Oxygen uptake efficiency slope correlates with brain natriuretic peptide in patients with heart failure

Background: Cardiopulmonary exercise testing is a well-established tool for clinical and prognostic assessment of patients with chronic heart failure (CHF). Recently, a new parameter of this examination - oxygen uptake efficiency slope (OUES) - has been described and proposed as a new prognostic factor in patients with CHF. Brain natriuretic peptide (BNP) is an established prognostic factor in CHF. The purpose of the study was to assess OUES in patients with CHF in relation to other cardiopulmonary parameters and BNP levels. Methods: The study group consisted of 42 patients with CHF and left ventricular ejection fraction (LVEF) < 45% (mean age 50.2 &#177; 9.3 years, mean ejection fraction 26.1 &#177; 8.1% and NYHA functional class - 2.5 &#177; 0.8) and eight healthy controls (age 43.6 &#177; 14.7 years). Coronary artery disease was diagnosed in 16 patients (38%). All underwent maximal cardiopulmonary exercise treadmill test. BNP level was measured using Abbott AxSYM Immunoassay system. Results: There were significant (p < 0.001) differences between the patients and controls in BNP levels (350 &#177; 520 vs 14 &#177; 19 pg/mL), OUES (1.7 &#177; 0.4 vs 2.7 &#177; 0.5), peak VO2 (17.1 &#177; &#177; 5.1 vs 36.9 &#177; 4.9 mL/kg/min), O2 pulse (10.9 &#177; 3.3 vs 15.9 &#177; 2.7) and VE/VCO2 slope (35.7 &#177; 7.8 vs 25.7 &#177; 2.7). In patients, OUES was significantly (p < 0.001) correlated with LVEF (r = 0.54), BNP levels (r = -0.49), peak VO2 (r = 0.80), VO2 AT (r = 0.65) and VE/VCO2 slope (r = -0.59). BNP was independently related to OUES in multivariate regression analysis. Conclusions: Oxygen uptake efficiency slope is significantly reduced in patients with CHF and correlates with peak VO2 and other parameters of cardiopulmonary exercise treadmill test. It is not related to age. BNP is an independent marker of OUES in patients with CHF. (Cardiol J 2010; 17, 4: 362-366

Spiroergometryczna ocena wydolności wysiłkowej u pacjentów z zespołem Ebsteina a stopień echokardiograficznego wskaźnika zaawansowania wady

Wstęp: Anomalia Ebsteina charakteryzuje się przemieszczeniem części pierścienia zastawki trójdzielnej w kierunku koniuszka serca, nieprawidłowym przyczepem płatków zastawki, co powoduje istotne czynnościowe zmniejszenie prawej komory oraz niedomykalność trójdzielną. Celem pracy była ocena wydolności fizycznej, mierzonej metodą spiroergometrii u dorosłych pacjentów z zespołem Ebsteina oraz jej ewentualnej zależności od echokardiograficznego stopnia zaawansowania anatomicznego wady. Materiał i metody: Badaniem objęto 20 pacjentów w wieku 24&#8211;63 lat (śr. 40,3 roku). Grupę kontrolną stanowiło 19 zdrowych osób w wieku 22&#8211;61 lat (śr. 39,9 roku). Wykonano badanie echokardiograficzne: obliczono wskaźnik stopnia zaawansowania zespołu Ebsteina (EGE) &#8212; iloraz powierzchni prawego przedsionka i zatrializowanej prawej komory oraz sumy powierzchni prawej i lewej komory oraz lewego przedsionka. Określono następujące stopnie zaawansowania wady (EGE): I 1,5. Wykonano maksymalny test wysiłkowy na bieżni ruchomej według zmodyfikowanego protokółu Bruce&#8217;a, spirometrię spoczynkową &#8212; oceniano natężoną pojemność życiową płuc (FVC), wentylację minutową (VE), natężoną objętość wydechową pierwszosekundową (FEV1) oraz szczytowe pochłanianie tlenu (peak VO2). Analizowano wskaźnik VE/VCO2 slope. Wyniki: Następujące parametry w grupie badanej były niższe niż w kontrolnej: VO2 max [ml/ /kg/min]: 21,9 &plusmn; 5,4 vs. 33,6 &plusmn; 8,3; p = 0,00001, peak VO2 [l/min]: 1,7 &plusmn; 0,6 vs. 2,5 &plusmn; 0,9; p = 0,002; maksymalna częstość pracy serca w szczytowej fazie wysiłku &#8212; HR max [uderzenia/ min]: 158,0 &plusmn; 18,9 vs. 177,7 &plusmn; 15,4; p = 0,001; ciśnienie skurczowe w szczytowej fazie wysiłku [mm Hg]: 145,7 &plusmn; 14,4 vs. 171,1 &plusmn; 23,3; p = 0,0003; VE [l/min]: 71,3 &plusmn; 17,0 vs. 93,8 &plusmn; 37,1; p = 0,02. Z kolei VE/VCO2 slope był większy u chorych niż w grupie kontrolnej (40,1 &plusmn; 8,1 vs. 26,9 &plusmn; 3,6; p = 0,00001); u 75% badanych przekraczał wartość 34. Wskaźniki określające funkcję płuc: FVC &#8212; 4,5 &plusmn; 1,0 vs. 4,6 &plusmn; 1,1 l; FEV1 &#8212; 3,5 &plusmn; 0,6 vs. 3,6 &plusmn; 0,9 l nie różniły się. Liczebność grup z EGE była następująca: I &#8212; 0; II &#8212; 9; III &#8212; 6, IV &#8212; 5 pacjentów. Wartości VO2 [ml/kg/min] w grupie II wyniosły 24,5 &plusmn; 3,9 i były większe niż w grupie III: 17,2 &plusmn; 5,2 (p = 0,007) i grupie IV: 22,9 &plusmn; 4,7 (p = 0,05). Wartość HR max w grupie II (169,1 &plusmn; 12,5 uderzeń/min) była większa niż w grupie IV (146,6 &plusmn; 20,5; p = 0,03) i grupie III (150,8 &plusmn; 19,0; p = 0,05). Wnioski: Wydolność fizyczna dorosłych pacjentów z chorobą Ebsteina jest istotnie obniżona. Stopień wydolności fizycznej u tych chorych zmniejsza się w miarę wzrostu stopnia zaawansowania echokardiograficznego wady. (Folia Cardiol. 2005; 12: 307&#8211;314

Spiroergometryczna ocena wydolności wysiłkowej u pacjentów z zespołem Ebsteina a stopień echokardiograficznego wskaźnika zaawansowania wady

Wstęp: Anomalia Ebsteina charakteryzuje się przemieszczeniem części pierścienia zastawki trójdzielnej w kierunku koniuszka serca, nieprawidłowym przyczepem płatków zastawki, co powoduje istotne czynnościowe zmniejszenie prawej komory oraz niedomykalność trójdzielną. Celem pracy była ocena wydolności fizycznej, mierzonej metodą spiroergometrii u dorosłych pacjentów z zespołem Ebsteina oraz jej ewentualnej zależności od echokardiograficznego stopnia zaawansowania anatomicznego wady. Materiał i metody: Badaniem objęto 20 pacjentów w wieku 24&#8211;63 lat (śr. 40,3 roku). Grupę kontrolną stanowiło 19 zdrowych osób w wieku 22&#8211;61 lat (śr. 39,9 roku). Wykonano badanie echokardiograficzne: obliczono wskaźnik stopnia zaawansowania zespołu Ebsteina (EGE) &#8212; iloraz powierzchni prawego przedsionka i zatrializowanej prawej komory oraz sumy powierzchni prawej i lewej komory oraz lewego przedsionka. Określono następujące stopnie zaawansowania wady (EGE): I 1,5. Wykonano maksymalny test wysiłkowy na bieżni ruchomej według zmodyfikowanego protokółu Bruce&#8217;a, spirometrię spoczynkową &#8212; oceniano natężoną pojemność życiową płuc (FVC), wentylację minutową (VE), natężoną objętość wydechową pierwszosekundową (FEV1) oraz szczytowe pochłanianie tlenu (peak VO2). Analizowano wskaźnik VE/VCO2 slope. Wyniki: Następujące parametry w grupie badanej były niższe niż w kontrolnej: VO2 max [ml/ /kg/min]: 21,9 &plusmn; 5,4 vs. 33,6 &plusmn; 8,3; p = 0,00001, peak VO2 [l/min]: 1,7 &plusmn; 0,6 vs. 2,5 &plusmn; 0,9; p = 0,002; maksymalna częstość pracy serca w szczytowej fazie wysiłku &#8212; HR max [uderzenia/ min]: 158,0 &plusmn; 18,9 vs. 177,7 &plusmn; 15,4; p = 0,001; ciśnienie skurczowe w szczytowej fazie wysiłku [mm Hg]: 145,7 &plusmn; 14,4 vs. 171,1 &plusmn; 23,3; p = 0,0003; VE [l/min]: 71,3 &plusmn; 17,0 vs. 93,8 &plusmn; 37,1; p = 0,02. Z kolei VE/VCO2 slope był większy u chorych niż w grupie kontrolnej (40,1 &plusmn; 8,1 vs. 26,9 &plusmn; 3,6; p = 0,00001); u 75% badanych przekraczał wartość 34. Wskaźniki określające funkcję płuc: FVC &#8212; 4,5 &plusmn; 1,0 vs. 4,6 &plusmn; 1,1 l; FEV1 &#8212; 3,5 &plusmn; 0,6 vs. 3,6 &plusmn; 0,9 l nie różniły się. Liczebność grup z EGE była następująca: I &#8212; 0; II &#8212; 9; III &#8212; 6, IV &#8212; 5 pacjentów. Wartości VO2 [ml/kg/min] w grupie II wyniosły 24,5 &plusmn; 3,9 i były większe niż w grupie III: 17,2 &plusmn; 5,2 (p = 0,007) i grupie IV: 22,9 &plusmn; 4,7 (p = 0,05). Wartość HR max w grupie II (169,1 &plusmn; 12,5 uderzeń/min) była większa niż w grupie IV (146,6 &plusmn; 20,5; p = 0,03) i grupie III (150,8 &plusmn; 19,0; p = 0,05). Wnioski: Wydolność fizyczna dorosłych pacjentów z chorobą Ebsteina jest istotnie obniżona. Stopień wydolności fizycznej u tych chorych zmniejsza się w miarę wzrostu stopnia zaawansowania echokardiograficznego wady. (Folia Cardiol. 2005; 12: 307&#8211;314

The impact of right coronary artery support on outcomes of patients with unprotected left main disease undergoing percutaneous coronary intervention

Background: Many operators are discouraged from performing left main (LM) percutaneous coronary interventions (PCI) in the absence of right coronary artery (RCA) support due to the increased procedure risk. Aims: We aimed at assessing the impact of absent functional RCA on prognostic implications in patients undergoing unprotected LM PCI. Methods: 613 patients underwent LM PCI in our department between 2015 and 2019. Consecutive 385 patients with unprotected LM and at least 1-year follow-up were included in the study. The study population comprised 272 patients with unprotected left main coronary artery disease (ULMCAD) with dominant RCA, without any significant lesions (Group 1), and 113 ULMCAD patients and without RCA support (Group 2). Results: In Group 2, 32.7% patients had a significant RCA stenosis, 48.7% had chronic total occlusion (CTO) of RCA, and 18.6% had recessive RCA. Patients in Group 2 were older and had higher prevalence of chronic obstructive pulmonary disease (COPD). SYNTAX Score (median [IQR] 26.0 [20.0–33.0] vs 19.0 [13.0–25.5]; P &lt; 0.001) was higher and left ventricular ejection fraction was lower (median [IQR] 50.0 [40.0–60.0]% vs 55.0 [45.0–60.0]%; P = 0.01) in this group. All periprocedural complications did not differ among the groups. Long-term all-cause mortality at a median follow-up of 1149 days did not differ significantly (23% vs 20%; P = 0.37). The long-term mortality in CTO-RCA group was also not significantly different. Conclusions: Patients with ULMCAD who have undergone LM PCI in the absence of RCA support, compared with those with ULMCAD and RCA support, differed neither in the prevalence of periprocedural complications nor in long-term all-cause mortality

Totally biological composite aortic stentless valved conduit for aortic root replacement: 10-year experience

<p>Abstract</p> <p>Objectives</p> <p>To retrospectively analyze the clinical outcome of a totally biological composite stentless aortic valved conduit (No-React^®BioConduit) implanted using the Bentall procedure over ten years in a single centre.</p> <p>Methods</p> <p>Between 27/10/99 and 19/01/08, the No-React^®BioConduit composite graft was implanted in 67 patients. Data on these patients were collected from the in-hospital database, from patient notes and from questionnaires. A cohort of patients had 2D-echocardiogram with an average of 4.3 ± 0.45 years post-operatively to evaluate valve function, calcification, and the diameter of the conduit.</p> <p>Results</p> <p>Implantation in 67 patients represented a follow-up of 371.3 patient-year. Males were 60% of the operated population, with a mean age of 67.9 ± 1.3 years (range 34.1-83.8 years), 21 of them below the age of 65. After a mean follow-up of 7.1 ± 0.3 years (range of 2.2-10.5 years), more than 50% of the survivors were in NYHA I/II and more than 60% of the survivors were angina-free (CCS 0). The overall 10-year survival following replacement of the aortic valve and root was 51%. During this period, 88% of patients were free from valved-conduit related complications leading to mortality. Post-operative echocardiography studies showed no evidence of stenosis, dilatation, calcification or thrombosis. Importantly, during the 10-year follow-up period no failures of the valved conduit were reported, suggesting that the tissue of the conduit does not structurally change (histology of one explant showed normal cusp and conduit).</p> <p>Conclusions</p> <p>The No-React^®BioConduit composite stentless aortic valved conduit provides excellent long-term clinical results for aortic root replacement with few prosthesis-related complications in the first post-operative decade.</p

When the state breaks the law… : interview with Maria Rozanowa and Andrei Sinyavsky (Krakow, November 1993)

Powyższy tekst to dawna, acz nadal aktualna rozmowa ze znanym rosyjskim pisarzem na emigracji Andriejem Siniawskim (1925–1997) i jego żoną Marią Rozanową (ur. w 1921) – w latach 1983–2001 redaktorką naczelną czasopisma „Sintaxis” (wydawanego po rosyjsku w Paryżu). Wywiad ten przeprowadzony w Krakowie pod koniec 1993 roku przez dwóch współpracowników krakowskiego „Tygodnika Powszechnego”, jednocześnie filologów z Uniwersytetu Jagiellońskiego, dotyczy gównie dramatycznej sytuacji w Federacji Rosyjskiej po krwawym konflikcie prezydenta Borysa Jelcyna z Radą Najwyższą, w październiku 1993 roku. Wbrew większości przedstawicieli ówczesnej demokratycznej inteligencji rosyjskiej, zarówno w kraju jak i na emigracji, małżeństwo Siniawskich opowiedziało się w tym konflikcie zdecydowanie przeciwko Jelcynowi. Oskarżali oni Jelcyna, iż walcząc zbrojnie przeciwko opozycji, nieważne że komunistycznej, podeptał on niewybaczalnie prawo i przyczynił się do wzrostu pogardy wobec wszelkiej demokracji ze strony rodzącego się dopiero społeczeństwa rosyjskiego.The above text is an old, but still valid conversation with the famous Russian writer in exile Andrei Sinyavsky (1925–1997) and his wife Maria Rozanova (born in 1921) – in 1983–2001 editor-in-chief of the magazine “Sintaxis” (published in Russian in Paris). This interview, recorded in Krakow at the end of 1993, by two associates of Krakow’s “Tygodnik Powszechny,” and philologists from the Jagiellonian University, mainly concerns the dramatic situation in the Russian Federation after the bloody conflict between President Boris Yeltsin and the Supreme Council in October 1993. Contrary to the majority of the representatives of the then democratic Russian intelligentsia, both in Russia and in exile, the Sinyavskys were strongly against Yeltsin in this conflict. They accused the president of the time that, by fighting with cannons against the opposition, even the communist one, he unforgivably trampled the law and contributed to the growth of contempt for all democracy on the part of the nascent Russian society

Dorośli pacjenci z wadami wrodzonymi serca &#8212; nadkomorowe zaburzenia rytmu

Wstęp: Większość pacjentów z wrodzonymi wadami serca osiąga wiek dojrzały. U części z nich w miarę upływu lat pojawiają się powikłania w postaci nadkomorowych zaburzeń rytmu serca. Celem pracy była ocena ich występowania u dorosłych pacjentów z wadami wrodzonymi serca. Materiał i metody: Przeanalizowano dane 1327 dorosłych pacjentów z wrodzoną wadą serca w wieku 18&#8211;72 lat (średnio 29,3 &plusmn; 10,4 roku), znajdujących się od 1990 r. do kwietnia 2004 r. pod kontrolą Poradni Wad Wrodzonych Serca u Dorosłych przy I Klinice Kardiologii AM w Poznaniu. Jako zaburzenia rytmu przyjmowano ich obecność w badaniu elektrokardiograficznym wykonanym w czasie wizyty w poradni, w szpitalu terenowym, w poradni lekarza pierwszego kontaktu bądź w badaniu holterowskim. Za istotne nadkomorowe zaburzenia rytmu serca uznawano nieutrwalony częstoskurcz nadkomorowy (co najmniej 5 zespołów QRS z częstością większą niż 100/min) lub migotanie/trzepotanie przedsionków według ogólnie przyjętych kryteriów. Wyniki i wnioski: Na podstawie analizy: częstości występowania istotnej arytmii nadkomorowej w poszczególnych wadach wrodzonych serca, z uwzględnieniem stopnia jej złożoności anatomicznej, porównania pojawiania się omawianych zaburzeń rytmu u chorych operowanych i nieoperowanych, a także średniego wieku osób z tą arytmią, stwierdzono, że nadkomorowe zaburzenia rytmu stanowią częste powikłanie kliniczne dorosłych pacjentów z wadami wrodzonymi serca oraz że istotna arytmia nadkomorowa występuje z większą częstością u chorych z wadami serca o bardziej złożonej anatomii, u osób starszych i niepoddanych w przeszłości zabiegowi kardiochirurgicznemu. (Folia Cardiol. 2005; 12: 510&#8211;519