Can the application of computed tomography laser mammography (CTLM) in dense breast (category 3,4 according to ACR) examinations combined with x-ray mammography enhance the detection of breast cancer?

Background: The aim of this study was an attempt to answer the question whether laser mammography in dense breast (classified as category 3,4 according to ACR) examination together with x-ray mammography can enhance the detection of breast cancer. Material/Method: 248 women who had undergone a CTLM examination and mammography in the Department of Radiology of Maria Sklodowska-Curie Memorial Cancer Center and Institute of Oncology in the years 2005-2007 were analyzed retrospectively. In these examinations, x-ray mammography did not reveal lesions (BIRADS 1, category 3 and 4 according to ACR). An interval between CTLM and mammography did not exceed 30 days. The examination result was verified by cytology/histopathology or observation after a minimum of 12 months provided a regular result. CTLM visualizes normal and pathological blood vessels and tissues which are rich in blood, because laser rays used in CTLM (808nm) are more absorbable by hemoglobin than by the surrounding tissue, making it possible to show a malignant tumor by its accompanying angiogenesis. The result of CTLM mammography was qualified either as the presence (+) or absence (–) of angiogenesis. Results: Among 248 women, angiogenesis was discovered by CTLM in 48 cases, in the CTLM (+) Group 13/48 women were diagnosed with breast cancer, whereas 35/48 were diagnosed with benign lesions. Angiogenesis was not identified in 200 women, in the CTLM (-) group 13/200 were diagnosed finally with cancer, with 187/200 patients having no malignancy. Ultimately, in the group of 248 women (with dense breast, category 3 and 4 according to ACR), in whom x-ray mammography did not reveal malignant processes (BIRADS 1), 26 cancers were detected out of which 13 were revealed with CTLM Conclusions: Computed Tomography Laser Mammography, when used as an adjunct to x-ray mammography, enhances the detection of breast cancer in women with dense breast tissue

Oxyphilic and follicular thyroid tumors - the correlation between the cytopathologic diagnosis and the histopathologic examination

Wstęp: Biopsja aspiracyjna cienkoigłowa (BAC) tarczycy jest uznaną i szeroko stosowaną metodą diagnostyczną guzów tarczycy. Rozpoznanie guza pęcherzykowego (FT, follicular tumor) lub oksyfilnego (OT, oxyphilic tumor) stanowi 10-procentowy margines badań, w których nie jest możliwe jednoznaczne zakwalifikowanie zmiany jako łagodnej lub złośliwej. Materiał i metody: W latach 2001-2002 rozpoznano w BAC u 102 pacjentów FT, natomiast OT - u 25. Badaniem histopatologicznym zweryfikowano 39 (38%) chorych z rozpoznaniem FT i 19 (76%) chorych z rozpoznaniem OT. Wyniki: Zmianę nowotworową rozpoznano w badaniu histopatologicznym w 48,7% (19/39) FT i 42% (8/19) OT. Ryzyko raka w FT wyniosło 12,8%, a w OT - 16% (ocena uwzględnia tylko przypadki leczone operacyjnie). Wnioski: Powyższe dane wskazują na duży stopień trudności diagnostycznych i brak jednoznacznych kryteriów cytologicznych umożliwiających zróżnicowanie łagodnych i złośliwych zmian pęcherzykowych tarczycy w badaniu BAC. W związku z faktem, że większość rozpoznanych w BAC guzów pęcherzykowych w badaniu histopatologicznym okazuje się być zmianą łagodną, nienowotworową, używanie określenia nowotwór pęcherzykowy jest bezzasadne. W to miejsce bardziej odpowiednim określeniem jest guz pęcherzykowy lub oksyfilny. Nie zmienia to faktu, że BAC tarczycy w korelacji z obrazem klinicznym jest cenną metodą pozwalającą na wytypowanie tych chorych, u których wskazany jest zabieg operacyjny lub dalsza diagnostyka.Introduction: Fine needle aspiration biopsy (FNAB) of the thyroid nodules generally allows to make the diagnosis and to choose the proper clinical management. In about 10% of cases cytopathologic features do not differentiate unequivocally benign and malignant lesions. In these cases the cytopathologic diagnosis of follicular tumor (FT) or oxyphilic tumor (OT) is most often made. Materials and methods: From 2001 to 2002 in our Department of Pathology the cytopathologic diagnosis of FT and OT was made in 102 and 25 cases respectively. Histopathologic verification was possible in 39 (38%) patients with FT and in 19 (76%) patients with OT. Results: Histopathological diagnosis of neoplasm was made in 48.7% (19/39) FT and 42% (8/19) OT. The risk of carcinoma was 12.8% in FT and 16% in OT group (surgical treated cases only). Conclusions: These results show how difficult the diagnostics of follicular lesions in FNAB could be because of the frequent overlapping of the cytological features of benign and malignant lesions. Diagnosis of follicular tumor does not mean carcinoma. Majority lesions are begin non neoplastic on final histopathologic examination. The use of follicular/ oxyphilic tumor in cytological diagnostic instead of follicular neoplasm seems more advisable. However FNAB in the correlation with clinical data may select the patients for the surgical treatment or the further observation

Occurrence of BRAF mutations in a Polish cohort of PTC patients - preliminary results

Wstęp: Mutacje dotyczące genów na szlaku kinaz MAP (kinazy aktywowane mitogenem)/kinaz ERK (kinazy regulowane sygnałem zewnątrzkomórkowym) są najczęstszymi zdarzeniami molekularnymi w raku brodawkowatym tarczycy (PTC, papillary thyroid cancer). Mutację genu BRAF (V600E) stwierdza się u około 50% dorosłych chorych z PTC. W większości dotychczas opublikowanych badań występowanie mutacji BRAF (V600E) wiąże się z agresywnym przebiegiem klinicznym PTC i wysokim odsetkiem nawrotów choroby. Jednak nie wszyscy autorzy podzielają tę opinię. Celem pracy była ocena częstości mutacji BRAF (V600E) i wstępna ocena jej znaczenia predykcyjnego u 88 chorych na raka brodawkowatego tarczycy. Materiał i metody: Obecność mutacji BRAF (V600E) oceniono w 88 guzach (rakach brodawkowatych). DNA izolowano z bloczków parafinowych z użyciem sekwencjonatora AbiPrism 377 i 3130xl Genetic Analyzer (Applied Biosystems).W analizie statystycznej wykorzystano: test chi2, test U Mann-Whitney oraz ocenę przeżycia metodą Kaplana-Meier. Wyniki: Mutację BRAF (V600E) stwierdzono u 38 (43%) chorych. Spośród przeanalizowanych czynników kliniczno-patologicznych jedynie starszy wiek korelował z częstością mutacji. Nie wykazano korelacji pomiędzy obecnością mutacji a przerzutami do węzłów chłonnych/ odległymi, wieloogniskowością czy naciekaniem torebki tarczycy. Stwierdzono jeden zgon i dwa przerzuty raka w grupie BRAF+ i jeden nawrót raka w grupie BRAF-. Wnioski: Mimo wykazania w wielu pracach mutacji BRAF jako czynnika prognostycznego w PTC wstępne wyniki opisywanego badania wskazują na potrzebę dalszych badań zanim mutacja BRAF (V600E) stanie się powszechnie stosowanym czynnikiem predykcyjnym w raku brodawkowatym tarczycy. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 462-466)Introduction: Genetic alterations involving the mitogen-activated protein kinase (MAPK) pathway are frequently demonstrated in papillary thyroid cancer (PTC). BRAF(V600E), the most frequent mutation in adult patients, is present in approximately 50% of PTC. Most clinical studies have demonstrated an association of BRAF(V600E) mutation with aggressive clinicopathological characteristics and high tumour recurrence, although the results are controversial. In this study we present the preliminary results of BRAF mutation frequence in a group of 88 Polish patients with papillary thyroid cancer (PTC) and relate it to the outcome all DTC patients operated in 2004 and 2005. BRAF (V600E) mutation was diagnosed in 38 (43%) of cases. Material and methods: The presence of BRAF mutation was evaluated in 88 PTC tumours. DNA was isolated from tissue parafin blocks, and the mutation V600E was evaluated by sequence analysis with an AbiPrism 377 and 3130 xl genetic analyzer (Life Technologies). Statistical analysis was carried out with the use of SPSS 12 software. The c2 and Kaplan-Meyer survival analysis were performed. Results: From all analyzed clinico-pathological factors, only older age positively correlated with BRAF mutation frequency (p = 0.0017). Lymph node/distant metastases, multifocality, and extra-thyroid extension did not correlate with BRAF status. One cancer related death and two reccurences were observed in the BRAF+ group while one relapse was diagnosed in the BRAF– group. Conclusions: Although many studies document BRAF mutation as a prognostic factor in PTC our results underline that it is too early to consider it as a routine clinical predictive factor. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 462-466

Ocena przydatności obrazowania dyfuzji metodą rezonansu magnetycznego w diagnostyce różnicowej łagodnych i złośliwych zmian ogniskowych w wątrobie

Introduction. Despite the use of multiple diagnostic imaging techniques, a non-invasive differential diagnosis of focal lesions in the liver is still a challenging task. It is even more significant, considering the risk of complications related to liver biopsy. On the other hand, the availability of non-invasive radiological and diagnostic imaging methods has resulted in the increased detectability of incidental hepatic lesions. Therefore, further investigation of newer and more effective methods of differentiating benign from malignant hepatic lesions is extremely useful. The aim of the study was to assess the diagnostic value of Diffusion-Weighted Magnetic Resonance Imaging (DW MRI) in differentiating benign from malignant focal lesions in the liver.Material and methods. Fifty one patients with hepatic lesions detected by magnetic resonance (MR) examination were enrolled in the study. Each lesion was then verified histopathologically, cytologically, or by observation. Ninety five (71 malignant and 24 benign) hepatic focal lesions were analysed. Apart from a standard MR liver examination, an echo planar imaging spin echo diffusion weighted sequence was performed, with a slice thickness of 5 or 6 mm. The maximal b-value was 1000 s/mm2 and the minimal 0 s/mm2.In the study, the following were assessed: the presence of restricted diffusion, an absolute ADC (apparent diffusion coefficient) value, the decrease of signal intensity in DW MRI with an increase in the b-value.Results. Confirming or ruling out the restricted diffusion is usually the first effective step in differentiating benign from malignant hepatic lesions, as indicated in the study results. In the material analysed, the diffusion restriction occurred statistically significantly more frequently in malignant (87.3 %) compared to benign lesions (12.5%), (p < 0.0001). Using the diffusion restriction as a criterion for malignancy, 87.4% lesions were correctly classified (62 malignant and 21 benign lesions). In the material analysed, the mean minADC value in malignant lesions (0.92 × 10-3 mm2/s) was statistically significantly lower compared to benign lesions (1.48 × 10-3 mm2/s) (p < 0.0001). In clinical practice, it is important to determine the ADC reference values for benign and malignant lesions. The boundary ADC value differentiating benign from malignant lesions estimated when using the ROC curve was 1.04 × 10-3 mm2/s. Considering lesions with an ADC value > 1.04 × 10-3 mm2/s to be benign and lesions with ADC value ≤ 1.04 × 10-3 mm2/s to be malignant, 75.8% lesions were correctly classified.Conclusions. The results obtained indicate that restricted diffusion, as a marker for malignant lesions, has the highest value in DW MRI in differentiating benign from malignant lesions in the liver.Cel pracy. Nieinwazyjna diagnostyka różnicowa zmian ogniskowych w wątrobie — mimo stosowania wielu technik obrazowania — często jest nadal zadaniem trudnym, tym ważniejszym, że biopsja wątroby jest obarczona ryzykiem powikłań. Z drugiej strony upowszechnienie nieinwazyjnych metod radiologii i diagnostyki obrazowej przyczyniło się do wzrostu wykrywalności także przypadkowych zmian ogniskowych w wątrobie. Nie dziwi więc poszukiwanie nowych, bardziej skutecznych metod różnicowania zmian łagodnych i złośliwych w wątrobie. Celem pracy jest ocena wartości diagnostycznej dyfuzji obrazowanej metodą rezonansu magnetycznego (DW MRI — Diffusion Weighted Magnetic Resonance Imaging) w różnicowaniu łagodnych i złośliwych zmian ogniskowych w wątrobie.Materiał i metody. Do pracy włączono obrazy uzyskane od 51 chorych, u których w wątrobie stwierdzono w badaniu MR zmiany ogniskowe, a następnie potwierdzono ich charakter (weryfikacja mikroskopowa, obserwacja). Przeanalizowano obrazy 95 zmian ogniskowych w wątrobie (71 zmian złośliwych, 24 łagodne). Oprócz standardowego badania MR wątroby wykonywano obrazowanie dyfuzji metodą EPI SE (Echo Planar Imaging Spin Echo), warstwą grubości 5 lub 6 mm. Maksymalna wartość współczynnika b wynosiła 1000 s/mm2, minimalna 0 s/mm2. W pracy oceniano: występowanie ograniczenia dyfuzji, bezwzględną wartość pozornego współczynnika dyfuzji ADC (Apparent Diffusion Coefficient), spadek IS (intensywność sygnału) w obrazach DW MRI ze wzrostem wartości współczynnika b.Wyniki. Stwierdzenie lub wykluczenie ograniczenia dyfuzji jest zwykle pierwszym, i jak wykazują uzyskane rezultaty, skutecznym krokiem w różnicowaniu zmian łagodnych i złośliwych w wątrobie. W badanym materiale ograniczenie dyfuzji występowało statystyczne istotnie częściej w zmianach złośliwych (87,3%) niż łagodnych (12,5%) (p < 0,0001). Wykorzystując ograniczenie dyfuzji jako kryterium złośliwości, prawidłowo zaklasyfikowano 87,4% zmian (62 złośliwe i 21 łagodnych). W analizowanym materiale średnia min ADC zmian złośliwych (0,92 × 10-3 mm2/s) była statystycznie istotnie niższa niż zmian łagodnych (1,48 × 10-3 mm2/s) (p < 0,0001). W praktyce klinicznej istotnym jest znalezienie wartości współczynnika ADC rozdzielającej zmiany łagodne i złośliwe. Wyznaczona za pomocą krzywej charakterystyki odbiornika (ROC) wartość ADC odcinająca zmiany łagodne i złośliwe wynosiła 1,04 × 10-3 mm2/s. Uznając zmiany o wartości ADC > 1,04 × 10-3 mm2/s za łagodne, a o wartości ADC ≤ 1,04 x 10-3 mm2/s za złośliwe, prawidłowo zakwalifikowano 75,8% zmian.Wnioski. Uzyskane wyniki wskazują, że w różnicowaniu łagodnych i złośliwych zmian ogniskowych w wątrobie najbardziej przydatnym parametrem obrazowania DWI MR jest ograniczenie dyfuzji — jako marker zmian złośliwych

Ratio of proliferation markers and HSP90 gene expression as a predictor of pathological complete response in breast cancer neoadjuvant chemotherapy

Introduction. Prediction of response to preoperative breast cancer chemotherapy may offer a substantial optimization of medical management of this disease. The most efficient prediction would be done a priori, before the start of chemotherapy and based on the biological features of patient and tumor. Numerous markers have been proposed but none of them has been applied as a routine. The role of MKI67 and HSP90 expression has been recently suggested to predict treatment sensitivity in HER2-positive breast cancer. The aim of this study was to validate the utility of proliferation based markers (MKI67 and CDK1) and heat shock proteins (namely HSP90) to predict response to chemotherapy in cohort of breast cancer patients treated preoperatively. Material and methods. Ninety-three patients with breast cancer, all females, mean age 42.2 years, among them 32% T1-T2 patients, 49% T3 patients and 13% with T4 tumor stage, 27% N0, 42% N1, 16% N2, 15% N3 were subjected to initial chemotherapy. The majority of patients (86%) received anthracycline and taxane chemotherapy. Among the patients there were 9 individuals with metastatic disease (M1) at initial presentation, and 11 patients were not treated surgically after initial chemotherapy (no sufficient disease response). From 82 patients operated on, 20 patients (24%) showed pathological complete response (pCR), while in 62 patients there was no pCR. 42% of patients were hormone-sensitive HER2-negative, 20% hormone-sensitive HER2-positive, 9% only HER-positive and 29% with triple negative breast cancer. Four gene transcripts (MKI67, cyclin-dependent kinase 1 [CDK1], heat shock proteins HSP90AA1 and HSP- 90AB1) were analyzed in total RNA isolated from single core obtained during preoperative core needle biopsy by quantitative real-time PCR with fluorescent probes (Universal Probe Library, Roche). Results were normalized to the panel of reference genes. Results. There were no statistically significant differences in MKI67 and CDK1 expression between pCR and no pCR groups (p = 0.099 and 0.35, respectively), although the median expression of both genes was slightly higher in pCR group. In contrast, both HSP90AA1 and HSP90AB1 transcripts showed decreased expression in pCR group (medians 0.77 and 0.55) when compared to no p CR group (median 0.86 and 0.73), statistically significant for HSP90AA1 (p = 0.031) and of borderline significance for HSP90AB1 (p = 0.054). The most significant predictor of pCR was the ratio of CDK1 transcript to HSP90AA transcript. This ratio was significantly higher in CR group (median 0.99) than in no CR group (median 0.68, p = 0.0023), and showed a potential diagnostic utility (area under receiver operating characteristic [ROC] curve 0.72). Conclusions. HSP90AA1 and AB1 genes exhibit low expression in breast cancers highly sensitive to chemotherapy and may indicate the patients with higher probability of pathological complete response. The ratio of HSP90AA1 to proliferation-related markers (CDK1 or MKI67) may be even better predictor of pCR chance, with higher expression of proliferation genes and lower stress response in patients sensitive to chemotherapy

Unsupervised analysis of follicular thyroid tumours transcriptome by oligonucleotide microarray gene expression profiling

Wstęp: Rak pęcherzykowy tarczycy (FTC) jest nowotworem którego podłoże molekularne jest mało zbadane. W podjętej analizie transkryptomuoceniono możliwość dyskryminacji raka i gruczolaka pęcherzykowego tarczycy (FTA) na podstawie badań profilu ekspresjigenów metodą tzw. nienadzorowaną (tzn. na podstawie dominujących źródeł zmienności). Analizę tę prowadzono by sprawdzić czyzłośliwość guza jest rzeczywiście czynnikiem dominującym dla profilu ekspresji genów w nowotworach pęcherzykowych.Materiał i metody: Podstawowy zbiór guzów pęcherzykowych obejmował 52 próbki (27 FTC i 25 FTA), z których wyizolowano całkowityRNA i poddano badaniu na mikromacierzach HG-U133 Plus 2.0. Otrzymany zbiór normalizowano za pomocą RMA i GC-RMA. Identyfikacjigłównych źródeł zmienności dokonano metodą analizy głównych składowych (PCA).Wyniki: Analizę funkcji biologicznej genów przeprowadzono dla pierwszych 6 składowych głównych. Geny skorelowane z pierwsząskładową pozwalały wyodrębnić 2 klastry próbek: jeden złożony głównie z gruczolaków, z wysoką ekspresją między innymi transkryptówtarczycowo-swoistych, drugi zaś, zawierający większość raków, wykazywał zwiększoną, ale heterogenną ekspresję genów związanychz odpowiedzią immunologiczną, a obniżoną ekspresję genów tarczycowych. Geny odpowiedzi immunologicznej stwierdzono wśród transkryptów skorelowanych przebiegiem pierwszej, trzeciej i szóstej głównej składowej; w istotny sposób wpływały one na rozróżnieniemiędzy FTC i FTA.Wnioski: W analizie nienadzorowanej stwierdzono, że złośliwość (inwazyjność) nowotworu pęcherzykowego może być jednymz głównych źródeł zmienności w transkryptomie tych guzów. Jednak, genomiczna odległość między grupami FTC i FTA jest niewielka,a wyodrębnione w analizie nienadzorowanej klastry nakładają się, stąd sama analiza nienadzorowana nie jest wystarczającym narzędziemdo celów klasyfikacji tych guzów.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 329–334)Introduction: Mechanisms driving the invasiveness of follicular thyroid cancer (FTC) are not fully understood. In our study, we undertookan unsupervised analysis of the set of follicular thyroid tumours (adenomas (FTA) and carcinomas) to verify whether the malignantphenotype influences major sources of variability in our dataset.Material and methods: The core set of samples consisted of 52 tumours (27 FTC, 25 FTA). Total RNA was analysed by oligonucleotidemicroarray (HG-U133 Plus 2.0). Principal Component Analysis (PCA) was applied as a main method of unsupervised analysis.Results: An analysis of biological character of genes correlated to the first six PCs was performed. When genes correlated to the first PCwere used to cluster FTC and FTA, they appeared in two branches; one, relatively enriched in adenomas, with homogenous expressionof subset of genes, and the other containing mainly carcinomas, with down-regulation of these genes and heterogeneous up-regulationin a smaller cluster of transcripts. Genes highly up-regulated in adenomas included some thyroid-specific transcripts. The second clusterof genes, up-regulated in carcinomas, contained mainly immunity-related transcripts. Immune response genes were found in the first,third and sixth principal components, improving the discrimination between carcinomas and adenomas.Conclusions: Our unsupervised analysis indicates that invasiveness of follicular tumours might be considered as the major source of variabilityin transcriptome analysis. However, the distance between both groups is small and the clusters are overlapping, thus, unsupervisedanalysis is not sufficient to properly classify them. (Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 328–334

Evaluation of laser computer mammography (CTLM) usefulness in differentiation benign and malignant breast lesions

Background: To evaluate the usefulness of the CTLM method in differentiation between benign and malignant neoplasms in female breast tissue (benign and malignat breast lesions). Material/Methods: Retrospective analysis of 482 lesions in female breast tissue, verified histopathologically on the basis of material obtained by core biopsy. In this study, the CTLM diagnosis was established prior to biopsy, so the radiologist describing the CTLM examination was unaware of the histopathology finding; he/she was however familiar in most cases with the outcome of mammography, was involved in performing/evaluating the mammography and/or performed an ultrasound examination. CTLM examinations not applicable for evaluation because of artifacts were excluded from the analysis. A CTLM examination result was counted as positive, i.e. the presence of angiogenesis was detected, when an area of enhanced laser light absorption was visible and that area was not a normal vascular structure. Results: In 2005, angiogenesis was observed in 25 out of 65 malignant lesions (38.46%) and in 40 cases (61.54%) areas of enhanced laser light absorption were not detected. Among 142 benign lesions, in 57 cases (40.14%) enhanced laser light absorption (ELLA) was observed, whereas in 85 cases (59.86%) it was absent. Coefficients calculated for data acquired in 2005 were as follows: sensitivity = 38%, specificity = 60%, positive predictive value (PPV) = 30%, negative predictive value (NPV) = 68%, diagnostic accuracy = 53%. In 2006, angiogenesis was detected in 46 out of 97 cases (47.42%), whereas in the remaining 51 (52.58%) cases ELLA was not observed. Among 178 benign lesions, in 46 cases (25.84%) ELLA was observed, whereas in 132 cases (74,16%) it was not. Coefficients calculated for data acquired in 2006 were: sensitivity = 47%, specificity = 74%, positive predictive value (PPV) = 50%, negative predictive value (NPV) = 72%, diagnostic accuracy = 65%. The presented data reveal that an increase of absorption of laser light was observed by us more often in cases of malignant lesions that of benign ones (47.42% vs. 25.84%, p<0.001, data from 2006). Conclusions: The obtained results demonstrate that indeed a positive CTLM reading is observed more often in malignant rather than benign lesions, and that the examination is a valuable method adjunct to classic X-ray mammography