Posttraumatic growth in children with cancer

Kanser, kişinin yaşayabileceği en travmatik deneyimlerden biridir. Kanser ve neden olduğu travma ile ilgili araştırmalar, genellikle olumsuz sonuçlara odaklanır. Ancak çalışmalar, kanser tedavisi biten bireylerde travmatik stresle birlikte kişisel gelişimin de oluştuğunu göstermektedir. Son yıllarda, çalışmalar bu olumlu değişimlere, özellikle de travma sonrası gelişime (TSG) odaklanmaya başlamıştır. Travma sonrası gelişim, kişinin yüksek stres yaratan durum ve olaylar sonucu olumlu kişisel gelişim yaşamasını ifade eder. Bu derlemede, çocukluk çağı kanseri geçirmiş ergenlerde travma sonrası gelişim ve etkileyen faktörler incelenmiştir.Stress and trauma research has traditionally focused on negative sequelae of adversity. Cancer is one of the most traumatic experience. Cancer survivors report that cancer can elicit symptoms of traumatic stress, but also personal growth. Recently, research has begun to focus on positive outcomes, specifically posttraumatic growth (PTG) which described as emphasizes the positive transformative potential of one's experiences with highly stressful events and circumstances. This review examines concept of posttraumatic growth among cancer survivors of childhood cancer and affecting factors

Evaluation of nutritional status in pediatric intensive care unit patients: the results of a multicenter, prospective study in Turkey

IntroductionMalnutrition is defined as a pathological condition arising from deficient or imbalanced intake of nutritional elements. Factors such as increasing metabolic demands during the disease course in the hospitalized patients and inadequate calorie intake increase the risk of malnutrition. The aim of the present study is to evaluate nutritional status of patients admitted to pediatric intensive care units (PICU) in Turkey, examine the effect of nutrition on the treatment process and draw attention to the need for regulating nutritional support of patients while continuing existing therapies.Material and MethodIn this prospective multicenter study, the data was collected over a period of one month from PICUs participating in the PICU Nutrition Study Group in Turkey. Anthropometric data of the patients, calorie intake, 90-day mortality, need for mechanical ventilation, length of hospital stay and length of stay in intensive care unit were recorded and the relationship between these parameters was examined.ResultsOf the 614 patients included in the study, malnutrition was detected in 45.4% of the patients. Enteral feeding was initiated in 40.6% (n = 249) of the patients at day one upon admission to the intensive care unit. In the first 48 h, 86.82% (n = 533) of the patients achieved the target calorie intake, and 81.65% (n = 307) of the 376 patients remaining in the intensive care unit achieved the target calorie intake at the end of one week. The risk of mortality decreased with increasing upper mid-arm circumference and triceps skin fold thickness Z-score (OR = 0.871/0.894; p = 0.027/0.024). The risk of mortality was 2.723 times higher in patients who did not achieve the target calorie intake at first 48 h (p = 0.006) and the risk was 3.829 times higher in patients who did not achieve the target calorie intake at the end of one week (p = 0.001). The risk of mortality decreased with increasing triceps skin fold thickness Z-score (OR = 0.894; p = 0.024).ConclusionTimely and appropriate nutritional support in critically ill patients favorably affects the clinical course. The results of the present study suggest that mortality rate is higher in patients who fail to achieve the target calorie intake at first 48 h and day seven of admission to the intensive care unit. The risk of mortality decreases with increasing triceps skin fold thickness Z-score

Integrated transcriptome meta-analysis of pancreatic ductal adenocarcinoma and matched adjacent pancreatic tissues

WOS: 000582562000006PubMed: 33194391A comprehensive meta-analysis of publicly available gene expression microarray data obtained from human-derived pancreatic ductal adenocarcinoma (PDAC) tissues and their histologically matched adjacent tissue samples was performed to provide diagnostic and prognostic biomarkers, and molecular targets for PDAC. An integrative meta-analysis of four submissions (GSE62452, GSE15471, GSE62165, and GSE56560) containing 105 eligible tumor-adjacent tissue pairs revealed 344 differentially over-expressed and 168 repressed genes in PDAC compared to the adjacent-to-tumor samples. the validation analysis using TCGA combined GTEx data confirmed 98.24% of the identified up-regulated and 73.88% of the down-regulated protein-coding genes in PDAC. Pathway enrichment analysis showed that "ECM-receptor interaction", "PI3K-Akt signaling pathway", and "focal adhesion" are the most enriched KEGG pathways in PDAC. Protein-protein interaction analysis identified FN1, TIMP1, and MSLN as the most highly ranked hub genes among the DEGs. Transcription factor enrichment analysis revealed that TCF7, CTNNB1, SMAD3, and JUN are significantly activated in PDAC, while SMAD7 is inhibited. the prognostic significance of the identified and validated differentially expressed genes in PDAC was evaluated via survival analysis of TCGA Pan-Cancer pancreatic ductal adenocarcinoma data. the identified candidate prognostic biomarkers were then validated in four external validation datasets (GSE21501, GSE50827, GSE57495, and GSE71729) to further improve reliability. A total of 28 up-regulated genes were found to be significantly correlated with worse overall survival in patients with PDAC. Twenty-one of the identified prognostic genes (ITGB6, LAMC2, KRT7, SERPINB5, IGF2BP3, IL1RN, MPZL2, SFTA2, MET, LAMA3, ARNTL2, SLC2A1, LAMB3, COL17A1, EPSTI1, IL1RAP, AK4, ANXA2 , S100A16, KRT19, and GPRC5A) were also found to be significantly correlated with the pathological stages of the disease. the results of this study provided promising prognostic biomarkers that have the potential to differentiate PDAC from both healthy and adjacent-to-tumor pancreatic tissues. Several novel dysregulated genes merit further study as potentially promising candidates for the development of more effective treatment strategies for PDAC

Hepatit-B virüs ilişkili hepatosellüler karsinomda tümöral glipikan 3 mRNA seviyesinin diagnostik ve prognostik biyobelirteç olabilme potansiyelinin entegratif transkriptomik meta-analiz ve biyoinformatik ile değerlendirilmesi

Amaç: Bu çalışmanın amacı HBV-ilişkili hepatosellüler kansinom hastalarında tümöral GPC3 mRNA seviyesinin diagnostik ve prognostik biyobelirteç olabilme potansiyelinin değerlendirilmesidir. Gereç ve Yöntem: Eşlenik tümör içermeyen karaciğer dokularına göre HBV-ilişkili HCC tümör dokularında GPC3 mRNA ekspresyonu entegratif transkriptomik meta-analiz yöntemi ile belirlendi. Sonuçlar farklı bir hasta kohortunda valide edildi ve GPC3 mRNA seviyesi ile klinik değişkenler arasındaki ilişki değerlendirildi. Bulgular: Meta-analize 4 farklı veri setinden (GSE19665;GSE84402;GSE121248;GSE55092) HBV-ilişkili hepatosellüler karsinom dokuları (n=61) ile eşlenik tümör içermeyen dokulara (n=61) ait transkriptomik veriler dahil edildi. GPC3 mRNA seviyesi’nin eşlenik dokulara göre tümörde daha yüksek olduğu bulundu (kat değişimi=12,88; p=0; FDR=0). Sonuçlar GSE14520 veri setinde (HBV-ilişkili HCC tümör (n)=203;eşlenik non-tümöral doku (n)=203) valide edildi (log-kat değişimi= 4,82; adj.p=1, 43 E-79). ROC analizi sonucunda GPC3 mRNA seviyesinin tümör dokularını tümör içermeyen eşlenik karaciğer dokularından yüksek spesifite ve sensitivite ile ayırabildiği bulundu (n=203;AUC=0,9108;%95CI=0,08792-0,9424;p0,0001). Tümöral GPC3 mRNA seviyesi ile hastalarda genel sağkalım (HR (logrank)= 0,81; %95CI=0,5223-1,2771; p= 0,3663), 3 yıl içinde rekürrans gelişimi (p=0.5793) ya da erken (1 yıl) ve geç rekürrans (>3 yıl) (p= 0.9950) arasında bir ilişki bulunmadı. Çok-değişkenli Cox orantılı tehlikeler regresyon analizleri sonucunda da GPC3 mRNA seviyesi ile genel sağkalım arasında bir ilişki bulunmadı. Yüksek GPC3 mRNA seviyesi yüksek serum AFP seviyesi, küçük tümör boyutu ve aktif viral replikasyon ile ilişkili bulundu. GPC3 mRNA seviyesi CLIP evre 0’a göre evre 1’de daha yüksekti, fakat TNM ve BCLC evreleme arasında ilişki yoktu. Sonuç: Çalışma sonuçları HBV-ilişkili HCC ve yakın tümör içermeyen karaciğer doku ayrımında GPC3 mRNA seviyesinin yüksek spesifite ve sensitivite ile iş görebilecek bir diagnostik biyobelirteç olma potansiyelinin oldukça yüksek, fakat prognostik bir biyobelirteç olabilme potansiyelinin düşük olduğunu önermektedir

Türkiye’de istihdam politikaları kapsamında meslek edindirme kursları : Eskişehir örneği

Günümüzde gelişmişlik seviyesi ne olursa olsun işsizlik, ortaya çıkardığı sosyal, ekonomik ve psikolojik sonuçlar itibariyle bütün toplumların en önemli sorunlarından biridir. Küreselleşme, sanayileşme, nüfus artışı, göç ve krizlerin etkisiyle de işsizlik rakamları artmakta, işsizlikle mücadelede yeni politikalar gündeme gelmekte ve Meslek Edindirme Kursları da bu kapsamda önem kazanmaktadır. Son yıllarda MeslekEdindirme Kursları, işsizlikle mücadele ve istihdam politikaları kapsamında önemli bir fonksiyon görmektedir. Bu çalışmada, Eskişehir Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı faaliyet gösteren “Sanat ve Meslek Eğitimi Kursları’nın (ESMEK) ve Türkiye İş Kurumu’nda (İŞKUR) verilen eğitimlerin, işsizliği azaltmadaki rolü araştırılmaktır. Yapılan çalışmada sosyal bilimlerde sıklıkla kullanılan literatür tarama yöntemi kullanılmıştır. Türkiye İstatistik Kurumu (TUİK), İŞKUR ve Eskişehir Büyükşehir Belediyesi Faaliyet Raporları’ndan elde edilen verilere göre tablo ve grafikler oluşturularak değerlendirmeler yapılmıştır. Eskişehir’de Meslek Edindirme Kurslarına ilişkin istatistikî veriler, işsizlik ve istihdam verileri ile karşılaştırmalı şekilde analiz edilmiştir. Bu çalışmada, ESMEK ve İŞKUR tarafından yürütülen meslek eğitim kurslarının, kadın istihdam edilme oranını artırdığı ve kursiyerlerin sosyal anlamda birçok kazanım elde ederek sosyal hayat ile olan uyumunu kolaylaştırdığı ortaya konulmuştur. Buna ek olarak, meslek eğitim kurslarının, meslek edindirmeye yönelik amacının yanında kursiyerlerin sosyalleşmesine katkı sağladığı görülmüştür.Regardless of the level of development today, unemployment is one of the most important problems of all societies in terms of its social, economic and psychological consequences. Unemployment increase with the effect of globalization, industrialization, population growth, migration and crises, new policies come to the agenda in terms of fighting unemployment and Vocational Training Courses gain importance in this context. In recent years, Vocational Training Courses have an important function within the scope of unemployment and employment policies. The aim of this study is to investigate the role of the trainings given in the \"Arts and Vocational Training Courses (ESMEK) and Turkish Employment Agency (İŞKUR) operating under the Eskişehir Metropolitan Municipality in reducing unemployment. In the study, the literature review method, which is frequently used in social sciences, is used. According to the data obtained from the Activity Reports of the Turkish Statistical Institute (TUIK), İŞKUR and Eskişehir Metropolitan Municipality, tables and graphs are created and evaluations are made. Statistical data on Vocational Training Courses were analyzed comparatively with unemployment and employment data in Eskişehir. In this study, it was revealed that the vocational training courses conducted by ESMEK and ISKUR increased the employment rate of women and facilitated the integration of the trainees into social life by gaining many social gains. In addition, it has also been seen that vocational training courses contribute to the socialization of the trainees as well as to the purpose of acquiring a profession

Kanser tedavisi alan çocuklarda semptom sıklığı ve semptom kümelerinin belirlenmesi

Araştırma, kanser tedavisi alan 10–18 yaşları arasında çocuklarda tedavinin birinci, ikinci ve üçüncü aylarındaki, semptom sıklığının ve semptom kümelerinin belirlenmesi amacıyla yapılan metadolojik ve tanımlayıcı tipte bir araştırmadır. Araştırma, Ege üniversitesi Tıp Fakültesi Pediatrik Onkoloji Bilim Dalı, Yenişehir Çocuk Hastanesi Onkoloji Kliniği, Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp fakültesi Pediatrik Hematoloji-Onkoloji Bilim Dalı ve Dr.Behçet Uz Çocuk Hastanesi Onkoloji Kliniğinde kanser tanısı nedeniyle kemoterapi alan 10-18 yaşları arasındaki kanserli çocuklarla gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın örneklemini Ağustos 2006-Ağustos 2007 tarihleri arasında araştırma kriterlerine uygun 54 hasta oluşturmuştur. Araştırma sonunda elde edilen verilerin analizinde SPSS (Statistical Package For Social Science) 15.0 Paket programı ve Software Multi-Variate Statistical Package (MVSP) v.3.12 kullanılarak, sayı, yüzde, ortalama, standart sapma. tekrarlı ölçümlerde tek yönlü varyans analizi, ki kare, küme analizi kullanılmıştır. Kanser tedavisin ilk ayında en sık prevalansa sahip semptomlar iştahsızlık, bulantı, saç dökülmesi, ikinci ayında iştahsızlık, halsizlik ve bulantı, üçüncü ayında iştahsızlık halsizlik ve sinirlilik, üzgün olma belirlenmiştir. Otuz maddeli Memorial Semptom Memorial Semptom Değerlendirme Ölçeği kullanılarak belirlenen semptomlardan tedavinin ilk ayında dört, ikinci ayında dört ve üçüncü ayında beş semptom kümesi oluşmuştur. Bulgular kanserli çocukların tedavilerinin ilk aylarında çok sayıda eş zamanlı semptom deneyimlediklerini göstermektedir. Bu bulgulardan yola çıkılarak kanserli çocuklarda semptomların değerlendirilmesi ve semptom kümelerinin belirlenmesi önerilmiştir

Protein kinase-coding genes as novel diagnostic and prognostic biomarkers for pancreatic ductal adenocarcinoma

WOS: 000582489100015Aim: This study aims to identify the prognostic and diagnostic significance of protein kinase-coding genes in pancreatic ductal adenocarcinoma (PDAC), products of which constitute one of the main classes of drug targets in cancer treatment. Material and Methods: Whole-genome gene expression data from seven PDAC cohorts (GSE62452, GSE15471, GSE62165, GSE18670, GSE19280, GSE41368, GSE71989) were included in the integrative transcriptomic analysis (n tumor=252, ncontrol=131). the differentially expressed genes in PDAC compared to controls were identified using random- effects model and were further validated in TCGA (The Cancer Genome Atlas) combined GTEx (Genotype-Tissue Expression) cohort (n tumor=179, ncontrol=171). the prognostic significance of the identified genes was then evaluated by integrating survival and transcriptome data of over 530 (n=530-1302) patients using OSpaad. Results: the integrative transcriptomic analysis revealed a total of seven down-regulated and 33 up-regulated protein kinase-coding genes in PDAC (adjusted p-value = 2). Amongst, the elevated mRNA expressions of 9 genes (PTK2, TAOK1, CSNK1A1, EIF2AK2, WNK1, CDK12, CDK6, GSK3B, and MAP4K4) were found to be significantly correlated with worse overall survival of patients with PDAC (Logrank p 1). Overexpression of SYK and PRKACB were correlated with better overall survival (Logrank p <= 0,05, HR<1). Discussion: the results of this study suggest that mRNA expression of the identified eleven protein kinase-coding genes can be used as both prognostic and diagnostic biomarkers for further clinical validation

Hipertrofik kardiyomiyopatili hastalarda β-miyozin ağır zincirinin aktin bağlama bölgesinde yer alan mutasyonların araştırılması

Hipertrofik kardiyomiyopati (HKMP); hipertrofiye yol açabilecek başka bir kardiyak veya sistemik hastalık olmaksızın gözlenen sol ventrikül hipertrofisi, miyozit hipertrofisi ile düzensizliği ve interstisyal fibrozis ile karakterize edilen primer kalp kası hastalığıdır. HKMP %55 oranında genetik geçişli olup, otozomal dominant kalıtım göstermektedir. Erişkin toplumdaki HKMP prevalansının yaklaşık % 0.2 (1/500) olduğu belirtilmektedir. Hastalığın klinik seyri asemptomatikten ani kardiyak ölüme kadar değişkenlik gösterebilmekte ve ayrıca klinik heterojenite yanında allelik ve non-allelik seviyede de oldukça yüksek genetik heterojenite gösterebilmektedir. Bugüne kadar kardiyak sarkomer proteinlerini kodlayan 11 gende HKMP'ye yol açan 800'den fazla mutasyon tanımlanmıştır. Ancak genotip ve histopatolojik bulgular arasındaki ilişki henüz tam olarak belirlenememiştir. Bu çalışmada; HKMP hastalarında , R403QLW, V606M , K615N ve R663H mutasyonlarının frekanslarının ve fenotipik ifadelerinin araştırılması hedeflenmiştir. HKMP tanısı konmuş 69 olgu (32 kadın, 37 erkek , yaş ort: 50) ve 50 sağlıklı bireyde mutasyonların genotiplendirilmesi Real time PCR yöntemi kullanılarak yapılmıştır. İncelenen 69 olguda herhengi bir mutasyon gözlenmemesine rağmen sadece kontrol grubundan 1 kişinin R663H mutasyonu açısından heterozigot genotipe sahip olduğu belirlenmiştir. Sonuç olarak hasta ve kontrol grubunda araştırılan mutasyonlar karşılaştırıldığında aralarında anlamlı bir farklılık bulunmamıştır. Daha İleri çalışmalarda HKMP'ye neden olan mutasyonların çeşitlendirilerek ve hasta sayısının arttırılarak incelenmesinin daha kesin sonuçlar vermesi açısından gerekli olduğu düşünülmüştür

Symptom management for nausea-vomiting in children receiving cancer Treatment: Evidence-based practices

Kemoterapiye bağlı oluşan bulantı-kusma kanser tedavisi alan çocuklarda en yaygın görülen ve multidisipliner yaklaşım gerektiren semptomlar arasındadır. Son yıllarda antiemetik tedavi protokolleriyle ilgili gelişmelere rağmen, bulantı-kusmayla baş etme güçlükleri günümüzde hala devam etmektedir. Kontrol altına alınamayan bulantı-kusma deneyimleyen çocuklar, tedavi sürecinde uzama, yaşam kalitesinde azalma, sıvı-elektrolit dengesizliği, yetersiz beslenme ve tedaviye uyumda azalma gibi birçok sorun yaşamaktadır. Bu derlemede, çocuklarda bulantı-kusmaya yönelik kanıta dayalı, güncel ve güvenilir bilgilerin hemşireler için rehber niteliği taşıması amaçlanmıştır. Bulantıkusmayı azaltmak için farmakolojik yöntemlerin yanında integratif sağlık yaklaşımları da tercih edilmektedir. Hemşireler bulantı-kusmanın optimal düzeyde yönetilmesini sağlamak için yeterli bilgiye ve donanıma sahip olmalıdır. Bu doğrultuda, kanıta dayalı tedavileri uygulama ve integratif yöntemlerle ilgili rehberlik/danışmanlık yapmalı ve eğitim vermelidir. Bunun yanında, uygulama rehberlerini takip ederek, değişen bilgiler doğrultusunda klinik uygulamalarını güncelleştirmelidir. Kemoterapi protokollerine uygun standart, güncel antiemetik tedavilerin uygulanması çocukların yaşadığı bulantı-kusma semptomunun önlenmesini/azaltılmasını sağlayarak çocuk ve ebeveynlerin yaşam kalitesini arttıracaktır. Bu derlemede, bulantı-kusma yönetiminde uygulanan değerlendirme araçları ve standart tedavi yöntemlerinin yetersiz olduğu belirlenmiştir. Bu nedenle, bulantı-kusmanın etkin yönetilmesi için hem farmakolojik hem integratif yöntemlerle ilgili daha fazla deneysel ve kanıta dayalı çalışmaların yapılması önerilmektedir.Chemotherapy-induced nausea and vomiting which require multidisciplinary approaches are among the most common symptoms in children receiving cancer treatment. Despite advances in antiemetic protocols, difficulties in coping with nausea and vomiting are still ongoing in recent years. Children experiencing uncontrolled nausea and vomiting have many problems such as prolongation of treatment, the decrease in quality of life, fluid-electrolyte imbalance, insufficient nutrition and reduction of adaptation to treatment. In the present review, it is aimed to provide current evidencebased information as a guide for nurses. In addition to pharmacological methods, integrative health approaches are preferred to reduce nausea and vomiting. Nurses should have sufficient knowledge and skills to ensure optimal management of nausea and vomiting. In this respect, it is suggested that nurses should provide guidance/counseling and training on the application of evidence-based therapies and integrative methods. Nurses who work in the pediatric oncology/hematology units should follow the guidelines and transfer this current evidence-based information to their practice. The standardized and current antiemetic treatments based on chemotherapy protocols will improve the quality of life of children and parents by preventing/reducing the nausea-vomiting symptom experienced by children. In this review, it was determined that the assessment tools and standard treatment methods used in the management of nausea and vomiting were insufficient. Therefore, more experimental and evidencebased studies on both pharmacological and integrative methods are recommended for effective management of nausea and vomiting