Systemic therapy for endometrial stromal sarcomas: current treatment options

Uterine endometrial stromal sarcomas including true low-grade endometrial stromal sarcoma (LG-ESS) and high-grade (HG-ESS) or undifferentiated endometrial sarcoma (UES) constitute a group of rare, aggressive malignancies. Most LG-ESSs express steroid receptors. Surgery is the principal primary therapy for endometrial stromal sarcomas and should be considered in all cases. These malignancies are relatively radio- and chemoresistant. Chemotherapy is used in recurrent and advanced HG-ESS and UES. Currently, the combination of gemcitabine and docetaxel is considered the most effective regimen, but at the expense of substantial toxicity. In steroid receptor positive advanced LG-ESS hormonal therapy, mainly with progestins, allows in some patients for a long-term survival. Aromatase inhibitors seem to be equally effective as first- and subsequent-line of treatment, and are well tolerated. The role of molecular-targeted therapies in endometrial stromal sarcomas remains to be established

The role of boost in hypofractionated irradiation after breast-conserving surgery

Adjuvant radiotherapy after surgical treatment constitutes an indispensable part of breast-conserving therapy (BCT) in early breast cancer. The standard dose to the whole breast in BCT is 50 Gy delivered in 2 Gy fractions, with or without a boost dose to the tumour bed. A decreased risk of local recurrence, particularly in younger patients, as a result of a boost dose has been confirmed in a large randomised trial. Recently, mildly hypofractionated schedules of radiotherapy are being used more frequently in BCT. The indications and form of boost radiotherapy in hypofractionated schedules have not been fully determined. This article reviews randomised trials addressing hypofractionated radiotherapy in BCT, and particularly the role of a boost dose. We also present current recommendations in these areas

Mięsakorak trzonu macicy

Uterine carcinosarcoma is a rare, metaplastic subtype of endometrial cancer comprised of two distinct malignant components – epithelial and mesenchymal, with phenotypic features. This tumor shows very aggressive behavior, including both local recurrence and distant metastases. Surgery, consisting of total hysterectomy, bilateral salpingo-oophorectomy and dissection of pelvic and para-aortic lymph node, with detailed examination of the entire abdominopelvic cavity and maximal cytoreduction of the lesions, is the principal treatment. The optimal postoperative therapy has not been determined, and is individualized. In a randomized trial a postoperative radiotherapy was shown to improve local control but no survival benefi t. High rate of distant metastases suggests a potential role of the systemic therapy. However, the benefi t of postoperative chemotherapy in high-risk patients has not been confi rmed in randomized studies. This method, in addition to palliative radiotherapy and surgery, is used in recurrent and advanced disease. Currently, chemotherapy including the combination of paclitaxel with ifosfamide or carboplatin is considered the most effective regimen, with the latter having a better toxicity profile.Mięsakorak jest bardzo rzadką metaplastyczną postacią endometrialnego raka trzonu macicy, zbudowaną z dwóch różniących się fenotypowo złośliwych komponentów (nabłonkowego i mezenchymalnego). Mięsakoraka trzonu macicy cechuje agresywny przebieg związany z wysoką częstością zarówno wznów miejscowych, jak i tworzenia przerzutów do odległych narządów. Główną metodą leczenia ograniczonego mięsakoraka jest zabieg operacyjny obejmujący całkowite usunięcie macicy z przydatkami i węzłami chłonnymi oraz inspekcję całej jamy brzusznej z maksymalną cytoredukcją stwierdzonych zmian nowotworowych. Optymalne pooperacyjne postępowanie pozostaje nieustalone i jest indywidualizowane. Poprawę miejscowych wyleczeń w wyniku zastosowania uzupełniającej radioterapii, lecz bez wpływu na całkowite przeżycie, potwierdzono w badaniu z randomizacją. Wysoki odsetek przerzutów do odległych narządów w przebiegu mięsakoraka trzonu macicy sugeruje potencjalną rolę systemowego leczenia. Dotychczas nie udowodniono jednak w badaniach z losowym doborem chorych poprawy wyników leczenia pod wpływem pooperacyjnej chemioterapii u chorych obarczonych wysokim ryzykiem nawrotu. Chemioterapia, obok paliatywnej radioterapii i chirurgii jest stosowana w leczeniu nawrotów i zaawansowanej choroby. Obecnie najczęściej stosowana jest dwulekowa chemioterapia zawierająca paklitaksel w skojarzeniu z ifosfamidem lub karboplatyną, przy czym ostatni schemat cechuje korzystniejszy profil toksyczności

Uterine sarcomas

Mięsaki trzonu macicy stanowią rzadką, niejednorodną histologicznie i klinicznie grupę nowotworów. Cechuje je duża częstość zarówno wznów miejscowych, jak i tworzenia odległych przerzutów i - w większości przypadków - złe rokowanie. W 2009 roku International Federation of Gynecology and Obstetrics (FIGO) zaproponowała nową klasyfikację zaawansowania, odrębną dla trzech postaci mięsaków trzonu macicy. Podstawową metodą leczenia mięsaków ograniczonych do macicy pozostaje zabieg operacyjny. W odniesieniu do mięsakoraka pooperacyjna radioterapia pozwala uzyskać poprawę w zakresie miejscowych wyleczeń. Rola tej metody w innych podtypach mięsaka oraz jej wpływ na całkowite przeżycie pozostają nieustalone. Wysoki odsetek przerzutów odległych w przebiegu mięsaków trzonu macicy sugeruje potencjalną rolę systemowego leczenia. Dotychczas jednak w badaniach z losowym doborem chorych nie udowodniono poprawy wyników leczenia pod wpływem chemioterapii lub hormonoterapii stosowanej w uzupełnieniu leczenia chirurgicznego u chorych obarczonych wysokim ryzykiem nawrotu. Metody te, oprócz paliatywnej radioterapii i chirurgii, znajdują natomiast zastosowanie w leczeniu nawrotów i zaawansowanej choroby.Uterine sarcomas are rare tumours, with variuos histology and clinical outcome. They are associated with high potential to both local recurrence and distant metastases, and the outcome is generally poor. Since 2009 a new classification and FIGO staging system have been proposed, regarding three subtypes of uterine sarcomas. Surgery continues to be the cornerstone of therapy for sarcomas limited to the uterus. In patients with carcinosarcomas postoperative radiotherapy increases the local control. The role of postoperative radiotherapy in the treatment of other uterine sarcomas remains to be determined. High rate of distant metastases suggests potential role of systemic therapy. However, the benefit of postoperative chemotherapy and endocrine therapy in high-risk patients has not been confirmed in randomised studies. These methods, in addition to palliative radiotherapy and surgery are used in recurrent and advanced disease

Radiation-induced myelopathy after hypofractionated radiotherapy in women with spinal metastases from breast cancer — a case report

Hypofractionated radiotherapy, with a single dose of 8 Gy or 20 Gy given in 4–5 fractions, remains a standard treatment of bone metastasis, including spine lesions. Hypofractionated radiotherapy is also used during re-irradiation. These schedules are associated with an increased risk of severe complications, and their differentiation from local tumour progression can be difficult. We describe a 55-year-old female with breast cancer, who underwent palliative radiotherapy with a dose of 20 Gy in four fractions to the Th6–Th10 spine levels. After four months the patient was referred for re-irradiation due to progression of neurological symptoms. MRI examination suggested local tumour progression. Due to rapid deterioration she did not receive re-irradiation, and died due to systemic fungal infection. Autopsy revealed extensive radiation myelopathy in previously irradiated thoracic spine, without the presence of cancer at the site

Local therapy for radiotherapy-associated angiosarcoma of the breast after organ-sparing treatment of primary breast cancer patients. A report of two cases and review of therapeutic options

Radiotherapy-associated angiosarcoma of the breast in breast cancer patients is a rare, poor-prognosis malignancy. Surgical resection with mastectomy is the standard local treatment for this disease. We present two cases of localized secondary angiosarcoma of the breast following breast-conserving therapy for early breast cancer, who underwent salvage mastectomy with R0 resection, followed by chemotherapy in one case. Both patients developed thoracic wall recurrence, and received palliative radio- and chemotherapy. In 23 months after being diagnosed with angiosarcoma, they died of uncontrolled local and distant disease. Our cases confirmed the high risk of local failure after salvage mastectomy due to radiotherapy-induced angiosarcoma. Based on literature, better local control might be achieved with more aggressive surgical approach with excision of all irradiated skin and soft tissue, and with re-irradiation

Local therapy for radiotherapy-associated angiosarcoma of the breast after organ-sparing treatment of primary breast cancer patients. A report of two cases and review of therapeutic options

Radiotherapy-associated angiosarcoma of the breast in breast cancer patients is a rare, poor-prognosis malignancy. Surgical resection with mastectomy is the standard local treatment for this disease. We present two cases of localized secondary angiosarcoma of the breast following breast-conserving therapy for early breast cancer, who underwent salvage mastectomy with R0 resection, followed by chemotherapy in one case. Both patients developed thoracic wall recurrence, and received palliative radio- and chemotherapy. In 23 months after being diagnosed with angiosarcoma, they died of uncontrolled local and distant disease. Our cases confirmed the high risk of local failure after salvage mastectomy due to radiotherapy-induced angiosarcoma. Based on literature, better local control might be achieved with more aggressive surgical approach with excision of all irradiated skin and soft tissue, and with re-irradiation

Postoperative therapy for uterine carcinoma. Overview of randomized trials

Rak trzonu macicy, najczęstszy nowotwór złośliwy narządu rodnego kobiet, stanowi niejednorodną histologicznie i klinicznie grupę. Zwykle jest rozpoznawany we wczesnym stadium zaawansowania, rzadko tworzy wznowy miejscowe i przerzuty odległe i w większości przypadków wiąże się z dobrym rokowaniem. Zabieg operacyjny pozostaje podstawową metodą leczenia nowotworu o zaawansowaniu miejscowo-regionalnym. Zarówno wskazania do pooperacyjnego leczenia, jak i jego forma zawierają szereg wątpliwości. Pooperacyjna radioterapia raka trzonu macicy była przedmiotem kilku badań z losowym doborem chorych. Wykazały one, że postępowanie to zwiększa odsetek miejscowych wyleczeń, jednak nie ma wpływu na całkowite przeżycie. Wyższy odsetek przerzutów do odległych narządów niż nawrotów miejscowych w przebiegu raka trzonu macicy sugeruje potencjalną rolę systemowego leczenia. Dotychczas w żadnym badaniu z randomizacją nie udowodniono poprawy wyników leczenia pod wpływem pooperacyjnej hormonoterapii lub chemioterapii. Ostatnio opublikowana łączna analiza wyników 2 badań wskazuje na wydłużenie czasu przeżycia bez nawrotu raka w wyniku dodania chemioterapii do pooperacyjnej radioterapii u chorych obarczonych wysokim ryzykiem nawrotu.Uterine carcinoma, the most common gynaecological cancer, consists of different clinicopathological subtypes. This malignancy is usually diagnosed in early stages, is associated with low potential of both local recurrence and distant metastases, and its outcome is generally good. Surgery continues to be the cornerstone of therapy for tumours limited to the uterus. The optimal postoperative therapy — indications and forms, is still not determined. Postoperative radiotherapy was a subject of a few randomised trials, which demonstrated increased local control but no impact on overall survival. Higher rate of distant than local relapses in uterine carcinoma suggests potential role of systemic therapy in this malignancy. The benefit of postoperative endocrine or chemotherapy has not been confirmed in the randomised study. However, the most recently published, pooled results of two trials suggested prolongation of progression-free survival with the use of postoperative chemotherapy in addition to adjuvant radiotherapy in high-risk patients

Metody określające chemiowrażliwość komórek raka jajnika in vitro – perspektywy na przyszłość

Individualization of treatment on the basis of in vitro chemosensitivity testing constitutes one of the aims of contemporary oncology. Although previous studies report advantages resulting from chemosensitivity laboratory tests, the issue remains an area of interest. The aim of this study was to discuss chemosensitivity assay methods of ovarian cancer cells. ATP-TCA (ATP-based tumor chemosensitivity assay) is the most investigated chemosensitivity test in ovarian cancer, with well-documented efficacy. Potentially, it is possible to use the xCELLigence system to evaluate chemosensitivity of ovarian cancer cells by measuring their colony volume but application of this method remains in the experimental phase. Optimization of ovarian cancer treatment would improve chemotherapy results, thus increasing the overall survival, improving the quality of patient life, decreasing chemotherapy-related toxicity and resulting in economic benefits owing to better drug use.Indywidualizacja leczenia chorych poprzez ocenę chemiowrażliwości komórek nowotworowych in vitro to jeden z głównych celów współczesnej onkologii. Dotychczasowe dane donoszą o korzyściach płynących ze stosowania testów laboratoryjnych określających chemiowrażliwość nowotworów złośliwych, niemniej jednak pozostaje to nadal kwestią otwartą. Niniejsze opracowanie ma na celu przedstawienie metod oceny wrażliwości komórek raka jajnika na stosowane obecnie cytostatyki. Metodą dotychczas najlepiej poznaną, o udokumentowanej skuteczności jest technika ATP-TCA (ang. ATP-based tumour chemosensitivity assay). Potencjalną możliwość badania wrażliwości komórek nowotworowych na chemioterapię stwarza ocena wielkości kolonii komórek raka jajnika na analizatorze xCELLigence. Zastosowanie tej metody w ocenie chemiowrażliwości pozostaje jednak w fazie badań. Optymalizacja leczenia chorych z rakiem jajnika za pomocą testów in vitro mogłaby w przyszłości poprawić wyniki leczenia, a więc i wydłużyć czas przeżycia oraz poprawić jakość życia chorych, zmniejszyć narażenie na przedłużoną, często uporczywą chemioterapię, a także pozwoliłaby na lepsze wykorzystanie cytostatyków pod względem ekonomicznym

The role of boost in hypofractionated irradiation after breast-conserving surgery

Uzupełniająca radioterapia po wycięciu guza stanowi nieodłączny element oszczędzającego leczenia chorych na wczesne postaci raka piersi (BCT). Standardową dawką napromieniania całej piersi jest 50 Gy podawane w 25 frakcjach, uzupełnione u części chorych dodatkową dawką (boost) na lożę po usuniętym guzie. Zmniejszenie, głównie u młodszych chorych, ryzyka miejscowego nawrotu poprzez zastosowanie boostu potwierdzono w dużym badaniu z randomizacją. Obecnie coraz powszechniej w BCT stosowane są łagodnie hipofrakcjonowane schematy radioterapii piersi. Wskazania do boostu oraz jego forma podczas hipofrakcjonowanego leczenia nie zostały dotychczas jednoznacznie określone. W pracy przedstawiono przegląd dotychczas opublikowanych badań z randomizacją dotyczących hipofrakcjonowanej radioterapii w BCT, a w szczególności rolę dodatkowej dawki przy ich stosowaniu. Omówiono także obecne zalecenia dotyczące tych zagadnień.Adjuvant radiotherapy after surgical treatment constitutes an inseparable part of breast-conserving therapy (BCT) in early breast cancer. The standard dose to the whole breast in BCT is 50 Gy delivered in 2 Gy fractions, with or without a boost dose to the tumour bed. A decreased risk of local recurrence, particularly in younger patients, as a result of a boost dose has been confirmed in a large randomised trial. Recently, less intensive hypofractionated schedules of radiotherapy are being used more frequently in BCT. The indications and form of boost radiotherapy in hypofractionated schedules have not been fully determined. This article reviews randomised trials addressing hypofractionated radiotherapy in BCT, and particularly the role of a boost dose. We also present current recommendations in these areas