Praktyczne aspekty oceny jakości dializoterapii

Współczesna hemodializa powinna zapewniać każdemu choremu ze schyłkową niewydolnością nerek skuteczną eliminację toksyn mocznicowych, dobrą jakość życia i tolerancję zabiegu oraz wolne od powikłań wieloletnie przeżycie, które jest najlepszym wyznacznikiem skuteczności dializy. O odległym rokowaniu decyduje wiele czynników, takich jak: rodzaj i biozgodność zastosowanych materiałów zapewniających klirens małych i średnich cząstek, klirens resztkowy, częstość dializ w schemacie tygodniowym, czas pojedynczej sesji dializacyjnej, obecność epizodów hipotonii śróddializacyjnej, stopień kontroli nadciśnienia tętniczego, właściwe odżywienie pacjentów, skuteczna kontrola zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej, skuteczne wyrównywanie niedokrwistości, rodzaj dostępu naczyniowego, rodzaj leczenia wspomagającego oraz skuteczny nadzór lekarski i pielęgniarski nad procesem dializy. Adekwatna, realizowana 3 razy w tygodniu, standardowa dializa to taka, w której wskaźnik dializy w modelu jednoprzedziałowym (spKt/V) wynosi ponad 1,3, URR - ponad 70%, NPCR - powyżej 1 g/kg/mc./d., czas trwania zabiegu przekracza 4,5 godziny, a zastosowane błony dializacyjne są biozgodne i zapewniają skuteczną eliminację średnich cząstek oraz kontrolę fosfatemii (< 1,8 mmol/l) i utrzymanie stężenia hemoglobiny w zakresie 11-12 g/dl. Forum Nefrologiczne 2010, tom 3, nr 3, 185-19

Comparison of the usefulness of selected formulas for GFR estimation in patients with diagnosed chronic kidney disease

Introduction: The diagnosis and classification of chronic kidney disease (CKD) are based on the glomerular filtration rate value. The simplest way to evaluate glomerular filtration rate is to estimate it based on serum creatinine concentration using one of many specific mathematical formulas. None of the formulas created for this purpose are perfect. Differences in eGFR values are frequently observed in specific stages of chronic kidney disease by KDIGO classification based on different formulas. Aim: The aim of the study is to compare the eGFR value in patients previously diagnosed with CKD treated in the Outpatient Nephrology Unit of the University Hospital in Krakow using the selected formulas. Material/Methods: The study was performed in a group of 882 patients (392 women, 490 men) aged 65.0 ± 14.8 years. GFR values were estimated using Bjornsson, the abbreviated MDRD, and CKD-EPI formulas. These values were then compared according to chronic kidney disease stage and age groups: above and below 60 years. Results: The mean eGFR value was for Bjornsson formula- 47.2 ± 21.1 ml/min/1.73m2, abbreviated MDRD formula- 38.8 ± 15.2 ml/min/1.73m2, and CKD-EPI formula- 37.7 ± 15.9 ml/min/1.73m2. There was a large concordance in eGFR values obtained using the CKD-EPI and abbreviated MDRD formulas in every stage of chronic kidney disease and in both age groups. The Bjornsson formula significantly increased the number of patients in early stages of CKD, G1 - 33 vs 2 (abbreviated MDRD) and 6 (CKD-EPI), G2- 186 vs 70 (abbreviated MDRD) and 69 (CKD-EPI). Conclusions: CKD-EPI and abbreviated MDRD formulas have a similar usefulness in GFR value estimation in patients with diagnosed chronic kidney disease. Lower eGFR values achieved using abbreviated MDRD formula and CKD-EPI equation in comparison with Bjornsson’s formula may result in an increased number of patients diagnosed with CKD

Dializa otrzewnowa u chorych z zaawansowaną niewydolnością serca

Niewydolność krążenia oporna na farmakoterapię jest problemem o wzrastającym znaczeniu w codziennej praktyce klinicznej. Jest związana z hiperwolemią spowodowaną retencją płynów i sodu oraz zaburzeniami metabolicznymi. Pomimo dowodów, że odpowiednia farmakoterapia zmniejsza śmiertelność i konieczność hospitalizacji, jest stosowana w niewystarczającym stopniu. Zespół sercowo-nerkowy to zespół zaburzeń w zakresie patofizjologii serca i nerek, w którego następstwie uszkodzenie jednego narządu doprowadza do uszkodzenia drugiego. Dializa otrzewnowa jest jedną z możliwości terapeutycznych, gdyż daje możliwość stopniowego i łagodnego usuwania nadmiaru płynów ustroju bez ryzyka hipotonii oraz jest wysoce efektywną metodą leczenia niewydolności krążenia opornej na farmakoterapię. Wszystkie badania realizowane w tym zakresie dotyczyły małych grup pacjentów, dlatego konieczne jest przeprowadzenie prospektywnych, wieloośrodkowych i randomizowanych badań klinicznych oceniających zalety tej metody w stosunku do innych form terapii. Forum Nefrologiczne 2011, tom 4, nr 2, 104&#8211;10

Comparison of the incidence of skin cancers in patients on dialysis and after kidney transplantation

Introduction: Kidney transplant (KTx) patients on immunosuppressive therapy are predisposed to the development of infections and cancers. Aim: To compare the incidence and type of malignant skin lesions in kidney transplant patients and the dialyzed population based on the initiated dermatologic screening. Material and methods: The study included 598 patients: 486 kidney transplant recipients and 112 patients on maintenance dialysis. All the patients underwent dermatological examination. Only histologically confirmed cancers were included in this study. Age, gender and immunosuppressive therapy administration were also considered. Patients were followed up by a dermatologist for a period of 5 years. Results: Fifty-eight skin cancers; 39 basal cell carcinomas (BCC), 13 squamous cell carcinomas (SCC), 1 Bowen disease, 2 Kaposi sarcoma, 1 malignant melanoma, 1 Merkel cell carcinoma, and 1 fibrosarcoma protuberans were diagnosed in 30 (6.2%) kidney transplant patients, and 8 lesions (7 BCC and 1 SCC) were found in 4 (3.6%) patients on dialysis. Conclusions: The initiated dermatologic screening program indicates that the risk of skin cancer incidence in post kidney transplant patients receiving immunosuppressive therapy was significantly higher than in patients on dialysis

Hipotonia śróddializacyjna - przyczyny i zasady leczenia

Hipotonia śróddializacyjna (HŚD) jest bardzo poważnym problemem klinicznym chorych pozostających w stałym leczeniu nerkozastępczym, pogarszającym jakość ich życia i zwiększającym śmiertelność w tej populacji. Hipotonia śróddializacyjna może być ostra, nawrotowa i przewlekła. Głównym mechanizmem HŚD wydaje się być szybkie zmniejszenie objętości krwi w zależności od stopnia ultrafiltracji, niedostateczne mechanizmy adaptacyjne, a także spadek pozakomórkowej osmolalności podczas sesji dializy. Skuteczne leczenie HŚD jest trudne ze względu na złożoną etiopatogenezę. Strategia leczenia HŚD obejmuje uzupełnienie przestrzeni wewnątrznaczyniowej w ostrych epizodach spadku ciśnienia, dokładną ocenę &#8222;suchej masy&#8221;, edukację pacjenta co do unikania nadmiernych przyrostów masy ciała między dializami, ograniczenia podaży sodu w diecie, unikania przyjmowania pokarmów tuż przed lub w trakcie sesji dializacyjnych, odpowiednie leczenie nadciśnienia, a także modyfikowanie parametrów hemodializy (niska temperatura dializatu, dłuższe zabiegi dializy, sesje codzienne, dializy z profilowaniem sodu i ultrafiltracji). Pomocna jest również farmakoterapia z wykorzystaniem takich leków, jak: midodryna, kofeina, efedryna i wazopresyna. Nowa klasa leków, która może przynieść dodatkowe możliwości terapeutyczne dla HŚD, to antagoniści receptora adenozyny i selektywne inhibitory syntazy tlenku azotu