Теориските аспекти на социометрискиот статус на учениците (отфрлени/прифатени) и неговото образовно значење

Живееме во време на егзистенцијални парадокси. Од една страна милиони луѓе гладуваат, а од друга страна непроценливо големи финансиски средства се трошат за вооружување и војни. Милиони луѓе живеат во социјална, културна и технолошка изолација, а на другата страна се развиваат нано технологии и се истражува свемирот. Глобализацијата продира во секој сегмент од човековиот живот и создава скоро неразрешливи дилеми за суштината на човековото опстојување. Во вакви услови општествата кои се стремат да ги достигнат целите на побогатите, подемократичните и похуманите често се соочуваат со проблеми од вредносен карактер. Отсуствува компатибилност меѓу реалниот живот, прокламираните училишни цели и вековните напори на семејството да го зачува својот воспитен интегритет. Трудот претставува преглед и анализа на теориски концепции и истражувачки наоди кои го актуелизираат и потврдуваат значењето на социјалната интеракција во ученичкиот колектив како детерминанта која може да влијае на квалитетот на социјалната интеракција во поширокиот општествен контекст. Постојат неотповикливи докази дека социометрискиот статус на учениците во ученичкиот колектив влијае на нивниот социјален, емоционален и когнитивен развој. Дека статусот на прифатеност и отфрленост се временски релативно стабилни и преносливи во други групи.Оттука се поставува потреба од воспоставување на нова парадигма која ќе промовира уште еден показател (социјална интеракција) за мерење на квалитетот на училишното образование

Ученичкиот колектив како интеракциска средина

Ученичкиот колектив претставува социјална група, која се карактеризира со свои норми, атмосфера /клима/, култура и очекувања. Одделенскиот раководител е дел од истиот и како референтна и легитимно одговорна возрасна личност има одговорност да работи на развивање на кохезивноста на ученичкиот колектив. Овој процес налага потреба од развој на систем од форми, методи и постапки за управување со ученичкиот колектив, а тоа, пак, подразбира рационална организација на животот преку осмислување на меѓусебната интеракција на учениците. Поконкретно, ученичкиот колектив мора да претставува средина, во која лидерот/водачот ќе предлага, ќе избира, ќе осмислува разновидни активности, кои ќе ги доведат учениците не само во позиција на меѓузависност туку и во позиција на благонаклонетост и другарство. Трудот претставува преглед и анализа на теориски и на емпириски сознанија, кои ги разоткриваат суштинските каракте- ристики на ученичкиот колектив (паралелка) како интеракциска средина и неговата моќ врз развојот на социјалните капацитети на децата и на младите