Risk inventory water playground Zuiderpret, The Hague

De gemeente Den Haag heeft het RIVM gevraagd om adviezen te geven om de waterkwaliteit van waterspeelplaats Zuiderpret in Den Haag in de toekomst goed te houden en oplossingen aan te reiken voor eventuele problemen. Zuiderpret is een natuurspeelplaats in het Zuiderpark waar kinderen in een stromende beek met water kunnen spelen. Aanleiding voor de adviesaanvraag waren de problemen met de waterkwaliteit tussen 2012 en 2015. De gemeente Den Haag heeft in 2015 zelf maatregelen getroffen waardoor de waterkwaliteit aanzienlijk is verbeterd. Zo is een hek geplaatst om ganzen tegen te houden zodat het water minder wordt verontreinigd door hun uitwerpselen. Ook is de waterloop aangepast waardoor doorlopend vers water uit het Zuiderpark door de beek stroomt. Na een veldbezoek aan de waterspeelplaats adviseert het RIVM te zorgen voor een goede doorstroming van het water door regelmatig planten en algengroei te verwijderen, de hygiëne rondom de beek te bewaken en de waterkwaliteit te blijven toetsen. Ook is duidelijke communicatie richting de bezoekers van de waterspeelplaats van belang, bijvoorbeeld door met borden aan te geven dat het water in de beek geen drinkwater is. Verder blijkt dat gebruikers van de waterspeelplaats tot op heden geen gezondheidsklachten bij GGD Haaglanden hebben gemeld door vervuiling van de beek als gevolg van ontlasting van dier of mens. Problemen met zwemmersjeuk en blauwalgen zijn niet te verwachten doordat het water in de beek continu in beweging is. De gemeente Den Haag en GGD Haaglanden streven ernaar de waterkwaliteit in waterspeelplaats Zuiderpret volledig te laten voldoen aan de eisen die de Europese Zwemwaterrichtlijn stelt aan officiële zwemlocaties. Officieel hoeven waterspeelplaatsen niet aan deze eisen te voldoen omdat ze niet door de provincie als officiële zwemlocaties zijn aangewezenThe municipality of The Hague has asked RIVM to advice on ways to maintain good water quality in water playground Zuiderpret in The Hague in the future, and to provide solutions to any problems that may occur. Zuiderpret is a nature playground in the Zuiderpark where children can play with water in a flowing stream. Reason for the advisory application was the problems with water quality between 2012 and 2015. The municipality of The Hague implemented measures in 2015 that considerably improved water quality. A fence was placed to stop geese resulting in less pollution of the water by goose feces. The watercourse in the stream has been adapted such that there is a continuous flow of fresh water from the Zuiderpark. After a field visit to the water playground, RIVM recommends ensuring a proper water flow by regularly removing plants and algal growth, monitoring the hygiene around the stream, and continued testing of the water quality. Clear communication to the visitors of the water playground is also important, for example by means of warning signs indicating that the water in the stream is no drinking water. It appears that thus far users of the water playground have not reported any health complaints at GGD Haaglanden due to contamination of the stream resulting from animal or human feces. Problems with swimmers' itch and cyanobacteria are not to be expected because the water in the stream is continuously in motion. The municipality of The Hague and GGD Haaglanden strive to full compliance of the water quality in water playground Zuiderpret to the requirements of the European Bathing Water Directive for official bathing sites. Officially, water playgrounds do not have to meet these requirements because they are not designated as official bathing sites by the provinceGemeente Den Haa

The microbiological quality of rainwater used for toilet flushing, cleaning and watering the garden- pilot study 2005

Regenwater opgevangen in reservoirs en toegepast voor onder andere toiletspoeling is vaak fecaal verontreinigd en bevat soms ziekteverwekkende bacterien. Om het infectierisico bij toepassing van dit water te kunnen schatten is aanvullend onderzoek nodig waarbij ziekteverwekkers worden gekwantificeerd en getypeerd en waarbij onderzocht wordt in welke mate gebruikers worden blootgesteld aan het besmette water.Regenwater is aanvankelijk onbesmet, maar bij afstromen langs oppervlakken en tijdens opslag in reservoirs kan besmetting optreden met micro-organismen die ziekte bij de mens kunnen veroorzaken. Dit kan gebeuren wanneer bijvoorbeeld vogelfeces van het dak wordt gespoeld of ratten of andere dieren toegang hebben tot het reservoir of open leidingen. Onderzoek van opgevangen hemelwater op vier verschillende locaties in Nederland toonde de aanwezigheid van de indicatoren voor fecale verontreiniging, bacterien van de coligroep, E. coli en enterococcen, in respectievelijk 28, 27 en 27 van de 28 onderzochte monsters aan. De potentieel ziekteverwekkende bacterien Campylobacter en Legionella pneumophila werden elk een maal op een locatie aangetroffen. Aeromonas en Clostridium perfringens, die ook ziekte bij de mens kunnen veroorzaken, werden in respectievelijk 20 en 23 van de 28 monsters gevonden. Salmonella en Vibrio werden op geen van de locaties aangetroffen. De aanwezigheid van ziekteverwekkende micro-organismen in regenwater toegepast voor toiletspoeling kan negatieve gevolgen voor de volksgezondheid hebben. Op basis van de verkregen resultaten is het nog niet mogelijk om het risico op het oplopen van een infectie bij blootstelling aan dit water te schatten omdat daarvoor nog aanvullende typerings- en blootstellingsgegevens nodig zijn.Rainwater collected in reservoirs and used for toilet flushing, for example, is often fecally contaminated and sometimes contains pathogenic bacteria. Estimating risk of infection caused by use of this water, will require additional research for enumerating and typing pathogens and for determining exposure to the contaminated water. Rainwater at the source is not contaminated with potential human pathogenic micro-organisms, but may become so at surface run-off and during storage in containers. This may occur when bird faeces runs off roofs, or rats or other animals have access to rainwater reservoirs or open mains. Examination of collected rainwater at four different sites in the Netherlands showed the presence of faecal indicator bacteria as total coliforms, E. coli and intestinal enterococci in 28, 27 and 27, respectively, of the 28 samples examined. Each of the potential human pathogenic bacteria, Campylobacter and Legionella pneumophila, was detected once at one sampling site. Aeromonas and Clostridium perfringens, which may also cause disease in humans, were detected in 20 and 23 of the 28 tested samples, respectively. Salmonella and Vibrio were not detected in any of the samples. The presence of potential pathogenic micro-organisms in rainwater used for toilet flushing may have adverse health effects. However, on the basis of the above results, and because additional typing and exposure data are required, it is not yet possible to estimate the risk of infection at exposure to this water.VROM Inspecti

The microbiological quality of rainwater used for toilet flushing, cleaning and watering the garden- pilot study 2005

Rainwater collected in reservoirs and used for toilet flushing, for example, is often fecally contaminated and sometimes contains pathogenic bacteria. Estimating risk of infection caused by use of this water, will require additional research for enumerating and typing pathogens and for determining exposure to the contaminated water. Rainwater at the source is not contaminated with potential human pathogenic micro-organisms, but may become so at surface run-off and during storage in containers. This may occur when bird faeces runs off roofs, or rats or other animals have access to rainwater reservoirs or open mains. Examination of collected rainwater at four different sites in the Netherlands showed the presence of faecal indicator bacteria as total coliforms, E. coli and intestinal enterococci in 28, 27 and 27, respectively, of the 28 samples examined. Each of the potential human pathogenic bacteria, Campylobacter and Legionella pneumophila, was detected once at one sampling site. Aeromonas and Clostridium perfringens, which may also cause disease in humans, were detected in 20 and 23 of the 28 tested samples, respectively. Salmonella and Vibrio were not detected in any of the samples. The presence of potential pathogenic micro-organisms in rainwater used for toilet flushing may have adverse health effects. However, on the basis of the above results, and because additional typing and exposure data are required, it is not yet possible to estimate the risk of infection at exposure to this water.Regenwater opgevangen in reservoirs en toegepast voor onder andere toiletspoeling is vaak fecaal verontreinigd en bevat soms ziekteverwekkende bacterien. Om het infectierisico bij toepassing van dit water te kunnen schatten is aanvullend onderzoek nodig waarbij ziekteverwekkers worden gekwantificeerd en getypeerd en waarbij onderzocht wordt in welke mate gebruikers worden blootgesteld aan het besmette water.Regenwater is aanvankelijk onbesmet, maar bij afstromen langs oppervlakken en tijdens opslag in reservoirs kan besmetting optreden met micro-organismen die ziekte bij de mens kunnen veroorzaken. Dit kan gebeuren wanneer bijvoorbeeld vogelfeces van het dak wordt gespoeld of ratten of andere dieren toegang hebben tot het reservoir of open leidingen. Onderzoek van opgevangen hemelwater op vier verschillende locaties in Nederland toonde de aanwezigheid van de indicatoren voor fecale verontreiniging, bacterien van de coligroep, E. coli en enterococcen, in respectievelijk 28, 27 en 27 van de 28 onderzochte monsters aan. De potentieel ziekteverwekkende bacterien Campylobacter en Legionella pneumophila werden elk een maal op een locatie aangetroffen. Aeromonas en Clostridium perfringens, die ook ziekte bij de mens kunnen veroorzaken, werden in respectievelijk 20 en 23 van de 28 monsters gevonden. Salmonella en Vibrio werden op geen van de locaties aangetroffen. De aanwezigheid van ziekteverwekkende micro-organismen in regenwater toegepast voor toiletspoeling kan negatieve gevolgen voor de volksgezondheid hebben. Op basis van de verkregen resultaten is het nog niet mogelijk om het risico op het oplopen van een infectie bij blootstelling aan dit water te schatten omdat daarvoor nog aanvullende typerings- en blootstellingsgegevens nodig zijn

Phenotypic characterization and 16S rDNA identification of culturable non-obligate halophilic bacterial communities from a hypersaline lake, La Sal del Rey, in extreme South Texas (USA)

Background: La Sal del Rey ( the King’s Salt”) is one of several naturally-occurring salt lakes in Hidalgo County, Texas and is part of the Lower Rio Grande Valley National Wildlife Refuge. The research objective was to isolate and characterize halophilic microorganisms from La Sal del Rey. Water samples were collected from the lake and a small creek that feeds into the lake. Soil samples were collected from land adjacent to the water sample locations. Sample salinity was determined using a refractometer. Samples were diluted and cultured on a synthetic saline medium to grow halophilic bacteria. The density of halophiles was estimated by viable plate counts. A collection of isolates was selected, gram-stained, tested for catalase, and characterized using API 20E® test strips. Isolates were putatively identified by sequencing the 16S rDNA. Carbon source utilization by the microbial community from each sample site was examined using EcoPlate™ assays and the carbon utilization total activity of the community was determined. Results: Results showed that salinity ranged from 4 parts per thousand (ppt) at the lake water source to 420 ppt in water samples taken just along the lake shore. The density of halophilic bacteria in water samples ranged from 1.2 × 102 - 5.2 × 103 colony forming units per ml (cfu ml-1) whereas the density in soil samples ranged from 4.0 × 105 - 2.5 × 106 colony forming units per gram (cfu g-1). In general, as salinity increased the density of the bacterial community decreased. Microbial communities from water and soil samples were able to utilize 12 - 31 carbon substrates. The greatest number of substrates utilized was by water-borne communities compared to soil-based communities, especially at lower salinities. The majority of bacteria isolated were gram-negative, catalase-positive, rods. Biochemical profiles constructed from API 20E® test strips showed that bacterial isolates from low-salinity water samples (4 ppt) showed the greatest phenotypic diversity with regards to the types and number of positive tests from the strip. Isolates taken from water samples at the highest salinity (420 ppt) tended to be less diverse and have only a limited number of positive tests. Sequencing of 16S DNA displayed the presence of members of bacterial genera Bacillus, Halomonas, Pseudomonas, Exiguobacterium and others. The genus Bacillus was most commonly identified. None of the isolates were members of the Archaea probably due to dilution of salts in the samples. Conclusions: The La Sal del Rey ecosystem supports a robust and diverse bacterial community despite the high salinity of the lake and soil. However, salinity does appear to a limiting factor with

In vitro kweek van Cryptosporidium parvum. Een literatuur overzicht

In vivo en in vitro modellen voor kweek van Cryptosporidium geven informatie over de infectiviteit van oocysten in ruw water en drinkwater en kunnen de identificatie van middelen met een anticryptosporidiele werking vereenvoudigen. In vivo modellen zijn echter duur, onpractisch en niet in elk laboratorium uit te voeren. In vitro modelen zijn daarentegen eenvoudiger. Deze literatuurstudie geeft een overzicht van onderzoek gedaan aan de in vitro kweek van Cryptosporidium van 1984 tot en met 1998. Sinds de eerste beschrijving van in vitro kweek van Cryptosporidium in 1984, is in vele publicaties de ontwikkeling van Cryptosporidium op meer dan 20 cellijnen beschreven. In sommige cellijnen komen alleen asexuele stadia tot ontwikkeling, terwijl zich in andere zowel sexuele als asexuele stadia ontwikkelen. Vergelijking van verschillende cellijnen met betrekking tot hun vermogen om de groei van Cryptosporidium mogelijk te maken, laat zien dat de verschillen tussen de cellijnen minimaal zijn en dat verschillen in de mate van infectie worden veroorzaakt door variatie in kweekcondities. Een grote groep in vitro modellen is ontwikkeld en geoptimaliseerd om het anticryptosporidiele effect van farmacologische en immunologische stoffen te bestuderen. Andere assays zijn ontwikkeld voor en gebruikt in studies naar het infectiemechanisme van Cryptosporidium. Sinds kort wordt de celkweek technologie gebruikt voor de ontwikkeling van detectiemethoden waarmee de infectiviteit van oocysten uit milieumonsters kan worden vastgesteld. Combinatie van celkweek en PCR technieken kan zelfs resulteren in specifieke detectie van C. parvum, de enige Cryptosporidium soort die als humane pathogeen wordt beschouwd.In vivo and in vitro models for growth of Cryptosporidium provide information on the infectivity of oocysts in source and finished water and can facilitate the identification of anticryptosporidial drugs. In vitro models, simpler than in vivo models, are suited for broad application. This literature study surveys of research performed on in vitro cultivation of Cryptosporidium from 1984 through 1998. Complete in vitro development of Cryptosporidium was first reported in 1984 according to many papers, this development has since taken place on over 20 different cell lines. Some cell lines supported only the development of asexual stages, whereas others supported both sexual and asexual development. Comparison of different cell lines for their ability to support the in vitro growth of Cryptosporidium showed differences between cell lines to be minimal, with the infection rate obtained largely depended on the culture conditions applied. Most in vitro assays were developed and optimized for studying the anticryptosporidial effect of pharmacological and immunological agents, some were developed and used for studying the infection mechanism. Recently, cell culture technology has been used to develop a detection method enabling assessment of the infectivity of oocysts from environmental samples. Furthermore, cell culture technology combined with PCR techniques may result in specific detection of C. parvum, which is the only Cryptosporidium species that is recognized as a human pathogen.DGM/DW

Evaluation of the membrane filtration method on mCP-agar for determination of Clostridium perfringens spores in water

De methode voor bepaling van sporen van sulfiet reducerende clostridia (SSRC) op Sulfiet Cycloserine Agar (SCA) is slecht reproduceerbaar. Een aantal sulfiet reducerende clostridia groeit na in water of in sediment en niet alle sulfiet reducerende clostridia zijn van faecale oorsprong. Bepaling van het aantal SSRC geeft meer informatie over het functioneren van zuiveringsprocessen dan over faecale verontreiniging. Clostridium perfringens is exclusief van faecale oorsprong en vertoont geen nagroei in water en sediment. Sporen van C.perfringens zouden een index functie kunnen vervullen voor het voorkomen van persistente darmpathogenen zoals virussen en (oo)cysten van protozoa. Dit rapport beschrijft de evaluatie van een membraanfiltratie methode voor de detectie van sporen van C.perfringens op mCP-agar. De gemiddelde recovery van sporen van C.perfringens WR 62 op het mCP-medium bedroeg 63,6 +- 10,2% ten opzichte van schapebloed agar. Op SCA was deze recovery 73,5 +- 4,8%. De selectiviteit van het mCP-medium is hoog ; 97,5% van de karakteristieke kolonies is met behulp van de MNLG-tests als C.perfringens bevestigd. De specifiteit is echter minder goed ; 8/24 (33,3%) niet-karakteristieke kolonies werden toch als C.perfringens bevestigd. Dit heeft tot gevolg dat zowel karakteristieke als niet-karakteristieke kolonies op mCP-agar bevestigd moeten worden. De aantallen SSRC en sporen van C.perfringens werden in 10 monsters (huishoudelijke/industrieel/slachthuis) afvalwater met behulp van resp. de SCA- en de mCP-methode bepaald. In afvalwater bestaan SSRC grotendeels uit sporen van C.perfringens. In 8/10 onderzochte monsters bestond geen significant verschil tussen de SCA- en mCP-methode. De gemiddelde recovery op het mCP-medium ten opzichte van SCA bedroeg voor deze monsters 103,8 +- 24,5%. In 2/2 onderzochte monsters slachthuisafvalwater werd met de SCA-methode een significant hoger aantal SSRC dan sporen van C.perfringens met de mCP-methode gevonden. Mogelijk gaat de aanname dat SSRC in afvalwater grotendeels uit sporen van C.perfringens bestaan voor dit type afvalwater niet op. De geisoleerde SSRC zijn echter niet gedetermineerd waardoor hier niet met zekerheid een uitspraak over gedaan kan worden. De mCP-methode kan echter goed gebruikt worden voor het bepalen van het aantal C.perfrigens sporen in afvalwater van humane herkomst.Current Dutch and European drinking water standards include criteria for spores of sulphite reducing clostridia. This has some inherent disadvantages. The reproducibility of the enumeration method for spores of sulphite reducing clostridia (SSRC) in Sulphite Cycloserine Agar (SCA) is poor. Some sulphite reducing clostridia are able to grow in sediments in drinking water mains and not all members of this group are of fecal origin. Enumeration of SSRC gives information about the effectiveness of water purification processes rather than about fecal pollution. Clostridium perfringens, however, is exclusively of fecal origin and does not grow in water or sediments. Besides from being a process indicator, C.perfringens spores could be an index parameter for the occurrence of persistent intestinal pathogens like viruses and (oo)cysts of protozoa. This report describes the evaluation of a membrane filtration method for the detection of C.perfringens spores on mCP-agar. The recovery of C.perfringens WR62 spores on mCP-agar was 63,6 +- 10,2% compared to sheep blood agar ; on SCA it was 73,5 +- 4,8%. The selectivity of mCP-agar is high ; 97,5% of the charateristic colonies isolated from sewage samples were confirmed as C.perfringens. The sensitivity, however, is low ; 8/24 (33,3%) of the non-characteristic colonies were also confirmed as C.perfringens. This implies the confirmation of both characteristic and non-characteristic colonies on mCP-agar. Numbers of SSRC and C.perfringens spores were determinated in ten sewage water samples of domestic, industrial and slaughter-house origin on resp. SCA and mCP-agar. In sewage water samples most of the SSRC are C.perfringens spores. In 8/10 samples no significant differences between SCA and mCP-agar occurred. In these samples the average recovery on mCP-agar compared to SCA was 103,8 +- 24,5%. In 2/2 slaughter-house samples significantly higher numbers SSRC on SCA were found. The assumption that most SSRC in sewage water are C.perfringens spores may not apply to this type of sample. As the isolated SSRC were not determined to the species level, we are unable to pronounce upon this with certainty. The mCP-method, however, can be used to determine the number of C.perfringens spores in sewage water of human origin.DGM/DW

Evaluation of the membrane filtration method on mCP-agar for determination of Clostridium perfringens spores in water

Current Dutch and European drinking water standards include criteria for spores of sulphite reducing clostridia. This has some inherent disadvantages. The reproducibility of the enumeration method for spores of sulphite reducing clostridia (SSRC) in Sulphite Cycloserine Agar (SCA) is poor. Some sulphite reducing clostridia are able to grow in sediments in drinking water mains and not all members of this group are of fecal origin. Enumeration of SSRC gives information about the effectiveness of water purification processes rather than about fecal pollution. Clostridium perfringens, however, is exclusively of fecal origin and does not grow in water or sediments. Besides from being a process indicator, C.perfringens spores could be an index parameter for the occurrence of persistent intestinal pathogens like viruses and (oo)cysts of protozoa. This report describes the evaluation of a membrane filtration method for the detection of C.perfringens spores on mCP-agar. The recovery of C.perfringens WR62 spores on mCP-agar was 63,6 +- 10,2% compared to sheep blood agar ; on SCA it was 73,5 +- 4,8%. The selectivity of mCP-agar is high ; 97,5% of the charateristic colonies isolated from sewage samples were confirmed as C.perfringens. The sensitivity, however, is low ; 8/24 (33,3%) of the non-characteristic colonies were also confirmed as C.perfringens. This implies the confirmation of both characteristic and non-characteristic colonies on mCP-agar. Numbers of SSRC and C.perfringens spores were determinated in ten sewage water samples of domestic, industrial and slaughter-house origin on resp. SCA and mCP-agar. In sewage water samples most of the SSRC are C.perfringens spores. In 8/10 samples no significant differences between SCA and mCP-agar occurred. In these samples the average recovery on mCP-agar compared to SCA was 103,8 +- 24,5%. In 2/2 slaughter-house samples significantly higher numbers SSRC on SCA were found. The assumption that most SSRC in sewage water are C.perfringens spores may not apply to this type of sample. As the isolated SSRC were not determined to the species level, we are unable to pronounce upon this with certainty. The mCP-method, however, can be used to determine the number of C.perfringens spores in sewage water of human origin.De methode voor bepaling van sporen van sulfiet reducerende clostridia (SSRC) op Sulfiet Cycloserine Agar (SCA) is slecht reproduceerbaar. Een aantal sulfiet reducerende clostridia groeit na in water of in sediment en niet alle sulfiet reducerende clostridia zijn van faecale oorsprong. Bepaling van het aantal SSRC geeft meer informatie over het functioneren van zuiveringsprocessen dan over faecale verontreiniging. Clostridium perfringens is exclusief van faecale oorsprong en vertoont geen nagroei in water en sediment. Sporen van C.perfringens zouden een index functie kunnen vervullen voor het voorkomen van persistente darmpathogenen zoals virussen en (oo)cysten van protozoa. Dit rapport beschrijft de evaluatie van een membraanfiltratie methode voor de detectie van sporen van C.perfringens op mCP-agar. De gemiddelde recovery van sporen van C.perfringens WR 62 op het mCP-medium bedroeg 63,6 +- 10,2% ten opzichte van schapebloed agar. Op SCA was deze recovery 73,5 +- 4,8%. De selectiviteit van het mCP-medium is hoog ; 97,5% van de karakteristieke kolonies is met behulp van de MNLG-tests als C.perfringens bevestigd. De specifiteit is echter minder goed ; 8/24 (33,3%) niet-karakteristieke kolonies werden toch als C.perfringens bevestigd. Dit heeft tot gevolg dat zowel karakteristieke als niet-karakteristieke kolonies op mCP-agar bevestigd moeten worden. De aantallen SSRC en sporen van C.perfringens werden in 10 monsters (huishoudelijke/industrieel/slachthuis) afvalwater met behulp van resp. de SCA- en de mCP-methode bepaald. In afvalwater bestaan SSRC grotendeels uit sporen van C.perfringens. In 8/10 onderzochte monsters bestond geen significant verschil tussen de SCA- en mCP-methode. De gemiddelde recovery op het mCP-medium ten opzichte van SCA bedroeg voor deze monsters 103,8 +- 24,5%. In 2/2 onderzochte monsters slachthuisafvalwater werd met de SCA-methode een significant hoger aantal SSRC dan sporen van C.perfringens met de mCP-methode gevonden. Mogelijk gaat de aanname dat SSRC in afvalwater grotendeels uit sporen van C.perfringens bestaan voor dit type afvalwater niet op. De geisoleerde SSRC zijn echter niet gedetermineerd waardoor hier niet met zekerheid een uitspraak over gedaan kan worden. De mCP-methode kan echter goed gebruikt worden voor het bepalen van het aantal C.perfrigens sporen in afvalwater van humane herkomst

Identification and quantification of Escherichia coli by determination of beta-glucuronidase-activity

The determination of E.coli as a fecal indicator for surface- and drinking water according to NEN 6261 is based on the ability of E.coli to produce indole from tryptophane. E.coli is also able to use the constitutive enzyme beta-glucuronidase to produce the fluorescent methylum-belliferyl from the substrate 4-methylumbelliferyl-beta-D- glucuronide (MUG). This report describes research on the possibility to use the beta-glucuronidase-activity as an identification- characteristic for E.coli. 14% of the isolated E.coli strains was found to be beta-glucuronidase-negative at 44 degr. C. 24% of these strains showed a positive beta-glucuronidase-reaction at 37 degr. C. Two percent of the isolated E.coli strains was indole-negative and four percent of strains other than E.coli gave false positive reactions in this test. There were no false-positive beta-glucuronidase reactions. It is concluded that the indole-reaction gives better results than the beta-glucuronidase-reaction. The interpretation of the beta- glucuronidase- reaction is more difficult and it gives more false- negative results.RIV

Levensvatbaarheidskleuring van Cryptosporidium oocysten en Giardia cysten gecombineerd met flow cytometrie

Flow cytometrie als extra zuiveringsstap heeft de detectiemethode voor Cryptosporidium oocysten en Giardia cysten in water verbeterd. Door middel van flow cytometrie kunnen (oo)cysten gescheiden worden van het meeste debris dat in waterconcentraten aanwezig is, waardoor de toepassing van fluorogene vitale kleurstoffen om de levensvatbaarheid van (oo)cysten vast te stellen mogelijk wordt. Kleuren met DAPI (4',6-dimidine-2-fenylindol-dihydrochloride) en propidiumjodide (PI), gevolgd door sorteren met de Becton Dickinson FACSort flow cytometer, resulteerde in microscopische preparaten waarin de afleesbaarheid van de levensvatbaarheidskleuring uitstekend was. PI positieve en PI negatieve oocysten werden evengoed gesorteerd en sorteren had geen effect op de levensvatbaarheid van de oocysten. Ook centrifugeren, sonificeren, floteren en wassen hadden geen effect. Dehydratie van membraanfilters, om toepassing van DIC microscopie mogelijk te maken, had een negatief effect op de levensvatbaarheid. Alle monster opwerk stappen veroorzaakten een aanzienlijk verlies in levensvatbaarheid bij Giardia cysten. De DAPI/PI kleuring geeft informatie over de levensvatbaarheid van Cryptosporidium oocysten, maar deze is onvolledig omdat DIC microscopie niet toegepast kan worden om te bepalen of DAPI en PI negatieve oocysten als dood of levend beschouwd moeten worden. De hier gebruikte detectiemethode kan slechts de aanwezigheid van Giardia cysten in monsters water aantonen en geeft geen informatie over de levensvatbaarheid van de gedetecteerde cysten omdat die door de methode beinvloed wordt. Andere methoden, zoals celkweek technieken, zijn waarschijnlijk meer geschikt om vast te stellen of (oo)cysten uit milieumonsters een risico vormen voor de volksgezondheidThe incorporation of flow cytometry as an additional purification step has improved the detection method for Cryptosporidium oocysts and Giardia cysts in water. Flow cytometry allows separation of (oo)cysts from interfering debris particles present in water concentrates and thus enables the application of fluorogenic vital dyes such as propidium iodide (PI) to assess (oo)cyst viability. Staining with DAPI (4',6-diamidine-2-phenylindole-dihydrochloride) and PI, followed by cell sorting with the Becton Dickinson FACSort flow cytometer, resulted in microscopic preparations in which the readability of vital staining was excellent. Sorting had no effect on oocyst viability and both PI positive and negative oocysts were sorted equally efficiently. Sample processing steps (centrifugation, sonification, flotation, washing) did not affect oocyst viability. Clarification of membrane filters on to which oocyst were sorted, by dehydration, in order to enable the use of DIC microscopy , had a strong negative effect on oocyst viability. All sample processing steps caused a considerable decrease in Giardia cyst viability, indicating that the current detection method can only detect the presence of Giardia cysts it cannot give information on their viability. Extension of the detection method with the DAPI/PI stain provides information on Cryptosporidium oocyst viability. The information is limited, since DIC microscopy cannot be used to examine whether DAPI and PI negative oocysts have contents and should be considered viable or dead. Due to the limitation of vital staining assays, other methods to assess oocyst viability are still needed. Cell culture techniques may prove valuable tools in the near future.DGM/DW