The differences in diagnosis, treatment and follow up in primary and secondary enuresis nocturna in children

Amaç: Bu çalısmada uykuda altına iseme sikayeti ile basvuran hastalarda genelde önerilen laboratuvar incelemelerinin gerekliligi, verilen sagaltımlara alınan yanıtların arastırılması ve bu bulguların birincil ve ikincil uykuda altına iseyen olgularda karsılastırılması planlandı. Yöntem: Bu çalısmaya birincil ve ikincil tek belirtili uykuda altına iseme tanısı alan 169 olgu (ortalama yas 9,48 2,60 (5-15) yas, %59,2'si erkek, %40,8'i kız) dahil edildi. Sagaltıma baslamadan önce her hastaya açlık kan sekeri, böbrek fonksiyon testleri, gaitada parazit, tam idrar bakısı, idrar kültür antibiyogramı ve böbrek ultrasonografisi istendi. Sonuçlara göre hastalara körlemesine önce davranıs sagaltımı yanıt alınamazsa alarm cihazı, imipramin tablet, desmopressin nazal sprey ve gerekenlere oksibutinin sagaltımlarından birisi verildi. Veriler SPSS 10,0 programında ki-kare testiyle degerlendirildi. Bulgular: Altına iseme yakınmasıyla (gece+gündüz) poliklinigimize basvuran tüm olguların %85,2'si birincil, %14,8'i ikincildi. Sadece ikincil gündüz idrar kaçırma oranı ise %12,2 idi. %78,7 çocukta ailede altına iseme hikayesi mevcuttu. Poliklinigimize basvuran hastaların %84,6'sı daha önce hiç sagaltım almamıstı. Tüm olgularda açlık kan sekeri, böbrek fonksiyon testleri ve karın ultrasonografi normaldi. %3,6'sında idrar kültüründe üreme oldu. %13,6 çocukta gaitada parazit saptandı. Cins, aile hikayesi, gaitada parazit, gündüz idrar kaçırma sıklıgı ve enkopresis açısından birincil ile ikincil altına iseyenler arasında anlamlı bir fark yoktu. Birincil olanlarda her gece idrar kaçırma oranı ikincil olanlara göre daha fazla saptandı. Ikincil altına iseyen çocuklarda tam idrar bakısı ve idrar kültürü birincil altına iseyenlere göre anlamlı olarak daha patolojikti. Birincil olanlar davranıs sagaltımına ikincil olanlardan daha iyi cevap veriyorlardı. Diger sagaltım yöntemlerinde iki grup arasında anlamlı fark saptanmadı. Sonuç: Uykuda altına iseme yakınmasıyla basvuran çocuklarda özellikle ikincil olanlarda mutlaka idrar ve parazit incelemeleri yapılmalı ve altta yatan bir neden olup olmadıgı arastırılmalı ve buna uygun sagaltım yapılmalıdır. Birincil olanlarda ise her olguda öncelikle ucuz ve uygulanımı kolay olan davranıs sagaltımı denenmelidir.Aims: In this study, we planned to evaluate the response to the medical treatment, the need for laboratory investigations in, primary and secondary enuretic children and to compare the results between former and the latter. Materials and methods: This research was done in 169 children (mean age 9,48 2,60 (5-15), 59,2% male) who had the diagnosis of primary and secondary monosymptomatic enuresis nocturna. Before the treatment, blood glucose level, renal function tests, presence of parasite in faeces, urine analysis, urine culture and renal ultrasound were assessed in all of the patients. According to the results of these tests one of the following treatment strategies were planned behavioural therapy, alarming device, imipramine, desmopressine nazal spray and if necessary oxibutinine. The results were evaluated with chi square test in SPSS 10,0 programme. Results: Among children who applied to our outpatient clinic with complaint of bed wetting, 85,2% had primary enuresis and 14,8% had secondary enuresis. The rate of secondary enuresis diurna was 12,2%. Family history of enuresis was present in 78,7% of children. Eighty four percent of children who applied to our outpatient clinic had never taken any treatment. Blood glucose levels, renal function tests and renal ultrasound were normal in all. 3,6% of the children had urinary infection detected by urine culture. Parasites were detected in faeces in 13,6% of children. There was no significant difference in sex, family history, present of parasite, frequency of enuresis diürna and encopresis between primary and secondary enuretics. Primary enuretics were found to have higher frequency of enuresis than secondary enuretics. Urine analysis and urine culture were more significantly pathologic in secondary enuretics compared to primary enuretics. Response to behaviour therapy was better in primary enuretics than secondary enuretics. We didn't find a significant difference between primary and secondary enuretics, in different treatment models. Conclusion: Urine analysis and parasite search in feaces should be done in children who present with enuresis nocturna, especially ones with secondary reasons. In addition, whether there is any underlying reason is present or not, such a cause should be searched and suitable treatment should be given. Conditioning therapy as an affurtable and easy treatment option should be the initial choice for used in primary enuretics

Swyer-james (macleod) syndrome: a case report

Swyer-James (MacLeod) sendromu, akciğerlerin bir veya birkaç lobunun ya da tamamının hiperlusent görünümü (havalanma fazlalığı), aynı tarafta hiler gölge azlığı, güçlükle görülebilen arter ağı ile karakterize radyolojik bir antitedir. Çocukluk çağında geçirilen pnömoni veya obliteratif bronþiolit ataklarına veya obliteratif vaskülite bağlı olabileceği düþünülmektedir. Öksürük þikayeti ile getirilen yedi yaþında erkek hastanın öyküsünden bir yaþında iken bronkopnömoni nedeniyle iki kez hastanede yattığı, baþka bir hastanede bronkoskopi yapıldığı yabancı cisim tespit edilemediği, ter testinin normal bulunduğu, kıþ aylarında sık sık hastalanarak öksürdüğü öğrenildi. Fizik muayenesinde genel durumu iyi idi. Solunum sisteminin muayenesinde sol tarafta solunum sesleri azalmıþ olarak iþitiliyor, inspiryumda ince raller ve ekspiryumda sibilan raller alınıyordu. Diğer sistem bulguları normaldi. Laboratuar tetkiklerinde tüberkülozu düþündürecek bir bulgu yoktu. A1 antitripsin düzeyi normaldi. Akciğerlerin bilgisayarlı tomografisinde de sol akciğer volümünde azalma, hiperlüsent görünüm, pulmoner arter dallarının küçülme ve incelme olduğu belirlendi. Bu bulgular ile Swyer-James (MacLeod) sendromu olduğu düþünüldü. Akciğerlerin perfüzyon sintigrafisinde sol akciğer parankiminin sağa oranla belirgin düzeyde inceldiği ve düþük düzeyde perfüzyon gösterdiği belirlendi. Akciğerlerin ventilasyon sintigrafisinde ise sol akciğer gösterilemezken sağ akciğerin normal sınırlarda ventile olduğu sapandı. Etyolojisi tam olarak aydınlatılmamıþ olan bu sendrom literatür bilgileri ıþığında tartıþmak amacıyla sunuldu.Swyer-James syndrome is a radiologic entity characterized by hyperlucency of one or several lobes, or even of one lung, scarce hilar shadow on the same side as the transradiency, and barely visible arterial network on the abnormal side of the thorax. Generally, it is acquired subsequent to viral bronchopulmonary infections in childhood. A seven year old boy was admitted to our hospital with complaining of a cough. He had been hospitalised for bronchopulmonary infections when he was one year old. During follow up, hyperlucency of the left lung was seen on his chest x-ray. However, sweat testing and bronchoscopy examinations were found normal. Physical examination showed markedly decreased breathing sounds in the left hemitorax with fine inspiratory crackles and expiratory wheezes. The chest x-ray revealed hyperlucency of the left lung. A diagnosis of Swyer James syndrome was confirmed by computerized tomographic scans of chest and perfusion and ventilation lung scintigraphy. Computerized tomography findings were hyperlucency and decreased volume of left lung and thin pulmonary artery branches. Small left lung parenchyma and decreased perfusion were found on radionuclide scans. The scan showed markedly diminished ventilation, diminished vascular flow and diminished perfusion unilaterally on the left lung. We suggest that this condition should be considered during the differential diagnosis of a patient with unilaterally hyperlucent lung

Birth weight, height, head circumference and ponderal index of full-term and preterm ınfants born in aydın

Amaç:Çocukların ağırlık, boy ve baş çevrelerinin ölçümleri büyümenin izlenmesi ve beslenme durumlarını göstermesi açısından doğumdan başlayarak uygulanan yararlı bir yöntemdir. Bu çalışmada bebeklerin doğum ağırlığı, boy uzunluğu ve baş çevresinin saptanması, persentil tablosunun oluşturulması, gerek term gerekse preterm bebeklerin fetal malnütrisyon sıklığının belirlenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem:Çalışma 30 Kasım 1998 ile 30 Eylül 1999 tarihleri arasında Aydın Doğum Evi nde ve Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Doğum Kliniği nde doğan 1060 bebek üzerinde yapılmıştır. Bulgular:Bu bebeklerin %48 i kız, %52 si erkek, %89 u term, %11 i pretermdi. Ağırlık, boy, baş çevresi ve ponderal indeks için aritmetik ortalama ±standart sapma (SD) term bebeklerde sırasıyla 3316±446 gr, 49.9±1.7 cm, 34.6±2.4 cm ve 2.66±0.28; preterm bebeklerde ise 2370±522 gr, 45.8±5.5 cm, 32.4±2.4 cm, 2.44±0.36 bulundu. Term bebeklerde ortalama ağırlık, boy, baş çevresi değerleri erkeklerde kızlara göre fazla bulundu (sırasıyla p<0.05, p<0.01, p<0.001). Term bebeklerin %14.4 ünde, preterm bebeklerin %10.8 inde fetal malnütrisyon tespit edildi. Sonuç:Bu sonuçların, bebeklerin intrauterin beslenme durumu açısından bölgemizin genel özelliklerini yansıttığı kanısındayız.Aims: The aim of this study was to demonstrate the birth weight, height, head circumference and ponderal index of full term and preterm infants born in Aydýn. Methods:This study was performed on 554 male and 506 female infants who were born at the Aydýn Maternity Hospital and the Department of Gynecology and Obstetrics, Adnan Menderes University, Faculty of Medicine between November 1998 and September 1999. Nine hundred forty five of these infants were full-term, 115 were preterm. Results:The arithmetic means±standard deviation (SD) of weight, height, head circumference and ponderal index was found to be 3316±446 gr, 49.9±1.7 cm, 34.6±2.4 cm and 2.66±0.28 , respectively, for the term babies, and 2370±522 gr, 45.8±5.5 cm, 32.4±2.4 cm, 2.44±0.36, respectively, for the preterm babies. Conclusion:The mean birth weight, height, head circumference and ponderal index of males were higher than those of females in full term infants (p<0.05, p<0.01, p<0.001, respectively). According to the ponderal index evaluation, 14.4% of the full-term infants and 10.8% of the preterm infants were in fetal malnutrition group

Interferon and lamivudine combination therapy in a child with chronic Hepatitis B : a case report

Günümüzde kronik B hepatitinin ideal bir tedavisi henüz belirlenmemiştir. Ýnterferon tedavisinin kronik viral hepatitte yetersiz kalması nedeni ile kombine tedavi yaklaşımları gündeme gelmiştir. Burada tedavide interferon -2a ve lamivudin kombine tedavisinin ilk seçenek olarak uygulandığı replikatif dönemdeki kronik B hepatitli bir çocuk sunulmuştur. 4 yaşındaki erkek olguda 1 yıllık interferon alfa 2a ve lamivudin kombine tedavisi sonrası tam remisyon sağlandı. Sonuç olarak bu olguda ilk seçenek olarak kullanılan kombine interferon -2a ve lamuvidin tedavisi ile yan etki gözlenmeden alınan tam yanıtın 14 ay süreyle de sürdüğü gözlenmiştir.Bu nedenle bu tedavinin, çocuk hastalarda da kısa ve uzun süreli etkinliğinin kontrollü ve geniş kapsamlı çalışmalarla araştırılmasının uygun olacağı görüşündeyiz.As of today, there is yet no succesful treatment of chronic hepatitis B. Failure of interferon a-2a treatment for chronic viral hepatitis has prompted combination therapy. We present a 4 year old male infected with chronic hepatitis B in the replication phase who was treated with a combination of interferon a-2a and lamivudine therapy. Full remission was reached at the end of one year and this affect was still observed after one months of follow-up. So we believe that efficiency of this combination must be researched with controlled and extensive studies

Effect of circumcision for the prevention of recurrent urinary tract infection

ıdrar yolu enfeksiyonu çocukluk çağında önemli bir problem olup tedavi edilmezse etken mikroorganizma alt üriner sistemden yukarıya doğru çıkarak böbrek yetmezliğine kadar ilerleyen bir seyir izleyebilir. Önemli bir idrar yolu enfeksiyonu kaynağı sünnet derisidir. Çalışmamızın amacı sünnetin idrar yolu enfeksiyonunu önlemedeki etkinliğinin araştırılmasıdır. Çalışma grubumuzu, yineleyen idrar yolu enfeksiyonu bulguları ile başvuran sünnet olmamış erkek çocuklar oluşturdu. Hastalardan idrar kültürü alınıp enfeksiyon varsa, antibiyoterapi uygulandı. Antibiyoterapi sonrasında idrar yolu enfeksiyonu yineleyen çocuklara Ultrasonografi, Miksion Sisto Üretrografisi, ıntra Venöz Pyelografi veDMSAgibi ileri görüntüleme tetkikleri yapıldıktan sonra sünnet uygulanıp, hastalar sünnet sonrası idrar kültürü ile tekrar değerlendirildi. Çalışmamızda toplam 12 hasta olup ortalama yaş 2.4 idi. Hastaların idrarlarında E.Coli, Pseudomonas, Proteus, Stafilokok, Enterokok Klebsiella ve Salmonella gibi mikroorganizmalar üredi. Hastaların biri dışında hiçbirinde sünnet sonrası idrar kültüründe üreme olmadı. Yineleyen idrar yolu enfeksiyonu olan sünnetsiz çocuklarda sünnet derisi taşıyıcılığı araştırılmalı ve sünnetin tedavinin bir parçası olduğu düşünülmelidir.Urinary tract infection (UTI) is an important problem of childhood and if left untreated, the microorganisms may migrate from the lower urinary system to upper levels, leading to chronic renal failure. A UTI source of considerable importance is preputial skin. This study was performed to identify the role of circumcision on prevention of recurrent UTI. Study group consisted of uncircumcised male children diagnosed as recurrent UTI. Following diagnostic tests such as ultrasonography, voiding cystourethrography, intravenous pyelography and DMSA, circumcision was performed. Postcircumcision evaluation was made by urine culture. Total number of patients in our study group was 12 with a mean age of 2.4 years. Urine cultures before circumcision revealed microorganisms such as E. Coli, Pseudomonas, Proteus, Staphylococcus, Enterococcus, Klebsiella and Salmonella species. None of the urine cultures revealed a microbial growth in patients at the postcircumcision period. In uncircumcised children with recurrent urinary tract infections, the carrier state of preputial skin must be investigated, and circumcision must be accounted for as a step of treatment procedur

COVID-19 in pediatric nephrology centers in Turkey

Background/aim: There is limited data on COVID-19 disease in children with kidney disease. We aimed to investigate the characteristics and prognosis of COVID-19 in pediatric nephrology patients in Turkey. Materials and methods: This was a national, multicenter, retrospective cohort study based on an online survey evaluating the data between 11th March 2020 and 11th March 2021 as an initial step of a detailed pediatric nephrology COVID-19 registry. Results: Two hundred and three patients (89 girls and 114 boys) were diagnosed with COVID-19. One-third of these patients (36.9%) were between 10–15 years old. Half of the patients were on kidney replacement therapy: kidney transplant (KTx) recipients (n = 56, 27.5%), patients receiving chronic hemodialysis (n = 33, 16.3%) and those on peritoneal dialysis (PD) (n = 18, 8.9%). Fifty-four (26.6%) children were asymptomatic. Eighty-two (40.3%) patients were hospitalized and 23 (28%) needed intensive care unit admission. Fifty-five percent of the patients were not treated, while the remaining was given favipiravir (20.7%), steroid (16.3%), and hydroxychloroquine (11.3%). Acute kidney injury developed in 19.5% of hospitalized patients. Five (2.4%) had MIS-C. Eighty-three percent of the patients were discharged without any apparent sequelae, while 7 (3.4%) died. One hundred and eight health care staff were infected during the study period. Conclusion: COVID-19 was most commonly seen in patients who underwent KTx and received HD. The combined immunosuppressive therapy and frequent exposure to the hospital setting may increase these patients’ susceptibility. Staff infections before vaccination era were alarming, various precautions should be taken for infection control, particularly optimal vaccination coverage

İGM nefropatili ve fokal glomerülosklerozlu çocuklarda böbrek dokusunun "kollajen 3 ve 4" içerikleri ve klnikopatolojik bulgularla karşılaştırılması

Bu tezin, veri tabanı üzerinden yayınlanma izni bulunmamaktadır. Yayınlanma izni olmayan tezlerin basılı kopyalarına Üniversite kütüphaneniz aracılığıyla (TÜBESS üzerinden) erişebilirsiniz.ÖZET Günümüzde fokal segmental glomerüloskleroz (FSGS) ve İgM pozitif mezangiyal proliferatif glomerulonefritin (İgM nefropatisi) idiopatik nefrotik sendrom içindeki yerleri henüz tam olarak belirlenmemiştir. İlk kez 1978'de tanımlanan İg M nefropatisi ile ilgili araştırmalar sınırlı sayıdadır ve daha çok çocuk ve yetişkin grubu birarada incelenmiştir. Histopatolojik bulguları birarada değerlendirildiğinde, İgM nefreopatili ve FSGS'li olguların ortak özelliğinin mezangiyal hücre ve matriks artımı olduğu dikkati çekmiştir. Kollajen IV glomerül bazal membran ve matriks yapısında yer almaktadır. Kollajen IITün bazı patolojik durumlarda glomerüllerde saptanabileceği konusunda araştırmalar vardır. Bu çalışmada, FSGS ve İg M nefropatili olguların böbrek dokularındaki kollajen IH ve IV içeriklerinin araştırılması ve her iki hastalıktaki klinik ve histopatolojik bulguların kendi içlerinde ve birbirleri ile karşılaştırılmaları planlanmıştır. FSGS tanısı almış yaş ortalaması 6.3±4.42 yıl (7 ay-15 yıl) olan 12'si erkek 20 ve İgM nefropatisi'li yaş ortalaması 5.41±3.4 yıl (1.5-12 yıl ) olan 9'u erkek 11 hasta olmak üzere toplam 31 hasta çalışmaya alınmıştır. Tüm olguların klinik ve immunofloresan mikroskopi bulguları retrospektif olarak yeniden değerlendirilmiştir. Parafin bloklardan yeniden hazırlanan, biri kontrol biyopsisi olmak üzere toplam 32 yeni kesit prospektif olarak immunohistoşimik incelemeye alınmıştır. Kollajen İÜ ve IV Biotin-Streptavidin Amplified (B- SA) yöntemi ile monoklonal kollajen HI ve IV antikorları (Biogenex) kullanılarak değerlendirilmiştir.İstatiksel analizler Mann-Whitney U, Fisher kesin ki-kare ve Spearman korelasyon testleri ile yapılmıştır. Araştırmamız sonucunda ağır kollajen III glomerüler birikimi fokal global sklerozu olan bir FSGS'li olguda, hafif kollajen III birikimi ise iki FSGS'li olguda saptanmıştır. Hafif kollajen İÜ birikimi saptanan bir İgM nefropatili olgunun ise ışık mikroskobi bulguları ile yeniden segmental lezyonu biyopsi alanına düşmemiş bir FSGS olabileceği düşünülmüştür. Kollajen IV'ün FSGS'li olguların %90'ında bazal membran, %85'inde matrikste normalden daha yoğun biriktiği görülmüştür. Ayrıca FSGS'li olguların %70'inde segmental, %45'inde interstisiyel kollajen IV birikimi izlenmiştir. Kollajen IV, İg M nefropatili olguların hepsinde bazal membran ve matrikste artmış olarak bulunmuştur. Kollajen IV segmental ve inrterstisiyel birikimine ise hiç bir İgMnefropatili olguda rastlanmamıştır. Gerek FSGS ve gerek te îgM nefropatisinde kollajen Di ve IV birikimleri ile prognoz arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. FSGS ve ÎgM nefropatili olgular arasında başlangıç klinik tipleri yönünden anlamlı bir fark saptanmamıştır. Hem FSGS, hem de İgM nefropatisinde kliniğin prognoza etki ettiği görülmüştür. Mezangiyal hücre ve matriks artımı, Ig M nefropatili olguların hepsinde ve FSGS'lilerin %96'sında izlenmiştir. FSGS ve ÎgM nefropatili olgularımızın histopatolojik bulguları ile prognoz arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. Sonuç olarak ; FSGS ve İgM nefropatisi başlangıç klinik bulguları birbirlerine benzemesine karşın, histopatolojik bulguları ve böbrek dokusundaki kollajen İÜ ve IV birikimleri yönünden farklılık gösteren olası iki ayrı antite olarak değerlendirilmiştir. FSGS ve İgM Nefropatisinde, başlangıç klinik bulguları ile prognoz arasında ilişki saptanmıştır. Buna karşılık, histopatolojik bulgular ve kollajen İH ve IV içeriklerinin prognostik değer taşıdığı gösterilememişti

Does serum zinc level have any role in the response to hepatitis B vaccine in hemodialysis children?

The immune causes of non-responsiveness to hepatitis B vaccine in uremics and the changes in the immunity in zinc deficiency have been found to have similarities. The aim of this study was to investigate the role of serum zinc levels on the response to hepatitis B vaccination in hemodialysis children. Hepatitis B serological markers and serum zinc levels were determined in total 33 hemodialysis children. Seronegative 17 patients were vaccinated and evaluated for the response. Serum zinc concentrations was measured by atomic absorption spectrophotometer. Age equivalent 50 healthy children formed the control group. Statistical analysis was perfomed with Mann-Whitney non-parametric test. The mean serum zinc levels of the total hemodialysis group as well as the responder and non-responder subgroups were statistically lower than the control group. No statistical difference in serum zinc levels between the responders and non-responders was found. In conclusion, the poor response to hepatitis B vaccination in hemodialysis children was not found to have any connection with low serum zinc levels.The immune causes of non-responsiveness to hepatitis B vaccine in uremics and the changes in the immunity in zinc deficiency have been found to have similarities. The aim of this study was to investigate the role of serum zinc levels on the response to hepatitis B vaccination in hemodialysis children. Hepatitis B serological markers and serum zinc levels were determined in total 33 hemodialysis children. Seronegative 17 patients were vaccinated and evaluated for the response. Serum zinc concentrations was measured by atomic absorption spectrophotometer. Age equivalent 50 healthy children formed the control group. Statistical analysis was perfomed with Mann-Whitney non-parametric test. The mean serum zinc levels of the total hemodialysis group as well as the responder and non-responder subgroups were statistically lower than the control group. No statistical difference in serum zinc levels between the responders and non-responders was found. In conclusion, the poor response to hepatitis B vaccination in hemodialysis children was not found to have any connection with low serum zinc levels

Polyarteritis nodosa and Henoch-Schonlein purpura nephritis in a child with familial Mediterranean fever: a case report

Familial Mediterranean fever is an autosomal recessive disease characterized by recurrent self-limited attacks of fever accompanied by peritonitis, pleuritis, and arthritis. Approximately 5% of individuals with familial Mediterranean fever have been reported to have Henoch-Schonlein purpura and about 1% to have polyarteritis nodosa. A 7-year-old girl presenting with complaints of purpuric rash, abdominal pain, arthritis, hematuria, and proteinuria and having IgA depositions on renal biopsy was diagnosed as Henoch-Schonlein nephritis. She had a history of recurrent fever, abdominal and joint pain and M694 V compound homozygote mutation. Colchicine treatment was started for the diagnosis of FMF. When constitutional symptoms such as myalgia, weight loss, fatigue, fever, and hypertension were added to the clinical picture, the diagnosis of polyarteritis nodosa HSP was thought and confirmed by the demonstration of microaneurisms on renal arteries. There was no response to corticosteroid and cyclophosphamide treatments; however, the symptoms were rapidly and dramatically reduced after the administration of intravenous immunoglobulin. In conclusion, polyarteritis nodosa and Henoch-Schonlein purpura can be seen together with familial Mediterranean fever. It is also suggested that IVIG might be an important adjunct therapy in selected patients with polyarteritis nodosa, especially in the lack of response to steroids and immunsuppressive drugs