Zagrażające pęknięcie mięśnia sercowego u chorego z ostrym zawałem serca

Pęknięcie wolnej ściany lewej komory jest powikłaniem o wysokiej śmiertelności występującym u chorych z ostrym zawałem serca. Opis przypadku dotyczy chorego z ostrym zawałem serca, leczonego trombolitycznie, u którego w badaniu angiograficznym rozpoznano zagrażające pęknięcie mięśnia sercowego. Z tego powodu chorego poddano pilnej operacji kardiochirurgicznej. Zabieg operacyjny i okres pooperacyjny przebiegły bez powikłań. Chory po ponad rocznej obserwacji jest w dobrym stanie klinicznym, bez dolegliwości wieńcowych

Zagrażające pęknięcie mięśnia sercowego u chorego z ostrym zawałem serca

Pęknięcie wolnej ściany lewej komory jest powikłaniem o wysokiej śmiertelności występującym u chorych z ostrym zawałem serca. Opis przypadku dotyczy chorego z ostrym zawałem serca, leczonego trombolitycznie, u którego w badaniu angiograficznym rozpoznano zagrażające pęknięcie mięśnia sercowego. Z tego powodu chorego poddano pilnej operacji kardiochirurgicznej. Zabieg operacyjny i okres pooperacyjny przebiegły bez powikłań. Chory po ponad rocznej obserwacji jest w dobrym stanie klinicznym, bez dolegliwości wieńcowych

Arterial Hypertension and Other Atherosclerotic Risk Factors in Patients Referred for Elective Coronary Angiography to Confirm Significant Coronary Artery Stenosis

Wstęp Nadciśnienie tętnicze jest jednym z głównych czynników ryzyka rozwoju schorzeń miażdżycopochodnych, a szczególnie przewlekłej choroby wieńcowej (CAD) i jej ostrych postaci. Celem niniejszej pracy była analiza częstości nadciśnienia tętniczego oraz jego potencjalnego związku z przebytym zawałem serca i stopniem zaawansowania miażdżycy tętnic wieńcowych w grupie pacjentów z istotną, potwierdzoną angiograficznie CAD. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w grupie kolejnych 873 osób (740 mężczyzn i 133 kobiet) z rozpoznaną stabilną CAD (średni wiek 57 &plusmn; 11 lat), u których stwierdzono istotną miażdżycę tętnic wieńcowych. Zwężenie światła przynajmniej jednej z głównych tętnic wieńcowych o 50% lub więcej potwierdzono w badaniu angiograficznym. Stopień zaawansowania miażdżycy tętnic wieńcowych oceniano na podstawie liczby istotnie zwężonych naczyń oraz zmodyfikowanego wskaźnika rozległości miażdżycy, określającego liczbę zmienionych miażdżycowo głównych tętnic wieńcowych oraz stopień ich zwężenia. Wyniki W badanej grupie nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 424 chorych (49%). Występowało ono istotnie częściej u kobiet (60,2%) niż u mężczyzn (46,5%) (p < 0,01). Nie wykazano istotnego związku nadciśnienia tętniczego z przebytym zawałem serca (OR 0,71; 95% CI 0,54&#8211;1,03) i z wielonaczyniową CAD (OR 0,83; 95% CI 0,62&#8211;1,12). Zaobserwowano istotny wzrost ryzyka wielonaczyniowej CAD u starszych pacjentów powyżej 60 roku życia z nadciśnieniem tętniczym (OR 2,18; 95% CI 1,33&#8211;3,58; p < 0,01). Ponadto odnotowano istotnie wyższy wskaźnik masy ciała, wyższe stężenie glukozy we krwi na czczo oraz częstsze występowanie cukrzycy u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w porównaniu z chorymi z prawidłowymi wartościami ciśnienia. Wnioski Nadciśnienie tętnicze u starszych pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową wiąże się z występowaniem bardziej zaawansowanej miażdżycy tętnic wieńcowych. Nadciśnienie tętnicze u osób z chorobą wieńcową współwystępuje z zaburzeniami metabolicznymi charakterystycznymi dla zespołu metabolicznego.Background Arterial hypertension is one of the most important risk factors of atherosclerosis and related diseases. It is associated with increased risk of coronary artery disease (CAD) and acute cardiovascular events. The aim of our study was to investigate potential association between arterial hypertension and survived myocardial infarction and extent of coronary atherosclerosis in patients with significant coronary atherosclerosis confirmed by angiography. Material and methods The study was performed in 873 consecutive patients (740 male and 133 female, mean age 57 &plusmn; 11 years) with stable, angiographically confirmed CAD, defined as at least 50% stenosis of at least one epicardial coronary artery. The extent of CAD was determined on the basis of the number of main epicardial coronary arteries with at least 50% luminal stenosis and by calculating a coronary atherosclerosis score based on the number of significantly stenosed coronary arteries and the severity of stenosis. Results The prevalence of arterial hypertension was 49% in our study group. Arterial hypertension was significantly more frequent in female patients in comparison to males 60.2% and 46.5%, p < 0.01, respectively. There was no significant association between arterial hypertension and survived myocardial infarction (OR 0.71, 95% CI 0.54&#8211;1.03) and extent of coronary atherosclerosis (OR 0.83, 95% CI 0.62&#8211;1.12). However, significantly increased risk of multiple vessel disease was observed in hypertensive patients older than 60 years of age (OR 2.18, 95% CI 1.33&#8211;3.58, p < 0.01). The body mass index (BMI), fasting plasma glucose level and incidence of diabetes were significantly increased in hypertensive subjects in comparison to normotensives. Conclusions Arterial hypertension is associated with more severe coronary atherosclerosis in elderly patients. The elements of metabolic syndrome are present in hypertensive patients and can play an important role in increasing the risk of cardiovascular events in this group

Przetoka łącząca gałąż międzykomorową przednią lewej tętnicy wieńcowej ze światłem prawej komory: rzadkie powikłanie zawału mięśnia sercowego

Nabyte, pozawałowe przetoki łączące tętnice wieńcowe z komorami serca są bardzo rzadkie. Autorzy pracy przedstawiają opis przypadku przetoki pomiędzy gałęzią międzykomorową przednią lewej tętnicy wieńcowej a światłem prawej komory stwierdzonej 11 miesięcy po zawale przegrody i ściany przedniej mięśnia serca u 59-letniego mężczyzny ze stabilną dławicą piersiową i trójnaczyniową chorobą wieńcową. Lokalizacja przetoki odpowiada stwierdzonemu echo- i angiograficznie obszarowi przebytego zawału przegrody. Artykuł zawiera także krótki przegląd przyczyn powstawania nabytych przetok pomiędzy naczyniami wieńcowymi a jamami serca

Przetoka łącząca gałąż międzykomorową przednią lewej tętnicy wieńcowej ze światłem prawej komory: rzadkie powikłanie zawału mięśnia sercowego

Nabyte, pozawałowe przetoki łączące tętnice wieńcowe z komorami serca są bardzo rzadkie. Autorzy pracy przedstawiają opis przypadku przetoki pomiędzy gałęzią międzykomorową przednią lewej tętnicy wieńcowej a światłem prawej komory stwierdzonej 11 miesięcy po zawale przegrody i ściany przedniej mięśnia serca u 59-letniego mężczyzny ze stabilną dławicą piersiową i trójnaczyniową chorobą wieńcową. Lokalizacja przetoki odpowiada stwierdzonemu echo- i angiograficznie obszarowi przebytego zawału przegrody. Artykuł zawiera także krótki przegląd przyczyn powstawania nabytych przetok pomiędzy naczyniami wieńcowymi a jamami serca

Brak związku polimorfizmu PlA1/A2 genu glikoproteiny płytkowej GPIIIa z przebytym zawałem serca wśród 397 mężczyzn z angiograficznie potwierdzoną miażdżycą tętnic wieńcowych

Wstęp: Szczególna rola płytek krwi w rozwoju choroby wieńcowej, a zwłaszcza jej ostrych postaci - niestabilnej choroby wieńcowej oraz zawału serca - jest dobrze udokumentowana. Ponieważ glikoproteiny błony komórkowej płytek krwi pełnią kluczową rolę w procesie agregacji, podejmuje się próby określenia związku polimorfizmu genów je kodujących, zwłaszcza polimorfizmu PlA1/A2 GPIIIa, z różnymi postaciami choroby wieńcowej. Ponieważ wyniki badań są niejednoznaczne, celem niniejszej pracy jest określenie potencjalnego związku występowania wariantów tego polimorfizmu z przebytym zawałem serca w grupie chorych z angiograficznie potwierdzoną istotną miażdżycą tętnic wieńcowych. Materiał i metody: Badania przeprowadzono w grupie 397 mężczyzn z rozpoznaną chorobą wieńcową (śr. wiek 57 &plusmn; 10 lat), hospitalizowanych w trybie elektywnym, u których istotną miażdżycę tętnic wieńcowych, tzn. zwężenie o 50% lub więcej światła przynajmniej jednej z głównych nasierdziowych tętnic wieńcowych, potwierdzono badaniem angiograficznym. Zawał serca przebyło 61% chorych. Badanie polimorfizmu PlA1/A2 genu glikoproteiny płytkowej GPIIIa wykonano za pomocą analizy długości fragmentów restrykcyjnych (RLFP, restriction fragment length polymorphism). Wyniki: W badanej grupie stwierdzono następujący rozkład częstości genotypów polimorfizmu PlA1/A2 GPIIIa: PlA2A2 - 1% (n = 3), PlA1A2 - 24% (n = 97) i PlA1A1 - 75% (n = 297), który pozostawał w zgodzie z równowagą Hardy&#8217;ego-Weinberga. Nie wykazano istotnych różnic w rozkładach genotypów polimorfizmu PlA1/PlA2 GPIIIa między chorymi z przebytym oraz bez przebytego zawału serca. Iloraz szans przebytego zawału serca związanego z występowaniem przynajmniej jednego allelu PlA2 (OR, odds ratio) wyniósł 1,12 (95% CI: 0,70-1,79), p = 0,63. Nie wykazano również związku polimorfizmu PlA1/A2 GPIIIa z przebytym zawałem serca w podgrupie pacjentów < 60 rż. (n = 236) OR = 0,95 (95% CI: 0,52-1,75; p = 0,86), jak i w grupie chorych o mniejszym ryzyku miażdżycy (BMI < 26 kg/m2 i stężenie cholesterolu całkowitego < 250 mg%) (n = 103) OR = 1,30 (95% CI: 0,52-3,29; p = 0,57). Nie stwierdzono istotnego związku pomiędzy polimorfizmem PlA1/A2 GPIIIa a żadnym z badanych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Wniosek: Na podstawie uzyskanych wyników autorzy stwierdzają brak związku pomiędzy wariantami polimorficznymi PlA1/A2 genu glikoproteiny płytkowej GPIIIa z przebytym zawałem serca wśród mężczyzn z angiograficznie potwierdzoną miażdżycą tętnic wieńcowych. (Folia Cardiol. 2001; 8: 499-507

Brak związku polimorfizmu PlA1/A2 genu glikoproteiny płytkowej GPIIIa z przebytym zawałem serca wśród 397 mężczyzn z angiograficznie potwierdzoną miażdżycą tętnic wieńcowych

Wstęp: Szczególna rola płytek krwi w rozwoju choroby wieńcowej, a zwłaszcza jej ostrych postaci - niestabilnej choroby wieńcowej oraz zawału serca - jest dobrze udokumentowana. Ponieważ glikoproteiny błony komórkowej płytek krwi pełnią kluczową rolę w procesie agregacji, podejmuje się próby określenia związku polimorfizmu genów je kodujących, zwłaszcza polimorfizmu PlA1/A2 GPIIIa, z różnymi postaciami choroby wieńcowej. Ponieważ wyniki badań są niejednoznaczne, celem niniejszej pracy jest określenie potencjalnego związku występowania wariantów tego polimorfizmu z przebytym zawałem serca w grupie chorych z angiograficznie potwierdzoną istotną miażdżycą tętnic wieńcowych. Materiał i metody: Badania przeprowadzono w grupie 397 mężczyzn z rozpoznaną chorobą wieńcową (śr. wiek 57 &plusmn; 10 lat), hospitalizowanych w trybie elektywnym, u których istotną miażdżycę tętnic wieńcowych, tzn. zwężenie o 50% lub więcej światła przynajmniej jednej z głównych nasierdziowych tętnic wieńcowych, potwierdzono badaniem angiograficznym. Zawał serca przebyło 61% chorych. Badanie polimorfizmu PlA1/A2 genu glikoproteiny płytkowej GPIIIa wykonano za pomocą analizy długości fragmentów restrykcyjnych (RLFP, restriction fragment length polymorphism). Wyniki: W badanej grupie stwierdzono następujący rozkład częstości genotypów polimorfizmu PlA1/A2 GPIIIa: PlA2A2 - 1% (n = 3), PlA1A2 - 24% (n = 97) i PlA1A1 - 75% (n = 297), który pozostawał w zgodzie z równowagą Hardy&#8217;ego-Weinberga. Nie wykazano istotnych różnic w rozkładach genotypów polimorfizmu PlA1/PlA2 GPIIIa między chorymi z przebytym oraz bez przebytego zawału serca. Iloraz szans przebytego zawału serca związanego z występowaniem przynajmniej jednego allelu PlA2 (OR, odds ratio) wyniósł 1,12 (95% CI: 0,70-1,79), p = 0,63. Nie wykazano również związku polimorfizmu PlA1/A2 GPIIIa z przebytym zawałem serca w podgrupie pacjentów < 60 rż. (n = 236) OR = 0,95 (95% CI: 0,52-1,75; p = 0,86), jak i w grupie chorych o mniejszym ryzyku miażdżycy (BMI < 26 kg/m2 i stężenie cholesterolu całkowitego < 250 mg%) (n = 103) OR = 1,30 (95% CI: 0,52-3,29; p = 0,57). Nie stwierdzono istotnego związku pomiędzy polimorfizmem PlA1/A2 GPIIIa a żadnym z badanych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Wniosek: Na podstawie uzyskanych wyników autorzy stwierdzają brak związku pomiędzy wariantami polimorficznymi PlA1/A2 genu glikoproteiny płytkowej GPIIIa z przebytym zawałem serca wśród mężczyzn z angiograficznie potwierdzoną miażdżycą tętnic wieńcowych. (Folia Cardiol. 2001; 8: 499-507

Wpływ krótkiej okluzji tętnicy wieńcowej podczas przezskórnej angioplastyki wieńcowej na obecność późnych potencjałów komorowych

Wstęp: Późne potencjały komorowe (LP) są wskaźnikiem ryzyka wystąpienia groźnych dla życia arytmii komorowych u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Celem pracy była ocena wpływu ostrego niedokrwienia mięśnia sercowego, wywołanego inflacją balonu podczas zabiegu przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PTCA), na parametry uśrednionego sygnału EKG (SAE) i obecność LP. Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 28 pacjentów z chorobą wieńcową (7 kobiet, 21 mężczyzn) w wieku 58 &plusmn; 10 lat, poddanych zabiegowi elektywnej angioplastyki wieńcowej (10 - prawa tętnica wieńcowa, 10 - gałąź międzykomorowa przednia, 8 - gałąź okalająca lewej tętnicy wieńcowej). Sygnał EKG o wysokiej rozdzielczości uzyskano za pomocą rejestratorów holterowskich DelMar Digicorder. Analizy późnych potencjałów dokonywano przed zabiegiem PTCA, tuż po rozpoczęciu inflacji balonu podczas PTCA oraz po zakończeniu zabiegu. Oceniano następujące parametry uśrednionego sygnału EKG: szerokość zespołu QRS (QRSw), LAS40, RMS40. Obecność późnych potencjałów stwierdzano, gdy były spełnione 2 z 3 poniższych kryteriów: 1) QRSw > 114 ms, 2) LAS40 > 38 ms, 3) RMS40 < 20 mV. Wyniki: Nie obserwowano istotnych różnic między wartościami średnimi QRSw, LAS40 i RMS40 przed zabiegiem PTCA, w trakcie niedokrwienia wywołanego inflacją balonu oraz po zabiegu. Nie obserwowano także różnic w podgrupach w zależności od lokalizacji niedokrwienia w zakresie lewej lub prawej tętnicy wieńcowej oraz w podgrupach po przebytym zawale serca i bez zawału. Tylko u 1 pacjenta podczas PTCA stwierdzono odwracalną obecność późnych potencjałów, których nie było przed zabiegiem. Wnioski: Ostre niedokrwienie mięśnia sercowego podczas elektywnego zabiegu PTCA nie powoduje istotnych zmian wartości parametrów uśrednionego sygnału EKG. W pojedynczych przypadkach podczas elektywnego zabiegu PTCA może dojść do powstania późnych potencjałów komorowych

Wyniki ultrasonograficznej i angiograficznej oceny ilościowej w nieleczonych odcinkach tętnic wieńcowych

Cel pracy: Porównawcza ilościowa ocena światła tętnic wieńcowych przy zastosowaniu dwóch metod: angiografii ilościowej (QCA) i ultrasonografii wewnątrznaczyniowej (IVUS) w segmentach naczyń podzielonych na dwie grupy w zależności od kolistości przekroju poprzecznego ich światła. Wyniki niniejszej oceny mają stanowić metodologiczną podstawę prawidłowej interpretacji badań przeprowadzanych za pomocą QCA i IVUS. Materiał i metody: Ocenę ilościową przeprowadzono w 234 segmentach tętnic wieńcowych (110 segmentów kolistych i 124 segmenty niekoliste). Wyniki: W 64% segmentów bez zwężeń w angiografii i w 23% segmentów z niewielkimi zwężeniami przekrój poprzeczny światła zaklasyfikowano jako kolisty. Nie stwierdzono różnic pomiędzy QCA i IVUS w porównaniu średnich wartości wymiaru poprzecznego i pola powierzchni przekroju poprzecznego światła tętnic w segmentach kolistych (r = 0,94 i r = 0,93) i niekolistych (r = 0,89 i r = 0,92). Znamienne różnice pomiędzy metodami odnotowano przy porównywaniu skrajnych wyników: w segmentach niekolistych ultrasonograficzne wymiary minimalne były znamiennie wyższe, a maksymalne znamiennie niższe w porównaniu z odpowiednimi wartościami z QCA. W odcinkach tętnic, w których przekrój poprzeczny światła nie spełniał przyjętych kryteriów kolistości, zaobserwowano większe rozbieżności pomiędzy wynikami uzyskiwanymi za pomocą QCA i IVUS w porównaniu z segmentami, które spełniały te kryteria. Powtarzalność pomiarów była bardzo wysoka dla IVUS (jeden badacz: 2&#8211;7%, dwóch badaczy: 6&#8211;8%) i nieco niższa dla QCA (jeden badacz: 6&#8211;17%, dwóch badaczy: 8&#8211;20%) Wnioski: 1. Przyjęte kryteria kolistości przekroju poprzecznego światła spełniało około 2/3 segmentów tętnic bez zwężeń widocznych w angiogramie, natomiast w segmentach tętnic z blaszką miażdżycową powodującą zwężenie przekrój światła był kolisty w około 1/4 segmentów. 2. W segmentach o kolistym przekroju poprzecznego światła osiągnięto większą zgodność wyników QCA i IVUS niż w pozostałych segmentach. 3. Najbardziej prawdopodobną przyczyną różnic pomiędzy QCA oraz IVUS w ilościowej ocenie światła tętnic wieńcowych jest niedostateczna czułość dwuwymiarowego badania ultrasonograficznego w wykrywaniu skrajnych wymiarów światła naczynia