Organ Damage in Sepsis: Molecular Mechanisms

Sepsis is one of the most common reasons for hospitalisation. This condition is characterised by systemic inflammatory response to infection. International definition of sepsis mainly points out a multi-organ dysfunction caused by a deregulated host response to infection. An uncontrolled inflammatory response, often referred to as “cytokine storm”, leads to an increase in oxidative stress as a result of the inhibition of cellular antioxidant systems. Oxidative stress, as well as pro-inflammatory cytokines, initiate vascular endothelial dysfunction and, in consequence, impair microcirculation. Microcirculation damage leads to adaptive modifications of cell metabolism. Moreover, mitochondrial dysfunction takes place which results in increased apoptosis and impaired autophagy. Non-coding RNA, especially miRNA and lncRNA molecules, may play an important role in the pathomechanism of sepsis. Altered expression of various ncRNAs in sepsis suggest, that these molecules can be used not only as diagnostics and prognostic markers but also as the target points in the pharmacotherapy of sepsis. The understanding of detailed molecular mechanisms leading to organ damage can contribute to the development of specific therapy methods thereby improving the prognosis of patients with sepsis

Czy nie-HDL cholesterol lepiej niż cholesterol frakcji LDL odzwierciedla ryzyko sercowo-naczyniowe?

W leczeniu zaburzeń lipidowych zasadnicze znaczenie ma stężenie lipidów i lipoprotein osocza. Rutynowy panel lipidowy obejmuje: cholesterol całkowity, triglicerydy, cholesterol frakcji lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C) oraz cholesterol frakcji lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL-C). W najnowszych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (obowiązujące do 2020 r.) wskazano, że oprócz licznych parametrów na arenie lipidowej (apolipoproteiny, stężenie i wielkość cząstek LDL) niezwykle istotny jest kolejny parametr — cholesterol nie-HDL. Ten łatwo dostępny do rutynowego zastosowania klinicznego parametr wyróżniono jako kluczowy drugorzędowyy cel terapii u pacjentów obciążonych ryzykiem kardiometabolicznym. Cholesterol nie-HDL (nie-HDL-C) jest lepszym parametrem niż LDL-C, szczególnie gdy jest wyliczany zgodnie ze wzorem Friedewalda w przewidywaniu zdarzeń sercowo-naczyniowych, ponieważ nie-HDL-C jest zintegrowanym kompleksem wszystkich cząstek lipoprotein zawierających apolipoproteinę B, czyli: LDL, VLDL, IDL, chylomikrony, remnanty oraz lipoproteinę (a). Można go obliczyć bezpośrednio z wartości rutynowych paneli lipidowych bez dodatkowych kosztów. W opinii autorów nie-HDL-C powinien być prezentowany we wszystkich rutynowych profilach lipidowych wykonywanych w medycznych laboratoriach diagnostycznych. Zaproponowano również nową prezentację wyników rutynowego panelu lipidowego, która pozwala na istotną zmianę celów leczenia, biorąc pod uwagę hierarchię wartości stężeń poszczególnych frakcji lipoprotein i sposób ich interpretacji w zarządzaniu dyslipidemią w celu optymalnego zapobiegania miażdżycy i chorobom układu sercowo-naczyniowego

Czy nie-HDL cholesterol lepiej niż cholesterol frakcji LDL odzwierciedla ryzyko sercowo-naczyniowe?

The concentration of lipids and lipoproteins in plasma is essential in the treatment of lipid disorders. The routine lipidpanel includes total cholesterol, triglycerides, cholesterol of low-density lipoprotein (LDL-C) and cholesterol of high--density lipoprotein (HDL-C). The latest guidelines of the European Society of Cardiology (valid until 2020) indicate thatbesides many players in the lipid arena (apolipoprotein, concentration and size of LDL particles) another parameter,non-HDL-cholesterol (non-HDL-C), is very important. This parameter, being easily available for routine clinical use, hasbeen highlighted as a key secondary goal of therapy in patients with cardiometabolic risk.Non-HDL-C is a superior parameter to LDL-C, especially the one estimated using Friedewald formula for prediction of cardiovascular events, because non-HDL-C is an integrated complex of all lipoprotein particles containing apolipoprotein B,i.e.: LDL, very low-density lipoproteins, intermediate-density lipoproteins, chylomicrons, remnants and Lp(a). Crucially, itcan be calculated directly from the values of routine lipid panels, without additional cost.In our opinion, non-HDL-C should be presented in all routine lipid profiles conducted by diagnostic laboratories. Wealso propose a new presentation of the results of routine lipid panel, which allows a significant change in treatmentgoals, taking into account the hierarchy of values of individual concentrations of lipoprotein fractions and how they areinterpreted in the management of dyslipidaemia for optimal prevention of atherosclerosis and cardiovascular diseases.W leczeniu zaburzeń lipidowych zasadnicze znaczenie ma stężenie lipidów i lipoprotein osocza. Rutynowy panel lipidowy obejmuje: cholesterol całkowity, triglicerydy, cholesterol frakcji lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C) oraz cholesterol frakcji lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL-C). W najnowszych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (obowiązujące do 2020 r.) wskazano, że oprócz licznych parametrów na arenie lipidowej (apolipoproteiny, stężenie i wielkość cząstek LDL) niezwykle istotny jest kolejny parametr — cholesterol nie-HDL. Ten łatwo dostępny do rutynowego zastosowania klinicznego parametr wyróżniono jako kluczowy drugorzędowyy cel terapii u pacjentów obciążonych ryzykiem kardiometabolicznym. Cholesterol nie-HDL (nie-HDL-C) jest lepszym parametrem niż LDL-C, szczególnie gdy jest wyliczany zgodnie ze wzorem Friedewalda w przewidywaniu zdarzeń sercowo-naczyniowych, ponieważ nie-HDL-C jest zintegrowanym kompleksem wszystkich cząstek lipoprotein zawierających apolipoproteinę B, czyli: LDL, VLDL, IDL, chylomikrony, remnanty oraz lipoproteinę (a). Można go obliczyć bezpośrednio z wartości rutynowych paneli lipidowych bez dodatkowych kosztów. W opinii autorów nie-HDL-C powinien być prezentowany we wszystkich rutynowych profilach lipidowych wykonywanych w medycznych laboratoriach diagnostycznych. Zaproponowano również nową prezentację wyników rutynowego panelu lipidowego, która pozwala na istotną zmianę celów leczenia, biorąc pod uwagę hierarchię wartości stężeń poszczególnych frakcji lipoprotein i sposób ich interpretacji w zarządzaniu dyslipidemią w celu optymalnego zapobiegania miażdżycy i chorobom układu sercowo-naczyniowego

A New Face of Aldosterone

W ostatnich dwóch dekadach dokonał się istotny postęp w poznaniu nowych biologicznych własności aldosteronu. Wykazano, że aldosteron jest wytwarzany nie tylko w nadnerczach, ale także w sercu i ścianie naczyń krwionośnych. Wywiera niekorzystny wpływ na układ sercowo-naczyniowy - sprzyja rozwojowi włóknienia w sercu i ścianie naczyń, wykazuje również działanie proarytmogenne. W ostatnich latach podkreślany jest związek aldosteronu z rozwojem pierwotnego nadciśnienia tętniczego i pierwotnego hiperaldosteronizmu, rozwijane są także badania nad jego udziałem w przebiegu niewydolności serca czy zawału serca. Postulowana jest rola aldosteronu w patofizjologii nadciśnienia pierwotnego. Ostatnio akceptuje się pogląd, że patogeneza nadciśnienia pierwotnego jest złożona i wieloczynnikowa. Wykazanie nowych własności omawianego hormonu pozwala przypuszczać, że może mieć on znaczenie czynnika patogenetycznego zwłaszcza w rozwoju powikłań narządowych nadciśnienia pierwotnego. Pierwotny hiperaldosteronizm jest postacią nadciśnienia tętniczego pozwalającą na prześledzenie bezpośredniego wpływu aldosteronu na układ sercowo-naczyniowy. Chorzy z nadmierną, autonomiczną sekrecją aldosteronu w przebiegu gruczolaka lub przerostu nadnerczy charakteryzują się często ciężkim, opornym na leczenie nadciśnieniem tętniczym. Na podstawie ostatnio przeprowadzonych badań można sądzić, że powikłania narządowe w pierwotnym hiperaldosteronizmie spowodowane są nie tylko podwyższonym ciśnieniem tętniczym, ale także bezpośrednim uszkadzającym wpływem aldosteronu na serce i naczynia. Od dawna wiadomo, że w przebiegu niewydolności serca sekrecja aldosteronu jest zwiększona, co przyczynia się do wzmożonej reabsorpcji sodu i wody w nerkach i prowadzi do wzrostu wolemii. Wyniki wieloośrodkowego badania znanego pod akronimem RALES wykazały, że zastosowanie antagonisty receptora aldosteronu - spironolaktonu - znacząco poprawia rokowanie u chorych z niewydolnością serca. Wykazano także, że nowy antagonista aldosteronu - eplerenon - korzystnie wpływa na rokowanie u chorych z dysfunkcją lewej komory serca po przebytym zawale serca. Podsumowując, aldosteron jako hormon o znaczącej roli w długofalowej regulacji objętości wewnątrznaczyniowej i ciśnienia tętniczego wykazuje zdolność do oddziaływania na istotne procesy patofizjologiczne w wielu stanach chorobowych.Aldosterone exerts a multiple physiologic actions that raise blood pressure, including mediation of increased extracellular fluid volume and promotion of vasoconstriction. Other pathophysiologic actions of aldosterone that promote hypertension, end-organ damage and increased cardiovascular risk involve endothelial dysfunction, activation of plasminogen activator inhibitor-1, increased potential for cardiac arrhythmias, fibrosis in the heart, kidneys and vasculature. The endocrine or paracrine properties of aldosterone are transduced via nuclear receptors in the epithelial cells of various organs. Because aldosterone appears to be a relevant risk factor for cardiovascular disease, the use of aldosterone blockers could provide benefit in the treatment of hypertensive endorgan damage. In animal models aldosterone blockade attenuates cardiac fibrosis, aortic fibrosis, improves large arterial compliance and protects endothelial function. Hemodynamic and humoral actions of aldosterone have important clinical implications for the use of aldosterone blockers in hypertension and cardiovascular and renal diseases. Clinical trials have shown that spironolactone reduces cardiac and vascular collagen turnover, reduces ventricular arrhythmias and dilates blood vessels. Aldosterone blockers are effective in the therapy of hyperaldosteronism. In a clinical study of congestive heart failure - RALES - spironolactone when given in addition to conventional therapy reduced mortality and heart failure hospitalizations as compared to placebo. In recent studies new selective aldosterone blocker - eplerenone - effectively lowered blood pressure in patients with essential hypertension, reduced left ventricular hypertrophy and exerted beneficial effect in patients with post-myocardial left ventricular dysfunction

Elevated Plasma Homocysteine Level as a Risk Factor for Hypertension

Wstęp Celem pracy była ocena związku pomiędzy stężeniem homocysteiny a występowaniem nadciśnienia tętniczego. Materiał i metody W badaniu uczestniczyło 88 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym (62 mężczyzn i 26 kobiet, w wieku 18-72 lat) i 120 zdrowych ochotników (87 mężczyzn i 33 kobiety, w wieku 32-81 lat). Stężenie homocysteiny w osoczu oznaczono metodą FPI (Fluorescence Polarization Immunoassay), stężenie kwasu foliowego i witaminy B12 oznaczono metodą chemiluminescencji. Wyniki Stężenie homocysteiny było większe w grupie pacjentów niż w grupie kontrolnej (12,07 &plusmn; 5,1 vs. 10,72 &plusmn; 2,13 mmol/l, p < 0,001, skorygowane względem wieku). Podwyższone stężenie homocysteiny - definiowane jako stężenie powyżej 90 percentyla rozkładu w grupie kontrolnej (ł 13,52 mmol/l) - zaobserwowano u 24% pacjentów i u 10% osób z grupy kontrolnej. Iloraz szans (OR, odds ratio) wystąpienia nadciśnienia tętniczego u osób z podwyższonym stężeniem homocysteiny wyniósł 2,8 (95-procentowy przedział ufności 1,3-6,1, p < 0,01). W analizie wieloczynnikowej, po uwzględnieniu innych czynników ryzyka (wiek, płeć, wskaźnik masy ciała, palenie tytoniu, występowanie chorób układu krążenia w rodzinie, hiperlipidemia), podwyższone stężenie homocysteiny pozostało niezależnym czynnikiem ryzyka nadciśnienia tętniczego (OR 6,6, 95-procentowy przedział ufności 2,3-19,1, p < 0,001). Iloraz szans wystąpienia nadciśnienia tętniczego przy wzroście stężenia homocysteiny o 5 mmol/l wyniósł 1,7 (95-procentowy przedział ufności 1,1-2,6, p < 0,001), a w analizie wieloczynnikowej 3,8 (95-procentowy przedział ufności 1,7&#8211;8,2, p < 0,001). Wnioski Podwyższone stężenie homocysteiny jest ważnym czynnikiem ryzyka nadciśnienia tętniczego. Wzrost stężenia homocysteiny o 5 mmol/l może wiązać się z co najmniej 2-krotnym wzrostem ryzyka nadciśnienia tętniczego.Background The aim of the study was to assess the significance of association between hypertension (Ht) and circulating homocysteine concentrations. Material and methods 88 consecutive hypertensive patients (62 men and 26 women, aged 18 to 72 years) and 120 healthy controls (87 men and 33 women, aged 32&#8211;81 years) were investigated. Homocysteine was assayed using Fluorescence Polarisation Immunoassay on the IMx Analyser made by Axis Biochemicals. Plasma folate and plasma vitamin B12 were assayed with chemiluminescency and IMMULITE Automated Analyser made by the Diagnostic Products Corporation. Results Homocysteine concentrations were higher in patients than in controls (12,07 &plusmn; 5,1 vs. 10,72 &plusmn; 13 mmol/L, p < 0,001, adjusted for age). Elevated homocysteine level - defined as a level above the 90th percentile of the control distribution (ł 13,52 mmol/L) - was seen in 24% of the patients compared with 10% of the control group (p < 0,05). The odds ratio (OR) for Ht in persons with an elevated homocysteine level was 2,8 (95% CI 1,3-6,1, p < 0,01). After adjustment for conventional risk factors (age, gender, body mass index, smoking, family history of cardiovascular disease, hyperlipidemia), an elevated homocysteine level remained an independent risk factor for Ht (OR 6,6, 95% CI 2,3-19,1, p < 0,001). The OR for Ht of 5 mmol/L increment in homocysteine level was 1,7 (95% CI 1,1-2,6, p < 0,001), and in multivariate analysis OR was 3,8 (95% CI 1,7-8,2, p < 0,001). Conclusion An elevated plasma homocysteine level is a strong risk factor for hypertension. A 5 mmol/L increment in total homocysteine level may be associated with at least a twofold increase of risk for hypertension

Przeciwciała antyfosfolipidowe w surowicy krwi chorych z nabytymi wadami zastawkowymi serca

Wstęp: Przeciwciała antyfosfolipidowe (APA) mogą być odpowiedzialne za powstawanie niektórych nabytych wad zastawkowych u chorych bez wywiadu choroby reumatycznej. Celem pracy była ocena częstości występowania przeciwciał antyfosfolipidowych w surowicy chorych z nabytymi wadami zastawkowymi serca i ich wpływ na układ krzepnięcia (APTT) Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 64 pacjentów z nabytymi wadami zastawkowymi serca (z dodatnim wywiadem w kierunku choroby reumatycznej lub bez niego). Rozpoznanie wady ustalono na podstawie obrazu klinicznego i badań dodatkowych (RTG klatki piersiowej, badanie echokardiograficzne). W pierwszym etapie oceniano całkowite stężenie APA w surowicy krwi za pomocą testu półilościowego metodą immunoenzymatyczną (ELISA), wyniki podzielono na 3 grupy: negatywny, pozytywny i wysoce pozytywny. W drugim etapie dokonano analizy stężenia przeciwciał w podziale na klasy: IgG, IgA, IgM w podgrupie kolejnych 38 chorych za pomocą testu ilościowego metodą ELISA. U wszystkich chorych określono APTT. Wyniki: Podwyższone stężenie APA wykazano u 22 osób (34%), wśród których u 13 (59%) odnotowano w wywiadzie przebytą chorobę reumatyczną. U 4 osób z tej grupy stwierdzono nieprawidłowy APTT. Najczęściej APA występowały w klasie IgM (37%). Wnioski: U części chorych z nabytymi wadami serca w surowicy krwi występują APA. U większości tych pacjentów wywiad w kierunku choroby reumatycznej jest dodatni. U osób z nabytymi wadami serca i APA w surowicy krwi nieprawidłowy APTT występuje rzadko. Obecność APA w przypadkach negatywnego wywiadu reumatycznego u pacjentów z nabytymi wadami serca można brać pod uwagę jako czynnik odpowiedzialny za rozwój wady. (Folia Cardiol. 2003; 10: 769&#8211;774

Interindividual variability of atorvastatin treatment influence on the MPO gene expression in patients after acute myocardial infarction

Myeloperoxidase (MPO) and C-reactive protein (CRP) may play critical roles in generation of oxidative stress and the development of the systemic inflammatory response. The aim of the study was to determine the effect of atorvastatin therapy on the MPO gene expression and its plasma level in relation to lipids level lowering and an anti-inflammatory response in patients after acute myocardial infarction. The research material was represented by 112 samples. Thirty-eight patients with first AMI receiving atorvastatin therapy (40 mg/day) and followed up for one month were involved in the study. The relative MPO gene expression in peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) was examined using RT-qPCR in 38 patients before-, 38 patients after-therapy and in 36 patients as the control group. The plasma concentrations of MPO and serum concentrations of biochemical parameters were determined using commercially available diagnostic tests. After one month of atorvastatin therapy, in 60.5% patients a decrease of MPO gene expression, whereas in 39.5% patients an increase, was observed. The plasma MPO levels behaved in the same way as the MPO gene expression. However, the serum lipids and CRP concentrations were significantly lower after one month of atorvastatin therapy in both groups of patients - with decreased and increased MPO gene expression. Atorvastatin exhibited a different effect on MPO gene expression and its plasma level. Short-term atorvastatin therapy resulted in lipid lowering and anti-inflammatory activity in patients after AMI, independently of its effect on MPO gene expression. The molecular mechanisms of this phenomenon are not yet defined and require further research

Przeciwciała antyfosfolipidowe w surowicy krwi chorych z nabytymi wadami zastawkowymi serca

Wstęp: Przeciwciała antyfosfolipidowe (APA) mogą być odpowiedzialne za powstawanie niektórych nabytych wad zastawkowych u chorych bez wywiadu choroby reumatycznej. Celem pracy była ocena częstości występowania przeciwciał antyfosfolipidowych w surowicy chorych z nabytymi wadami zastawkowymi serca i ich wpływ na układ krzepnięcia (APTT) Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 64 pacjentów z nabytymi wadami zastawkowymi serca (z dodatnim wywiadem w kierunku choroby reumatycznej lub bez niego). Rozpoznanie wady ustalono na podstawie obrazu klinicznego i badań dodatkowych (RTG klatki piersiowej, badanie echokardiograficzne). W pierwszym etapie oceniano całkowite stężenie APA w surowicy krwi za pomocą testu półilościowego metodą immunoenzymatyczną (ELISA), wyniki podzielono na 3 grupy: negatywny, pozytywny i wysoce pozytywny. W drugim etapie dokonano analizy stężenia przeciwciał w podziale na klasy: IgG, IgA, IgM w podgrupie kolejnych 38 chorych za pomocą testu ilościowego metodą ELISA. U wszystkich chorych określono APTT. Wyniki: Podwyższone stężenie APA wykazano u 22 osób (34%), wśród których u 13 (59%) odnotowano w wywiadzie przebytą chorobę reumatyczną. U 4 osób z tej grupy stwierdzono nieprawidłowy APTT. Najczęściej APA występowały w klasie IgM (37%). Wnioski: U części chorych z nabytymi wadami serca w surowicy krwi występują APA. U większości tych pacjentów wywiad w kierunku choroby reumatycznej jest dodatni. U osób z nabytymi wadami serca i APA w surowicy krwi nieprawidłowy APTT występuje rzadko. Obecność APA w przypadkach negatywnego wywiadu reumatycznego u pacjentów z nabytymi wadami serca można brać pod uwagę jako czynnik odpowiedzialny za rozwój wady. (Folia Cardiol. 2003; 10: 769&#8211;774