Obowiązujące wskazania do prewencji w leczeniu osteoporozy posteroidowej u mężczyzn i kobiet

Steroid-induced osteoporosis is a textbook example of the secondary type of this medical condition. Glucocorticosteroids suppress bone formation by their direct and indirect effect on osteoblasts, osteoclasts and osteocytes, increasing their resorption and, eventually, leading to negative bone balance. A clinical problem arises regarding the fact that approximately 50% of patients on chronic steroid therapy undergo asymptomatic bone fractures. The treatment mode includes minimising the dose of administered steroids, encouraging an improved lifestyle and supplementation with adequate calcium and vitamin D3 doses. Bisphosphonates are a group of medical agents used both to prevent and treat steroid-induced osteoporosis, although new therapies have also become available in recent years. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (1): 38-44)Osteoporoza posteroidowa jest modelowym przykładem osteoporozy wtórnej. Glukortykosteroidy poprzez bezpośredni i pośredni wpływ na osteoblasty, osteoklasty oraz osteocyty hamują formowanie kości, zwiększając ich resorpcję, doprowadzając finalnie do ujemnego bilansu kostnego. Problem kliniczny narasta w związku z faktem, że około 50% pacjentów długotrwale stosujących steroidy ulega asymptomatycznym złamaniom kości. Leczenie pacjentów polega na minimalizowaniu dawki stosowanych steroidów, poprawie stylu życia i suplementacji adekwatną dawką wapnia i witaminy D3. Bisfosfoniany są najlepiej przebadaną grupą leków stosowanych zarówno w prewencji, jak i terapii osteoporozy posteroidowej, choć znajdują też zastosowanie nowe formy terapii. (Endokrynol Pol 2011; 62 (1): 38-44

Bisphosphonates and the risk of atrial fibrillation

Osteoporoza jest narastającym problemem starzejącego się społeczeństwa. Dotyczy kobiet w wieku pomenopauzalnym i ludzi starszych obu płci, często z dysfunkcją układu sercowo-naczyniowego lub zwiększonym ryzykiem chorób układu krążenia. Stwierdzono, że śmiertelność osób chorujących na osteoporozę jest porównywalna z pacjentami chorującymi na takie choroby, jak obturacyjna choroba płuc, choroba niedokrwienna serca i inne. Bisfosfoniany są najlepiej przebadaną grupą leków stosowanych w terapii osteoporozy. Z ich przyjmowaniem wiąże się ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych, w tym zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego, bólów mięśniowo-kostnych, martwicy żuchwy, atypowych złamań i innych. W ostatnim czasie pojawiły się informacje o wzroście ryzyka migotania przedsionków u pacjentek stosujących bisfosfoniany. Praca ma na celu zwrócenie uwagi na problem i podsumowanie aktualnego stanu wiedzy na temat powiązań bisfosfonianów z zaburzeniami rytmu serca. (Endokrynol Pol 2011; 62 (1): 93-96)Osteoporosis is a growing problem in an ageing society. It affects women of post-menopausal age, as well as elderly subjects of both sexes, often with dysfunction of the cardiovascular system or with an increased risk of circulation disorders. It has been found that the mortality rate of subjects with osteoporosis is comparable to that of patients suffering from such diseases as obturative pulmonary disease or myocardial ischaemia. Bisphosphonates are the most thoroughly studied group of drugs prescribed for the treatment of osteoporosis. Their administration is, however, associated with a risk of adverse symptoms, which can occur as gastro-intestinal tract disturbances, muscular-osseous pains, mandible necrosis, atypical fractures and other symptoms. Recently, there has been discussion about an increased risk of atrial fibrillation in bisphosphonate-using female patients. This paper focuses on this particular problem, while summing up the actual status of knowledge regarding possible associations of bisphosphonates with cardiac rhythm disturbances. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (1): 93-96

The role of i.v. ibandronate administration in osteoporosis therapy

Osteoporoza jest przewlekłą chorobą układu kostnego charakteryzującą się obniżeniem wytrzymałości kości, co z kolei prowadzi do zwiększonego ryzyka złamań. Wykazano, że na osteoporozę choruje obecnie powyżej 30% kobiet po menopauzie (Światowa Organizacja Zdrowia, 1994), ale dotyczy ona również mężczyzn. Celem leczenia osteoporozy jest zapobieganie powstawaniu niskoenergetycznych złamań kości oraz poprawa jakości życia pacjentów. Osoba, u której rozpoznano osteoporozę oprócz prewencji, wymaga również wdrożenia właściwego leczenia. Spośród dostępnych opcji terapeutycznych kluczową rolę odgrywają bisfosfoniany, leki o najlepiej poznanych właściwościach, których skuteczność terapeutyczna i bezpieczeństwo stosowania potwierdzono w licznych badaniach klinicznych i z tego względu zalecane są jako leki pierwszego rzutu. Skuteczność doustnych preparatów może być ograniczona z uwagi na niską biodostępność oraz powikłania i działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego. Alternatywę stanowi podawanie bisfosfonianów parenteralnie. Forma dożylna ibandronianu stanowi doskonały przykład takiego leczenia. Zaletą podawania dożylnego jest krótki czas iniekcji i dość długa, 3-miesięczna, przerwa pomiędzy podaniami co jednocześnie nie utrudnia chorym codziennej aktywności oraz zapewnia relatywnie częsty kontakt z ośrodkiem leczenia oraz z lekarzem. Dodatkowo dobra tolerancja leku i skuteczność w postaci zmniejszonego ryzyka złamań w znaczny sposób może wpłynąć na jakość życia chorych. Obecny artykuł stanowi aktualny przegląd piśmiennictwa dotyczącego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania formy dożylnej ibandronianu w terapii osteoporozy. (Endokrynol Pol 2011; 62 (1): 51-60)Osteoporosis is a chronic disease of the osseous system characterised by decreased strength of bone tissue, which in turn leads to increased fracture risk. It has been demonstrated that osteoporosis affects more than 30% of women after the menopause (WHO, 1994). However, the disease is also observed in men. The primary goals of osteoporosis therapy include prevention of low-energy fractures and general improvement of quality of life. Any patient with diagnosed osteoporosis requires, besides prevention, the application of proper treatment. Of the available therapeutic options, the best are bisphosphonates, medical agents with well identified properties, therapeutic efficacy, and safety which has been confirmed in many clinical studies. Therefore, they are recommended as first line drugs for osteoporosis. The efficacy of oral preparations may be limited, due to low bioavailability, complications and adverse effects from the gastrointestinal tract. So the parenteral administration of bisphosphonates is a valuable alternative. A fine example of such therapy is the intravenous administration of ibandronate. Short injection time periods and the relatively long, three-month intervals between administrations are unquestionable advantages of this therapy mode. In addition, the therapy does not constrain a patient’s everyday activity, and simultaneously provides regular contact with doctors and the therapeutic centre. Additionally, a good tolerance of the drug and its high therapeutic efficacy, proven by appreciably reduced fracture risks, significantly improves the quality of life of patients suffering from osteoporosis. This paper is a thorough review of current knowledge on the efficacy and safety of i.v. ibandronate in osteoporosis therapy, as presented in the latest literature reports. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (1): 51-60

A Monte Carlo Study of the Momentum Dependence on the Results of Tracking Unknown Particle Species in the BaBar Detector

Abstract: The BABAR experiment is composed of an international collaboration that will test the Standard Model prediction of CP violation. To accomplish this a new detector was constructed at the asymmetric B Factory, located at the Stanford Linear Accelerator Center. The tests will shed some light on the origins of CP violation, which is an important aspect in explaining the matter/antimatter asymmetry in the universe. In particular, the BABAR experiment will measure CP violation in the neutral B meson system. In order to succeed, the BABAR experiment requires excellent track fitting and particle species identification. Prior to the current study, track fitting was done using only one particle species--the pion. But given the momentum dependence on the accuracy of the results from this choice of particle species, a better algorithm needed to be developed. Monte Carlo simulations were carried out and a new algorithm utilizing all five particle species present in the BABAR detector was created

Rozpoznanie i leczenie objawów ocznych w przebiegu chorób tarczycy o podłożu autoimmunologicznym

U pacjentów z nadczynnością tarczycy w wyniku nadmiernej aktywacji układu współczulnego może wystąpić nadmierne rozszerzenie szpar powiekowych z powodu retrakcji powiek oraz nadmierne łzawienie. Objawy oczne, zwykle o charakterze łagodnym, ustępują samoistnie w trakcie leczenia nadczynności tarczycy. W chorobach autoimmunologicznych tarczycy zmiany oczne mogą jednak przybrać postać nasiloną, którą określa się jako oftalmopatię Gravesa. Do obrazu klinicznego postaci naciekowej oftalmopatii Gravesa należą: zmiany zapalne w obrębie powiek, spojówek, wytrzeszcz gałek ocznych, zaburzenia ruchomości mięśni okoruchowych, uszkodzenia rogówki i uszkodzenie nerwu wzrokowego. U większości pacjentów zmiany obrzękowo- -naciekowe w tkankach miękkich oczodołów ustępują samoistnie. U 5–10% chorych z oftalmopatią Gravesa dochodzi do progresji zmian ocznych i do rozwoju ciężkiej naciekowej oftalmopatii. Wymaga ona skojarzonego leczenia dużymi dawkami glikokortykosteroidów i/lub zastosowania radioterapii przestrzeni pozagałkowej

Obowiązujące wskazania do prewencji i leczenia osteoporozy posteroidowej u mężczyzn i kobiet

Steroid-induced osteoporosis is a textbook example of the secondary type of this medical condition. Glucocorticosteroids suppress bone formation by their direct and indirect effect on osteoblasts, osteoclasts and osteocytes, increasing their resorption and, eventually, leading to negative bone balance. A clinical problem arises regarding the fact that approximately 50% of patients on chronic steroid therapy undergo asymptomatic bone fractures. The treatment mode includes minimising the dose of administered steroids, encouraging an improved lifestyle and supplementation with adequate calcium and vitamin D3 doses. Bisphosphonates are a group of medical agents used both to prevent and treat steroid-induced osteoporosis, although new therapies have also become available in recent years. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (education supplement II): 1–8)Osteoporoza posteroidowa jest modelowym przykładem osteoporozy wtórnej. Glukortykosteroidy poprzez bezpośredni i pośredni wpływ na osteoblasty, osteoklasty oraz osteocyty hamują formowanie kości, zwiększając ich resorpcję, doprowadzając finalnie do ujemnego bilansu kostnego. Problem kliniczny narasta w związku z faktem, że około 50% pacjentów stosujących przewlekle steroidy ulega asymptomatycznym złamaniom kości. Leczenie polega na minimalizowaniu dawki stosowanych steroidów, poprawie stylu życia i suplementacji adekwatną dawką wapnia i witaminy D3. Bisfosfoniany są najlepiej przebadaną grupą leków podawanych zarówno w prewencji, jak i w terapii osteoporozy posteroidowej, choć znajdują też zastosowanie nowe formy terapii. (Endokrynol Pol 2011; 62 (zeszyt edukacyjny II): 1–8

Obowiązujące wskazania do prewencji i leczenia osteoporozy pomenopauzalnej — choroby miliona złamań

Osteoporoza jest przewlekłą chorobą układu kostnego charakteryzującą się zmniejszeniem wytrzymałości tkanki kostnej, co z kolei prowadzi do zwiększenia ryzyka złamań. Obecnie na osteoporozę choruje ponad 30% kobiet po menopauzie. Choroba również wśród mężczyzn nie należy do rzadkości. Z uwagi na swój skąpoobjawowy przebieg złamanie niskoenergetyczne bywa często jej pierwszym symptomem. Zgodnie z danymi opublikowanymi przez International Osteoporosis Foundation na osteoporozę choruje na świecie ponad 200 mln kobiet, w tym 20% w wieku 70 lat, 2/3 po 90. roku życia, a także 1/3 kobiet i jeden na pięciu mężczyzn po 50. roku życia doznają złamań w przebiegu osteoporozy. Kluczowe cele leczenia osteoporozy obejmują profilaktykę złamań niskoenergetycznych i ogólną poprawę jakości życia. Każdy pacjent z rozpoznaną osteoporozą wymaga, oprócz zapobiegania, zastosowania właściwego leczenia. Niniejszy artykuł stanowi podsumowanie aktualnych zasad postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w osteoporozie

Wpływ melatoniny na aktywność peroksydazy glutationu w surowicy i erytrocytach po iniekcji adriamycyny u szczurów nietkniętych i poddanych pinealektomii

Introduction: Adriamycin (ADR) is a potent chemotherapeutic agent, effective in the treatment of leukaemias, lymphomas and many solid tumours. However, its clinical usage is often limited by cardiotoxicity, induced by oxygen radical damage of the membrane lipids. Melatonin (MEL) is a well-known antioxidant. It has been shown that MEL can scavenge free radicals, both directly and indirectly, stimulating the activity of antioxidative enzymes such as glutathione peroxidase (GSH-Px). The aim of the study: The aim of the study was to examine the effect of MEL on serum and erythrocyte GSH-Px activity after ADR in normal and pinealectomised rats. Material and methods: Wistar rats were divided into the three groups: control animals (Intact), sham-operated (Sham-PX) and pinealectomised (Px). Each of the groups was divided into four subgroups, injected with: 1 - saline, 2 - MEL, 3 - ADR and 4 - ADR + MEL. ADR was administered 2 months after Px as a single dose (15 mg/kg, i.p.) 1 hour after the fourth melatonin injection. Melatonin (5 mg/kg, i.p.) was administered for 4 days before and 2 days after ADR. After 6 days of treatment, the rats were killed by decapitation. Their blood was collected for measurements. Results: In serum GSH-Px activity decreased in all the groups after ADR. Pinealectomy decreased the activity of the enzyme in all the groups of animals examined. In erythrocytes GSH-Px decreased after ADR in the Px-animals. The effect of pinealectomy on erythrocyte GSH-Px activity was not as strongly expressed as serum GSH-Px activity. MEL did not change GSH-Px activity after ADR. Conclusion: Melatonin, in pharmacological concentrations, did not influence the activity of GSH-Px, either in normal or in pinealectomised rats after ADR. A deficiency of endogenous melatonin production may inhibit GSH-Px activity.Wstęp: Adriamycyna (ADR, adriamycin) jest lekiem przeciwnowotworowym wykorzystywanym w leczeniu białaczek, chłoniaków czy guzów litych. Jej efekt leczenia jest ograniczony ze względu na kardiotoksyczność indukowaną produkcją wolnych rodników, które uszkadzają błony lipidowe. Melatonina (MEL, melatonin) jest znanym antyoksydantem. Wykazano, że neutralizuje wolne rodniki w sposób bezpośredni lub pośredni, stymulując enzymy antyoksydacyjne, w tym peroksydazę glutationu (GSH-Px, glutathione peroxidase). Cel: Celem badania było zbadanie efektu melatoniny na aktywność GSH-Px w surowicy i erytrocytach po adriamycynie u zwierząt nietkniętych i po usunięciu szyszynki. Materiał i metody: Szczury samce szczepu Wistar podzielono na 3 grupy: grupę kontrolną (Intact - szczury nietknięte), po operacji pozornej (Sham-Px) i po usunięciu szyszynki (Px). Każdą grupę podzielono na 4 podgrupy, w których podano injekcje: 1 - soli fizjologicznej, 2 - MEL, 3 - ADR i 4 - ADR + MEL. Adriamycynę podano 2 miesiące po Px w dawce jednorazowej (15 mg/kg mc.), 1 godzinę przed czwartym podaniem MEL. Melatoninę podawano przez 4 dni przed Px i przez 2 dni po ADR w dawce 5 mg/kg mc. Po 6 dniach leczenia zwierzęta zabito przez dekapitację, a krew zamrożono do momentu pomiarów. Wyniki: Aktywność PSH-Px w surowicy obniżyła się po ADR we wszystkich badanych grupach. Po usunięciu szyszynki aktywność GSHPx w surowicy zmniejszyła się w grupach poddanych injekcjom. Aktywność GSH-Px w erytrocytach obniżyła się po ADR u zwierząt poddanych Px. Zmiany aktywności GSH-Px w eytrocytach po usunięciu szyszynki były słabiej wyrażone w porównaniu z aktywnością GSH-Px w surowicy. Melatonina nie zmieniła aktywności peroksydaz po ADR. Wnioski: Melatonina w dawce farmakologicznej nie wpłynęła na aktywność peroksydaz zarówno u zwierząt nietkniętych, jak i po usunięciu szyszynki. Deficyt endogennej produkcji melatoniny może odgrywać rolę w hamowaniu aktywności peroksydaz

Stopień przestrzegania zaleceń przewlekłej terapii alendronianem 10 przez pacjentów leczonych z powodu osteoporozy

Introduction: It has been shown that more than 50% of people with a chronic disease, including osteoporosis, discontinue treatment during its first year. This problem increases with the time of observation. The aim of this study was to assess alendronate compliance over a period of 6 or 18 months in clinical practice of postmenopausal osteoporosis. Material and methods: Using a retrospective study of clinical histories (357) obtained in our Outpatient Clinic, as well as telephone interviews with patients, the compliance with alendronate therapy in postmenopausal patients was assessed. Results: After 1.5 years on observation 20.4% of patients, and after 0.5 years 8.5% of patients, discontinued their treatment as a result of intolerance (especially side effects on the gastrointestinal tract) (47.8%), health problems unrelated to osteoporosis (8.7%), inconvenience of the daily regimen (13.1%), costs (4.3%), and improvement of clinical condition (26.1%). It is worth mentioning that in both periods of observation (1.5 and 0.5 years) almost the same percentage of patient discontinued visits at our Outpatient Clinic (15.6% and 14.4%, respectively). Telephone interviews with patients who stopped attending the Outpatient Clinic at the Regional Centre of Menopause and Osteoporosis revealed that more than 50% of them discontinued the treatment. Conclusions: Not all patients treated with alendronate are compliant. Osteoporosis is a chronic disease, which needs long clinical observation and constant adherence to medication. Effective communication between doctor and patient, and follow-up visits that are more frequent would greatly improve the adherence to osteoporosis treatment modalities. Compliant patients achieved increases in bone mass density with simultaneous fracture risk reduction.Wstęp: Wykazano, że ponad 50% pacjentów leczonych z powodu chorób przewlekłych, w tym osteoporozy, przerywa terapię w ciągu pierwszego roku jej stosowania. Problem ten narasta z czasem trwania obserwacji. Celem pracy była ocena stopnia przestrzegania zaleceń terapii przewlekłej przez pacjentki leczone z powodu osteoporozy. Materiał i metody: Ocenie poddano 357 losowo wybranych historii chorób osób, które pierwszy raz były konsultowane w Regionalnym Ośrodku Osteoporozy i Menopauzy w łodzi w roku 2003 i 2004. Analizą objęto pacjentów leczonych preparatem alendronian 10. Wzięto pod uwagę czas trwania obserwacji, zakres kontynuacji, przyczynę przerwania stosowanego leczenia. Wyniki: W okresie 18 miesięcznej obserwacji leczenie przerwało 20,4% pacjentów, natomiast w okresie obserwacji 6 miesięcznej 8,5%. Przyczyny przerwania terapii alendronianem 10 były następujące: brak tolerancji ze strony przewodu pokarmowego (47,8%), współistniejące choroby (8,7%), uciążliwość przyjmowania leku w terapii codziennej (13,1%), cena leku (4,3%) oraz poprawa kliniczna (26,1%). Zarówno w jednym, jak i drugim okresie obserwacji stwierdzono porównywalną grupę pacjentów, którzy nie zgłosili się ponownie na konsultacje lub z którymi nie ma kontaktu od co najmniej pół roku do roku (odpowiednio: 15,6% dla obserwacji 1½ rocznej; 14,4% dla obserwacji ½ rocznej). Po weryfikacji telefonicznej stwierdzono, że ponad połowa pacjentów nie zgłaszających się nie kontynuuje zaleconego leczenia. Wnioski: Nie wszyscy pacjenci leczeni z powodu osteoporozy kontynuują zalecone leczenie. Im dłużej trwa leczenie tym większy jest odsetek pacjentów przerywających terapię. Choroba przewlekła wymaga wypracowania zasad współpracy pomiędzy prowadzącym lekarzem a pacjentem, której celem jest lepsze przestrzeganie zaleconych zasad postępowania terapeutycznego co może odnieść wymierny skutek w postaci poprawy stanu klinicznego

Wpływ aktywności fizycznej na stężenia sklerostyny

Osteoporosis is a serious medical and socioeconomic problem of the 21st century. Mechanical load is a key regulator which controls bone formation and remodelling, with participation of osteocytes. Sclerostin is produced and released by mature osteocytes into bone surface, where it inhibits the conveyance of osteoblast proliferation and differentiation activating signals from mesenchymal cells, thus suppressing new bone formation. The goal of the study was an evaluation of the effects of a 12-week physical training programme on the levels of bone turnover markers [Sclerostin, Osteocalcin (OC), C-terminal telopeptide of type I collagen (β-CTX)] in blood serum of women with osteopenia. Materials & Methods: The study included 50 women of the Regional Menopause and Osteoporosis Centre of the WAM Teaching Hospital, at the age of 50-75 years with the diagnosis of osteopenia, obtained on the basis of hip and/or lumbar spine densitometry (T-score from -1.0 to -2.5 SD). During the initial 12 weeks (between point 1 and 2), the patients maintained their previous, normal level of physical activity. During subsequent 12 weeks (between point 2 and 3), a programme of exercise was implemented. The programme included the interval training on a bicycle ergometer, three times a week for 36 minutes. During the entire study duration, all the patients received a supplementation of calcium (500 mg) and vit. D3 (1800 IU) once daily. Serum levels of OC, alkaline phosphatase (ALP), β-CTX and sclerostin were assayed at 3 time points. Results: After the course of the exercise cycle, the OC concentration was increased, sclerostin levels decreased, while no statistical differences were observed in β-CTX levels vs. the period of physical inactivity. No correlations were found between sclerostin level changes and osteocalcin level changes during the training time, because of too small groups. Neither statistically significant were the differences in alkaline phosphatase, calcium and phosphorus levels. Conclusions: The obtained results emphasise the role of physical training as an effective stimulation method of bone formation processes in women with osteopenia. Sclerostin can be a marker of physical activity. Celem pracy była ocena wpływu 12-tygodniowego treningu ruchowego na stężenie markerów obrotu kostnego [Sklerostyny, Osteokal­cyny (OC), C-końcowego telopeptydu kolagenu typu I (β-CTX)] w surowicy krwi pacjentek z osteopenią. Materiał i metody: Do badania zostało włączonych 50 pacjentek, w wieku 50–75 lat z rozpoznaniem osteopenii. Przez pierwsze 12 tygodni (punkt 1 i 2) pacjentki prowadziły dotychczasowy poziom aktywności fizycznej. Przez kolejne 12 tygodni (między punktem 2 i 3) został włączony program ćwiczeń fizycznych. Program obejmował trening interwałowy, przeprowadzony na cykloergometrze rowerowym 3 razy w tygodniu, po 36 minut. Wszystkie pacjentki przez cały okres trwania badania pozostawały na suplementacji 500 mg wapnia i 1800 j.m. witaminy D3 dziennie. W surowicy krwi w 3 punktach czasowych oznaczano OC, fosfatazę zasadową (ALP), β-CTX oraz sklerostynę. Wyniki: Po cyklu treningu fizycznego uzyskano wzrost stężenia OC, spadek sklerostyny, natomiast nie odnotowano istotnych statystycz­nie różnic w poziomie markera β-CTX w porównaniu do okresu bez ćwiczeń. Nie wykazano korelacji pomiędzy zmianami sklerostyny a zmianami osteokalcyny w czasie treningu, prawdopodobnie ze względu na liczebność grup. Różnice w poziomach fosfatazy zasadowej, wapnia i fosforu również nie były istotne statystycznie. Wnioski: Wyniki badania podkreślają rolę treningu fizycznego, jako skutecznej metody pobudzania procesów kościotworzenia u pacjentek z osteopenią. Sklerostyna może być markerem aktywności ruchowej