Whose Performance?: The Politics of Protest and Terror in Greek Civic Life

Since 2008, when the recent global economic crisis first broke out, Greece has been shaken by escalating violence in a series of massive public protests, often derailing into riots with fatal results. Far from demonizing or spectacularizing the recent Greek riots, I will analyze them within the contemporary political civic practices and the parallel theoretical discourse describing the politics of antagonism between active citizens, the state and the media in all performative democratic societies. With brief reference to similar devastating riots the world over the article stresses the spectacular dynamics of public protest and points to the strategic appropriation of the new media for a more effective reclaim of the urban space and a renegotiation of civic and national mythologies (such as fear and insecurity) promoted by the authorities

Exporting an Aesthetic, Importing Another? Experimental (Ad)ventures in Contemporary British Theatre

(no abstract available

Audience Control, British Political Theatre and the Pinter Method

Η σύγχρονη έρευνα σχετικά με τους θεατές θεάτρου και κινηματογράφου έχει αποδείξει πόσο πολύπλοκο εγχείρημα είναι ο ορισμός του ακροατηρίου και η πρόβλεψη της αντίδρασης του. Παρ' όλα αυτά οι θεατρικοί συγγραφείς, ιδίως οι πολιτικοποιημένοι, προσπαθούν να μαντέψουν το ακροατήριο τους και να βρουν τρόπους ελέγχου της πρόσληψης του θεάματος. Τα πολιτικά έργα του Harold Pinter είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση για μελέτη διότι, ενώ στην επιφάνεια ακολουθούν τις παλιές του ανοιχτές υφολογικές τακτικές, στην ουσία δίνουν ένα δυνατό αίσθημα κλειστού, σφιχτοδεμένου κειμένου και σχεδιασμού. Το άρθρο διερευνά διάφορες οπτικές και φατικές στρατηγικές γνωστικού και συγκινησιακού χαρακτήρα που χρησιμοποιούνται μέσα σ' αυτά τα κείμενα και τις συζητά σε συσχετισμό με την τελευταία έντονη επιμονή του Pinter να κάνει υποδειγματικές αναγνώσεις και / ή να σκηνοθετεί ο ίδιος τα έργα του.Recent research οn theatre and film spectatorship has proved how complex a task it is to define the audience and predetermine its response. Still, playwrights, especially political ones, try to anticipate their audience and find ways of control of audience reception. Harold Pinter’s political plays are a special case for study because, while on the surface they follow his old stylistic tactics of openness and ambiguity, underneath they give a strong feeling of tightness, closure and design. Visual and verbal strategies of cognitive and emotive nature employed in those texts are explored and discussed in association with Pinter's increasing eagerness to direct his own work or give model readings of it.

“All Them Aliens Had It”: Pinter’s Cosmopolitanism

Throughout his life Pinter always showed, both as artist and as social being, a profound respect for the rights of the individual and human dignity. His dramatic output as well as his overt political activity demonstrate his unbroken adherence to the ideology and behaviour of a citizen of the world. My endeavour in this paper will be to argue about what I shall call Pinter’s visceral cosmopolitanism. This approach, on the one hand, reads his political actions through the highly politicized agenda of the contemporary cosmopolitan discourse and, on the other hand, it adopts a more retrospective point of view, which seeks to find a fundamental correspondence between the Pinteresque uncertainty, fear and ambiguity and Immanuel Kant’s rather more ethical understanding of cosmopolitanism, especially his novel idea of hospitality

Interculturalism - or the Rape of the Other: Some Problems of Representation in Contemporary British Theatre

After the fall of the communist regimes in East European countries a new trend has arisen among literary and theatrical circles of the West of a strong curiosity for and fascination with the opening up “dark mysteries” of East European politics and cultures. How do western eyes visualize and translate such intra-European cultural differences? In what ways does western theatre represent these close but only recently fully disclοsed “other” European cultures and for what ends? Βy analyzing the case of four major British plays which deal with the sweeping sociopolitical changes in ex-Eastern Block countries and which were produced on the London stage in 1990 and 1991, Ι want to argue that in the process of this intra-European cultural transference an analogous cultural slippage occurs (implying various degrees of intentionality and complicity) as in the much more discussed intercultural practices between First and Third World that have been systematically brought to our attention though the recent bloom of postcolonial theory.Μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μια καινούργια τάση παρουσιάστηκε, μια ισχυρή περιέργεια και μαγνητική έλξη προς τα μόλις αποκαλυπτόμενα σκοτεινά μυστήρια της ανατολικοευρωπαϊκής πολιτικής και κουλ­τούρας. Πώς βλέπουν οι Δυτικοί και πώς μεταφράζουν τέτοιες ενδοευρωπαϊκές πολιτι­σμικές διαφορές; Με ποιους τρόπους το δυτικό θέατρο αναπαριστά αυτές τις γειτονικές αλλά μόνο τώρα πλήρως προσπελάσιμες κουλτούρες και με ποιους σκοπούς; Αναλύοντας την περίπτωση τεσσάρων σημαντικών Αγγλικών θεατρικών έργων που ασχολούνται με τις πρόσφατες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές στις χώρες του τέως Ανατολικού Μπλοκ και τα οποία παρουσιάσθηκαν στη σκηνή του Λονδίνου το 1990 και 1991, θέλω να αποδείξω ότι στη διαδικασία αυτής της ενδοευρωπαϊκής πολιτισμικής μεταφοράς συμβαίνουν ανάλογα πολιτισμικά ολισθήματα (που υπονοούν ποικίλους βαθμούς σκοπιμότητας και συνοχής), όπως στις πολύ εμφανέστερες διαπολιτισμικές πρακτικές μεταξύ Πρώτου και Τρίτου Κόσμου, στις οποίες έχουμε συστηματικά μυηθεί από την ιδιαιτέρως ακμάζουσα σήμερα μεταποικιακή θεωρία

Η Προβληματική της Ιστορίας και της Μυθολογίας στο Γυναικείο Θεατρικό Λόγο: Η Περίπτωση της Timberlake Wertenbaker

Η ιστορία και η μυθολογία είναι κατά τα τελευταία χρόνια ένα από τα γονιμότερα και πιο ενδιαφέροντα πεδία έρευνας των θεωρητικών του φεμινισμού αλλά και σημεία αναφοράς και έμπνευσης γυναικείων λογοτεχνικών και θεατρικών κειμένων. Ειδικά στο γυναικείο θέατρο στην Αγγλία υπάρχει μια αυξάνουσα παραγωγικότητα σε κείμενα που επικεντρώνονται στην κριτική και αναθεώρηση της ανδρoκεντρικής ιστορίας και μυθολογίας και στην ανάπλασή τους από μια νέα, γυναικεία οπτική. Ιδιαίτερα γόνιμο είναι το θεατρικό έργο της Timberlake Wenenbaker, η οποία, πέραν της φεμινιστικής αναθεωρητικής διεργασίας συγκεκριμένων ιστορικών και μυθολογικών κειμένων, προχωρεί σε βαθύτερη και ευρύτερη φιλοσοφική θεώρηση των μηχανισμών που διέπουν την ιστορία και τη μυθολογία. Στα τέσσερα έργα της Wenenbaker που αναλύονται αποδεικνύεται η τολμηρότητα και η συνθετική δύναμη της δραματουργού, που καταφέρνει να συνδυάσει επιτυχώς την αρραγή θετικιστική προσέγγιση του φεμινιστικού λόγου με την προσωπική της φιλοσοφική διάθεση για αποδόμηση και αμφισβήτηση.The fields of history and mythology have lately attracted the interest of feminist theorists and historians but they have also been points of reference and inspiration for a long series of female literary and theatrical texts. Considering especially British women's theatre, one notes a growing production of texts which focus on a critique of traditional androcentric history and mythology and try to retell them both from a new, feminist perspective. Among other playwrights the work of Timberlake Wertenbaker is of particular interest because it proceeds, beyond the usual feminist re-vision processes of concrete histories and mythologies, to a deeper and broader philosophical contemplation of the mechanisms running through history and mythology. The subsequent analysis of four of her plays points out the boldness and the synthetic ability of her approach, which manages to combine successfully the solid ideology of the feminist discourse with her personal philosophical tendency towards deconstruction and uncertainty.

Phenomenological aspects of the Prague School theatre theory

The rise of Structuralism and semiotics in Western thought during the 1970s and 1980s led most theatre theorists to misinterpret the Prague School contribution as a mere transfer from Russian Formalism. They consequently disregarded those aspects of several Czech theorists' work which pointed to the dynamism, changeability and flexibility of the system of theatre signs, thus going beyond the taxonomic formality of semiotics and actually anticipating contemporary phenomenological readings of the stage. A revisionist reading of a number of theatre-related issues, raised by various theorists of the Prague School, proves that their work was indeed pioneer in that it definitely discerned and articulated the binocular nature of theatre mechanics and created a chiasmic perception in theatre studies between semiotics and phenomenology much earlier than any such theoretical perspective was conceived elsewhere in the West.The rise of Structuralism and semiotics in Western thought during the 1970s and 1980s led most theatre theorists to misinterpret the Prague School contribution as a mere transfer from Russian Formalism. They consequently disregarded those aspects of several Czech theorists' work which pointed to the dynamism, changeability and flexibility of the system of theatre signs, thus going beyond the taxonomic formality of semiotics and actually anticipating contemporary phenomenological readings of the stage. A revisionist reading of a number of theatre-related issues, raised by various theorists of the Prague School, proves that their work was indeed pioneer in that it definitely discerned and articulated the binocular nature of theatre mechanics and created a chiasmic perception in theatre studies between semiotics and phenomenology much earlier than any such theoretical perspective was conceived elsewhere in the West