U pacjentów z nadczynnością tarczycy w wyniku nadmiernej aktywacji układu współczulnego
może wystąpić nadmierne rozszerzenie szpar powiekowych z powodu retrakcji powiek
oraz nadmierne łzawienie. Objawy oczne, zwykle o charakterze łagodnym, ustępują
samoistnie w trakcie leczenia nadczynności tarczycy.
W chorobach autoimmunologicznych tarczycy zmiany oczne mogą jednak przybrać postać
nasiloną, którą określa się jako oftalmopatię Gravesa. Do obrazu klinicznego postaci
naciekowej oftalmopatii Gravesa należą: zmiany zapalne w obrębie powiek, spojówek,
wytrzeszcz gałek ocznych, zaburzenia ruchomości mięśni okoruchowych, uszkodzenia rogówki
i uszkodzenie nerwu wzrokowego. U większości pacjentów zmiany obrzękowo-
-naciekowe w tkankach miękkich oczodołów ustępują samoistnie. U 5–10% chorych
z oftalmopatią Gravesa dochodzi do progresji zmian ocznych i do rozwoju ciężkiej naciekowej
oftalmopatii. Wymaga ona skojarzonego leczenia dużymi dawkami glikokortykosteroidów
i/lub zastosowania radioterapii przestrzeni pozagałkowej
