Reduced uptake of the proliferation-seeking radiotracer technetium-99m-labelled pentavalent dimercaptosuccinic acid in a 47-year-old woman with severe breast epithelial hyperplasia taking ibuprofen: a case report

<p>Abstract</p> <p>Introduction</p> <p>Recent studies have reported a risk reduction in the progression of benign breast disease to breast carcinoma through COX-2 pathways.</p> <p>Case presentation</p> <p>We present a case of severe epithelial hyperplasia in a 47-year-old woman with increased breast density submitted to scintimammography by the proliferation-imaging tracer Technetium-99m-labelled pentavalent dimercaptosuccinic acid, before and after an oral ibuprofen treatment for 4 weeks. The radiotracer uptake after ibuprofen intake was significantly reduced, both visually and by semi-quantitative analysis, based on a calculation of lesion-to-background ratios.</p> <p>Conclusion</p> <p>In proliferating breast lesions, scintigraphically displayed reduction in Technetium-99m-labelled pentavalent dimercaptosuccinic acid uptake may indicate inhibition by ibuprofen in the pathway of malignant epithelial cell transformation.</p

Investigation of catnitine deficiency and expression of the transporting proteins involved during normal gestation

Introduction: Carnitine maintains a crucial role in the process of transporting long chain fatty acids in order to oxidize and provide the human body with sufficient energy. Plasma carnitine deficiency presents as a metabolic disorder. Aim: During pregnancy, the total plasma carnitine gradually decreases to the levels of patients with known carnitine deficiency, but without any clinical symptoms. Aim of our study was to thoroughly investigate carnitine biosynthesis in pregnant women and any possible clinical implications. Material and methods: The population of our prospective study consisted of healthy pregnant women (study group) and women of reproductive age who were surgically treated for a benign gynecological condition (control group). 4-N-trimethylaminobutyrate, L-carnitine, acyl-carnitines, 3-hydroxy-6-N-trimethyl-lysine (HTML) and 6-N-trimethyl-lysine (TML) were measured in maternal plasma, in arterial and venous blood from the umbilical cord, in amniotic fluid and in maternal urine samples. Results: Values of L-carnitine and its precursor molecule 4-N-trimethylaminobutyrate were statistically significantly lower in both plasma, amniotic fluid and urine samples from our study group (pregnant women). This differentiation is not connected to plasma urea concentration. Specific (C0, C2, C16, C18:2, C18) but not all carnitine fractions appear reduced in maternal blood, compared to blood from the control group. Specific carnitine fractions appear to be distributed independently from total carnitine (C16_1, C10DC, C16_1OH, C16OH, C18_1, C18_1OH, C18OH). Conclusions: Our study further clarifies the pathophysiology of carnitine deficiency during normal gestation. Mean values of L-carnitine and its precursor molecule 4-N-trimethylaminobutyrate appear to be statistically significantly higher in non-pregnant compared to pregnant women. Positive correlation has been shown between the two molecules, whereas no correlation exists between carnitine and plasma ferrum. Our study confirms for the first time that specific (C0, C2, C16, C18:2, C18) and not all carnitine fractions appear reduced in maternal blood compared to blood from the control group. Investigating carnitine values between maternal blood, urine and amniotic fluid samples, a high positive correlation was established, suggestive of unrestricted carnitine transportation towards amniotic fluid and urine, despite carnitine low plasma levels. Connecting carnitine values in maternal blood to various fractions’ concentrations leads to the conclusion that only specific carnitine fractions correlate positively. This confirms that specific carnitine fractions appear to act independently from total carnitine, probably because they are being used by the fetus (C16_1, C10DC, C16_1OH, C16OH, C18_1, C18_1OH, C18OH). Low carnitine levels are confirmed, not only in maternal blood but also in amniotic fluid and urine of the study group. They are not related to renal function status. Not all carnitine fractions follow the same fluctuation. Only specific carnitine fractions appear reduced in pregnancy, suggesting possible metabolic needs for those that the fetus is unable to compose. Future measurements of carnitine and carnitine fractions in muscular tissue may provide the final answers to the pathophysiology of carnitine deficiency phenomenon. Although this doesn’t seem to have an important clinical significance in term pregnancies, it holds great interest for premature neonates, because of fetal inability to maintain energy homeostasis, for which supplementary carnitine fractions’ administration is beneficial, improving fetal body weight and respiratory function.Εισαγωγή: Η καρνιτίνη κατέχει κεντρικό ρόλο στη μεταφορά των λιπαρών οξέων μακράς αλύσου (LCFA) στη μιτοχονδριακή θεμέλια ουσία, προκειμένου να οξειδωθούν και, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, να καλυφθεί ενεργειακά ο οργανισμός. Η έλλειψή της εκφράζεται ως διαταραχή του διάμεσου μεταβολισμού, με ποικίλης βαρύτητας κλινικά συμπτώματα. Κατά τη διάρκεια της κύησης, η ολική καρνιτίνη του πλάσματος μειώνεται προοδευτικά και φθάνει τα επίπεδα ασθενών που πάσχουν από έλλειψη καρνιτίνης, χωρίς ωστόσο την εκδήλωση συμπτωματολογίας.Σκοπός: Το φαινόμενο της ελάττωσης των επιπέδων της καρνιτίνης κατά τη διάρκεια της κύησης, δεν έχει διερευνηθεί πλήρως μέχρι σήμερα. Επαρκής εξήγηση στο φαινόμενο της ανεπάρκειας της καρνιτίνης δεν είναι δυνατόν να δοθεί, δεδομένου ότι ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί η συγκέντρωση της καρνιτίνης στους μυς εγκύων γυναικών, όπου εκεί αντιπροσωπεύεται το 90% της συνολικής καρνιτίνης του σώματος. Επιπλέον, δεν έχει μελετηθεί η βιοσύνθεση της καρνιτίνης στις έγκυες γυναίκες. Υλικό και Μέθοδος: Το υλικό της έρευνάς μας περιλαμβάνει 20 υγιείς έγκυες γυναίκες, που αποτέλεσαν την ομάδα μελέτης και 20 υγιείς γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, που αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου. Η ομάδα ελέγχου συγκροτήθηκε από γυναίκες που εισήχθησαν στο Νοσοκομείο για να χειρουργηθούν για καλόηθες γυναικολογικό νόσημα (ινομυώματα μήτρας). Πέραν των εξετάσεων ρουτίνας που πραγματοποιήθηκαν και στις 2 ομάδες γυναικών, στην ομάδα μελέτης μετρήθηκαν τα μόρια: 4-N-trimethylamino-butyrate (βουτυροβεταΐνη), L-καρνιτίνη, 3-ύδροξυ-6-N-τριμεθυλλυσίνη (HTML) και 6-N-τριμεθυλλυσίνη (TML), τα οποία υπολογίστηκαν στο πλάσμα του μητρικού αίματος, του αίματος της ομφαλικής αρτηρίας και του αίματος της ομφαλικής φλέβας. Τα ίδια μόρια μετρήθηκαν στα δείγματα του αμνιακού υγρού καθώς και στα μητρικά ούρα, στα οποία μετρήθηκαν και οι τιμές της κρεατινίνης και υπολογίσθηκε ο λόγος των τιμών των μετρηθέντων μορίων προς αυτήν. Επίσης, μετρήθηκαν τα παρακάτω μόρια της ακυλκαρνιτίνης στο πλάσμα του μητρικού αίματος, του αίματος της ομφαλικής αρτηρίας και του αίματος της ομφαλικής φλέβας: C0, C2, C3, C4, C5_1, C5, C4_3OH, C6, C5OH, C8, C3DC, C10_1, C10, C4DC, C5DC, C12_1, C12, C6DC, C12_1OH, C12OH, C53M3OH DC, C14_2, C14_1, C14, C8DC, C14_1OH, C14OH, C16_1, C16, C10DC, C16_1OH, C16OH, C18_2, C18_1, C18, C18_2OH, C18_1OH, C18OH.Αποτελέσματα: Τόσο στα ούρα, όσο και στο αίμα, οι μέσες τιμές της L-καρνιτίνης και του πρόδρομου μορίου της βουτυροβεταΐνης, είναι στατιστικά σημαντικά υψηλότερες στην ομάδα ελέγχου σε σύγκριση με την ομάδα των εγκύων. Η σημαντική διαφοροποίηση των μέσων τιμών της L-καρνιτίνης, τόσο στα ούρα όσο και στο αίμα, ανάμεσα στις έγκυες γυναίκες και στις γυναίκες της ομάδας ελέγχου είναι ανεξάρτητη από τη συγκέντρωση της ουρίας στο αίμα, η οποία φαίνεται να μην έχει κάποια σημαντική επίδραση στη συγκέντρωση της L-καρνιτίνης. Συγκεκριμένα, όχι όλα τα κλάσματα καρνιτίνης, αλλά τα C0, C2, C16, C18:2, C18, είναι μειωμένα στο μητρικό αίμα της ομάδας των εγκύων, σε σύγκριση με το αίμα της ομάδας ελέγχου. Συσχετίζοντας τις τιμές της L-καρνιτίνης μεταξύ μητρικού αίματος, ούρων και αμνιακού υγρού, βρέθηκε υψηλού βαθμού αλληλεπίδραση, υποδηλώνοντας την ελεύθερη διακίνηση της ολικής καρνιτίνης προς το αμνιακό υγρό και την απρόσκοπτη απέκκρισή της στα ούρα, παρά τα χαμηλά της επίπεδα στο πλάσμα. Συσχετίζοντας μάλιστα τις τιμές της L-καρνιτίνης στο μητρικό αίμα με τις συγκεντρώσεις των διαφορετικών κλασμάτων της, διαπιστώθηκε πως μόνο για ορισμένα κλάσματα παρουσιάζεται θετική συσχέτιση. Μια τέτοια παρατήρηση, πιθανά, υποδηλώνει τα κλάσματα καρνιτίνης που δεσμεύει το έμβρυο, λόγω αδυναμίας σύνθεσής τους, για δική του χρήση και κατανάλωση.Συμπεράσματα: Η μελέτη μας, διαφωτίζει περαιτέρω την παθοφυσιολογία του φαινομένου της χαμηλής συγκέντρωσης καρνιτίνης στην κύηση. Προκύπτει ότι οι μέσες τιμές της L-καρνιτίνης και του προδρόμου μορίου της βουτυροβεταΐνης, είναι στατιστικά σημαντικά υψηλότερες στην ομάδα ελέγχου, σε σύγκριση με την ομάδα των εγκύων. Να σημειωθεί ότι, θετική συσχέτιση έχει διαπιστωθεί μεταξύ των συγκεντρώσεων βουτυροβεταΐνης και καρνιτίνης – δεδομένου ότι η πρώτη ουσία είναι προδρομικό μόριο της σύνθεσης της άλλης – ενώ δεν έχει παρατηρηθεί στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ καρνιτίνης και άλλων στοιχείων, όπως ο σίδηρος του ορού. Η μελέτη μας επιβεβαιώνει για πρώτη φορά, ότι συγκεκριμένα (C0, C2, C16, C18:2, C18) και όχι όλα τα κλάσματα της καρνιτίνης, παρουσιάζονται μειωμένα στο μητρικό αίμα της ομάδας των εγκύων, σε σύγκριση με το αίμα της ομάδας ελέγχου. Συσχετίζοντας τις τιμές καρνιτίνης μεταξύ μητρικού αίματος, ούρων και αμνιακού υγρού, βρέθηκε υψηλού βαθμού θετική αλληλεπίδραση, υποδηλώνοντας την ελεύθερη διακίνηση της καρνιτίνης προς το αμνιακό υγρό και την απρόσκοπτη απέκκρισή της στα ούρα, παρά τα χαμηλά της επίπεδα στο πλάσμα. Ελέγχοντας μάλιστα τις τιμές της καρνιτίνης στο μητρικό αίμα, με τις συγκεντρώσεις των διαφορετικών κλασμάτων της προκύπτει πως μόνο ορισμένα από αυτά δίνουν θετική συσχέτιση. Επιβεβαιώνεται έτσι, ότι συγκεκριμένα κλάσματα καρνιτίνης «δρουν» ανεξάρτητα από την ολική καρνιτίνη, πιθανά γιατί και αυτά χρησιμοποιούνται από το έμβρυο (C16_1, C10DC, C16_1OH, C16OH, C18_1, C18_1OH, C18OH). Επιβεβαιώνονται τα χαμηλά επίπεδα καρνιτίνης όχι μόνο στο μητρικό αίμα, αλλά και στο αμνιακό υγρό και στα ούρα των εγκύων γυναικών, ανεξάρτητα από το επίπεδο της νεφρικής λειτουργίας, ενώ φαίνεται πως δεν ακολουθούν όλα τα κλάσματα καρνιτίνης τις ίδιες διακυμάνσεις. Ορισμένα μόνο κλάσματα καρνιτίνης είναι μειωμένα στις έγκυες, υποδηλώνοντας πιθανά τις πραγματικές ανάγκες του εμβρύου για κλάσματα καρνιτίνης που δεν μπορεί να βιοσυνθέσει. Μελλοντικές μετρήσεις της καρνιτίνης και των κλασμάτων της στο μυικό ιστό, πιθανά να δώσουν τις οριστικές απαντήσεις στη φυσιολογία του φαινομένου. Αυτό μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη κλινική σημασία στις τελειόμηνες κυήσεις. Αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις πρόωρες κυήσεις, λόγω της αδυναμίας του εμβρύου να συντηρήσει την ενεργειακή του ομοιόσταση, οπότε η εξωγενής χορήγηση κλασμάτων καρνιτίνης αποδεικνύεται ευεργετική, βελτιώνοντας το σωματικό βάρος και την αναπνευστική τους ικανότητα

Breast cancer treatment in women over the age of 80: A tailored approach

Breast cancer treatment in women over the age of 80 remains a complex issue due to pre-existing comorbidities, therapy-related toxicities, and the lack of evidence-based data in this population, leading to both overtreatment and under treatment. The average life expectancy of an 80-year-old woman is 9.7 years and chronologic age alone should not be a factor in withholding therapy. Women over age 80 should be treated on an individual basis, taking into account their overall health and life expectancy, their risk of dying from breast cancer versus other causes, and the benefits versus toxicities of therapies for their tumor. Invaluable online tools are readily available to easily assess life expectancy (ePrognosis), as well as the absolute survival benefits for every tumor type and stage in individual patients (PREDICT, Ajuvant!). This information should be presented to the patient so that they are able to make an informed decision based on their goals, wishes and quality of life. Vulnerable patients should not be bullied or scared into taking unwanted or unnecessary treatments

Pseudomamma of the inguinal region in a female patient: A case report

Introduction: Supernumerary breasts are relative common benign congenital anomalies. General population occurrence rates vary up to 6% according to ethnicity and gender. Higher incidence is recorded in Asian individuals, especially Japanese. Embryonic breast development of the mammary ridge (milk line) is explained and supernumerary breast tissue resulting from involution failure of any portion of the embryonic mammary folds is described. Presentation of case: We report a case of supernumerary breast (pseudomamma) in a female occupying her right inguinal region that was treated in the breast unit of our hospital. Differential diagnosis, imaging methods, operative approach, surgical treatment and histological verification are specified. Discussion: Classification system for supernumerary breast tissue is presented, high risk population is identified and congenital malformations linked to it are outlined. Evaluation of diagnostic workup and limitations are stated. Cancerous degeneration and justification for surgical removal of the accessory gland is discussed. Conclusion: Differential diagnosis of lesions along the milk line should always be inclusive of developmental abnormalities such as any type of supernumerary breast, often overlooked due to small size, although carrying a malignant potential equal to normally positioned breasts. Surgical correction is a sensible approach, often encouraged by the patients. Additional evaluation is recommended due to the frequent accompanying urinary tract and cardiac anomalies

Pyoderma Gangrenosum of the breast: A case report study

INTRODUCTION: Pyoderma gangrenosum (PG) of the breast is a rare and rapidly spreading disease, which usually co-exists with severe underlying systemic conditions. PG often presents secondary to breast surgery with skin lesions and signs of infection, even though it is a non-infectious, necrotizing dermatological entity. PRESENTATION OF CASE: We present a case of de novo unilateral breast PG in 37-year-old woman, with a clear medical history whatsoever. The patient was treated with corticosteroids and, in a two-month follow up, presents with nearly no signs of PG. DISCUSSION: PG of the breast presents with atypical clinical signs and is characterized by an exclusion based diagnosis. It often mimics inflammation but is resistant to antibiotics. CONCLUSION: The optimal treatment for PG is systemic use of corticosteroids and surgical debridement of the necrotic tissue, while the timely onset of the therapeutic approach is of outmost importance. (C) 2017 The Author(s). Published by Elsevier Ltd on behalf of IJS Publishing Group Ltd

Cancer in pregnancy: disentangling treatment modalities

Pregnancy-associated cancer constitutes an uncommon and difficult to manage clinical situation. It is defined as the cancer diagnosed from the first day of childbearing to 1 year post partum. Coexistence of cancer with pregnancy adds complexity to treatment recommendations, as both the mother and the fetus may be affected. The optimal therapeutic management of pregnant women with cancer diagnosis should take into account, apart from medical factors, a host of other parameters (ethical, psychological, religious, legal, etc). Unfortunately, this situation becomes more complex as more women delay childbearing, and consequently the incidence of cancer during pregnancy is constantly increasing. This manuscript summarises the general principles in managing pregnant patients with cancer and gives detailed instructions in the management of pregnant patients with breast cancer, ovarian cancer, melanoma, lymphoma, lung cancer, soft-tissue sarcoma and cervical cancer. Of note, management of pregnant women with cancer diagnosis should be performed in specialised centres with experience and all cases should be discussed in multidisciplinary meetings composed of multiple specialists (medical oncologists, obstetricians, surgeons, radiologists and paediatricians). © Published by the BMJ Publishing Group Limited. For permission to use (where not already granted under a licence) please go to http://www.bmj.com/company/products-services/rights-and-licensing/

The Impact of Genetics Profile (Gene Polymorphisms) in Obese Non-PCOS Women Entering an IVF/ICSI Program

Data concerning the effects of increased body mass index (BMI) on ovarian and pregnancy outcome are rich, but the results are rather controversial. Regarding pharmacogenetics, gene polymorphisms of hormonal receptor genes, such as Estrogen Receptor alpha (ESR1), Estrogen Receptor beta (ESR2) and FSH receptor (FSHR) genes, are associated with ovarian stimulation and pregnancy outcome and may constitute a useful tool for ART experts for the prediction of this outcome. The aim of this study is to track differences in the distribution of gene polymorphisms among obese non-PCOS and non-obese patients concerning three distinct genes which are involved in the ovarian stimulation mechanism: PvuII polymorphism of ESR1 gene, RsaI polymorphism of ESR2 gene and Ser680Asn variation of FSHR gene, using restriction fragment length polymorphism analysis and real-time polymerase chain reaction. A total of 151 normally ovulating female patients underwent IVF or ICSI. Interestingly, the pregnancy rate in the BMI &gt;= 30 kg/m(2) group was higher in a statistically significant way (40.9% versus 17.8%, p=0.023). The obese patients of this study were in need of increased total FSH dose in order to achieve a satisfactory oocyte number (p&lt;0.001) and needed more days of stimulation (p=0.002), but also presented lower basal FSH levels (p=0.032), which may explain, to an extend, the better pregnancy outcome. Concerning the polymorphisms of ESR1, ESR2 and FSHR genes, we did not observe differences in the genotype distribution when we compared the obese non-PCOS population with the non-obese population. Thus, obesity does not constitute an additional indication to perform a genetic analysis before entering an IVF/ICSI program