Triturus Karelinii (Urodela: Salamandrıdae) Türünde Siyatik Sinir Rejenerasyonunun Davranışsal, Elektrofizyolojik ve Moleküler Yöntemlerle İncelenmesi

Peripheral nerve injuries are frequently observed cases. The curability rate can change due to injury type, location of the damage and time to start treatment, although treatable cases are generally low. The regenerative capacity is limited to the embryonic period in many mammalian tissues, but in urodele amphibians it continues during adulthood. Within the scope of this thesis, it is aimed to clarify the recovery period of Triturus karelinii species after sciatic nerve damage. As a result of the study, this species which belongs to class Amphibia, order Urodela, has the highest regenerative capacity through the vertebrates, which is assessed by walking track analysis, electrophysiological recordings and proteomic strategies. The sciatic nerves of the newts were transected and the recovery period is examined in six time points which are 0-3rd and 24th hours, 7th, 14th, 21st and 35th days postoperatively.Periferal sinir yaralanmaları sık karşılaşılan bir olgudur. Yaralanma şekli, hasarın konumu ve tedaviye başlama zamanına bağlı olarak tedavi edilebilirliği değişmekle birlikte, tedavi oranları genellikle düşüktür. Bir çok memeli dokusunda embriyonik dönemle sınırlı kalan bir özellik olan rejenerasyon yeteneği, urodele amfibilerde ergin dönemde de devam etmektedir. Bu tez çalışması kapsamında, omurgalı hayvanlar arasında rejenerasyon yeteneği en yüksek grubu oluşturan ve amfibi sınıfına ait bir takım olan semenderlerden Triturus karelinii türünde siyatik sinir hasarı sonrası iyileşme sürecinin, yürüme testleri, elektrofizyolojik ölçümler ve proteomik stratejilerle aydınlatılması amaçlanmıştır. Siyatik sinir dokularında kesik hasarı oluşturulan semenderlerin, iyileşme dönemleri operasyon sonrası 0-3. ve 24. saat, 7., 14., 21. ve 35. günler olmak üzere altı zaman aralığında incelenmiştir

The Detection of Biomarkers

Biomarkers are important tools for the diagnosis, prognosis, and monitoring of the progression of a disease and&nbsp;drug development. Potential molecular biomarkers are comprised of DNA methylation patterns, single nucleotide polymorphisms,&nbsp;microRNAs, metabolites, and proteins. Their specificities and informative characteristics regarding current condition make proteins effective candidates in biomarker discovery research. This chapter introduces the workflow of proteomic-based biomarker discovery studies. It starts by explaining the general strategy in designing a biomarker discovery study, and then presenting the main methodologies for proteomic-based biomarker discovery research, by describing the mass-spectrometry based&nbsp;proteome&nbsp;profiling, antibody-based proteomics approaches, data-dependent acquisition, and data-independent acquisition mass spectrometry methodologies. In this chapter, critical aspects of the current state of proteomic-based biomarkers, the advantages of proteomic-based biomarkers, and the clinical biomarkers discovered by proteomic approaches are highlighted.</div