Avant-gardism in the work of director Andrii Zholdak: Ukrainian and global context

The article deals with the essence of avant-gardism in art (theater, cinema, music). The study aims to analyze the avant-garde techniques in dramatic productions directed by A. Zholdak. The representatives of the avant-garde direction in the works of different countries of the world are marked and the historical aspect of the emergence of avant-gardism in theatrical art is briefly outlined. The main life stages of Zholdak's formation as a creative unit are elaborated on the basis. Noted individual features and ways of presenting interpreted performances, including the integration of political issues in the content of the work, the play on the contrasts, the emphasis on the role and meaning of the theatrical space, dynamism. The research methodology is based on the principles of objectivity, historicism, multifactoriality, systematicity, complexity, development, and pluralism. Examples of the main controversial productions of classical plays in the interpretation of the famous director AndriiZholdak are given. Also described are the attitudes of the public in different European countries, including Ukraine, to the work of AndriiZholdak as an innovator and avant-garde artist. The peculiarities of the audience's perception of AndriiZholdak's productions in different European countries are indicated

Dywersyfikacja energetyczna - polityka redukcji zależności od rosyjskiego gazu z perspektywy Partnerstwa Wschodniego

Handel gazem ziemnym, który jest uzależniony od infrastruktury rurociągowej, jest zbyt ważnym czynnikiem, aby można go było pominąć w analizie relacji między Federacją Rosyjską a jej głównym rynkiem eksportu energii, czyli Unią Europejską (UE). Kraje, przez które Rosja przesyła gaz ziemny do Europy, istnieją w asymetrycznych, współzależnych stosunkach, w których państwa nie mają alternatywnej opcji dostaw energii. Od rozpadu Związku Radzieckiego Rosja prowadzi zagraniczną politykę energetyczną, wykorzystując przerwy w dostawach gazu ziemnego do Wspólnego Sąsiedztwa, dążąc do zahamowania rozwoju stosunków z zachodnimi partnerami. Praktyka okazywania lojalności i duchowi „braterstwa” z Rosją umożliwiła byłym republikom radzieckim korzystanie z przywilejów niskich cen gazu ziemnego. Wyzwania związane z opłatami tranzytowymi i długami oraz przesunięcia polityczne w Gruzji i na Ukrainie doprowadziły do sporów gazowych. Kryzysy energetyczne skłoniły wszystkie podmioty do obrania strategii dywersyfikacji i zapewnienia przewidywalnego bezpieczeństwa energetycznego. Rosja traktowała priorytetowo politykę omijania jako sposób na wyzwanie zależności tranzytowej. UE zdała sobie sprawę z konieczności przemyślenia i wzmocnienia swojego bezpieczeństwa energetycznego poprzez utworzenie ram Partnerstwa Wschodniego (PW) dla współpracy w jej wschodnim sąsiedztwie, których głównym celem była dywersyfikacja z dala od Rosji. Negocjacje dotyczące rozwoju infrastruktury zawsze różniły się od projektów rurociągów wspieranych przez UE i Rosję. Strategiczne znaczenie projektu Południowego Korytarza Gazowego dla Europy uwypukliło wyzwania, które pojawiły się po —¬ wybudowa nowego rurociągu doprowadzającego gaz z Azerbejdżanu, zmniejsza obciążenie ukraińskiego tranzytu. Gdy kryzys ukraiński jeszcze bardziej uwypuklił potrzebę urozmaicenia, członkowie PW wspólnie postępowali w krajowych strategiach energetycznych, dążąc do budowania prężnego bezpieczeństwa energetycznego w regionie na podstawie wielowymiarową dywersyfikację. W tej pracy magisterskiej przeanalizowano przypadki sześciu krajów PW, badając ich sektory energetyczne, ramy prawne, warunki wstępne strategii energetycznej, zwłaszcza z perspektywy dialogu gazowego UE-Rosja. Ta praca przedstawia również wspólną wizję bezpieczeństwa energetycznego państw PW i identyfikuje zbiorowe wyzwania w sektorze energetycznym. Analiza porównawcza klasyfikuje wspólne elementy zależności od Rosji wśród członków PW. Studium kończy się możliwymi skutkami geopolitycznego klimatu w sąsiedztwie, dokonuje korelacji obserwacji z planowanymi politykami krajowymi i podaje przykłady udanych praktyk w zakresie reform energetycznych poszczególnych państw.Natural gas trade, with its reliance on pipeline infrastructure, is a factor too important to be overlooked in the analysis of relations between the Russian Federation and its main energy export market, the European Union (EU). Countries through which Russia transits natural gas to Europe exist in asymmetric interdependent relations, where states merely do not have an alternative energy supply option. Since the Soviet Union's dissolution, Russia pursues its foreign energy policy by leveraging with natural gas supply interruptions to its Common Neighborhood, striving to hinder the development of their relations with Western actors. The practice of showing loyalty and the spirit of "brotherhood" with Russia enabled former Soviet Republics to enjoy privileges of low prices for natural gas. The challenges concerning transit fees and debts, as well as political shifts in Georgia and Ukraine, resulted in gas disputes. Energy crises urged all actors to pursue a diversification strategy and ensure predictable energy security. Russia prioritized a bypassing policy as a means to challenge transit dependency. The EU realized the necessity to rethink and intensify its energy security by forming an Eastern Partnership (EaP) framework for cooperation in its Eastern Neighborhood with the central objective to diversify away from Russia. Negotiations over infrastructural development always differed by the EU-backed and Russia-backed pipeline projects. The strategic significance of the Southern Gas Corridor project to Europe underscored the challenges that occurred after — a new pipeline bringing Azerbaijan's gas reduces the load on Ukrainian transit. When the Ukrainian crisis further highlighted the need for diversification, members of EaP cooperatively progressed in national energy strategies striving to build resilient energy security in the region based on multidimensional diversification. This thesis studies six countries of EaP as its cases by exploring their energy sectors, legislative frameworks, preconditions for energy strategy, notably from the perspective of EU-Russia gas dialogue. It also provides a joint vision of energy security by EaP states and identifies collective challenges in the energy sector. Comparative analysis classifies common elements of dependencies on Russia among EaP members. The study concludes with possible outcomes of the Neighborhood's geopolitical climate, makes observations correlative with planned national policies, and gives examples of successful practices in case studies' energy reforms