumor. 5-year LRFS in patients with preoperative biopsy was 84.1%, and in patients with unplanned surgery without preoperative biopsy was only 47.6% (p < 0.001). According to univariate analysis significant, negative prognostic factors for OS (p < 0.05) were as follows: tumor size >5 cm, higher tumor grade 2 or 3, tumor stage Ib, IIb and III according to AJCC system, primary tumor site in the retroperitoneal space, pleomorphic or undifferentiated pathological subtype, baseline decreased hemoglobin level, unplanned excision without preoperative biopsy, clinically recurrent tumor, R1 resection margins, adjuvant radiotherapy and primary therapy outside our oncological center. In multivariate analyses we have found following independent negative prognostic factors for OS: clinically recurrent tumor (including the fact of a preoperative biopsy) or AJCC stage (excluding preoperative biopsy).Conclusions. The analysis of this large group of LPS indicates the role of sarcoma therapy in multimodal oncological centers. We have confirmed the value of primary tumor site and histological subtype (as factors not included to AJCC staging) as well as quality of diagnostic (preoperative biopsy) and surgical therapy (radical surgery without recurrence) for predicting OS, DFS and LRFS. Radical re-resection of scar after non-radical primary tumor resection(+ radiotherapy) seems to improve LRFS in this type of soft tissue sarcomas. Patients with unplanned excision can still be salvaged with good final outcome when referred to a sarcoma unit and treated by radical resurgery combined with radiotherapy (LRFS improvement).Wstęp. Tłuszczakomięsaki (liposarcoma) stanowią najczęstszy typ mięsaków tkanek miękkich (ok. 20% wszystkichmięsaków tkanek miękkich z wyłączeniem GIST).Celem pracy jest analiza wyników leczenia chorych (w odniesieniu do przeżyć całkowitych — OS, przeżyć wolnychod nawrotu choroby — DFS i przeżyć wolnych od wznowy miejscowej — LRFS) z dwóch ośrodków onkologicznychw celu wyodrębnienia prognostycznych czynników kliniczno-patologicznych dla grupy chorych bez przerzutówodległych leczonych operacyjnie.Materiał. Materiał stanowiła grupa 271 chorych na resekcyjne tłuszczakomięsaki leczonych w latach 1994–2009. Połowachorych była leczona w ośrodku onkologicznym z powodu pierwotnie rozpoznanego mięsaka, zaś druga połowabyła początkowo leczona nieradykalnie w innym ośrodku. Mediana okresu obserwacji wynosiła 58 miesięcy.Wyniki. 5-letnie OS w badanej grupie wynoszą 74,1%, 5-letnie DFS: 52,1%, zaś 5-letnie LRFS: 64%. Stwierdzono znacząceróżnice we wszystkich badanych parametrach w zależności od pierwotnej lokalizacji mięsaka (kończyny i tułówvs przestrzeń zaotrzewnowa), podtypu histologicznego, faktu wykonania biopsji przedoperacyjnej, wyjściowegoośrodka leczącego oraz nawrotu choroby po nieradykalnym leczeniu. 5-letnie LRFS dla chorych, u których wykonanobiopsję przedoperacyjną niezależnie od lokalizacji i typu histologicznego, wyniosło 84,1%, zaś u chorych po niezaplanowanejoperacji bez biopsji przedoperacyjnej — jedynie 46,7% (p < 0,001). Według analizy jednoczynnikowejistotne (p < 0,05) niekorzystne czynniki rokownicze dla OS są następujące: wielkość guza > 5 cm, wysoki stopieńzłośliwości histologicznej, stopień zaawansowania według AJCC Ib, IIb i III, lokalizacja tłuszczakomięsaka w przestrzenizaotrzewnowej, podtyp histologiczny pleomorficzny i odróżnicowany, zmniejszony wyjściowy poziom hemoglobiny,fakt niewykonania biopsji przedoperacyjnej, potwierdzona wznowa miejscowa, zastosowanie radioterapii uzupełniająceji pierwotne leczenie chirurgiczne poza ośrodkiem onkologicznym. Na podstawie analizy wieloczynnikowejstwierdzono, że niezależne czynniki rokownicze dla przeżyć całkowitych to: przy uwzględnieniu wykonania biopsjiprzedoperacyjnej jako czynnika rokowniczego — obecność utkania mięsaka w bliźnie po wcześniejszej nieradykalnejresekcji (rodzaj ośrodka leczącego), zaś nie uwzględniając wykonania biopsji przedoperacyjnej — stopień zaawansowaniaklinicznego wg AJCC. Wnioski. Objęta analizą grupa chorych na te rzadkie nowotwory należy do największych we współczesnym piśmiennictwieświatowym i w unikalny sposób wykazuje wagę leczenia chorych na mięsaki tkanek miękkich w wielospecjalistycznychośrodkach onkologicznych. Niezwykle istotne są zaobserwowane różnice OS, DFS i LRFS dotyczącelokalizacji guza pierwotnego i podtypu histologicznego (jako czynników nieujętych w systemie TNM), a także faktujakości postępowania diagnostycznego (wykonanie biopsji przedoperacyjnej) i leczenia chirurgicznego (ośrodekonkologiczny, brak wznowy miejscowej). Radykalna re-resekcja blizny po nieradykalnym wycięciu pierwotnegotłuszczakomięsaka (w skojarzeniu z radioterapią) poprawia LRFS

Recommendations for diagnostics and therapy of gastrointestinal stromal tumors (GIST) in 2008

Nowotwory podścieliskowe przewodu pokarmowego (gastrointestinal stromal tumors – GIST) są najczęstszymi nowotworami pochodzenia mezenchymalnego w obrębie przewodu pokarmowego. Nowotwory te, dzięki postępom w diagnostyce patologiczno-molekularnej, powszechnie rozpoznawane są dopiero od kilku lat. W pracy przedstawiono zalecenia dotyczące diagnostyki i terapii tych nowotworów, opracowane na podstawie danych naukowych oraz doświadczenia ekspertów, które są powszechnie akceptowane i warte rekomendacji. Nadekspresja błonowego receptora KIT, będąca następstwem mutacji protoonkogenu KIT, jest wysoce specyficzna dla GIST, i możliwa do wykrycia metodami immunohistochemicznymi (CD117) w preparatach histopatologicznych z guza, stanowiąc najważniejsze kryterium w jego diagnostyce mikroskopowej i wskazaniach do leczenia drobnocząsteczkowymi inhibitorami kinaz tyrozynowych. W każdym przypadku zalecane jest przesłanie materiału do badań molekularnych (w celu analizy mutacji KIT i PDGFRA). Radykalne leczenie operacyjne jest nadal najskuteczniejszą metodą leczenia pierwotnych GIST, jednakże nowotwór ten cechuje duży potencjał nawrotowości. W przypadkach zmian nieoperacyjnych/rozsianych leczeniem z wyboru jest zastosowanie inhibitora kinaz tyrozynowych – imatinibu, leku, który stanowi pierwsze efektywne leczenie systemowe w zaawansowanym GIST CD117(+). Zalecana dawka początkowa powinna wynosić 400 mg raz dziennie (800 mg dziennie w przypadku mutacji w eksonie 9 KIT). Monitorowanie leczenia musi opierać się na powtarzanym badaniu tomografii komputerowej jamy brzusznej, z uwzględnieniem zmian wielkości i gęstości. W przypadku progresji zaleca się zwiększenie dawki imatinibu do 800 mg na dobę, a w przypadku braku skuteczności zastosowanie sunitynibu w dawce początkowej 50 mg dziennie. Obecnie trwają badania kliniczne nad ustaleniem roli leczenia chirurgicznego w skojarzeniu z imatinibem oraz skuteczności innych leków celowanych molekularnie w przypadku występowania oporności w czasie leczenia imatinibem. Dostępne dane odnośnie leczenia uzupełniającego wskazują na poprawę przeżyć wolnych od nawrotu, ale wpływ tej strategii na przeżycia całkowite i optymalna długość czasu leczenia są nadal przedmiotem badań. Przedstawione zasady postępowania diagnostyczno-terapeutycznego powinny być praktycznie wprowadzane przez lekarzy zajmujących się chorymi na GIST w Polsce. Zaleca się rejestrowanie przypadków chorych na GIST w ramach narodowego Rejestru Klinicznego ([email protected]) oraz standardowe leczenie chorych w wielodyscyplinarnych zespołach, mających doświadczenie w terapii GIST i włączanie nowych przypadków GIST do prospektywnych badań klinicznych.Gastrointestinal stromal tumors (GIST) are the most common mesenchymal tumors of gastrointestinal tract. Advances in the understanding of the molecular mechanisms of GIST pathogenesis have resulted for last years in the emerging of GIST as a distinct sarcoma entity. The paper describes guidelines for diagnostics and therapy of these tumors based on scientific basis and experts’ experience, which are commonly accepted and worth to recommend. Overexpression of KIT receptor, as a consequence of mutation of protooncogene KIT, is highly specific for GIST and enable for detection by immunohistochemistry staining (CD117) in tumor specimens. It is the most important criterion in microscopic diagnostics and indications for treatment with small-molecule tyrosine kinas inhibitors. Sending material for molecular analysis is strongly recommended (for KIT and PDGFRA genotyping). Radical surgery is still the mainstay treatment for primary, localized, resectable GISTs, although high percentages of the patients after potentially curative operations develop recurrent or metastatic disease. In inoperable/metastatic lesions the treatment of choice is tyrosine kinase inhibitor – imatinib mesylate – the first effective systemic therapy in advanced CD117(+) GIST. Recommended initial dose should be 400 mg daily (800 mg for exon 9 KIT mutants). Monitoring of the therapy should be based on serial computed tomography imaging of abdominal cavity with the assessment of changes of tumor size and density. In case of disease progression the increase of imatinib dose to 800 mg daily is recommended and if further progression exists – sunitinib in the initial dose 50 mg daily should be introduced. Clinical trials evaluating the role of surgery in combination of imatinib and the efficacy of other molecular targeted drugs in resistant cases are ongoing. Existing data indicate beneficial role of adjuvant imatinib therapy in terms of relapse-free survival, but the impact of this policy on overall survival, optimal duration of adjuvant therapy and criteria for its implementation are currently investigated. Presented recommendations for diagnostics and therapy of GIST should be practically implemented by physicians involved in management of GIST patients in Poland. The including GIST cases in national Clinical Registry ([email protected]) and standard treatment of patients in multidisciplinary team with expertise in GIST therapy, as well as enrollment of new cases to prospective clinical trials, are recommended

Zasady postępowania diagnostyczno-terapeutycznego u chorych na nowotwory podścieliskowe przewodu pokarmowego (GIST) w 2010 roku

Gastrointestinal stromal tumors (GIST) are the most common mesenchymal tumors of gastrointestinal tract. Advances in the understanding of the molecular mechanisms of GIST pathogenesis have resulted for last years in the emerging of GIST as a distinct sarcoma entity. The paper describes guidelines for diagnostics and therapy of these tumors based on scientific basis and experts’ experience, which are commonly accepted and worth to recommend. Overexpression of KIT receptor, as a consequence of mutation of protooncogene KIT, is highly specific for GIST and enable for detection by immunohistochemistry staining (CD117) in tumor specimens. It is the most important criterion in microscopic diagnostics and indications for treatment with small-molecule tyrosine kinas inhibitors. Sending material for molecular analysis is strongly recommended (for KIT and PDGFRA genotyping). Radical surgery is still the mainstay treatment for primary, localized, resectable GISTs, although high percentages of the patients after potentially curative operations develop recurrent or metastatic disease. In inoperable/ /metastatic lesions the treatment of choice is tyrosine kinase inhibitor — imatynib mesylate — the first effective systemic therapy in advanced CD117(+) GIST. Recommended initial dose should be 400 mg daily (800 mg for exon 9 KIT mutants). Monitoring of the therapy should be based on serial computed tomography imaging of abdominal cavity with the assessment of changes of tumor size and density. In case of disease progression the increase of imatynib dose to 800 mg daily is recommended and if further progression exists — sunitinib in the initial dose 50 mg daily should be introduced. Clinical trials evaluating the role of surgery in combination of imatynib and the efficacy of other molecular targeted drugs in resistant cases are ongoing. Existing data indicate beneficial role of adjuvant imatynib therapy in terms of relapse-free survival, especially in group of patients with significant risk of relapse. Presented recommendations for diagnostics and therapy of GIST should be practically implemented by physicians involved in management of GIST patients in Poland. The including GIST cases in national Clinical Registry (http://gist.coi.waw.pl) and standard treatment of patients in multidisciplinary team with expertise in GIST therapy, as well as enrollment of new cases to prospective clinical trials, are recommended. Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 4: 181–194Nowotwory podścieliskowe przewodu pokarmowego (GIST) są najczęstszymi nowotworami pochodzenia mezenchymalnego w obrębie przewodu pokarmowego. Dzięki postępom w diagnostyce patologiczno-molekularnej powszechnie rozpoznaje się je dopiero od kilku lat. W pracy przedstawiono zalecenia dotyczące diagnostyki i terapii tych nowotworów opracowane na podstawie danych naukowych oraz doświadczenia ekspertów, które są powszechnie akceptowane i warte rekomendacji. Nadekspresja błonowego receptora KIT, będąca następstwem mutacji protoonkogenu KIT, jest wysoce specyficzna dla GIST i możliwa do wykrycia metodami immunohistochemicznymi (CD117) w preparatach histopatologicznych z guza, stanowiąc najważniejsze kryterium w jego diagnostyce mikroskopowej i wskazaniach do leczenia drobnocząsteczkowymi inhibitorami kinaz tyrozynowych. W każdym przypadku zaleca się przesłanie materiału do badań molekularnych (w celu analizy mutacji genów KIT i PDGFRA). Radykalne leczenie operacyjne jest nadal najskuteczniejszą metodą leczenia pierwotnych GIST, jednak nowotwór ten cechuje się dużym odsetkiem nawrotów. W przypadkach zmian nieoperacyjnych/rozsianych leczeniem z wyboru jest zastosowanie inhibitora kinaz tyrozynowych — imatynibu, leku, który stanowi pierwsze efektywne leczenie systemowe w zaawansowanym GIST CD117(+). Zalecana dawka początkowa powinna wynosić 400 mg raz dziennie (800 mg dziennie w przypadku mutacji w eksonie 9 KIT). Monitorowanie leczenia musi opierać się na powtarzanym badaniu tomografii komputerowej jamy brzusznej z uwzględnieniem zmian wielkości i gęstości. W przypadku progresji zaleca się zwiększenie dawki imatynibu do 800 mg na dobę, a przy braku skuteczności — zastosowanie sunitynibu w dawce początkowej 50 mg dziennie. Trwają badania kliniczne nad ustaleniem roli leczenia chirurgicznego w skojarzeniu z imatynibem oraz skuteczności innych leków celowanych molekularnie w przypadku występowania oporności w czasie leczenia imatynibem. Dostępne dane dotyczące leczenia uzupełniającego wskazują na poprawę przeżyć wolnych od nawrotu, zwłaszcza u chorych z grupy istotnego ryzyka nawrotu choroby. Przedstawione zasady postępowania diagnostyczno-terapeutycznego powinny być wprowadzane w praktyce przez lekarzy zajmujących się chorymi na GIST w Polsce. Zaleca się rejestrowanie przypadków chorych na GIST w ramach narodowego Rejestru Klinicznego (http://gist.coi.waw.pl) oraz standardowe leczenie chorych w wielodyscyplinarnych zespołach mających doświadczenie w terapii GIST i włączanie nowych przypadków do prospektywnych badań klinicznych. Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 4: 181–19