Co należy wiedzieć przed operacją kardiochirurgiczną? Przygotowanie chorego do planowanego zabiegu kardiochirurgicznego w chorobie wieńcowej i wadach zastawkowych serca

W obecnych czasach zabiegi kardiochirurgiczne w chorobie wieńcowej i wadach zastawkowych serca są standardem postępowania. Jednocześnie w wyniku ogromnego postępu, jaki dokonał się w chirurgii serca, można operować chorych ze znacznymi obciążeniami. Jednak należy pamiętać, że zabieg operacyjny jest tylko jednym z elementów całego procesu leczenia. Powodzenie terapii zależy nie tylko od sprawnie przeprowadzonej operacji, ale również od przygotowania chorego do zabiegu oraz całego skomplikowanego procesu prowadzenia pooperacyjnego, gdy chory jest narażony na liczne powikłania. Niniejszy artykuł poświęcono bardzo istotnemu w całym procesie leczenia kardiochirurgicznego elementowi - przygotowaniu pacjenta do zabiegu. Artykuł jest adresowany przede wszystkim do lekarzy zajmujących się pacjentami ze wskazaniami do operacji kardiochirurgicznej i w przekonaniu autorów pomoże lepiej zrozumieć istotę i powagę tego elementu leczenia

Opieka pooperacyjna po zabiegach kardiochirurgicznych

W ciągu ostatnich kilkunastu lat dokonał się olbrzymi postęp w kardiochirurgii, który umożliwił operowanie coraz starszych i bardziej obciążonych chorych przy jednoczesnej redukcji śmiertelności okołooperacyjnej i liczby powikłań pozabiegowych. Postęp ten dotyczy nie tylko samej techniki operacyjnej czy oprzyrządowania zabiegowego. Jest również widoczny na oddziałach pooperacyjnych pełnych nowoczesnej aparatury monitorującej i różnego rodzaju urządzeń wspomagających. Prowadzenie pooperacyjne chorego po zabiegu kardiochirurgicznym stanowi istotny element leczenia. To właśnie w tym wczesnym okresie pacjent jest najbardziej narażony na różnego rodzaju powikłania zagrażające życiu. Opieka pooperacyjna wymaga od całego zespołu pilnej uwagi, czujności, starannego analizowania badań i parametrów monitorowania hemodynamicznego. Właściwe postępowanie pooperacyjne z pewnością przyczynia się do poprawy wyników leczenia chorych po operacjach kardiochirurgicznych

Opieka pooperacyjna po zabiegach kardiochirurgicznych

W ciągu ostatnich kilkunastu lat osiągnięto olbrzymi postęp w kardiochirurgii, który umożliwił operowanie coraz starszych i bardziej obciążonych chorych przy jednoczesnej redukcji śmiertelności okołooperacyjnej i liczby powikłań pozabiegowych. Postęp ten dotyczy nie tylko samej techniki operacyjnej czy oprzyrządowania zabiegowego. Jest również widoczny na oddziałach pooperacyjnych pełnych nowoczesnej aparatury monitorującej i różnego rodzaju urządzeń wspomagających. Prowadzenie pooperacyjne chorego po zabiegu kardiochirurgicznym stanowi istotny element leczenia. To właśnie w tym wczesnym okresie pacjent jest najbardziej narażony na różnego rodzaju powikłania zagrażające życiu. Opieka pooperacyjna wymaga od całego zespołu pilnej uwagi, czujności, starannego analizowania badań i parametrów monitorowania hemodynamicznego. Właściwe postępowanie pooperacyjne z pewnością przyczynia się do poprawy wyników leczenia chorych po operacjach kardiochirurgicznych. (Folia Cardiologica Excerpta 2006; 1: 457-464

Zespół podkradania wieńcowo-podobojczykowego jako rzadka przyczyna niestabilnej dławicy po operacyjnej rewaskularyzacji tętnic wieńcowych

Po roku od zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego z wykorzystaniem lewej tętnicy piersiowej wewnętrznej u 68-letniej pacjentki wystąpiły bóle stenokardialne wywołane obciążeniem wysiłkowym lewej ręki oraz stwierdzono brak tętna na tętnicach tej kończyny. Rozpoznano zespół podkradania podobojczykowo-wieńcowego, będący następstwem zamknięcia ostialnego segmentu lewej tętnicy podobojczykowej. Pacjentce wszyto protezę dakronową między lewą i prawą tętnicą podobojczykową. W 40-miesięcznej obserwacji po zabiegu nie występowały bóle stenokardialne. Wyniki ultrasonograficznych badań doplerowskich oraz obecność jednakowych ciśnień tętniczych na obu kończynach górnych potwierdzają drożność wszczepionego pomostu

Zespół podkradania wieńcowo-podobojczykowego jako rzadka przyczyna niestabilnej dławicy po operacyjnej rewaskularyzacji tętnic wieńcowych

Po roku od zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego z wykorzystaniem lewej tętnicy piersiowej wewnętrznej u 68-letniej pacjentki wystąpiły bóle stenokardialne wywołane obciążeniem wysiłkowym lewej ręki oraz stwierdzono brak tętna na tętnicach tej kończyny. Rozpoznano zespół podkradania podobojczykowo-wieńcowego, będący następstwem zamknięcia ostialnego segmentu lewej tętnicy podobojczykowej. Pacjentce wszyto protezę dakronową między lewą i prawą tętnicą podobojczykową. W 40-miesięcznej obserwacji po zabiegu nie występowały bóle stenokardialne. Wyniki ultrasonograficznych badań doplerowskich oraz obecność jednakowych ciśnień tętniczych na obu kończynach górnych potwierdzają drożność wszczepionego pomostu

Chirurgiczne zaopatrzenie tętniaka gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej z jednoczesnym pomostowaniem tętnic wieńcowych bez użycia krążenia pozaustrojowego

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 79-letniego mężczyzny z rozpoznanym w koronarografii tętniakiem tętnicy wieńcowej i trójnaczyniową chorobą wieńcową. U chorego wykonano operacje wykluczenia tętniaka i pomostowania tętnic wieńcowych bez użycia krążenia pozaustrojowego. Wydaje się, że takie postępowanie było bezpieczne i mało inwazyjne u pacjenta obciążonego znacznym ryzykiem. (Folia Cardiol. 2004; 11: 535–538

Chirurgiczne zaopatrzenie tętniaka gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej z jednoczesnym pomostowaniem tętnic wieńcowych bez użycia krążenia pozaustrojowego

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 79-letniego mężczyzny z rozpoznanym w koronarografii tętniakiem tętnicy wieńcowej i trójnaczyniową chorobą wieńcową. U chorego wykonano operacje wykluczenia tętniaka i pomostowania tętnic wieńcowych bez użycia krążenia pozaustrojowego. Wydaje się, że takie postępowanie było bezpieczne i mało inwazyjne u pacjenta obciążonego znacznym ryzykiem. (Folia Cardiol. 2004; 11: 535–538

Mechaniczne wspomaganie krążenia w leczeniu ostrego zapalenia mięśnia sercowego powikłanego wstrząsem kardiogennym

Przedstawiono przypadek 27-letniego chorego z ostrym zapaleniem mięśnia sercowego powikłanym wstrząsem kardiogennym. Wdrożono leczenie mechanicznym wspomaganiem krążenia z zastosowaniem wszczepialnego dwukomorowego, zewnętrznego układu wspomagania pracy serca - systemu POLCAS. Ponadto pacjent otrzymywał leki steroidowe, immunoglobuliny i antybiotyki o szerokim spektrum działania. Po uzyskaniu regeneracji uszkodzonego mięśnia sercowego, potwierdzonej badaniem histopatologicznym, system wspomagający odłączono po 31 dobach pracy. Chorego wypisano ze szpitala w stanie ogólnym dobrym po 42 dniach leczenia. Podczas 2-letniej obserwacji stwierdzono pełną poprawę funkcji mięśnia sercowego oraz wydolności krążenia (I grupa wg klasyfikacji NYHA). (Folia Cardiol. 2004; 11: 677-680