Long-term responses to molecularly targeted treatment and immunotherapy – groups of patients, management

The use of immune checkpoint inhibitors and BRAF and MEK protein inhibitors in patients with advanced melanoma re­sulted in the overall survival median exceeding 2 years. For ipilimumab and anti-PD-1 antibodies, the percentage of 5-year survival is about 20% and 35%, respectively. Better results are obtained by patients treated in the first-line treatment. The most effective option seems to be the combined use of anti-CTLA-4 antibody with anti-PD antibody – in this case the percentage of 4-year overall survival was 53%. The 5-year overall survival rate of patients treated with BRAF/MEK inhibitors is 34%. Patients with a early stage of disease and normal lactate dehydrogenase concentration before systemic treatment are more likely to benefit from treatment

Opis przypadku chorej na przerzutowego czerniaka skóry leczonej niwolumabem

Jest to opis przypadku 41-letniej chorej, u której w 2012 roku rozpoznano czerniaka skóry policzka prawego. Pacjentka była leczona chirurgicznie. W 2013 roku wykonano u niej limfadenektomię szyjną prawostronną z powodu przerzutów czerniaka. Następnie stwierdzono przerzuty w płucach, wątrobie i kościach. Chora była leczona niwolumabem. Uzyskano częściową remisję zmian przerzutowych. Odpowiedź na leczenie się utrzymuje

Opis przypadku pacjentki chorej na czerniaka skóry z mutacją BRAF V600E w stadium rozsiewu leczonej dabrafenibem i trametynibem w drugiej linii

Jest to opis przypadku 63-letniej chorej, u której rozpoznano rozsiew czerniaka skóry grzbietu do płuc, mózgu i prawego nadnercza. Pacjentka była leczona pembrolizumabem. Terapia została przerwana ze względu na hepatotoksyczność. Po ustąpieniu działania niepożądanego pacjentka otrzymała dabrafenib i trametynib. W badaniach obrazowych odnotowano częściową odpowiedź według RECIST 1.1. Odpowiedź na leczenie się utrzymuje

A patient with metastatic malignant melanoma treated with nivolumab: case report

This is a case report of a 41-year-old female patient diagnosed in 2012 with malignant melanoma of the rightcheek. She was treated surgically. In 2013 right-sided cervical lymphadenectomy was performed due to melanomametastases. Subsequently, new metastases were found in the lungs, liver, and bones. She was treated withnivolumab. A partial remission of the disease was noted and response is currently ongoing

Olaratumab (LARTRUVO®) jako nowa opcja terapeutyczna w leczeniu zaawansowanych mięsaków tkanek miękkich

Olaratumab to nowo zarejestrowane do leczenia ludzkie przeciwciało monoklonalne klasy IgG1 przeciwko receptorowi płytkopochodnego czynnika wzrostu alfa (PDGFR-α), które w stosunkowo niewielkim liczebnie badaniu II fazy z losowym doborem chorych w skojarzeniu z doksorubicyną wykazało poprawę przeżyć całkowitych w terapii nieresekcyjnych i/lub przerzutowych mięsaków tkanek miękkich. Niezbędne są dalsze badania w celu ustalenia roli tego leku w leczeniu zaawansowanych mięsaków. W pracy omówiono dotychczasowe dane kliniczne dotyczące olaratumabu

Postępy w leczeniu systemowym zaawansowanych mięsaków tkanek miękkich

Leczenie systemowe mięsaków tkanek miękkich (MTM) jest istotnym elementem terapii w chorobie kwalifikującej się do skojarzonego leczenia o założeniu radykalnym oraz stanowi podstawę leczenia choroby nieresekcyjnej lub z przerzutami. Możliwości leczenia MTM są ograniczone i przez wiele lat postęp w tej dziedzinie był niewielki, a podstawowymi lekami stosowanymi w tym wskazaniu były i nadal pozostają antracykliny i środki alkilujące. Badania kliniczne z nowymi lekami są w przypadku MTM trudne z powodu heterogenności tych nowotworów oraz w związku z ich rzadkim występowaniem. W ciągu ostatniego dwudziestolecia badanych jest i było wiele substancji w tym wskazaniu, w tym leków ukierunkowanych molekularnie. Wielkim sukcesem okazał się imatynib w leczeniu nowotworów podścieliskowych przewodu pokarmowego (GIST). Kolejno zostały zbadane i dopuszczone do stosowania inne leki w MTM, na przykład sunitynib i regorafenib w leczeniu GIST, pazopanib w leczeniu innych niż GIST MTM, trabektedyna i olaratumab w leczeniu MTM. Dostępne są już także pierwsze doniesienia o skuteczności immunoterapii w leczeniu niektórych podtypów MTM

Advances in systemic treatment of advanced soft tissue sarcomas

Systemic treatment in soft tissue sarcoma (STS) is an important element of therapy in a disease eligible for combined treatment with a radical intention and is the basis for the treatment of an unresectable or metastatic disease. The possibilities of treating STS are limited and for many years progress in this area was minor and the main drugs used in this indication were and still remain anthracyclines and alkylating agents. Clinical trials with new drugs are difficult for STS due to the heterogeneity of these tumours and due to their rare occurrence. Over the past two decades, there have been tested many substances in this indication, including molecularly targeted drugs. Great success was imatinib in the treatment of gastrointestinal stromal tumours (GIST). Other drugs in STS have been tested and approved for use, e.g. sunitinib and regorafenib in the treatment of GIST, pazopanib in the treatment of non-GIST STS, trabectedin and olaratumab in the treatment of STS. First reports on the effectiveness of immunotherapy in the treatment of rare subtypes of STS are also available

Ruthenium(IV) complexes as potential inhibitors of bacterial biofilm formation

With increasing antimicrobial resistance there is an urgent need for new strategies to control harmful biofilms. In this study, we have investigated the possibility of utilizing ruthenium(IV) complexes (H3O)2(HL1)2[RuCl6]·2Cl·2EtOH (1) and [RuCl4(CH3CN)2](L32)·H2O (2) (where L1-2-hydroxymethylbenzimadazole, L32-1,4-dihydroquinoxaline-2,3-dione) as effective inhibitors for biofilms formation. The biological activities of the compounds were explored using E. coli, S. aureus, P. aeruginosa PAO1, and P. aeruginosa LES B58. The new chloride ruthenium complexes were characterized by single-crystal X-ray diffraction analysis, Hirshfeld surface analysis, FT-IR, UV-Vis, magnetic and electrochemical (CV, DPV) measurements, and solution conductivity. In the obtained complexes, the ruthenium(IV) ions possess an octahedral environment. The intermolecular classical and rare weak hydrogen bonds, and π···π stacking interactions significantly contribute to structure stabilization, leading to the formation of a supramolecular assembly. The microbiological tests have shown complex 1 exhibited a slightly higher anti-biofilm activity than that of compound 2. Interestingly, electrochemical studies have allowed us to determine the relationship between the oxidizing properties of complexes and their biological activity. Probably the mechanism of action of 1 and 2 is associated with generating a cellular response similar to oxidative stress in bacterial cells

Decoding working memory-related information from repeated psychophysiological EEG experiments using convolutional and contrastive neural networks

Objective. Extracting reliable information from electroencephalogram (EEG) is difficult because the low signal-to-noise ratio and significant intersubject variability seriously hinder statistical analyses. However, recent advances in explainable machine learning open a new strategy to address this problem. Approach. The current study evaluates this approach using results from the classification and decoding of electrical brain activity associated with information retention. We designed four neural network models differing in architecture, training strategies, and input representation to classify single experimental trials of a working memory task. Main results. Our best models achieved an accuracy (ACC) of 65.29 ± 0.76 and Matthews correlation coefficient of 0.288 ± 0.018, outperforming the reference model trained on the same data. The highest correlation between classification score and behavioral performance was 0.36 (p = 0.0007). Using analysis of input perturbation, we estimated the importance of EEG channels and frequency bands in the task at hand. The set of essential features identified for each network varies. We identified a subset of features common to all models that identified brain regions and frequency bands consistent with current neurophysiological knowledge of the processes critical to attention and working memory. Finally, we proposed sanity checks to examine further the robustness of each model's set of features. Significance. Our results indicate that explainable deep learning is a powerful tool for decoding information from EEG signals. It is crucial to train and analyze a range of models to identify stable and reliable features. Our results highlight the need for explainable modeling as the model with the highest ACC appeared to use residual artifactual activity

Wyniki leczenia pembrolizumabem chorych na przerzutowego czerniaka po niepowodzeniu wcześniejszej terapii — doświadczenia dwóch ośrodków

Wstęp. Pembrolizumab [przeciwciało monoklonalne przeciwko białku programowanej śmierci 1 (PD-1)] może wywoływać długotrwałe odpowiedzi i wydłużać czas przeżycia pacjentów chorych na zaawansowanego czerniaka. W pracy oceniono skuteczność i bezpieczeństwo tego leku, stosowanego u chorych na przerzutowego czerniaka po niepowodzeniu wcześniejszej terapii. Metody. 54 pacjentów (średnia wieku 57 lat, zakres 18–77) po progresji po wcześniejszym leczeniu choroby przerzutowej (każdy chory otrzymał wcześniej przynajmniej ipilimumab) zostało poddanych terapii pembrolizumabem w zarejestrowanej dawce 2 mg/kg mc. co 3 tygodnie w ramach programu rozszerzonego dostępu. Byli oni obserwowani pod kątem czasu wolnego od progresji choroby (PFS), przeżycia całkowitego (OS), odpowiedzi na leczenie, zdarzeń niepożądanych. Średni czas obserwacji wyniósł 8,5 miesiąca. Wyniki. Oprócz 6 przypadków chorzy otrzymali pembrolizumab jako co najmniej 3. linię leczenia choroby roz­sianej. Z wyjątkiem 2 przypadków czerniaka gałki ocznej pacjenci chorowali na czerniaka skóry; u 16 chorych stwierdzono obecność mutacji BRAF (30%), u 42 pacjentów stadium zaawansowania określono na M1c (78%), 27 miało wyjściowo zwiększoną aktywność dehydrogenazy mleczanowej — LDH (50%). Korzyść kliniczną z leczenia pembrolizumabem odniosło 50% chorych — odnotowano 1 całkowitą remisję, 7 częściowych i 19 przypadków stabilizacji choroby. Spośród badanych 36 chorych otrzymało co najmniej 4 dawki leku, 13 pozostaje w leczeniu. Mediana OS nie została osiągnięta, szacowany odsetek 1-rocznych przeżyć to 48%. Nie zaobserwowano żad­nych różnic w OS pomiędzy pacjentami z obecnością mutacji BRAF i bez obecności, gorsze przeżycia dotyczyły chorych z podwyższonym wyjściowym stężeniem LDH (p = 0,009); nieznacznie gorsze wyniki zanotowano w grupie pacjentów, którzy otrzymali ponad 3 linie leczenia, i w stadium M1c. Mediana PFS wyniosła 5,6 miesiąca, szacowany odsetek 1-rocznych PFS wyniósł 40%, lepszy wynik obserwowano w grupie pacjentów z prawidłowym stężeniem LDH (7,5 vs. 4,5 miesiąca; p = 0,02). Lek był dobrze tolerowany — działania niepożądane pojawiły się u 14 pacjentów (26%), tylko w 3 przypadkach były to działania 3. stopnia (6%): biegunka, cukrzyca, zapalenie płuc. Wnioski. Potwierdzono aktywność i profil bezpieczeństwa pembrolizumabu stosowanego poza badaniami klinicznymi u chorych wcześniej przeleczonych z powodu przerzutowego czerniaka. Leczenie przeciwciałami anty-PD-1 jest preferowaną opcją terapeutyczną u chorych na zaawansowanego czerniaka